“Τι μοίρα μας παραφύλαγε κι αυτό το καλοκαίρι… Στάχτη, θάνατος, απελπισία και τόσος πόνος, τόση αδιανόητη καταστροφή. Η απόλυτη αντίφαση: τη χαρά, τη χαλάρωση, την ξεγνοιασιά των διακοπών να τη διαδέχεται ο απόλυτος τρόμος και ο πανικός, η άκρα ανημπόρια μπρος στη θηριώδη επέλαση του πύρινου ολέθρου.
Με ποια λόγια να περιγράψεις όσα γίνονταν, όσα τα ΜΜΕ όλου του κόσμου έδειχναν… Ποια συναισθήματα να πρωτονιώσεις όταν βλέπεις το μέγεθος του κακού και τους συνανθρώπους σου να συνωστίζονται αλλόφρονες στις παραλίες αναζητώντας σωτηρία.
Τι να πρωτοσκεφτείς και σε ποιους να πρωτορίξεις τις ευθύνες για τις απώλειες τόσο πολλών ανθρώπων. Η αδυσώπητη φωτιά έκανε το έργο της. Κατάπιε σπίτια, δέντρα, ζωάκια, πουλιά, υπάρχοντα, περιουσίες. Πήρε μαζί της όμως παιδιά σφιχταγκαλιασμένα με τους παππούδες τους, μανούλες με τα μωρά τους, ψυχές αθώες εκεί στο Μάτι “του κυκλώνα”, το μοιραίο Μάτι, Κρανίου τόπο, όπου μαρτύρησαν τόσοι συνάνθρωποί μας. Από τη μια ένα πελώριο “γιατί”, από την άλλη τα διάφορα “διότι” ως άλλοθι για τις ευθύνες, τις παραλείψεις, την ανευθυνότητα όλων ανεξαιρέτως, πολιτείας και πολιτών.
Φτιάχνοντας εξοχικά σε περιοχές χωρίς σχέδιο, χωρίς ρυμοτομία για προστασία της φύσης και των ανθρώπινων έργων και περιουσιών, χωρίς έλεγχο και παρουσία των αρμόδιων αρχών και υπηρεσιών, χωρίς τα αυτονόητα μέτρα που προβλέπονται για την ασφαλή μας διαβίωση.
Η απόδοση ευθυνών το μόνο εύκολο. Και μετά τι; Πάλι τα ίδια; Θα θρηνούμε και θα ξεχνάμε;
Προσπαθώντας να ενημερωθώ από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ντράπηκα για τις αναρτήσεις επίρριψης ευθυνών από όλες τις πλευρές, ένιωσα όμως τόσο περήφανη για την αυτοθυσία και την αλληλεγγύη που ξεπήδησε μέσα από τις φλόγες. Αυτό το τεράστιο ποτάμι ανθρωπιάς και προσφοράς που είδαμε απ’ άκρη σ’ άκρη της πατρίδας μας μην ξεχαστεί ύστερα από λίγο καιρό. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για τόσο μοιραία λάθη. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας, στις επόμενες γενιές… κυρίως όμως σε κείνους που χάσαμε άδικα και οδυνηρά.
Όσα μέτρα και να πάρει η Πολιτεία, όσες τεράστιες ανιδιοτελείς προσφορές σε χρήματα, είδη και ψυχή κι αν γίνουν, το καμένο χνάρι θα είναι πάντα στο δρόμο μας. Οι συγγνώμες και οι αλληλοκατηγορίες δεν οδηγούν πουθενά. Τώρα είναι η ώρα των ειδικών που η ίδια η Πολιτεία δεν ακούει εδώ και χρόνια, ξαναχτίζοντας από την αρχή και σωστά ό,τι φτιάξαμε παράνομα «με τους κόπους μιας ζωής». Ας κάνουμε το Μάτι οδηγό για το καινούργιο. Εν ανάγκη να γίνει μια ολοκληρωτική αναδιάρθρωση και στελέχωση των Πολεοδομιών και άλλων συναφών κρατικών δομών με νέους ανθρώπους, επιστήμονες, τεχνικούς, δημόσιους υπαλλήλους, άφθαρτους και αδιάφθορους.
Έχουμε τόσους πανάξιους αλλά ξενιτεμένους ειδικούς που προσφέρουν την αξιοσύνη τους σε άλλες χώρες, γιατί η δικιά μας πατρίδα με τον κομματισμό και την αναξιοκρατία τούς «έδιωξε» και αναζήτησαν αλλού την τύχη τους”.
Η Μαρία Νεφέλη Δούκα είναι ηθοποιός και νομικός. Στο catisart.gr καταθέτει την άποψή της για τη φονική πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου 2018 στο Μάτι Αττικής.
- Φωτογραφία: Olga Martzoukou Photography
