Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
H μεγαλοφυΐα του μετέτρεψε τον πόνο και τη δοκιμασία σε τέχνη. Τα έργα του είναι μια ακριβής μεταφορά της θλίψης του. Τραγωδίες με πυρήνα τους το ανθρώπινο στοιχείο και θέμα τους την κοινωνική καταπίεση πάνω σε αυτό. Οι βασανισμένοι ήρωες του Λόρκα «ανεξήγητα» προσπαθούν να ξεφύγουν από ζωές που δεν επέλεξαν και αγάπες αδιέξοδες. Αυτό συμβαίνει και στον «Ματωμένο Γάμο», το αριστούργημά του. Ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα έγραψε το έργο αυτό σε μια πυρετώδη και έντονη έκρηξη της δραστηριότητάς του, ενώ παράλληλα άκουγε μια καντάτα του Μπαχ ξανά και ξανά -πιθανότατα την «Wachet auf, ruft uns die Stimme». Ο «Ματωμένος Γάμος» είναι μία σπουδή για τον έρωτα και τον θάνατο. Η ποίηση συναντά την αυστηρότητα, η ευαισθησία τη βία και το πάθος την απελπισία. Σ’ έναν τόπο που εξορίζει την επιθυμία και τη διαφορετικότητα, το πάθος για ζωή, «η βαθιά ρίζα της κραυγής», όπως λέει και ο ποιητής, θα βρει τρόπο να εκφραστεί και να παρασύρει στον όλεθρο όσους αρνήθηκαν τη φωτιά που καίει μέσα τους. Μία τραγωδία για τον πιο αμείλικτο δαίμονα: τον Έρωτα.
Στην παράσταση του Γιάννη Κακλέα, που παρουσιάζεται στο θέατρο «Αποθήκη», οι συναισθηματικές διακυμάνσεις είναι εντυπωσιακά απρόσμενες, οι συμπεριφορές συχνά ακραίες, οι κορυφώσεις δραματικές και η ειρωνεία διάχυτη και αιχμηρή. Σημασία για τη σκηνοθετική προσέγγιση έχει ο τρόπος με τον οποίο μιλάει για το δαίμονα του έρωτα, το πώς δηλαδή διαχειρίζεται την ιστορία. Η σκηνή ξεχειλίζει από εικόνες και η ροή είναι δομημένη σαν ένα ασπρόμαυρο κολλάζ από θραύσματα συνομιλιών.
«Θα κοιμηθώ στα πόδια σου για να φυλάω τα όνειρά σου»… Μπορεί σήμερα το ερωτικό πάθος να έχει ευτελιστεί από τραγούδια του συρμού και χαμηλού επιπέδου τηλεοπτικές σειρές, όμως στον Λόρκα μιλάμε για πάθος που συνταράσσει τις ψυχές και μετατρέπεται σε ποίηση, για το ίδιο το ντουέντε, τον δαίμονα που μας καταλαμβάνει και μας οδηγεί μες στην καρδιά της έμπνευσης. Στενός φίλος της ζωής και των άλλων καημών, όπως του έρωτα, του θανάτου και του θρήνου το θέατρο, όπως άλλωστε και η λογοτεχνία, που σφυρηλατείται τόσο από τα μεγάλα γεγονότα, όπως είναι ο εμφύλιος ή ο παγκόσμιος πόλεμος, όσο και από τα ασήμαντα και τα καθημερινά. Τους δεσμούς, τις συναντήσεις, τις συνευρέσεις, τις προδοσίες, τις απιστίες και τις απάτες.
«Μια παράσταση που αφορά το σήμερα και εκφράζει την επιθυμία να πραγματώνονται τα όνειρά μας, που είναι πράξη επαναστατική», είναι κατά τον Γιάννη Κακλέα ο «Ματωμένος Γάμος» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Μιας επιθετικής ανάγνωσης έργο, από ένα θίασο νέων και γενναίων ανθρώπων που απευθύνεται σε ένα ανήσυχο κοινό. Οι νέοι αυτοί καλλιτέχνες είναι οι Μάνα – Εβελίνα Παπούλια, Νύφη – Λένα Παπαληγούρα, Λεονάρντο – Δημήτρης Μοθωναίος, Γαμπρός – Λάμπρος Κτεναβός, Γυναίκα – Ειρήνη Μπούνταλη, Πατέρας – Δημήτρης Γεωργαλάς, Φεγγάρι / δούλα – Ιφιγένεια Αστεριάδη, Παιδί / θάνατος – Αριάδνη Καβαλιέρου, με την απαράμιλλη κίνηση, τις δυνατές ερμηνείες και τις αξεπέραστες παρουσίες που ζωντανεύουν τους αθάνατους θεατρικούς ήρωες.
«Η Ισπανία καίγεται αδιάκοπα απ’ το ντουέντε! Γιατί είναι μια χώρα αρχαίας μουσικής και αρχαίου χορού, όπου το ντουέντε στύβει λεμόνι από ξημέρωμα. Μια χώρα θανάτου, μια χώρα ανοιχτή στο θάνατο», έγραφε ο Λόρκα. Φιλότιμο, λεβεντιά, άγιο και άγριο πνεύμα, σαρωτικός αέρας δημιουργικότητας. Ο ποιητής, όπως έχουμε γράψει ξανά, σε άλλη παρουσίαση για το ίδιο έργο, άντλησε έμπνευση από ένα πραγματικό περιστατικό ερωτικής προδοσίας. Διάβασε, εν έτει 1928, σε τοπική εφημερίδα την είδηση για ένα έγκλημα που συνέβη στην ανδαλουσιανή πόλη Níjar. Επρόκειτο για ένα ζευγάρι που αγαπιόταν από παλιά και κλέφτηκε λίγο πριν η νεαρή παντρευτεί με έναν άλλο άντρα, τον οποίο δεν αγαπούσε. Το αποτέλεσμα ήταν μια αιματηρή εκδίκηση από τον αδερφό της νύφης, που σκότωσε τον άντρα και ξυλοκόπησε άγρια την αδερφή του, αφήνοντας την να πεθάνει. Όμως, αυτή επιβίωσε. Ο Λόρκα άλλαξε αρκετά αυτή την ιστορία, βάζοντας το γαμπρό και τον εραστή να συγκρούονται μέχρι θανάτου και προσθέτοντας πολλά άλλα στοιχεία σε ένα σπουδαίο δράμα του Μεσοπολέμου, που αγγίζει την αρχαία ελληνική τραγωδία στη θεματική και το τελετουργικό και μιλάει για την καταστροφική δύναμη του πάθους. Ένα τραγικό ποίημα που σχετίζεται με την τιμή και το θάνατο. Μπορεί ο Γαμπρός και ο Λεονάρντο να πεθαίνουν από βίαιο θάνατο, όμως η Μάνα ενσαρκώνει πραγματικά το στοιχείο του πόνου.
Από την πλευρά της η Νύφη, που ζει σε απομονωμένο αγρόκτημα έξω από την πόλη, γεγονός που εντείνει το μυστήριο και την ίντριγκα, συμβολίζει το πάθος και μιλάει εξ ονόματος όλων των γυναικών που απογοητεύονται από την αγάπη και στοιχειώνονται από το φόβο. Σαφώς και η Νύφη δεν είναι αθώα, εκπροσωπεί όμως περίτρανα έναν ιδιόμορφα ρεαλιστικό χαρακτήρα γυναίκας που απαιτεί το μερίδιό της στη χαρά. Γιατί «εάν δεν πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας θα αρρωστήσουμε και θα εκραγούμε». Απλά!
Με εξαίρεση τον Λεονάρντο Φέλιξ, κανένας από τους ρόλους στο “Ματωμένο Γάμο” δεν έχει όνομα. Δεδομένου ότι έχουν ιδιόμορφες και πολύ ανεπτυγμένες προσωπικότητες, η επιλογή του Λόρκα να μην ονομάσει τους χαρακτήρες του μπορεί να φαίνεται αντιφατική. Ωστόσο, η έλλειψη των ονομάτων καλεί το θεατή να ταυτιστεί περισσότερο με τους χαρακτήρες, και τους δίνει μια καθολικότητα που κάνει το έργο πιο ελκυστικό για το κοινό, ειδικά σε κοινωνίες όπου οι βεντέτες αίματος είναι σπάνιες και γεγονότα όπως αυτά που διαδραματίζονται στο «Ματωμένο Γάμο» αδιανόητα.
Ουσιαστικό θέατρο ήταν αυτό που είδαμε στο θέατρο «Αποθήκη», που θύμιζε τη σκηνική οπτική του Αύγουστου Στρίντμπεργκ και την κινηματογραφική γραφή του Λαρς Φον Τρίερ. Μια παράσταση ιδωμένη από τη σκοτεινή πλευρά των χαρακτήρων με σαφέστατες αναφορές στο θέατρο του Αντονέν Αρτό. Μια σπαρακτική, σκληρή ιστορία που επιδιώκει την κάθαρση.
Ο Λόρκα βρίσκει τη θεϊκή ώρα της ταύτισής του με την ισπανική ψυχή και μας δίνει ένα ευλογημένο κομμάτι της. Τοποθετεί στον «Ματωμένο Γάμο» του αυτές τις υπέροχες σκηνές, όπου ακόμη και η φύση έχει φωνή και το φεγγάρι μιλάει για τον έρωτα και το θάνατο. Αγγίζει τα πράγματα στην απόλυτη ουσία τους. Ένας μεταφυσικός συγγραφέας, του οποίου η φαντασία υπηρετεί και το ρεαλισμό, και το λυρισμό, και το νατουραλισμό.
Τα πρώτα του χρόνια ο Λόρκα τα έζησε δίπλα στη φύση, στον κάμπο της Γρανάδας, γεγονός που σφραγίζει ολόκληρο το ποιητικό και το θεατρικό του έργο: το ανδαλουσιανό τοπίο, ο χαρακτήρας του και ο πολιτισμός του περνούν με τη ζωντανή εικονοποιητική τους ανάπλαση στο έργο του Λόρκα. Οι θεοί της Ανδαλουσίας είναι σκληροί και απαιτητικοί. Δεν χαρίζονται. Οι ήρωες σηκώνουν το βάρος μιας κληρονομιάς γεμάτης δάκρυα, επιθυμίες και αίμα. Τα σύμβολα επαναλαμβάνονται με έμφαση, το φεγγάρι και το χιόνι, η αγροτική ζωή του κάμπου (λουλούδια, φυτά, ζώα, ποτάμια), τα αυστηρά ήθη, που θυμίζουν αρκετά παλαιότερα ήθη και της ελληνικής κοινωνίας. Το μαχαίρι και το άλογο, το νερό και το ασήμι, ζωή και θάνατος, πάθος και τιμή, μισαλλοδοξία και ακαμψία. Ο αδάμαστος έρωτας, ο κύκλος της ζωής που επανέρχεται στην εξέλιξη του χρόνου, οι ηλιοκαμένοι άνδρες με τα γυμνά στέρνα, τα όμορφα κορίτσια με τα ολοκέντητα κατάλευκα ή κατάμαυρα πένθιμα φουστάνια, η αυστηρή σπανιόλικη ηθική και τα κρυμμένα πάθη, οι ήχοι του ανέμου, τα μυστικά που συναντιούνται με τους ρυθμούς του flamenco, τα απωθημένα που ενώνονται με τους καλπασμούς των αλόγων, τους αλαλαγμούς των γλεντιών και τις κραυγές εκδίκησης, το μέτρημα του χρόνου στο λιοπύρι ή στην ανδαλουσιανή νύχτα και φυσικά ο θάνατος. Ο θάνατος στοιχειώνει την ποίηση του Λόρκα, όπως στοίχειωνε και την ίδια τη ζωή του. Ο θάνατος και ο βίαιος πόθος του έρωτα και της εξιλέωσης.
Εκείνο που επίσης διακρίνει το έργο του Λόρκα, και γίνεται επιτυχημένα ολοκάθαρο και στην παράσταση, είναι το δυνατό λυρικό στοιχείο, οι εκπληκτικές εικονοποιήσεις, το συγκινησιακό φορτίο των διαλόγων του, οι συλλήψεις του κόσμου του, που είναι πρωτίστως εξακτινώσεις των αισθήσεων.
Οι συντελεστές
Τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη είναι μια εικαστική πρόκληση, με αισθητικό ενδιαφέρον και πολλές λειτουργικές αλλαγές επί σκηνής. Το παραμυθένιο στοιχείο συνδυάζεται αρμονικά με την καλλιτεχνική αλχημεία του κινηματογράφου.
Πολύ ωραία και τα κοστούμια της Εύας Νάθενα στους τόνους του ασπρόμαυρου, που συμβάδιζαν με τη σκηνοθετική προσέγγιση και επιδρούσαν άμεσα στους θεατές. Ολόλευκα και ρομαντικά για τη Νύφη, ολόμαυρα και κομψά για τη Μάνα. Κοστούμια με αισθησιασμό και άποψη.
Η επιμέλεια της κίνησης από την Aγγελική Τρομπούκη συνέβαλε τα μέγιστα στην άρτια εικόνα της παράστασης. Κινησιολογικά απολαύσαμε σκηνές κάλλους και ποίησης.
Eρμηνείες
Η Ειρήνη Μπούνταλη στο ρόλο της Γυναίκας έπλασε το χαρακτήρα της με τόλμη, πειθώ και συγκίνηση.
Ο Δημήτρης Γεωργαλάς έπαιξε τον Πατέρα με ήθος και σοβαρότητα. Αδρός και γήινος. Το Φεγγάρι και τη Δούλα υποδύθηκε η σταθερή συνεργάτιδα του Γιάννη Κακλέα, Ιφιγένεια Αστεριάδη. Ειδικά το Φεγγάρι στον Λόρκα είναι ρόλος κρίσιμος και σημαντικός. Η ηθοποιός έδειξε την αξία της και τη θεατρική της ετοιμότητα. Εξαιρετική.
Βρήκα την Αριάδνη Καβαλιέρου εκπληκτική στη σκηνή, με ιδιαίτερο δυναμισμό και σκηνική παρουσία που δεν περνά απαρατήρητη. Θα ήθελα να την ξαναδώ. Ερμήνευσε με ουσία αλλά και με φόρμα το Παιδί και το Θάνατο.
Ο Λάμπρος Κτεναβός ως Γαμπρός ήταν εντυπωσιακότατος. Έχτισε με ομορφιά, οξυδέρκεια και αυτοαναφορικότητα το ρόλο του. Υπερπροστατευόμενος από τη μητέρα του, άτολμος και άβουλος αλλά έντονα ερωτευμένος, εγκλωβισμένος στους σκληρούς κανόνες της υπαίθρου που καταδυναστεύει ανθρώπους και παίρνει ζωές, δεν τολμά να διαφύγει αλλά ακολουθεί το πεπρωμένο που τον θέλει να θυσιάζεται παράλογα στο βωμό της τιμής. Ηθοποιός με πολλές δυνατότητες, λαμπερός, επιδραστικός, συγκροτημένος.
Με ιδιαίτερα σαφή αντίληψη του ρόλου του, πυκνότητα και λαμπυρίζοντες χρωματισμούς στην ερμηνεία του, μας γοήτευσε ως Λεονάρντο ο πάντα πολύ σωστός Δημήτρης Μοθωναίος. Ατίθασος, ορμητικός, ανεμπόδιστος, ασυγκράτητος, ερωτικός, αρρενωπός, χειμαρρώδης. Μια θαυμάσια ερμηνεία από έναν πολυτάλαντο και δυναμικό ηθοποιό.
Η Λένα Παπαληγούρα περνάει με θαυμαστή ευχέρεια από τον πιο ατόφιο ρεαλισμό στον πλέον αέρινο συμβολισμό. Στη σκηνή της φυγής με τον Λεονάρντο ακτινοβολεί από το πνεύμα του ποιητή. «Σ’ αγαπώ! Σ’ αγαπώ! Αλλά φύγε!». Όταν μιλά για τα χέρια της αγάπης με τα λόγια της αγάπης, όταν μιλά για τη θλίψη της απώλειας, τη φωτιά που ανεβαίνει από μέσα της, αιχμαλωτίζει όλο το δράμα της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, το οχυρώνει και το εκδηλώνει σε μια μοναδική και μαγευτική εικόνα. Κι αν μπορούσα να σε σκότωνα, θα σου ‘βαζα, για σάβανο, βιολέτες, του λέει. Συνολικά δίνει μια υποδειγματική ερμηνεία με πλαστικότητα στην κίνηση, φλογερή εφηβικότητα, δροσιά και ερωτική δίψα. Η Νύφη της είναι απατηλή, παραπλανητική και όμορφη σαν το φως της αυγής, ένα κορίτσι που συγκαλύπτει με απόγνωση την υγιή λαχτάρα του για ζωή.
Με βρήκε απόλυτα σύμφωνη η σκηνοθετική ανάγνωση της Μάνας από τον Γιάννη Κακλέα. Η επιλογή της Εβελίνας Παπούλια είναι πολύ επιτυχημένη. Μου άρεσε η εκδοχή της Μάνας ως γυναίκας νέας, ερωτικής και ερωτεύσιμης. Η ηθοποιός άφησε τα σχήματα και την επιφάνεια για να εισχωρήσει στο βάθος των πραγμάτων και δημιούργησε μια Μάνα μυώδη, θελκτική, θηλυκή, μελαγχολική και διονυσιακή ταυτόχρονα. Ποιητική και απίστευτα συνταρακτική στο θρήνο της, η Εβελίνα Παπούλια έδωσε μια ερμηνεία χωρίς στεγανά, τολμηρή και πολύτιμη. Ερμηνεία δράσης και δραματουργικής αίσθησης.
Εναλλακτικά ποιοτική και λιτή η παράσταση του Γιάννη Κακλέα με ωραίες γκόθικ εικόνες, εκπληκτικές ανατροπές και συναισθηματική φόρτιση. Ο κύκλος της ζωής και η εξέλιξης του χρόνου απεικονίζονται από το απλό γεγονός ότι όλο το έργο είναι αφιερωμένο σε ένα γάμο. Η διαδικασία του γάμου, άλλωστε, σε κάθε πολιτισμό σηματοδοτεί την καθορισμένη και απτή απόδειξη της μετάβασης από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση και της εξέλιξης μέσα από τη ζωή και το χρόνο. Η παράσταση κρατά το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο σαν μια λαβή θανατερής αγωνίας.
Υπόθεση
Η Μάνα, πικραμένη από το θάνατο του συζύγου και του μεγαλύτερου γιου της από το χέρι των Felix, δίνει την ευχή της στο μικρότερο γιο της για να παντρευτεί μια κοπέλα που ζει έξω από την πόλη και δηλώνει την επιθυμία της να δει εγγόνια. Μια γειτόνισσα συζητάει με τη Μάνα και της αποκαλύπτει πως η Νύφη ήταν παλιά αρραβωνιασμένη με τον Λεονάρντο, συγγενή των Felix που σκότωσαν την οικογένειά της. Ο Λεονάρντο είναι τώρα παντρεμένος με την ξαδέρφη της Νύφης και μένει μαζί με τη γυναίκα του και την πεθερά του. Όταν γυρίζει σπίτι από τη δουλειά, τις ακούει να νανουρίζουν το μικρό γιο του. Όταν ένα μικρό κορίτσι καταφθάνει και τους λέει τα νέα για τις προετοιμασίες του γάμου του Γαμπρού με τη Νύφη, ο Λεονάρντο όλο οργή ορμάει έξω από το σπίτι. Η Μάνα επισκέπτεται το σπίτι της Νύφης, όπου συζητά μαζί της και με τον Πατέρα της. Η Υπηρέτρια μένει κάποια στιγμή μόνη με τη Νύφη, την πειράζει για τα δώρα του Γαμπρού, ενώ της αποκαλύπτει ότι ο Λεονάρντο έρχεται τα βράδια κάτω από το παράθυρό της. Εκείνο το βράδυ, τη συναντά και της εκμυστηρεύεται τον πόθο του και το λόγο που δεν την παντρεύτηκε παλιότερα. Η Νύφη επιχειρεί να τον κάνει να σωπάσει, αλλά δεν αρνείται ότι ακόμα έχει αισθήματα γι’ αυτόν. Η υπηρέτρια διώχνει τον Λεονάρντο, ενώ καταφτάνουν οι καλεσμένοι για το γάμο. Όλοι κατευθύνονται προς την εκκλησία και η Νύφη ικετεύει το Γαμπρό να την προστατέψει.
Μετά το γάμο, όλος ο κόσμος γυρίζει στο σπίτι της Νύφης για το γαμήλιο γλέντι. Εκεί, αναζητούν τη Νύφη και τον Λεονάρντο, αλλά ανακαλύπτουν ότι το έσκασαν με το άλογο. Ο Γαμπρός εξοργισμένος βγαίνει να κυνηγήσει και να σκοτώσει τον Λεονάρντο, ενώ η Μάνα διατάζει όλους τους καλεσμένους να χωριστούν σε ομάδες και να ψάξουν το ζευγάρι.
Στο δάσος, όπου βρίσκονται ο Λεονάρντο και η Νύφη, εμφανίζονται τρεις Ξυλοκόποι που συζητούν τα γεγονότα, λέγοντας ότι το ζευγάρι θα ανακαλυφθεί μόλις βγει το φεγγάρι και φωτίσει το δάσος. Το Φεγγάρι εμφανίζεται σαν χαρακτήρας και σε ένα μονόλογο πενθεί τη μοναξιά του και δηλώνει την επιθυμία του να χυθεί αίμα, προκειμένου να τιμωρήσει τους ανθρώπους που το άφησαν έξω από τα σπίτια τους. Ρίχνει το φως του στο δάσος, ενώ συνοδεύεται από μια ζητιάνα, που είναι ο Θάνατος προσωποποιημένος: μαζί συμφωνούν το θάνατο των ζηλιάρηδων ανδρών.
Ο Γαμπρός μαζί με μια κοπέλα ψάχνουν στο σκοτεινό δάσος. Τους εμφανίζεται ο Θάνατος, σαν ζητιάνα και τους λέει ότι θα τους οδηγήσει στο Λεονάρντο. Λίγο πιο μακριά, ο Λεονάρντο και η Νύφη αγκαλιάζονται και σκέφτονται το μέλλον τους, ρομαντικοί αλλά με ένα ασίγαστο και σκοτεινό πάθος ο ένας για τον άλλο. Ακούγονται βήματα: πλησιάζει ο Γαμπρός με το Θάνατο, ο Λεονάρντο φεύγει από τη σκηνή και δυο κραυγές ακούγονται μες στο σκοτάδι.
Πίσω στην πόλη, οι γυναίκες έχουν μαζευτεί κοντά στην εκκλησία και συζητούν για τα γεγονότα. Η ζητιάνα εμφανίζεται και δηλώνει ότι θάνατος απλώθηκε στο δάσος. Θυμωμένη και πικραμένη η Μάνα βλέπει τη Νύφη να γυρίζει, με το νυφικό της γεμάτο αίματα από τους δύο άνδρες που αλληλοσκοτώθηκαν στο δάσος. Η Μάνα την ανακηρύσσει πόρνη και πάει να τη σκοτώσει, αλλά τελικά απομακρύνεται και προσεύχεται. Η αυλαία πέφτει, όσο η Νύφη και η Μάνα απαγγέλλουν την τραγωδία του Ματωμένου Γάμου.
H θέση της γυναίκας την εποχή του Λόρκα
Όταν ο Λόρκα έγραψε τον «Ματωμένο Γάμο», η Ισπανία βρισκόταν υπό την επήρεια πολλών θεσμικών αλλαγών. Μέχρι το 1928 η γυναίκα δεν μπορούσε να ψηφίσει, να ζητήσει διαζύγιο ή να προχωρήσει σε έκτρωση. Επιπλέον, η μοιχεία θεωρείτο έγκλημα και κανένας νόμος δεν κατοχύρωνε το δικαίωμα της γυναίκας στην εργασία. Ο γάμος ήταν η μόνη λύση για τη γυναίκα, καθότι τις περισσότερες φορές δεν ήταν σε θέση να συντηρήσει μόνη τον εαυτό της. Με την εγκαθίδρυση της Ισπανικής Δημοκρατίας το 1930, η κατάσταση των γυναικών άρχισε να καλυτερεύει. Η έκτρωση και η μοιχεία δεν ήταν πλέον εγκλήματα και οι Ισπανίδες έλαβαν όλα τα πολιτικά δικαιώματα των ομολόγων τους στην Αμερική και την υπόλοιπη Ευρώπη. Οι αλλαγές αυτές υπήρχαν στο μυαλό του Λόρκα, όταν έγραφε το «Ματωμένο Γάμο», ο οποίος ανέβηκε για πρώτη φορά το 1933. Η άνθηση της δημοκρατίας στην οποία τόσο πίστευε ο Λόρκα, ήταν βραχύβια, δυστυχώς. Με την επικράτηση του στρατηγού Φράνκο το 1939, έπειτα από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, πολλά από τα δικαιώματα που είχαν χορηγηθεί στις γυναίκες ανακλήθηκαν. Μόνον το 1975 πια άρχισαν να ισχύουν εκ νέου τα δικαιώματα που αναφέρονταν στο Σύνταγμα του 1931.
Συντελεστές
Μετάφραση: Νίκος Γκάτσος
Σκηνοθεσία – δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Εύα Νάθενα
Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Μιχαλόπουλος
Κινησιολογία: Aγγελική Τρομπούκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Νουρμάλα Ήστυ
Διανομή
Μάνα – Εβελίνα Παπούλια
Νύφη – Λένα Παπαληγούρα
Λεονάρντο – Δημήτρης Μοθωναίος
Γαμπρός – Λάμπρος Κτεναβός
Γυναίκα – Ειρήνη Μπούνταλη
Πατέρας – Δημήτρης Γεωργαλάς
Φεγγάρι /δούλα – Ιφιγένεια Αστεριάδη
Παιδί – θάνατος – Αριάδνη Καβαλιέρου
Πληροφορίες
«Ματωμένος Γάμος»
Θέατρο “Αποθήκη”
Σαρρή 40, Ψυρρή
Τηλ. 210 3253153
Παραγωγή: ΦΙΛΟΘΕΑΤΟΝ ΑΕ
