Πάνω: Η Αθηνά Μαξίμου, η σκηνοθέτις Λίνα Ζαρκαδούλα, ο συγγραφέας Γιάννης Σκαραγκάς και η Φωτεινή Μπαξεβάνη
Του Παναγιώτη Μήλα
[email protected]
«Αρχίζει η κυνηγετική περίοδος 2015 – 2016 στις 20 Αυγούστου για συγκεκριμένα θηρεύσιμα είδη, όπως ορτύκι, αγριοκούνελο. Το κυνήγι του αγριόχοιρου και του λαγού ξεκινά στις 15 Σεπτεμβρίου. Η κυνηγετική περίοδος λήγει στις 28 Φεβρουαρίου 2016, εκτός από το αγριοκούνελο το κυνήγι του οποίου λήγει στις 10 Μαρτίου. Διαβάστε ολόκληρη την κυνηγετική διάταξη…».
Μα, καλά τι γράφουν; Γράφουν από τώρα για τον Αύγουστο; Δεν έχουν κάνει μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας; Η εποχή του κυνηγιού έχει ήδη αρχίσει! Κι εγώ το άκουσα και δεν το πίστευα. Πήγα λοιπόν να «θέσω τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων». Στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Παπαδιαμαντοπούλου. Πολύς κόσμος, συνωστισμός. Κανένας δεν ήταν ντυμένος σαν κυνηγός. Ούτε είχαν την κατάλληλη εξάρτυση. Βρέθηκα σε λάθος μέρος. Ούτε κυνήγι, ούτε τίποτα. Λάθος ενημέρωση. Και όχι μόνο αυτό. Το μεγάλο μπέρδεμα άρχισε όταν ακολούθησα τους πολλούς. Βρέθηκα μέσα σε μια μισοφωτισμένη αίθουσα. Από το βάθος άκουσα…
«Είπα θα περάσει το κακό, ξέχασα πως είναι να πονώ!
Πένθος είσαι μα θ’ αναστηθώ!
Στρώνω τη ζωή μου απ’ την αρχή!
Έχει φως στην άκρη του γκρεμού!
Σου χαρίζω τα παλιά μου κι ό, τι μείνει θήραμά μου!
Είναι η εποχή του κυνηγιού».
Κάτι μου θύμιζαν αυτές οι φράσεις.
Έξι φράσεις που κρύβουν ελπίδα και έχουν δυναμισμό.
Έξι φράσεις που το νόημά τους μου θυμίζει το τελευταίο βιβλίο που έγραψε η Πηνελόπη Δέλτα, τις «Ρωμιοπούλες» που είναι το μόνο της μυθιστόρημα που δεν απευθύνεται σε παιδιά. Η δημοσίευσή του έγινε πριν από δύο μήνες, τον Μάρτιο, 75 χρόνια μετά το τέλος της συγγραφής του. Πρόκειται για μία τριλογία 1.769 δακτυλόγραφων σελίδων. Τα τρία μέρη έχουν τους τίτλους «Το Ξύπνημα», «Λάβρα» και «Σούρουπο». Η δράση της τριλογίας ξεκινά τον Ιανουάριο του 1895 και τελειώνει τον Νοέμβριο του 1920. Σε χρόνια κρίσης για τη χώρα μας. Κρίσης όπως αυτή που βιώνουμε τώρα. Σύμπτωση…
Την ώρα που σκέφτομαι αυτά ακούω από το βάθος μια εντυπωσιακή κυρία με ωραία κορμοστασιά και ρούχα εποχής να φωνάζει στην επί σκηνής ασουλούπωτη αλλά συμπαθέστατη φιγούρα: «Τι εννοείς, μ’ έχεις επινοήσει; Αφού εγώ είμαι η Πηνελόπη Δέλτα».
Περίεργα πράγματα συμβαίνουν. Από τη στιγμή αυτή και στη συνέχεια αρχίζω να παρακολουθώ τα διαδραματιζόμενα στη σκηνή. Mια σύγχρονη γυναίκα μονολογεί. Βρίσκεται μέσα στη θλίψη και προσπαθεί να την ξεπεράσει ανοίγοντας σακουλάκια τσιπς και πίνοντας συνεχώς νερό και αλκοόλ από μπουκάλια που έχει στο ψυγείο.
Μέσα στη μοναξιά της αναζητά τον φύλακα άγγελό της ξέροντας ότι όλοι οι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους τη δύναμη για να σώσουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Καθώς βλέπω προς το μέρος τους «είναι σαν να ανάβει ένα κερί στο σκοτάδι. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν είτε βλέπεις μια φλογίτσα, είτε ολόκληρη πυρκαγιά, είναι σαν να κοιτάζεις για πρώτη φορά τον κόσμο φωτισμένο”.
Από τη στιγμή αυτή και μετά δεν μπορώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου από τη σκηνή. Όλα διαδραματίζονται σε ένα επιμελώς ατημέλητο διαμέρισμα. Σύγχρονη εποχή. Εποχή κρίσης. Όσο και να φαίνεται περίεργο τα σκηνικά και τα κοστούμια (Κωνσταντίνος Ζαμάνης) ίσως σε κάποιο άλλο έργο να κέρδιζαν και τις εντυπώσεις και την προσοχή του θεατή. Ωστόσο, στο συγκεκριμένο το κείμενο του Γιάννη Σκαραγκά είναι ο τεράστιος μαγνήτης που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο. Δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Είναι η κινητήρια δύναμη που απογειώνει την παράσταση. Εδώ όμως βρίσκεται και το επικίνδυνο σημείο: Η διαχείριση αυτής της δυναμικής. Φανταστείτε ένας που δεν έχει ανέβει ποτέ σε αεροπλάνο να πρέπει να οδηγήσει ένα μπόινγκ. Η διαχείριση λοιπόν, η πλοήγηση και εν τέλει η επιτυχής απογείωση βρίσκεται σε χέρια λεπτεπίλεπτα μεν, στιβαρά δε. Η σκηνοθέτις Λίνα Ζαρκαδούλα, με μοντέρνα άποψη, με φαντασία αλλά και με τρόπο άμεσο φωτίζει και τις πιο σκοτεινές πτυχές του κειμένου και «ελέγχει» τον φρενήρη ερμηνευτικό καλπασμό της Φωτεινής Μπαξεβάνη και της Αθηνάς Μαξίμου. Οι δύο πρωταγωνίστριες χαρίζουν μοναδικές στιγμές και στις κωμικές σκηνές τους αλλά και όταν έρχεται η ανατροπή. Ασφαλώς μπορεί να σκεφτεί κανείς πως υπερβάλω, όμως ξέρω πάρα πολύ καλά πως «πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τις λέξεις. Είναι η τελευταία ελπίδα για νόημα που έχει απομείνει στον κόσμο. Ένα «σ’ αγαπώ» να σου ξεφύγει και κάποιος θα σε έχει αιχμάλωτο για πάντα. Και να το ξεχάσεις ακόμα, ένα κομματάκι λαχτάρας σου θα ζει στα υπόγεια της μνήμης του, θα γερνάει μαζί με τη δειλία του. Είναι σαν τις υπογραφές. Ακόμα κι όταν πεθάνεις, υπάρχει πάντα μια καλοσχηματισμένη μουτζούρα να θυμίζει ότι κάποτε είπες ναι». Η “Εποχή του Κυνηγιού” γράφτηκε από τον Γιάννη Σκαραγκά ειδικά για τις δύο ξεχωριστές ηθοποιούς, τη Φωτεινή Μπαξεβάνη και την Αθηνά Μαξίμου. Δεν θα μπορούσε με τίποτα να είναι μια ανδρική ιστορία. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί ένα δραματικό σύμβολο και του προσδίδει σύγχρονες εμπειρίες και συνήθειες. Οι ηρωίδες έχουν συναισθηματική πολυπλοκότητα και βαθύτατη ευαισθησία. Πριν κλείσω δεν πρέπει να ξεχάσω και τη σημαντική συμβολή της ηθοποιού Νίκης Σερέτη στο στήσιμο της παράστασης. Η Νίκη, ως βοηθός της άξιας σκηνοθέτιδας Λίνας Ζαρκαδούλα, παρατηρούσε, κατέγραφε και έδινε λύσεις σε κάθε πρόβλημα κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας. Η “Εποχή του κυνηγιού” έχει αρχίσει. Δεν πρέπει να τη χάσετε. Αξίζει να τη ζήσετε, όπως αξίζει και το τραγούδι – δώρο που ακούμε από τη Νατάσσα Μποφίλιου σε μουσική Φωτεινής Μπαξεβάνη και στίχους Γιάννη Σκαραγκά.
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=-m_loICCGyg#t=0
Η εποχή του κυνηγιού
Ξύπνησα και πάλι μοναχή, έκανα πως είμαστε μαζί.
Τα όνειρα μου στα σεντόνια, οι έρωτες μου σαν τα χιόνια.
Διπλωμένο πάπλωμα η ζωή!
Τα όνειρα μου στα σεντόνια, οι έρωτες μου σαν τα χιόνια.
Διπλωμένο πάπλωμα η ζωή!
Είπα θα περάσει το κακό, ξέχασα πως είναι να πονώ.
Στους καθρέφτες η ντροπή μου, στα τηλέφωνα η σιωπή μου.
Πένθος είσαι μα θ’ αναστηθώ!
Στους καθρέφτες η ντροπή μου, στα τηλέφωνα η σιωπή μου.
Πένθος είσαι μα θ’ αναστηθώ!
Ξύπνησα και πάλι μοναχή, είναι η μυρωδιά σου σαν κελί
Μια του κλέφτη η κολόνια, δυο του κλέφτη τα σεντόνια.
Στρώνω τη ζωή μου απ΄ την αρχή!
Μια του κλέφτη η κολόνια, δυο του κλέφτη τα σεντόνια.
Στρώνω τη ζωή μου απ΄ την αρχή!
Έχει φως στην άκρη του γκρεμού
κι είναι η χαρά μου σαν παιδιού.
Σου χαρίζω τα παλιά μου κι ότι μείνει θήραμα μου.
Είναι η εποχή του κυνηγιού!
Ταυτότητα παράστασης
* Η “Εποχή του Κυνηγιού” γράφτηκε από τον Γιάννη Σκαραγκά για τη Φωτεινή Μπαξεβάνη και την Αθηνά Μαξίμου.
Σκηνοθεσία: Λίνα Ζαρκαδούλα
Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Μουσική: Φωτεινή Μπαξεβάνη
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Νίκη Σερέτη
Παίζουν: Φωτεινή Μπαξεβάνη (Πόπη), Αθηνά Μαξίμου (Πηνελόπη).
Ακούγεται η φωνή του Κωνσταντίνου Ζαμάνη.
Φωτογραφίες: Γιάννης Βασταρδής
Video: Όλγα Μπρούμα
Ενορχήστρωση: Φώτης Σιώτας
Επιμέλεια κομμώσεων: Δημήτρης Σιγανός
Δημιουργικό: Μαρία Παναγιωτονάκου
Υπεύθυνος media: Βασίλης Ζαρκαδούλας
Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Καβαλλάρη
Οργάνωση παραγωγής: Σωτήρης Μίχας
Μια παραγωγή της αρτivities
Πληροφορίες
Στο θέατρο “Ιλίσια”
Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια.
Τηλέφωνο: 210- 72.100.45
Τετάρτη 19.30, Πέμπτη 21.30, Παρασκευή 21.15 (Λαϊκή βραδινή), Σάββατο 21.15 και την Κυριακή 19.30 (Λαϊκή απογευματινή).
Τιμές εισιτηρίων
Κανονικό: 16 ευρώ (12 ευρώ στις λαϊκές παραστάσεις)
Φοιτητικό: 12 ευρώ
Ανέργων: 12 ευρώ
ΑΜΕΑ: 12 ευρώ
