17.8 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Ειρήνη Μακρή: “Τι πιο ευτυχές από το να συμπορεύεσαι με ανθρώπους που ονειρευόσαστε τον ίδιο κόσμο;”

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Ένα από τα πιο ζωντανά και επιβλητικά πλάσματα του θεάτρου μας. Ψηλή, αθλητική, λεπτή, καλλίφωνη, με αρμονικά χαρακτηριστικά και ευελιξία στην κίνηση. Μια καλλιτέχνιδα πραγματικά εντυπωσιακή ως παρουσία, ως ταλέντο, ως προσωπικότητα. Άριστη, θα τολμούσα να πω. Κι ας μη με θεωρήσετε υπερβολική. Αν παρακολουθήσατε το χειμώνα στο θέατρο «104» το εκπληκτικό “ГЛУМ” (Γκλουμ) σίγουρα θα συμφωνήσετε μαζί μου. Η δραστήρια Ειρήνη Μακρή ανήκει στην ομάδα θεάτρου «C. for Circus». Πρόκειται για μια ομάδα νέων δημιουργών που πρωτοεμφανίστηκε τον Ιούνιο του 2008 στη Θεσσαλονίκη με σκοπό την αναζήτηση της θεατρικής δράσης μέσα από τα σώματα των ηθοποιών. Οι ηθοποιοί – μέλη της κάνουν μια αξιοθαύμαστη δουλειά. Αναζητούν όλες εκείνες τις κλειδωμένες ενέργειες που κρατούν κλειστά τα μυστικά τους και άλλο δεν περιμένουν απ’ το να τις εξερευνήσουμε, να τις αφουγκραστούμε και να ενώσουμε ξανά τα σκορπισμένα μας κομμάτια. Με πολλή επικέντρωση στην έκφραση μέσω του σώματος προσπαθούν να βιώσουν καταστάσεις και συναισθήματα. Δεν πρόκειται για τίποτα μεταφυσικό, τίποτα έξω από τον άνθρωπο και πέρα από τις δυνατότητές του. Μιλούν για το σώμα και συνομιλούν με το σώμα. Στο “ГЛУМ” η Ειρήνη Μακρή έδωσε μια ερμηνεία γεμάτη χιούμορ και θεατρική ευσέβεια, ευαίσθητη και ανοιχτή. Πλούσια, γόνιμη, με έμφαση στα νοήματα και πάνω απ’ όλα ζωογόνα. Είμαι πεπεισμένη πως ξέρει καλά την ευθύνη που έχει ως ηθοποιός, να δίνει ζωή σε πραγματικούς ανθρώπους. Να λαξεύει πάνω στην ένταση της στιγμής. Σε κάνει να λαχταράς με πάθος να συναντήσεις τους χαρακτήρες που υποδύεται. Να γνωρίσεις τη Ράνγκα και κυρίως την Κλεοπάτρα Λβόβνα Μαμάεβα. Να πιεις τσάι μαζί της, να κουτσομπολέψεις την εξέχουσα κοινωνία της Μόσχας του 19ου αιώνα, να γελάσεις με αυτή την απίθανη γυναίκα. Η παράσταση της «C. for Circus» ήταν ένας αληθινός καθρέφτης της ζωής. Δεν έδειχνε μόνο την επιφάνεια, έδειχνε αυτό που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια. Τις περίπλοκες κοινωνικές σχέσεις, το απόλυτο υπαρξιακό νόημα της δράσης που λέγεται ζωή, την πυκνή εσωτερική διεργασία των ηρώων. Ξεκαρδιστική, ρεαλιστική, συγκλονιστικά αληθινή, ευφάνταστη, απίστευτα δημιουργική. Στη συνέντευξη που δίνει στο catisart.gr η Ειρήνη θυμάται τα παιδικά της χρόνια στην Καρδίτσα. Μας περιγράφει με ενάργεια πώς από τους τους Πολιτικούς Μηχανικούς και τις καταλήψεις του ’06 ερωτεύτηκε το θέατρο και τη δια βίου μάθηση που προσφέρει η ενασχόληση με την τέχνη. Πώς πήρε την απόφαση ότι δεν θα αρκεστεί να είναι το θέατρο στη ζωή της αλλά η ζωή της θα είναι το θέατρο. Και πόσο δίκιο είχε, συμπληρώνω εγώ. “Τι πιο ευτυχές από το να μοιράζεσαι, ν’ ανταλλάσσεις και να συμπορεύεσαι, πάνω και κάτω απ’ τη σκηνή, με ανθρώπους που ονειρευόσαστε τον ίδιο κόσμο;”, μας λέει με μάτια που λάμπουν από ενθουσιασμό. Εσείς, αν δεν πετύχετε το “ГЛУМ” (Γκλουμ) σε περιοδεία ή επανάληψη, δείτε την στο “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας”, μια παραγωγή στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, που θα πραγματοποιηθεί στο τέλος του Ιουνίου, από το φθινόπωρο δε θαυμάστε την στην επανάληψη του “Mon Petit Prince”, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Δείτε πώς με τρόπο θαυμαστό κάνει τις λέξεις εικόνες και τα νοήματα πολύχρωμα ταξίδια και όνειρα.

  • Μεγάλωσα στην Καρδίτσα, έζησα εκεί όλη την ανήλικη ζωή μου. Από εκείνα τα χρόνια, θυμάμαι πολύ τις Άνοιξες. Μου είναι πολύ καθαρή και χαρακτηριστική η μυρωδιά της Άνοιξης στην Καρδίτσα, θυμάμαι σφοδρούς έρωτες, βόλτες με το ποδήλατο με κρύο ή ζέστη, αργότερα βόλτες με το μηχανάκι, ώρες ολόκληρες παίζοντας βόλεϊ στο προαύλιο του σχολείου και πολλή μουσική –παίζοντας ή ακούγοντας.
    Από λίγο πιο παλιά, θυμάμαι το σπίτι των παππούδων και το Πάσχα, παλιό ελληνικό κινηματογράφο και ζημιές επί τούτου, που εξανάγκαζαν τη γιαγιά μου να με κυνηγήσει στην αυλή – ήξερα ότι θα της ξεφύγω. Σύκα και καρπούζια, ζωγραφιές, καρναβάλια, βόλτες και επιδρομές σε αυλές, λάστιχα κάτι καλοκαιρινά μεσημέρια και ξυπολυταρία. Ωραία ήταν τώρα που το ξανασκέφτομαι. Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό.

Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο και την υποκριτική και πώς αυτό προέκυψε;

  • Νομίζω πως η απόφαση συνειδητά πάρθηκε μέσα μου, μετά την πρώτη θεατρική παράσταση, στο σχολείο. Συνέπεσε με τη μετάβαση στο λύκειο, δηλαδή με μια, εκ των πραγμάτων, περίοδο αποφάσεων. Δυστυχώς, η ελλιπής πληροφόρηση σε σχέση με τις σχολές θεάτρου, πόσω μάλλον με τις δραματικές σχολές, και η παγιωμένη, μικροαστική αντίληψη του περίγυρου σε σχέση με την αναγκαιότητα μιας «βασικής/κλασικής» σχολής με οδήγησαν στους Πολιτικούς Μηχανικούς και μου χάρισαν τα έξι πιο αλησμόνητα χρόνια μέχρι στιγμής. Το θέατρο όμως έχει βασικό ρόλο και σ’ αυτή την εξαετία… Οι καταλήψεις του ’06 ήταν το άλλοθι που χρειαζόμουν, για να μπω στη θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου και ύστερα απ’ αυτό προέκυψε το C. For Circus, με το οποίο ερωτεύτηκα το θέατρο και τη δια βίου μάθηση που σου προσφέρει η ενασχόληση με την τέχνη.
    Το «τσίρκο» είναι για μένα σημείο αναφοράς. Με διαμόρφωσε και συνεχίζει να με διαμορφώνει, με συντροφεύει και είναι η ζωή μου τα τελευταία εννιά χρόνια. Ίσως ο πιο καθοριστικός παράγοντας, βάσει του οποίου πήρα την πρακτική απόφαση ότι η ζωή μου, από δω και στο εξής, θα είναι το θέατρο – δεν θα αρκεστώ στο να είναι το θέατρο στη ζωή μου.

Σίγουρα θα υπήρξαν αγαπημένοι δάσκαλοι. Θέλεις να μιλήσεις γι’ αυτούς;

  • Υπήρξα τυχερή, οι περισσότεροι δάσκαλοί μου είναι σπουδαίοι καλλιτέχνες. Από κάποιους εμπνεύστηκα περισσότερο και άλλων θαύμασα το έργο, κάποιες φορές χωρίς να μπορέσω να συνομιλήσω μ’ αυτό, αλλά κάθε συνάντηση είναι μιας μορφής μάθημα.
    Είχα δασκάλους, που με ώθησαν -ίσως και ερήμην τους- να μη δώσω εναλλακτική στον εαυτό μου, να βγει αλώβητος από τη διαδικασία της συνδιαλλαγής μας, γεγονός τρομακτικά δύσκολο, όταν έχει περάσει ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα σαν οδοστρωτήρας από πάνω σου. Γι’ αυτό όμως είναι σπουδαίοι και τους μνημονεύω με μεγάλο σεβασμό. Ο Ακύλλας Καραζήσης δε μου άφησε κανένα περιθώριο στη μη έκθεση – έχει τον τρόπο του μ’ αυτό ο Ακύλλας. Ο Πέτρος Σεβαστίκογλου είναι από τις περιπτώσεις ανθρώπων, τους οποίους εκτιμώ ιδιαίτερα για τον τρόπο με τον οποίο στέκονται στη ζωή και στην τέχνη, εν γένει. Ο Διονύσης Καψάλης, η Αμάλια Μπένετ, η Κατερίνα Βλάχου και η Μάρθα Φριντζήλα είναι άνθρωποι, που δεν έχουν πάψει να με εμπνέουν ακόμα. Μια συζήτηση μαζί τους μου είναι πολύτιμη.

 

Φέτος, εκτός των άλλων, έπαιξες στην παράσταση “ГЛУМ” (Γκλουμ), μια παράσταση βασισμένη στο «Ημερολόγιο ενός απατεώνα» του Αλεξάντρ Οστρόφσκι. Πώς θα περιέγραφες το έργο;

    • Το «Ημερολόγιο ενός απατεώνα», στο οποίο κατεξοχήν βασίστηκε το ГЛУМ, είναι ένα κωμικό, σατιρικό έργο, που με γοργό ρυθμό και αρκετά κωδικοποιημένο τρόπο αποκαλύπτει την κενότητα των δημοσίων σχέσεων, τη ματαιοδοξία και τη ματαιότητα της κοινωνικής ανέλιξης, καταπιάνεται με τη διαπλοκή και τη διαφθορά των ανθρώπινων σχέσεων εν όψει του φόβου της μοναξιάς. Αυτή είναι η μια οπτική, η θεωρητική. Προσωπικά, διαβάζοντάς το, περισσότερη εντύπωση μου έκαναν οι ανθρώπινες σχέσεις, οι αμηχανίες, οι σιωπές, η αγωνία και το πάθος ενός νέου ανθρώπου που πασχίζει να αδράξει τη ζωή στα χέρια του, ο παλμός του τεντωμένου σχοινιού. Αυτές, οι αδύναμες στιγμές των χαρακτήρων, οι παντελώς ανθρώπινες και αναγνωρίσιμες στιγμές, συνιστούν για μένα ένα κατανοητό και επίκαιρο έργο.

Τι κοινό έχει με το σήμερα το «Ημερολόγιο ενός απατεώνα»;

    • Την ίδια πρώτη ύλη, τον άνθρωπο. Όσο κοινές είναι οι ανάγκες ενός νέου, στη Ρωσία του 19ου αι. με έναν νέο σήμερα, τόσο στενά συνδεδεμένο είναι το ίδιο το έργο με τη σημερινή πραγματικότητα.

Ποιος είναι ο χαρακτήρας που υποδύεσαι; Πρόκειται για ένα πρόσωπο διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο;

    • Ο βασικός χαρακτήρας που καλούμαι να σας συστήσω είναι η Κλεοπάτρα Λβόβνα Μαμάεβα. Είναι μια μέσης ηλικίας, από γραφής, γυναίκα που κατά κύριο χαρακτηριστικά, τρέφεται από τη ματαιοδοξία της. Είναι αρκετά κοινή, την έχουμε συναντήσει όλοι μας, πολλάκις.
      Διεφθαρμένη; Όχι, το βρίσκω λίγο άδικο. Είναι σίγουρα ευέλικτη, κοινωνικά ευφυής και αρκετά αποφασιστική. Αν, βέβαια, το να βρίσκεσαι στους κύκλους της ελίτ της Μόσχας, ταυτίζεται με τη διαπλοκή ή τη διαφθορά, τότε ανοίγουμε άλλα μονοπάτια, στα οποία ομολογουμένως δε θέλησα να σταθώ, κατά τη διάρκεια της μελέτης. Οι πιθανότητες φυσικά δεν είναι με το μέρος μου, αλλά περισσότερο χαρακτηρίζω την Κλεοπάτρα ως Γυναίκα και ετοιμοπόλεμη και εύφλεκτη, παρά διεφθαρμένη. Εγώ τη συμπαθώ!

Τι σε άγγιξε περισσότερο σε αυτή την ηρωίδα και τι σε συγκινεί στο συγκεκριμένο έργο;

  • Στην Κλεοπάτρα προσέχω πολύ τις ανθρώπινες στιγμές της. Τις στιγμές που ενθουσιάζεται, εκτίθεται, ελπίζει, πληγώνεται ανεπανόρθωτα, θυμώνει και εκδικείται με πάθος. Απολαμβάνω πολύ τις χαραμάδες μέσα από τις οποίες την έχω δει γυμνή, ακόμα κι αν αυτό δεν αποτυπώνεται στο έργο. Από τη διάρκεια των δοκιμών, αυτές οι στιγμές, είναι οι πιο αξιομνημόνευτες.
    Στο σύνολο του έργου, με συγκινεί το σημείο απ’ όπου ξεκινά ο Γκλούμοφ. Το σημείο καμπής, εκεί που φτάνει πια ο κόμπος στο χτένι, που ξυπνά ένα πρωί και λέει «ως εδώ!». Αυτό το κρίσιμο σημείο, με το οποίο ο συγγραφέας επέλεξε να ξεκινήσει να ξεμπλέκει την ιστορία, αποτελεί ακόμα σημείο αναφοράς στην αφήγησή μας. Κακά τα ψέματα, μου είναι γνώριμες περισσότερες πτυχές του Γκλούμοφ παρά της Κλεοπάτρας. Αφορά, υποθέτω, περισσότερο το πού βρίσκομαι αυτό το διάστημα προσωπικά, πνευματικά και ηλικιακά.

Θα μας πεις δυο λόγια για την ομάδα C. For Circus, στην οποία ανήκεις;

  • Το C. For Circus συστάθηκε το 2008, στο υπόγειο ενός μπαρ στη Θεσσαλονίκη. Ήμασταν όλοι μέλη της θεατρικής ομάδας του Πολυτεχνείου του ΑΠΘ με πολλή όρεξη και λαχτάρα για μεγαλύτερη γνώση και εμβάθυνση στην τέχνη του θεάτρου. Τώρα πια, που το βλέπω από μια απόσταση εννέα ετών, μπορώ να πω πως επρόκειτο για μια πολύ ευτυχή συγκυρία και μεγάλη τύχη! Βρεθήκαμε εκεί, μια μεγάλη ομάδα ατόμων, δουλέψαμε σκληρά και μέσα απ’ τη δουλειά ερωτευτήκαμε το θέατρο. Στ’ αλήθεια, για μια ερωτική σχέση με τον καιρό έγιναν διάφορες ανακατατάξεις βασισμένες στις ανάγκες των μελών, όμως ο βασικός πυρήνας παραμένει ο ίδιος, έπειτα προέκυψε η ανάγκη ενοικίασης δικού μας χώρου για πρόβες και παραστάσεις και η ανάγκη να σπουδάσουμε τη δραματική τέχνη συστηματικά.
    Ολοκληρώσαμε τις σπουδές μας και βρεθήκαμε πάλι όλοι μαζί, στην Αθήνα πια, πλουσιότεροι και ωριμότεροι, να προσπαθούμε να συνομιλήσουμε εκ νέου. Κάπου εδώ βρισκόμαστε σήμερα.
    Τι πιο ευτυχές από το να μοιράζεσαι, ν’ ανταλλάσσεις και να συμπορεύεσαι, πάνω και κάτω απ’ τη σκηνή, με ανθρώπους που ονειρευόσαστε τον ίδιο κόσμο;

Πιστεύεις ότι το θέατρο μπορεί να δώσει λύσεις;

  • Πιστεύω στο θέατρο και στην τέχνη ως τρόπο ζωής. Αν δεν πίστευα ότι μπορεί να δώσει κάποιες απαντήσεις σε ερωτήματα που αφορούν την ύπαρξή μας, δε θα ασχολούμουν μ’ αυτό. Θα έψαχνα αυτόν, τον άλλο τρόπο, που θα μπορούσε να εκκινήσει μέσα μου τη διαδικασία της αέναης αναζήτησης, που με έναν τρόπο προσφέρει λύτρωση, αν δεν καταφέρει να δώσει «λύση». Ίσως η λύση να έγκειται στη διαρκή κίνηση, στην οποία σε παρασύρει η τέχνη. Από την αδράνεια δεν γεννιέται τίποτα.

 

Ποια είναι τα επόμενα θεατρικά σου σχέδια;

  • Συνεχίσαμε με το “ГЛУМ” του C. For Circus, με κάποιες παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη, και βρίσκομαι ήδη στη μέση των δοκιμών για το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας», μια παραγωγή στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, που θα πραγματοποιηθεί στο τέλος του Ιούνη. Για το ερχόμενο φθινόπωρο, ευτυχώς θα ταξιδεύω πάλι στον Πειραιά, για την επανάληψη του “Mon Petit Prince”, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Τι σημαίνουν για σένα οι λέξεις:

  • Ποίηση _ Τέχνη, σοφία, συμπύκνωση ψυχής
  • Παιχνίδι _ να παίρνεις το ρίσκο και να βουτάς
  •  Άρνηση _ ενηλικίωση
  •  Έρωτας _ ελιξήριο, φαντασία και σιωπή
  • Ενθουσιασμός _ σπάνιος μεν, καλοδεχούμενος δε
  • Αλληλεγγύη _ ελπίδα για την ανθρωπότητα
  • Συμπαράσταση _ δεν ξέρω πώς να τοποθετηθώ επ’ αυτού

Πώς θα χαρακτήριζες τους καλλιτέχνες της γενιάς σου;

  • Καλλιτέχνες σήμερα, είναι λίγοι, αλλά αξιόλογοι, γεγονός που είναι αξιοθαύμαστο. Έχω την αίσθηση, πως πρόκειται για μια γενιά αρκετά μάχιμη, με δυνάμεις και δυνατότητες, αλλά και με αρκετά περιθώρια για σύγκρουση με το παλιό.
    Δεν θα ‘θελα να σταθώ στην υπερπληθώρα των καλλιτεχνών σήμερα, προτιμώ να σταθώ σε ανθρώπους που με εμπνέουν, γιατί τολμούν να μιλήσουν για πράγματα που τους φλέγουν και τους κρατούν άυπνους. Δεν είναι πολλοί αυτοί που καταφέρνουν να πάρουν το ρίσκο και ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί, που καταφέρνουν να συνδιαλλαγούν, τελικά, με τις βαθιές ανάγκες τους, όχι χωρίς κόστος. Όμως υπάρχουν. Και για μένα αυτοί οι τύποι είναι ελπίδα και έμπνευση.

Τι απεχθάνεσαι;

  • Τη βία και την αλαζονεία της εξουσίας.

Με τι θυμώνεις;

  • Με το χάος, παρότι είν’ η ιστορία της ζωής μου.

Τι θαυμάζεις;

  • Την τόλμη και τα όρια.

Με τι διασκεδάζεις;

  • Διασκεδάζω με φίλους και καλή μουσική. Δεν δύναμαι να φανταστώ χωρίς μουσική.

Τι σε συγκινεί;

  • Ο άνθρωπος. Βαθιά.

Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτή την εποχή;

  • Επιχειρώ να διαβάσω τη «Θεία Κωμωδία» στο πρωτότυπο, αλλά καθότι πολύ χρονοβόρο, έχω στην τσάντα μου την «Αρετή της Συγγνώμης» του Π. Μπρουκ και το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας», το οποίο μελετώ.

 

Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;

  • Με πετυχαίνετε σε περίοδο που πασχίζω να πραγματοποιώ και να διαμορφώνω το τώρα και όχι να ονειρεύομαι για το μέλλον… Απέχω βέβαια ακόμα αρκετά από το στόχο, οπότε μια φαντασίωση για το μέλλον είναι η βαθιά παιδεία του ανθρώπου.

Έχεις ελεύθερο χρόνο και πώς τον αξιοποιείς;

  • Δυστυχώς, όχι πολύ και τον αξιοποιώ πολύ ανοργάνωτα τις περισσότερες φορές. Τις περισσότερες φορές πέφτω με τα μούτρα σε ό, τι μου τραβάει το ενδιαφέρον, είτε αυτό είναι θέατρο είτε μουσική είτε ταξίδια είτε φαγητό, μέχρι να βαρεθώ.

Ποια είναι τα αγαπημένα σου σπορ;

  • Το αγαπημένο μου όλων των εποχών ήταν και θα είναι το βόλεϊ. Τρέφω μια μεγάλη αγάπη για το άθλημα και την ιδιοσυγκρασία που το διαμορφώνει. Έχω εγκαταλείψει προ πολλού τη συστηματική ενασχόληση, λόγω έλλειψης χρόνου και κάποιων τραυματισμών. Τελευταία, πειραματίστηκα με ακροβατικά εδάφους και trapeze και ήταν μια πολύ αποκαλυπτική εμπειρία, που με ενθουσίασε!

Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;

  • Μου αρέσουν! Κυρίως τα τετράποδα –ψάρι ας πούμε δεν τρώω καθόλου!
    Πέρα από την πλάκα, είμαι dogman, συγγνώμη Catisart…
    Από παιδί, θυμάμαι να έχουμε πάντα ένα σκύλο, για κατοικίδιο, πέρα από κανα δυο γάτες και 5-6 χρυσόψαρα που έκαναν guest στο σπίτι μας. Και σήμερα, έχουμε ένα beagle στην Καρδίτσα. Για να είμαι ειλικρινής, προσπαθώ να πάψω να είμαι τόσο ανοργάνωτη για να υιοθετήσω κι εδώ ένα.
* Η ομάδα C. for Circus τα τελευταία 3 χρόνια δραστηριοποιείται κυρίως στην Αθήνα.
Μέλη της ομάδας:
Γαβρέλας Παναγιώτης
Δημητριάδου Βαλέρια
Κίτσος Δημήτρης
Κοτίνη Μαρία-Ελισάβετ
Κοτταράκου Χρύσα
Μακρή Ειρήνη
Παυλίδης Παύλος
Παπαδομιχελάκης Νικόλας
Ρουστάνη Νατάσα
Σφυρής Γιωργής
Χατζηαγγελάκης Σπύρος
Η ομάδα C. for Circus δημιουργήθηκε τον Ιούνιο του 2008 στη Θεσσαλονίκη κάνοντας πρόβες στο υπόγειο ενός μπαρ πίσω από τη Ροτόντα (Pierrot le Fou). Το 2010 έγινε Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρία και απέκτησε δικό της χώρο στο κέντρο της πόλης. Τις επόμενες χρονιές επέκτεινε τη δράση της δημιουργώντας και εργαστήρια που ακολουθούσαν τον τρόπο
δουλειάς της ομάδας (ενηλίκων και ένα εφηβικό). Στο χώρο φιλοξενούνταν και σεμινάρια από άλλους καλλιτέχνες (όπως του Ryszard Nieoczym, του John Britton, της Αλίκη Δουρμάζερ κ.α.).
Από το 2012 συστεγάζεται με την ομάδα «Ο Επιπόλαιος Φρεντ» της οποίας σκηνοθέτης είναι ο Γιωργής Σφυρής, μέλος της ομάδας που ανέλαβε και επίσημα τη διαχείριση του
χώρου το 2015. Από το 2011 μέλη της ομάδας κατεβαίνουν στην Αθήνα για να ξεκινήσουν σπουδές σε δραματικές σχολές. (Δραματική Σχολή του Εθνικού, Δραματική του Ωδείου Αθηνών και στη Δραματική Σχολή “Δήλος”). Τώρα λοιπόν η ομάδα συνεχίζει τη δράση της επίσημα στην Αθήνα. Συμμετείχε σε διάφορα φεστιβάλ, όπως τα «Αισχύλεια», το «ΒΟΒ theatre» κ.α., και το 2016 συμμετείχε με την παράσταση «Με το ίδιο μέτρο» του W. Shakespeare στο International Shakespeare Festival της Σερβίας. Παραστάσεις της ομάδας έχουν ανέβει σε θέατρα όπως «BIOS», «Από Μηχανής», «Skrow», «Αυλαία», «Blackbox» κ.α.

Μέσα στις δράσεις της ομάδας είναι η δημιουργία θεατρικών εργαστηρίων τα οποία ακολουθούν τον τρόπο δουλειάς της ομάδας. Ήδη η ομάδα αριθμεί μερικά εργαστήρια, που έχουν -κατ’ ευφημισμό- ονόματα σχετικά με το τσίρκο, όπως «Παλιάτσοι», «Σκηνοβάτες», «Σαλτιμπάγκοι» και «Αρκούδες». Στόχος των θεατρικών εργαστηρίων είναι να δημιουργήσουν μία ολοκληρωμένη ομάδα της οποίας τα μέλη μέσα από το παιχνίδι και τις ασκήσεις θα καταφέρουν να ξεκλειδώσουν τα σώματά τους και να τα αφήσουν να πάρουν μέρος στη δημιουργική διαδικασία του θεάτρου.

  • Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας, Σπύρος Χατζηαγγελάκης

Διαβάστε για το “Γκλουμ” – Κριτική παρουσίαση: Ειρήνη Αϊβαλιώτου

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -