Γνωρίζω ότι δημιουργήθηκαν το 2009. Ύστερα από απαίτηση των μελών τους για άμεση συνύπαρξη. Όμως εγώ -αν και τους είχα ακουστά- είδα τους «Guillotinas» τον Μάιο του 2012, σ’ έναν άδειο βιομηχανικό χώρο. Να εκτελούν ένα στοχαστικό θεατρικό και τραγουδιστικό παιχνίδι. Να ξεπροβάλλουν ως επιζώντες ενός ολέθρου, ενός ολοκληρωτικού αφανισμού, την ώρα ενός παρατεταμένου απογεύματος. Να υποδέχονται τους θεατές σεμνοί και ξιπόλυτοι, ντυμένοι με ρούχα εποχής. Tέσσερις εξαιρετικοί μουσικοί και τέσσερις ηθοποιοί με θεϊκές φωνές να τραγουδούν τις απώλειες, τις μνήμες και τις συλλογικές μας επιδιώξεις, δένοντας αριστοτεχνικά είκοσι τραγούδια προσωπικού εγκλωβισμού και απελευθέρωσης. Ολόκληρο το περιβάλλον και η παρουσία των “Guillotinas” παρέπεμπε σε ένα διαχρονικό πολεμικό καταφύγιο, που ενσάρκωνε τη φθορά, την παρακμή και την πτώση. Μελωδία ανάμεικτη με σαρκασμό, έμπνευση και ομορφιά εν μέσω ερειπιώδους σκηνικού, σαθρότητας και εξαχρείωσης. Τα νοητικά μοτίβα τους έλαβαν χώρο στον πρώην εργοστασιακό χώρο «Βυρσοδεψείο». Το χώρο που η σκηνοθέτις Έλλη Παπακωνσταντίνου ανακάλυψε, ανασυνέθεσε και διαμόρφωσε σε κοιτίδα τέχνης και πολιτισμού. Πρωτίστως όμως δεν κατεδάφισε ολοσχερώς τίποτα, διατήρησε την ιδιαιτερότητα, διέσωσε τις μνήμες και δεν πρόδωσε την ιστορικότητα του χώρου.
Οι «Guillotinas» ξεκίνησαν την παράστασή τους «στ’ απολεσθέντα» με τη μαγευτική σύνθεση «Οβερτούρα» του Άγγελου Τριανταφύλλου, συνέχισαν με ποίηση του Γιώργου Σαραντάρη μελοποιημένη επίσης από τον Τριανταφύλλου, ο οποίος έχει γράψει (στίχοι και μουσική) και τα συναρπαστικά «Time», «Graven», «IMF», που μας γοήτευσαν στη συνέχεια. Το «Έτσι Είναι η Ζωή» του Κώστα Γιαννίδη και το «Τελειώσαμε» του Τάκη Σούκα τα είδαμε με άλλο μάτι και τ’ ακούσαμε με άλλο αυτί, επιτέλους. Ο Harry Nilsson με το «Don’t Forget Me» του απέκτησε άλλο νόημα, το «Ρολόι στο Καπηλειό» του Μάνου Χατζιδάκι ξαναβρήκε τη φρεσκάδα του. Το χιλιοταλαιπωρημένο «Αυτό το Μάμπο» μας αποκάλυψε εκ νέου την πολύτιμη αίγλη του. Το «Φεύγουν τα Νιάτα» του Μάνου Χατζιδάκι και «Τα Φλουριά» του Χριστόδουλου Χάλαρη ανασύρθηκαν από τη ναφθαλίνη και μας έδωσαν κέφι αστείρευτο. Κομμάτια ακριβά σαν το «Mi par d’ udir Ancor» από τους «Αλιείς των Μαργαριταριών» του Maurice Ravel και το «Im Wunderschonen Monat Mai» από το «Dichterliebe» του Robert Schumann μας συγκίνησαν, μας ταξίδεψαν, μας μάγεψαν. Το «Βαβυλών», ένα χωρίο από την Αποκάλυψη του Ιωάννη, σε μουσική πάλι του Άγγελου Τριαντάφυλλου, είναι ένα διαμάντι λαμπερό. Ψάξτε το, ακούστε το. Τα πασίγνωστα «Ya habibi ta’ala», «Gracias a la Vida», «Έλα Πάρε μου τη Λύπη» (πώς να μείνει;), μαζί με το ανατρεπτικό «Clandestino» του Manu Chao σε απρόσμενες εκτελέσεις μας κέρασαν τη γεύση της ανείπωτης ξεγνοιασιάς. Η παράσταση έκλεισε με τα χαμόγελά μας και την πολυφωνική συνοδεία μας, αφού στον αχανή χώρο… λάλησαν χαρούμενα «τ’ αηδόνια» του Διονυσίου Λαυράγκα.
Aυτή η όμορφη μεγάλη παρέα από μουσικούς, ηθοποιούς και φίλους αξίζει να γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό. Οι ηθοποιοί, νέοι και ταλαντούχοι, κρατούν τα ηνία στο τραγούδι, οι δε αξιολογότατοι μουσικοί φτιάχνουν μια μπάντα με ακουστικό ήχο (βιόλα, τσέλο, κοντραμπάσο, κλαρινέτο, πιάνο, ακορντεόν) ενώ φίλοι τους καλλιτέχνες συνδράμουν στα προγράμματα ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ενδεικτικά έχουν συμμετάσχει σε παραστάσεις των «Guillotinas» οι Χρήστος Λούλης, Νατάσσα Μποφίλιου, Άγγελος Παπαδημητρίου, Ελένη Κοκκίδου, Χάρης Αδριανός και άλλοι. Έχουν στεγαστεί αυτά τα χρόνια στο «Black Duck», στο «Trova» και στο τροχόσπιτο του Φεστιβάλ Αθηνών στις δράσεις του το 2010 και το 2011. Στόχος τους είναι η δημιουργία μουσικών παραστάσεων με εικαστικά στοιχεία, χιούμορ και τολμηρές διασκευές γνωστών και λιγότερο γνωστών τραγουδιών. Το ρεπερτόριό τους ακουμπά στο ελαφρό ελληνικό τραγούδι του ‘30, στην τζαζ, στα ρεμπέτικα, στον Χατζιδάκι αλλά και στην ξένη ποπ και προσεγγίζει την κλασική μουσική.
Με την πολυπολιτισμική ποικιλομορφία των επιλογών τους δημιουργούν ένα εναλλασσόμενο ρεπερτόριο από κλασικά κομμάτια, εξωτικούς ήχους, ζωηρούς ρυθμούς διαμορφώνοντας μια ευδιάκριτα καινοτόμα μουσική ταυτότητα που κάνει το κοινό τους να αισθάνεται προσιτή επισημότητα αλλά και ενέργεια που δονείται ακατάπαυστα.
Και, ω του θαύματος, εγώ που δεν τους είχα παρακολουθήσει ξανά το απόγευμα εκείνο ένιωσα τον άνεμο να ρέει στις καρδιές γύρω μου γιατί κυκλοφορούν ανάμεσά μας καλλιτέχνες που σαν ζωηρή παρέλαση ορμάνε στον ευγενή αγώνα και μας καλωσορίζουν σε μιαν άνοιξη θαρραλέα γεμάτη αρώματα και όνειρα. Είναι νέοι, είναι καλλιτέχνες, είναι κάτι παιδιά ικανά να μας δείξουν τι εστί ποίηση, κάτι παιδιά που πετάνε με τα πουλιά και μας μαθαίνουν τα μυστικά του ουρανού, το θρόισμα της ελπίδας, το δώρο του γέλιου όταν χαράζει.
Τα μέλη και οι συνεργάτες
Σύλληψη – Σκηνοθεσία: The Guillotinas
Σύνθεση – Ενορχήστρωση: Άγγελος Τριανταφύλλου
Σκηνικά – Κοστούμια: Δάφνη Ηλιοπούλου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασσόπουλος
Επεξεργασία βίντεο: Κατερίνα Τζόβα
Οι “Guillotinas” είναι οι:
Χριστέλα Γκιζέλη (τραγούδι)
Μάριος Δαπέργολας (βιολί – βιόλα)
Μαρία Διακοπαναγιώτου (τραγούδι)
Άρης Ζέρβας (τσέλο)
Γιάννης Πλιάκης (τραγούδι)
Σπύρος Τζέκος (κλαρινέτο)
Δημήτρης Τίγκας (κοντραμπάσο)
Άγγελος Τριανταφύλλου (πιάνο, τραγούδι)
* Το «Βυρσοδεψείο», όπου πραγματοποιήθηκε η παράσταση που παρακολούθησα, βρίσκεται στην οδό Ορφέως 174, στην Αθήνα.
