Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Περπατώντας στον χωμάτινο μονοπάτι, ανάμεσα σε λεμονιές και πορτοκαλιές που μοσχοβολούν, γνωρίσαμε πριν από 22 χρόνια μια σπάνια «αχιβάδα» στην καρδιά του Σαρωνικού.
Το θέατρο της Παλαιάς Επιδαύρου, τη γνωστή μας πια Μικρή Επίδαυρο.
Το θέατρο αυτό επαναλειτούργησε το 1995 και μέχρι σήμερα τις Παρασκευές και τα Σάββατα του «Μουσικού Ιουλίου» έχει την τιμητική του.
Φέτος θα έχουμε τη χαρά να ζήσουμε άλλη μια μοναδική εμπειρία. Να παρακολουθήσουμε την επιστροφή του Οδυσσέα στο παλάτι του και να δώσουμε το «παρών» στην άφιξή του με την παράσταση «Άφιξις / Με αφετηρία τη Μνηστηροφονία, από την Οδύσσεια». Η παράσταση της ομάδας “ΠΥΡ”, που έχουν συνιδρύσει η Ιώ Βουλγαράκη με τον Αργύρη Ξάφη και τη Δέσποινα Κούρτη, επενδύει στην απλότητα και τη μαγεία της αφήγησης και όχι στον ρεαλισμό. Με όχημα την υπέροχη μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη, επιχειρεί να φωτίσει την ψυχική μας σύνδεση με μια από τις πιο αιματηρές σκηνές της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Με μεγάλη οικονομία, χωρίς καμία περιττή λέξη, η ομάδα συμπυκνώνει τον ποιητικό μύθο σε εικόνες – κλειδιά που θα ζωντανέψουν μπροστά στα μάτια μας το έπος.
Απέναντί μου έχω ένα θεσπέσιο πλάσμα, τη Δέσποινα Κούρτη, μια νέα γυναίκα λεπτεπίλεπτη σαν καμωμένη από φίνα πορσελάνη, με τη θλιμμένη ομορφιά μιας άλλης εποχής, ωστόσο με έναν απόλυτα σύγχρονο δυναμισμό, χαλκέντερη και ενθουσιώδη, προσηλωμένη, καλλιεργημένη και δοσμένη στην τέχνη της. Μια ηθοποιό με την ποίηση μέσα της. Τα βελούδινα μάτια της “είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη”.
Για την ιστορία αυτή “περπατάμε” μαζί με τη Δέσποινα, που υποδύεται την Πηνελόπη της Ιθάκης στην παράσταση, και μας εξηγεί όσα θα δούμε την Παρασκευή 7 και το Σάββατο 8 Ιουλίου 2017 στη Μικρή Επίδαυρο. Μιλάμε για την επιστροφή στο «πατρικό», στο νησί, τη μετανάστευση, τον οικείο τόπο και τον ανοίκειο, το λιμάνι του γυρισμού, το θέατρο ως σπίτι.
Η Πηνελόπη, γνωστή ηρωίδα από την Οδύσσεια του Ομήρου, ήταν κόρη του βασιλιά των Αμυκλών Ικάριου και της Περίβοιας. Το όνομά της είναι ακόμη και σήμερα σύμβολο της πιστής και αφοσιωμένης συζύγου. Εκτός από ομορφιά και πλούτη, είχε και όλες τις αρετές μιας ιδανικής βασίλισσας. Ήταν εύστροφη, συνετή, πιστή στον άντρα της και αφοσιωμένη στο γιο της, Τηλέμαχο, που ήταν βρέφος ακόμη, όταν έφυγε ο Οδυσσέας. Η Πηνελόπη περίμενε τον Οδυσσέα για είκοσι χρόνια, ακόμη και όταν όλοι τον θεωρούσαν νεκρό.
Τα είκοσι αυτά χρόνια της απουσίας του Οδυσσέα, μόνη, όμορφη και βασίλισσα καθώς ήταν, προσέλκυσε πολλούς ευγενείς μνηστήρες που επιθυμούσαν να την παντρευτούν και να ανακηρυχθούν άρχοντες της Ιθάκης. Στην αρχή, η Πηνελόπη τους αγνοούσε, όταν όμως οι μνηστήρες άρχισαν να την πιέζουν, αναγκάστηκε να δηλώσει ότι θα διαλέξει έναν από αυτούς, όταν θα τελειώσει το σάβανο που έπλεκε για τον πεθερό της Λαέρτη. Η Πηνελόπη, που δεν επιθυμούσε βέβαια να ξαναπαντρευτεί, έπλεκε το σάβανο την ημέρα και το ξήλωνε τη νύχτα. Αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια, κατά τα οποία οι μνηστήρες σπαταλούσαν και λεηλατούσαν την περιουσία του Οδυσσέα, μέχρι που κάποια υπηρέτρια την πρόδωσε. Τότε πάλι αναγκάστηκε να ανακηρύξει αγώνα τοξοβολίας, με την υπόσχεση ότι θα παντρευτεί τον νικητή. Εκείνη όμως ήταν και η στιγμή που επέστρεψε ο Οδυσσέας, φόνευσε τους μνηστήρες και ξανακέρδισε τη συζυγική του ακεραιότητα.
Απέναντι στις αδηφάγες επιδιώξεις των πολυάριθμων και συνωμοτούντων μνηστήρων, που σφετερίζονται μαζί με τη βασιλεία και τη ζωή του Τηλέμαχου, ακλόνητη κι αταλάντευτη υψώνεται η ισχυρή φυσιογνωμία της Πηνελόπης. Ας αφήσουμε όμως τη Δέσποινα Κούρτη να μας τα πει:
– Ειρήνη Αϊβαλιώτου: «Μνηστηροφονία» λοιπόν και σκληρή προετοιμασία με τη σκηνοθέτιδά σας Ιώ Βουλγαράκη…
* Δέσποινα Κούρτη: Δουλεύουμε πυρετωδώς πάνω στην «Οδύσσεια» του Ομήρου. Συγκεκριμένα πάνω στις ραψωδίες Φ και Χ (τόξου θέσης και μνηστηροφoνία). Με αφορμή αυτές τις Ραψωδίες κάνουμε μια παράσταση που ονομάζεται «Άφιξις», για το Φεστιβάλ Αθηνών, που θα παιχτεί στη Μικρή Επίδαυρο.
– Εντάσσεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, που φέτος μιλάει για την έλευση του ξένου;
* Ακριβώς και φυσικά αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Ένα δυνατό θέμα ανοίγετε. Το Εθνικό, σε συνεργασία με το Αρχαιολογικό Μουσείο, είχαν οργανώσει πέρσι την ανάγνωση της Οδύσσειας, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Είχε τύχει σε μένα να διαβάσω με τον Άρη Τρουπάκη τη Ραψωδία Τ (τα νίπτρα), όπου γίνεται η συνάντηση της Πηνελόπης με τον Οδυσσέα, τότε που αυτός έχει φτάσει στο νησί, έχει φθάσει στο παλάτι. Μεταμορφωμένος από τη θεά Αθηνά σε ζητιάνο, συναντιέται με την Πηνελόπη, η οποία φυσικά δεν τον αναγνωρίζει. Σε όλη αυτή τη συνάντηση η Πηνελόπη τον προσφωνεί «Ξένε, καλέ μου Ξένε…». Αυτός την αποκαλεί «Δέσποινά μου, Δέσποινά μου..». Κι αυτή του ανταπαντά «Ξένε, Ξένε». Και είναι ο βασιλιάς του νησιού, ο οποίος είναι ξένος μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Και είναι – όχι μόνο επειδή είναι μεταμορφωμένος από τη θεά, γιατί κι αυτό πρόκειται για ποίηση (το έπος είναι στην πραγματικότητα ένα πάρα πολύ μεγάλο ποίημα) – αυτό το στοιχείο είναι το στοιχείο του παραμυθιού: η μεταμόρφωση. Όμως κρύβει μια πολύ μεγάλη αλήθεια, ότι πραγματικά έπειτα από είκοσι χρόνια, είναι ολωσδιόλου ξένος μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Καταρχάς ο ίδιος, όταν φτάνει στο νησί, δεν το αναγνωρίζει. Και λέει ο Όμηρος ότι η Αθηνά του ρίχνει ένα πέπλο μπροστά στα μάτια του και δεν αναγνωρίζει τον τόπο. Και μετά σιγά σιγά αρχίζει να αναγνωρίζει τη σπηλιά, το λιμάνι… Που σημαίνει ότι η επιστροφή ύστερα από τόσα χρόνια, είναι στην πραγματικότητα μια «μη επιστροφή» αφού είναι όλα τόσο διαφορετικά.
– Περιμένει να δει το παρελθόν…
* Έχεις αφήσει μια κατάσταση εκεί που την έχεις αφήσει. Και γυρνάς και είναι όλα διαφορετικά. Το νησί είναι έτοιμο να τον ξεχάσει. Το νησί ήδη τον ξεχνά. Η Πηνελόπη είναι η μόνη που κρατάει τη μνήμη του ζωντανή με νύχια και με δόντια. Η Πηνελόπη, η οποία αρνείται να παντρευτεί όλα αυτά τα χρόνια, μολονότι ακόμη και οι γονείς της τής λένε «πρέπει να παντρευτείς». Και επίσης, στα ήθη της εποχής ήταν σχεδόν αυτονόητο ότι από ένα σημείο και μετά, θα παντρευόταν κάποιον άλλον. Υπάρχει ένα κενό εξουσίας, πάρα πολύ σοβαρό στο νησί.
– Το κενό εξουσίας που πρέπει να καλυφθεί.
* Το οποίο το αντιμετωπίζει η ίδια η Πηνελόπη. Το νησί διοικείται άψογα. Έχει 108 άντρες – μνηστήρες να περιμένουν. Καταφέρνει να τους κρατάει σε μια κατάσταση αναμονής, με το τέχνασμα του υφαντού, το οποίο δεν τελειώνει. Τους κρατάει μέχρι τη στιγμή που αποφασίζει ότι αυτό δεν μπορεί πλέον να συνεχιστεί. Έχει μεγαλώσει ο γιος της, έχουν αρχίσει να είναι επικίνδυνα τα πράγματα, κινδυνεύει και η ίδια του η ζωή. Και εκείνη τη στιγμή αποφασίζει να βάλει τέρμα σε αυτή την αναμονή και ανακοινώνει ότι θα οργανώσει ένα αγώνισμα στο παλάτι με το τόξο του Οδυσσέα. Λέει λοιπόν στους μνηστήρες ότι «όποιος καταφέρει να τανύσει το τόξο στις παλάμες του και να περάσει τη σαΐτα και από τα δώδεκα πελέκια στη σειρά, θα τον ακολουθήσω, θα τον παντρευτώ, θα εγκαταλείψω το παλάτι».
Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο Οδυσσέας φτάνει στο νησί και είναι μεταμορφωμένος ζητιάνος ανάμεσά τους.
– Σαν γεγονός μεταφυσικό…
* Είναι πράγματι. Είναι φοβερό το σασπένς, είναι περίτεχνος ο τρόπος με τον οποίο ο ποιητής πλέκει την ιστορία. Είναι καθαρός Χίτσκοκ εδώ. Τη στιγμή που σταματάει να διατηρεί αυτή τη μνήμη ζωντανή, τη στιγμή που κι η Πηνελόπη είναι έτοιμη να πάει παρακάτω, εμφανίζεται αυτός, για να καθαρίσει το παλάτι του, να πάρει εκδίκηση απ’ τους μνηστήρες, να καθαρίσει το παλάτι του και να επιστρέψει σ’ αυτό που θέλει να επιστρέψει όλα αυτά τα χρόνια που θαλασσοδέρνεται.
– Νομίζω πως οι μόνοι που ίσως τον θυμούνται είναι η Πηνελόπη και ο σκύλος του.
* Ο σκύλος του ο Άργος, είναι μια πολύ συγκινητική στιγμή, γιατί τον αναγνωρίζει, σε αντίθεση με όλους τους άλλους. Τον αναγνωρίζει επίσης ο γιος του Τηλέμαχος αλλά και ο Εύμαιος, ο χοιροβοσκός. Η Πηνελόπη όμως δεν τον αναγνωρίζει.
– Και το παιδί του τον αναγνωρίζει, αν και είχε την εικόνα του, από τότε που ήταν βρέφος.
* Υπάρχει μια σκηνή αναγνώρισης, όπου ο Οδυσσέας ομολογεί ποιος είναι, και ο Τηλέμαχος το αποδέχεται. Ο Όμηρος βέβαια δεν ασχολείται τόσο πολύ… Ας πούμε, κάποιοι άλλοι έχουν την απορία “μα πώς έζησε τόσα χρόνια ο σκύλος; Είναι δυνατόν να έζησε;”.
– Είκοσι χρόνια, ναι. Είκοσι χρόνια και παραπάνω ίσως…
* Δεν ασχολείται μ’ αυτό. Ο Όμηρος κρατάει το σκύλο ζωντανό μέχρι να δει το αφεντικό του και πεθαίνει με το που βλέπει τον Οδυσσέα.
– Είναι συμβολισμός;
* Είναι πράγματι, αν και αυτές οι λεπτομέρειες – και είναι λογικό – δεν ενδιαφέρουν τον Όμηρο.
– Το έργο μιλάει για το ανέφικτο της επιστροφής. Ο Οδυσσέας αλλιώς περίμενε ίσως την επιστροφή του. Η Πηνελόπη όμως πώς τα καταφέρνει όλα αυτά; Γιατί δεν είναι κι εύκολο να κρατήσει σε απόσταση μια γυναίκα πάνω από 100 άνδρες. Πρέπει να είναι πολύ δυνατή προσωπικότητα.
* Είναι η γυναίκα του Οδυσσέα. Είναι ένα μυαλό αντίστοιχα ιδιαίτερα κοφτερό. Είναι μια προσωπικότητα πολύ δυνατή και σημαντική. Πραγματικά κρατάει το νησί σε πολύ καλή κατάσταση. Η διοίκηση δηλαδή του νησιού είναι άψογη. Περνάει τα χίλια μύρια με τους μνηστήρες, τους μοιράζει υποσχέσεις. Κάποια στιγμή επιστρατεύει το τέχνασμα του υφαντού. Υφαίνει την ημέρα και το βράδυ ξηλώνει. Μέχρι που την προδίδουν οι δούλες της και αναγκάζεται να εγκαταλείψει κι αυτό το τέχνασμα. Και αφού το καταλάβει, διαισθάνεται ότι ο γιος της είναι πλέον σε ηλικία που μπορεί να αναλάβει το βασίλειο. Στο σημείο αυτό βλέπει ότι κινδυνεύει η ζωή του Τηλέμαχου επειδή είναι ένας πολύ άξιος διάδοχος. Όταν όμως αφήνει αυτό το κενό εξουσίας να κρέμεται πάνω απ’ τα κεφάλια τους, όλα είναι πιθανά. Τότε παίρνει την απόφαση να κάνει κάποιο γάμο. Θυμίζω ότι είναι μια πολύ ικανή γυναίκα, πανέξυπνη, ήρεμη δύναμη και επίσης ερωτική. Είναι σαφές ότι ανάβει τον πόθο των μνηστήρων. Σε πάρα πολλά σημεία του Έπους αναφέρεται αυτό…
– Και πάλι ο Όμηρος δεν δίνει σημασία και στην ηλικία γιατί σίγουρα η Πηνελόπη έχει ξεπεράσει αρκετά την πρώτη νεότητα, αφού έχουν ήδη περάσει 20 χρόνια.
* Αυτή την κρίσιμη στιγμή κάνει την τελευταία κίνηση με το αγώνισμα, στο οποίο προτρέπει τους μνηστήρες να συμμετάσχουν, προκειμένου να την παντρευτούν. Το σκηνικό που στήνει είναι σύλληψη ενός δαιμόνιου μυαλού. Τους δίνει το τόξο του Οδυσσέα ξέροντας ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να βρεθεί αυτός που θα το τανύσει και θα περάσει τη σαΐτα από τα 12 πελέκια, πράγμα το οποίο μόνο ο άντρας της είχε κάνει μέχρι τότε. Δηλαδή όταν έκανε αυτή την πρόταση ήξερε ότι έχει πολλές πιθανότητες να γλιτώσει. Είναι πολύ γοητευτικά τα παιχνίδια που κάνει ο ποιητής. Με την ευστροφία και τους ευφάνταστους τρόπους, που επιστρατεύουν οι ήρωες, για να τα καταφέρουν. Με πανουργία κινείται όμως τόσο η Πηνελόπη όσο και ο Οδυσσέας. Ασφαλώς δεν πρέπει να ξεχνάμε και την Αθηνά, η οποία συνεχώς είναι από κοντά.
– Την Αθηνά την υποδύεται η Μαίρη Μηνά που είναι απόφοιτος του Ωδείου Αθηνών. Μαζί και με τον Γιώργο Δικαίο, που υποδύεται τον Τηλέμαχο.
* Ναι, είναι και τα δύο πολύ άξια παιδιά. Εξαιρετικά παιδιά…
– Βέβαια υπάρχει και η παλιά φρουρά με τον υπέροχο Γιώργο Μπινιάρη.
* Έχουμε ένα πολύ δυνατό θίασο. Μαζί μας είναι ο και ο Αλέξανδρος Λογοθέτης και ο Γιώργος Παπαγεωργίου. Δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί, που υποδύονται όλους τους μνηστήρες…
– Ας πάμε τώρα στην έναρξη που θα έχει η «Άφιξις» ως παράσταση, με ένα δεκάλεπτο δρώμενο στο λιμάνι της Παλαιάς Επιδαύρου…
* Αυτό θα είναι για περιορισμένο αριθμό θεατών. Θα τηρηθεί μια σειρά προτεραιότητας και θα πρέπει οι θεατές να δηλώσουν ότι ενδιαφέρονται για αυτό το πρώτο μέρος, εκεί που θα αγοράσουν τα εισιτήριά τους. Στο πρώτο μέρος αυτό λοιπόν, υποδεχόμαστε κατά κάποιον τρόπο αυτό το σύνολο των 140 θεατών στο λιμάνι. Σε αυτόν τον υπέροχο και πανέμορφο τόπο. Εκεί λοιπόν στο λιμάνι όπου ο Οδυσσέας έρχεται απ’ τη θάλασσα και πατάει το πόδι του στο λιμάνι του Φόρκυνα πρώτη φορά, φτάνοντας στην Ιθάκη. Τότε αρχίζεις να φαντάζεσαι την ιστορία. Βλέπεις τον τόπο και ζεις όλα τα γεγονότα. Κι από κει -μετά το λιμάνι- υπάρχει ένα πάρα πολύ ωραίο μονοπάτι, το οποίο περνάει μέσα από πορτοκαλιές. Ένα υπέροχο μονοπάτι, το οποίο καταλήγει στο θέατρο. Μέσα από αυτό ο καθένας από μας, παρέα με μια ομάδα θεατών, θα πορευτούμε προς το θέατρο, προς το παλάτι του Οδυσσέα δηλαδή. Απαγγέλλοντας ο καθένας μας ένα μικρό κομμάτι από άλλες ραψωδίες, που δεν θα τις ξαναπούμε στην παράσταση. Ραψωδίες έξυπνα επιλεγμένες. Ο καθένας λέει κάποια πράγματα που σχετίζονται, κατά κάποιο τρόπο, με το ρόλο που θα παίξει μετά στην παράσταση. Πρόκειται για μια πορεία πλάι πλάι με τους θεατές, πορεία μέχρι να φτάσουμε στο θέατρο και να διηγηθούμε την ιστορία την οποία διαπραγματευόμαστε εμείς στην παράσταση: Τη μνηστηροφονία. Και εκεί, στην πορεία, είναι άλλη η σχέση μας με τους θεατές. Είναι πιο χαλαρή, είναι πιο ελεύθερη, είναι πιο συντροφική. Είναι σαν ένα ψυχικό ζέσταμα για όλους και για μας και για τους θεατές. Ένας περίπατος, παρέα μ’ αυτούς τους στίχους.
– Η κάθε ομάδα θεατών, δηλαδή, θα έχει και την έκπληξη ότι θα ακούσει διαφορετικά μέρη της Οδύσσειας;
* Διαφορετικά μέρη, ναι. Η Μαίρη Μηνά ας πούμε έχει ένα κομμάτι, το οποίο αφορά περισσότερο την Αθηνά. Εγώ έχω ένα κομμάτι σχετικό με την Πηνελόπη και τον Τηλέμαχο. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου μας μιλάει για τον Αντίνοο, τον πρώτο των μνηστήρων και ο Γιώργος Μπινιάρης παρουσιάζει τον Εύμαιο, το χοιροβοσκό.
– Τι πρέπει να κάνουν οι θεατές που θέλουν να παρακολουθήσουν αυτόν τον περίπατο;
* Πρέπει να δηλώσουν -όταν αγοράζουν το εισιτήριο- ότι θέλουν να πάρουν μέρος σε αυτόν τον περίπατο, επειδή οι θέσεις είναι μόνον 140. Άλλοι δεν θα μπορέσουν. Αυτό είναι για τους ανθρώπους που μετά θα μπουν στο θέατρο, για να δουν την παράσταση. Είναι πολύ συντροφική αυτή η πορεία. Αυτό το ωραίο έχει για όλους μας, ελπίζω και για το κοινό. Για πρώτη φορά θα είμαστε πλάι, πλάι και όχι απέναντι όπως είναι στη συνθήκη της παράστασης. Εμείς απλώς έχουμε την επιπλέον χαρά να ξέρουμε ένα κομμάτι της Οδύσσειας, το οποίο αφορά τον ρόλο μας και να τους το αφηγηθούμε με ένα γλυκό, χαλαρό τρόπο. Γιατί είναι ωραίο, απλά να σε συνοδεύουν αυτοί οι στίχοι πηγαίνοντας προς τα κει και να σου ανοίγουν τη φαντασία και να σου δημιουργούν ένα πολύ ξεχωριστό προηγούμενο όσον αφορά την παράσταση. Είναι ένα ψυχικό ζέσταμα.
– Επίσης, όπως είναι αυτή η “αχιβάδα” της Παλαιάς Επιδαύρου, κοντά στη θάλασσα, δίνει στο κοινό και την αίσθηση του νησιού περισσότερο και της Ιθάκης και του καταφυγίου δίπλα στη θάλασσα.
* Ναι. Και της πορείας μετά προς το παλάτι. Όλοι λένε «θα φύγω από δω και θα πάω στη χώρα, θα πάω στο παλάτι»… Υπάρχει μια πορεία ανάμεσα στους αγρούς και αυτή η επαφή με τη φύση είναι επίσης πολύ ωραία. Είναι σαν να βλέπεις την Ιθάκη, είναι ένα έξοχο παιχνίδι.
– Θα είναι πολύ ενδιαφέρον και θα το αναμένουμε με εξαιρετική αγωνία.
* Κι εμείς έχουμε την ίδια αγωνία και την ίδια προσμονή.
– Σας ευχαριστούμε για την πρόγευση της πορείας που μας δώσατε.
* Κι εγώ σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε με αυτό τον ιντερνετικό περίπατο.
«Άφιξις / Με αφετηρία τη Μνηστηροφονία, από την Οδύσσεια»
Πέρα και πριν από οποιαδήποτε απόπειρα ερμηνείας, η Οδύσσεια είναι ένα τραγούδι επιστροφής, προερχόμενο από μια εποχή που τα μακρινά ταξίδια των ναυτικών γεννούσαν τραγούδια για την απουσία. Επιστρέφοντας στην Ιθάκη, έπειτα από είκοσι χρόνια, ο Οδυσσέας θα σκοτώσει 108 άνδρες που διεκδικούν τη γυναίκα και τον θρόνο του, ξεκληρίζοντας το νησί. Αυτό το μακελειό εγείρει τα ερωτήματα: Σε τι επιστρέφει ο Οδυσσέας; Ποιος θυμάται τον απόντα βασιλιά και ποιος είναι σήμερα αυτός ο άντρας; Και γιατί χρειάζεται να χυθεί τόσο αίμα; Η παράσταση επικεντρώνεται στη στιγμή της επιστροφής, για να μιλήσει ακριβώς για το ανέφικτο της επιστροφής. Ποτέ δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε καμιά πατρίδα, αφού ο χρόνος κινείται αμείλικτα μόνο προς τα μπρος και τίποτα δεν παραμένει όπως το έχει διαφυλάξει η μνήμη. Έτσι, ο Οδυσσέας επιστρέφει σε ένα «φάντασμα ονείρου. Ανοίγοντας τη δράση πέρα από τα όρια του θεατρικού χώρου, με όχημα τη μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη, και επενδύοντας στην αφήγηση και όχι στον ρεαλισμό, η παράσταση της Ιώς Βουλγαράκη και της ομάδας ΠΥΡ, που έχει συνιδρύσει με τον Αργύρη Ξάφη και τη Δέσποινα Κούρτη, επιχειρεί να φωτίσει την ψυχική μας σύνδεση με μια από τις πιο αιματηρές σκηνές της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας.
Στην παράσταση θα υπάρχουν αγγλικοί υπέρτιτλοι
Θα προηγηθεί δρώμενο 10 λεπτών στο Λιμάνι της Παλαιάς Επιδαύρου και πορεία με τους ηθοποιούς προς το θέατρο με αφηγήσεις από την Οδύσσεια.
Ώρα έναρξης: 8 μ.μ.
Δωρεάν είσοδος στο δρώμενο με υποχρεωτική αγορά εισιτηρίου μέχρι εξαντλήσεως θέσεων (140) είτε ηλεκτρονικά εισάγοντας το barcode του κάθε αγορασμένου εισιτηρίου, είτε στα εκδοτήρια του Ελληνικού Φεστιβάλ με τον κωδικό αγοράς.
Πληροφορίες
Μετάφραση: Δ.Ν. Μαρωνίτης
Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Ιώ Βουλγαράκη
Σκηνικά: Άννα Φιοντόροβα
Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Μουσική: Σαβίνα Γιαννάτου
Κίνηση: Σοφία Πάσχου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Σχεδιασμός προβολών: Μάριος Γαμπιεράκης, Χρυσούλα Κοροβέση
Βοηθός σκηνοθέτη: Έφη Χριστοδουλοπούλου
Παίζουν: Γιώργος Δικαίος, Δέσποινα Κούρτη, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Μαίρη Μηνά, Γιώργος Μπινιάρης, Αργύρης Ξάφης, Γιώργος Παπαγεωργίου
Μουσικός αυτοσχεδιασμός επί σκηνής: Γιάννης Δεσποτάκης
Sound design: Μανώλης Μανουσάκης
Ηχογράφηση: Studio 19st
Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
- Η Ιώ Βουλγαράκη, μιλάει για την «Άφιξη»:
