Του Παναγιώτη Μήλα
Η «Λαρίσα» είναι μια τυπική ομογενής από τις καθημαγμένες δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Είναι γυναίκα εργάτης, ειλικρινής, έντιμη, συντρέχτρα και με αίσθηση του χιούμορ.
Η Λαρίσα αγαπιέται άμα τη εμφανίσει.
Η Λαρίσα «doulevei skyli, mazevei, paei Trapeza»…
Στο έργο «Γυναίκες στα χιόνια» των αδελφών Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη, τη «Λαρίσα» υποδύεται η Λαμπρινή Μίγγου.
Είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τη Λαμπρινή στην Καβάλα, στο πανέμορφο θέατρο τσέπης «Κουίντα».
Είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη ζωή της, για τις ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού στις αλάνες της Καβάλας, για τις συνθήκες εργασίας των ηθοποιών, για το όνειρό της να γίνει εξερευνήτρια, ντετέκτιβ, αστροναύτης ή γιατρός.
Η Λαμπρινή μίλησε για το πώς νιώθει πριν χτυπήσει το τρίτο κουδούνι και ανοίξει η αυλαία. Επίσης υπογράμμισε την αξία της εξαιρετικής ομάδας με την οποία προετοιμάζουν τώρα τις «Γυναίκες στα χιόνια» των Αδελφών Κούφαλη.
Όμως πολύ καλύτερο θα είναι να δούμε όλα όσα μας είπε η Λαμπρινή.
***
Πού γεννηθήκατε;
*Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καβάλα. Ο πατέρας μου κατάγεται από το Χαλκερό Καβάλας και η μητέρα μου γεννήθηκε στην Αλιστράτη Σερρών και μεγάλωσε στη Γερμανία. Σπούδασα στο τμήμα Χημικών Μηχανικών στην Πάτρα και μετέπειτα στη Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ όπου συναντήθηκα με μερικούς από τους πιο υπέροχους δασκάλους που θα μπορούσα ποτέ να έχω.
Τι κρατάτε ως ευχάριστη ανάμνηση από την παιδική σας ηλικία;
*Ατελείωτες ώρες παιχνιδιού και εξερεύνησης σε κάθε πιθανό μέρος. Σε αλάνες, σε πλατείες, σε παιδικές χαρές, σε βράχια, σε ρυάκια… Είμαι πολύ τυχερή που μεγάλωσα σε μια περιοχή της Καβάλας που όλοι μου οι φίλοι βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση και ταυτόχρονα είχαμε στη διάθεσή μας απίστευτα πολλές περιοχές και φύση για εξερεύνηση. Βόλτες με ποδήλατα, με πατίνια, ηλιοβασιλέματα πάνω σε άχτιστα οικόπεδα, καταστάσεις που τότε τις θεωρούσα δεδομένες και τώρα τις εκτιμώ με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο.
Σ’ εκείνη την ηλικία τι ονειρευόσασταν;
*Τα πάντα, και δεν είναι υπερβολή. Ήθελα να είμαι ταυτόχρονα εξερευνήτρια, ντετέκτιβ, ηθοποιός, αστροναύτης, γιατρός, συγγραφέας… Η αναποφασιστικότητα με διακατέχει ακόμα και σήμερα, δεν έχει φύγει.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να αποφασίσετε ότι ο σωστός δρόμος για σας είναι το θέατρο;
*Όταν ήμουν 5 χρονών με είχαν πάει οι γονείς μου να δούμε το «Φτωχοί και άγιοι» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και ακόμα έχω αναμνήσεις και εικόνες από την παράσταση. Μετά από αυτό, με θυμάμαι σε αναρίθμητα θεατρικά εργαστήρια και ομάδες από παιδί, ως έφηβη, ως ενήλικη και καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών μου.
Το αποφάσισα οριστικά όταν συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε μέρα που να μην απασχολεί τη σκέψη μου.
Όταν λένε ότι είναι σαν να ερωτεύεσαι, δεν λένε ψέματα.
Αρχίζει και σου κατατρώει το μυαλό μέρα-νύχτα, σε σημείο που πλέον έρχεσαι αντιμέτωπος μια για πάντα με την επιλογή, να το κυνηγήσεις ή να το κλείσεις αιωνίως σε ένα ντουλάπι και να πετάξεις το κλειδί, γιατί αλλιώς δεν υπάρχει σωτηρία.
Σε εμένα ήρθαν έτσι οι χρόνοι, που το τέλος των σπουδών μου στο Πολυτεχνείο συνέπεσε με τις εισαγωγικές εξετάσεις στη Δραματική Σχολή, οπότε το έλαβα σαν σημάδι ότι πλέον είναι σίγουρα αυτό το επόμενο βήμα.
Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν άντεχα την επιλογή του κλειδιού. Θα πίστευες ότι έχεις βρει τον απόλυτο έρωτα και θα τον άφηνες να φύγει, χωρίς καν να το προσπαθήσεις;
Ποια θεατρική εμπειρία έχει αποτυπωθεί μέσα σας και τι πιστεύετε ότι λείπει από το θεατρικό χάρτη της Αθήνας;
*Πέρσι βγήκα από τον «Άνθρωπο από το Παντόλσκ» ένα απόγευμα του Σεπτεμβρίου στην Αθήνα και αισθανόμουν λες και είχα περάσει σε μια άλλη διάσταση. Η ίδια η πόλη μου έμοιαζε διαφορετική. Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται συνεχώς αυτή την παράσταση, με έχει αγγίξει όσο λίγες τα τελευταία χρόνια.
Όσον αφορά το τι λείπει… Θα έλεγα ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.
Βλέπουμε καθημερινά ακροάσεις για παραστάσεις στις οποίες δεν προσφέρεται αμοιβή, σε πολλές περιπτώσεις αυτή είναι και κάτω από το τραπέζι, οι απλήρωτες πρόβες αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση…
Ανήκουμε σε έναν κλάδο που βαλλόμαστε από παντού, ακόμα και από φορείς που θα έπρεπε να είναι το στήριγμά μας και η υπεράσπισή μας. Στην Αθήνα η δημιουργικότητα ξεχειλίζει από παντού και όλο αυτό αντί να υποστηριχθεί με κάθε κόπο, έχει μετατραπεί σε έναν αγώνα επιβίωσης.
Την ημέρα της πρεμιέρας της παράστασης, ποιο συναίσθημα επικρατεί μέσα σας και γιατί;
*Πάντα επικρατεί η αγωνία να πετύχουν μπροστά στο κοινό, όλα αυτά που δούλευες με την ομάδα σου στις πρόβες τόσο καιρό. Από εκεί και πέρα, προσπαθώ να αγκαλιάζω τα ευτράπελα που αναπόφευκτα θα συμβούν, γιατί η χαρά του να βρίσκεσαι στη σκηνή είναι ότι πάντα θα υπάρχει κάτι νέο στην εξίσωση.
Τι σημαίνουν για σας τέχνη και θέατρο;
*Τέχνη είναι οτιδήποτε περνάει μέσα από τη ματιά του ανθρώπου και τελικά καταφέρνει να δει το φως. Το πραγματικό στοίχημα της εποχής είναι να καταφέρεις να παραμείνεις ευαίσθητος και ανοιχτός σε ερεθίσματα και να καταφέρεις να τα υλοποιήσεις, είτε αυτό είναι σε μορφή κίνησης, είτε σε λόγια, είτε σε γραπτά, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο έκφρασης. Το να ζεις σε έναν κόσμο γεμάτο ερεθίσματα και ταυτόχρονα τόσο ψυχρό και να καταφέρεις να παράξεις τέχνη, είναι ένα πραγματικά σπουδαίο επίτευγμα.
Τι σας δίνει χαρά αυτή την εποχή;
*Το γεγονός ότι έχω μετακομίσει προσωρινά πίσω στην πόλη μου από την οποία έχω φύγει εδώ και πάνω από μια δεκαετία και τη βλέπω μέσα από ένα τελείως διαφορετικό πρίσμα, όχι μόνο στις γιορτές. Επίσης το γεγονός ότι συμμετέχω σε ένα δημιουργικό πρότζεκτ με μια πολύ καλή ομάδα συνεργατών!
Κάνετε τώρα πρόβες για τις «Γυναίκες στα χιόνια» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη. Τι θα θέλατε να ξέρουμε γι’ αυτήν την παράσταση;
*Είναι μια ιστορία ύμνος στη γυναικεία φιλία, η οποία πιστεύω ότι πηγαίνει κόντρα σε πολλά πράγματα που μας έχουν μάθει για το πώς «είναι» ή μάλλον πώς βλέπει η κοινωνία τις γυναικείες σχέσεις.
Τα τελευταία χρόνια κυριαρχεί μια τάση στα Μέσα να συγκρίνουν γυναίκες μεταξύ τους, σε έναν διαγωνισμό για το ποια είναι καλύτερη, λες και είμαστε απλά εικόνες ή αριθμοί που μας καθορίζουν, λες και δεν είμαστε άνθρωποι με προσωπικότητα.
Και αυτό είναι ένα από τα πράγματα που με τράβηξε στο έργο. Καθεμία από τις ηρωίδες είναι θαυμάσια περίπλοκη. Είμαστε πολυδιάστατες, αλλά και ευαίσθητες, και αυτό αντικατοπτρίζεται και στις μεταξύ μας σχέσεις. Τα πράγματα δεν είναι ποτέ μόνο άσπρο και μαύρο. Είχα την τύχη να δω την παράσταση την πρώτη φορά που ανέβηκε στην Καβάλα, και είναι πολύ συγκινητικό το γεγονός ότι πλέον, 20 χρόνια αργότερα, παίζω σε αυτήν και ολοκληρώνεται έτσι αυτός ο κύκλος.
Υποδύεστε τη Λαρίσα. Ποια φράση του ρόλου σάς έχει συγκινήσει;
*Η Λαρίσα είναι μετανάστρια από τη Γεωργία που δουλεύει στο ξενοδοχείο όπου οι υπόλοιπες ηρωίδες έρχονται για την εκδρομή τους. Ονειρεύεται να φέρει μαζί της τα παιδιά της που αναγκάστηκε να αφήσει στην πατρίδα της.
Όλη η σκηνή στην οποία συστήνεται η Λαρίσα είναι τρομερά συγκινητική, έχει μια πολύ τρυφερή αλληλεπίδραση με τη Στάσα, την άλλη «μαμά» της παρέας και η όλη ματιά κλειδαρότρυπας μέσα στη σκηνή της εξομολόγησής της είναι συγκλονιστική.
Αλλά η ατάκα που λέει απευθυνόμενη στα παιδιά της, το «ζωή μισή κάνω χωρίς εσάς» είναι μια από τις πιο αληθινές φράσεις με την οποία μπορεί ο καθένας να ταυτιστεί, γιατί το σπίτι μας δεν είναι οι τοίχοι, αλλά οι άνθρωποι με τους οποίους το μοιραζόμαστε, και όταν αυτοί λείπουν δεν είναι τίποτα ίδιο.
Χαρακτήρες έντιμοι και ειλικρινείς όπως η Λαρίσα έχουν πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα στη ζωή;
*Πλεονεκτήματα ατελείωτα, μειονεκτήματα θα πω μόνο ένα: το γεγονός ότι μπορεί να πέσουν αντικείμενο εκμετάλλευσης. Αλλά δεν μπορείς να ζεις τη ζωή σου με φόβο ότι θα σε εκμεταλλευτούν, ή να μπαίνεις σε κάθε σχέση με τη νοοτροπία αυτή. Προτιμώ να ξέρω ότι έχω ζήσει μια ζωή στην οποία προσέφερα, παρά μια ζωή στην οποία κρατούσα αιωνίως μια πισινή και δεν εμπιστεύτηκα αληθινά. Με τον καιρό και την εμπειρία, μαθαίνεις ποιοι πραγματικά είναι εκεί για να πάρουν, και ποιοι είναι εκεί για να ανταποδώσουν.
Τι ρόλο παίζει το χιούμορ στη ζωή μας;
*Το χιούμορ είναι η απόλυτη κινητήριος δύναμη στη ζωή. Από τη στιγμή που θα καταφέρεις να κάνεις πλάκα και να γελάσεις με τα τραγικά που σου συμβαίνουν, έχεις κερδίσει κάθε μάχη. Όπως λένε χαριτολογώντας, δεν υπάρχει κηδεία χωρίς γέλιο, και όσο μακάβριο και να είναι για κάποιον έξω από το χορό, το μαύρο χιούμορ είναι ένας τρόπος να ξορκίσεις τα δύσκολα. Ακόμα και οι αρχαίες τραγωδίες είναι γεμάτες χιούμορ.
Η Λαρίσα «ντουλεύει σκυλί, μαζεύει, πάει τράπεζα». Έχει χρόνο για τη ζωή;
*Η ιστορία της Λαρίσα μου θυμίζει τη γιαγιά μου, η οποία ούσα μετανάστρια στη Γερμανία «ντούλευε σκυλί, μάζευε, πήγαινε τράπεζα», όλα για να καταφέρει να δώσει στα παιδιά της μια καλύτερη ευκαιρία, βάζοντας πολλές φορές τη δική της ζωή και ευτυχία σε δεύτερη μοίρα.
Έφερε τα παιδιά της στη Γερμανία μετά από χρόνια στερήσεων και ζωής χωριστά, και τότε άρχισε να έχει χρόνο για ζωή η ίδια.
Θεωρώ πως μετά την εύρεση της γυναικοπαρέας του έργου, η Λαρίσα θα μπορέσει να νιώσει και αυτή λίγη περισσότερη ανεμελιά και να ξαναβρεί τη χαρά, μέσα σε όλες τις πιέσεις και τα βάσανα.
Μελλοντικά ποιους ρόλους ονειρεύεστε να παίξετε;
*Από τη Σχολή ήδη έχω ερωτευτεί και ξεχωρίσει το ρόλο της Λαίδης Μίλφορδ από τον «Έρωτα και Ραδιουργία» του Σίλλερ.
Τι σας κάνει να θυμώνετε και με τι γελάτε περισσότερο;
*Με θυμώνει απίστευτα ο εγωισμός και μπορώ να γελάσω σχεδόν με το οτιδήποτε.
Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτό τον καιρό;
*Έχω πολύ πρόσφατα ξεκινήσει το «Τανγκό του Σατανά», του Lazlo Krasznahorkai.
Ποια είναι η σχέση σας με τα ζώα; Υπάρχει κάποιο κατοικίδιο με το οποίο συμβιώνετε;
*Δυστυχώς οι συνθήκες μέχρι στιγμής δεν μου έχουν επιτρέψει να έχω, αν και λατρεύω σε βαθμό κωμικότητας, τα σκυλιά και έχω φιλοξενήσει πολλά φίλων και γνωστών μου. Αλλά το θέλω όσο τίποτα και με την πρώτη ευκαιρία είμαι σίγουρη ότι θα βρεθώ με (τουλάχιστον) ένα.
Λαμπρινή, χίλια ευχαριστώ για τη συνομιλία αλλά και τον χρόνο που αφιέρωσες στο Catisart.
*Κι εγώ ευχαριστώ για τη συνεργασία.
***
