6.5 C
Athens
Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2025

Λίνα Ζαρκαδούλα: “Είμαστε το σώμα μας. Ο ιός αυτός μας το υπενθύμισε…”

Του Παναγιώτη Μήλα

 

Μπορεί τους δύο τελευταίους μήνες να «Έπεσε νέκρα» (2017) και «Η εποχή του κυνηγιού» (2015) να πέρασε με όλους εμάς να #Μένουμε_σπίτι. Όμως είναι περισσότερο από βέβαιο ότι οι «Ευτυχισμένες μέρες» (2013) θα γυρίσουν και πάλι κι εμείς, «Ω! Θεέ μου» (2017), θα μπορέσουμε φορώντας «Τα παγοπέδιλα» (2020) να βγούμε και πάλι στους δρόμους, στις γειτονιές, στους φίλους, στην πόλη, στα σινεμά και στα θέατρα…

 

***

 

Καλύτερα όμως τώρα να μιλήσουμε με τη σκηνοθέτιδα και συγγραφέα Λίνα Ζαρκαδούλα που σίγουρα θα έχει κάτι καλύτερο να μας πει παρά να κάνει …παιχνίδια με τις δουλειές της όπως έκανα εγώ στον πρόλογο.

Είμαι βέβαιος γι’ αυτό, επειδή η Λίνα ξέρει να σε ταξιδεύει ακόμη και όταν ασχολείται με τα πιο πεζά πράγματα. Θυμάμαι για παράδειγμα όταν έπρεπε να της κάνω φωτογράφιση για παλαιότερη συνέντευξή της στο catisart.gr, δεν μπορούσα να σκεφτώ κάποιο σημαντικό μέρος, κάποιο ιδιαίτερο. Τη στιγμή που εγώ είχα κυριολεκτικά κολλήσει, εκείνη μου έδωσε τη λύση:

 

-Να πάμε στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Πελοποννήσου, μου είπε…

-Μα, ο Σταθμός έχει κλείσει εδώ και χρόνια, της απάντησα…

-Γι’ αυτό ακριβώς λέω να πάμε εκεί…

 

***

 

 

Η Λίνα Ζαρκαδούλα, στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Πελοποννήσου.

 

Έτσι κι έγινε. Πήγαμε στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Πελοποννήσου, ο οποίος βρίσκεται ακριβώς πίσω από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό Λαρίσης και τον Σταθμό του Μετρό Λαρίσης. Εκεί, σε αυτόν τον μυθικό Σταθμό – έργο του Τσίλλερ – κάναμε τη φωτογράφιση και είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσαμε πόσο παραμελημένος, εγκαταλελειμμένος και αναξιοποίητος είναι αυτός ο Σταθμός. Αν είχε αυτό τον Σταθμό κάποια άλλη χώρα θα τον είχε μετατρέψει σε Πολιτιστικό Παλάτι. Εδώ έχει γίνει το εντελώς αντίθετο.

Και μόνο αυτή η απλή – φαινομενικά – επιλογή της Λίνας για τον χώρο φωτογράφησης δείχνει πως ξέρει να δίνει λύσεις σε κάθε λογής πρόβλημα.
Σκέφτηκα λοιπόν πως και εγώ και οι αναγνώστες του Catisart θα είχαμε κέρδος από μια συζήτηση μαζί της. Ιδού λοιπόν…

 

***

 

– Ένας καλλιτέχνης του θεάτρου, που εξ ορισμού ανήκει στο «τώρα», πώς μπορεί να υπάρξει σε μια επείγουσα κατάσταση, όπως η καραντίνα και η πανδημία;

 

* Εφόσον τα θέατρα έκλεισαν, οι καλλιτέχνες του θεάτρου παρέμειναν στα σπίτια τους σε κατάσταση «παροπλισμού». Το θέατρο είναι μια Τέχνη ζωντανή στο τώρα και προϋποθέτει τη φυσική παρουσία τόσο των ηθοποιών όσο και των θεατών. Αντιλαμβάνομαι ότι μέσα στην πρωτόγνωρη συνθήκη αυτής της πανδημίας, κάποιοι θέλησαν να ανοίξουν μικρά παράθυρα στον κόσμο που παρέμενε εγκλωβισμένος στο σπίτι του. Και αποφάσισαν να προβάλλουν κάποιες θεατρικές παραστάσεις. Έδωσαν μια μικρή ανάσα σε πολύ κόσμο και αυτό είναι πράγματι σπουδαίο!
Αλλά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μια παράσταση δεν μπορεί να μεταφερθεί μέσα απ’ το γυαλί μιας τηλεόρασης ή την οθόνη ενός υπολογιστή. Ή μάλλον θα το θέσω αλλιώς μπορεί μόνο να μεταφερθεί δεν μπορεί ούτε να ενσαρκωθεί αλλά ούτε και να γίνει βίωμα. Η διαδικτυακή απόσταση μεταξύ υποκριτών και κοινού καθιστά αδύνατη την πρόκληση του μαγικού σπινθήρα που αναγάγει μια παράσταση σε μια πράξη μυσταγωγική. Στο θέατρο ο θεατής παρατηρεί ενεργητικά. Είμαστε το σώμα μας. Ο ιός αυτός μας το υπενθύμισε. Και το σώμα προσλαμβάνει με πλείστους τρόπους αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή. Φυσικά και είναι μια σχέση αμφίδρομη κι ο ηθοποιός με τη σειρά του έχει ανάγκη την παρουσία του κοινού για να παίξει. Αλλά ας μην επικεντρωθούμε μόνο στη θεατρική πράξη. Κοιτάζεις ας πούμε έναν πίνακα ή ένα γλυπτό σε μια εφημερίδα ή βρίσκεσαι μπροστά του σε ένα μουσείο. Είναι το ίδιο;
Η φυσική μας διάσταση είναι ζωτικής σημασίας. Επομένως ιδίως για το Θέατρο και για τους ανθρώπους του, νομίζω πως θα παραμείνουν αναγκαστικά σε ανενεργή κατάσταση μέχρι να βρεθεί η λύση αυτού του ιού και να επιστρέψουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Βέβαια μέσα σε αυτήν την «παύση» της καραντίνας αλλά και σε κάθε «παύση» του ο καλλιτέχνης εξακολουθεί να είναι ενεργητικός αποδέκτης του κόσμου και να αντλεί ακατάπαυστα το υλικό που αργότερα θα του είναι χρήσιμο στην Τέχνη του.

 

 

 

 

– Πώς δημιουργούμε νέες φόρμες στην τέχνη στον καιρό του κορονοϊού;

 

* Δεν μπορώ να διαβλέψω νέες φόρμες. Το θέατρο αιώνες τώρα παραμένει το ίδιο. Μπορώ να φανταστώ μια αίθουσα γεμάτη θεατές που φορούν μάσκα αλλά δεν μπορώ να φανταστώ ηθοποιούς πάνω στη σκηνή και την πλατεία γεμάτη λ.χ. με ολογράμματα θεατών.
Επίσης μην ξεχνάμε πως μέσα από αυτή την κρίση βάλλεται ένας μεγάλος αριθμός θεατών που τόσα χρόνια στήριζαν το θέατρο, αναφέρομαι στο κοινό μεγαλύτερης ηλικίας. Αν δεν βρεθεί το εμβόλιο σύντομα, πιθανότατα ν’ αλλάξει καίρια η ηλικιακή βεντάλια των θεατών. Ποιος μπορεί να προβλέψει τι επιπτώσεις θα έχει αυτή η απουσία στο θεατρικό τοπίο;

 

– Η αγωνία για την υγεία μπορεί να φρενάρει την έμπνευση και τη δημιουργία;

 

* Τίποτα δεν μπορεί να αναχαιτίσει τη ζωή και την Τέχνη! Οι άνθρωποι του θεάτρου και των Τεχνών θα συνεχίσουν να είναι δημιουργικοί και τώρα, ακόμα πιο παθιασμένοι από πριν! Πιστεύω ότι όλοι, καλλιτέχνες και μη, θα βγούμε απ’ το σπίτι μας με ασυγκράτητο ζήλο για ζωή, ανθρώπινη επαφή και θα προστρέξουμε ξανά στις πνευματικές και καλλιτεχνικές εστίες. Γιατί η Τέχνη είναι αναγκαία, είμαι λοιπόν σίγουρη πως θα ανακτηθεί το χαμένο έδαφος.

 

-Μακάρι αυτή η ανάκτηση να γίνει το συντομότερο. Σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή τη συζήτηση.

 

*Κι εγώ ευχαριστώ.

***

  • Διαβάστε επίσης:

Λίνα Ζαρκαδούλα: Όλοι έχουμε ατομική ευθύνη απέναντι στην Ιστορία

Λίνα Ζαρκαδούλα, ένας μικρός Οδυσσέας δίπλα μας

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -