Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Η Κωνσταντίνα Τάκαλου ανήκει στους ανθρώπους που αγαπούν βαθιά τη δουλειά που ασκούν. Όλη αυτή η συναισθηματική εμπλοκή, η άσκηση, η προσπάθεια, ο ενθουσιασμός, η ικανοποίηση, η αυταπάρνηση είναι βασικά συστατικά μιας δουλειάς σύνθετης και εύθραυστης, όπως αυτή του ηθοποιού. Και είναι όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τη σπουδαία μας ηθοποιό. Το να είσαι καλλιτέχνης του θεάτρου δεν είναι μόνο επάγγελμα, αποτελεί στάση ζωής και η Κωνσταντίνα είναι ένας άνθρωπος με αρχές, που ερμηνεύει με τη συσσώρευση της εμπειρίας της, την ωριμότητα του νου της, τη διεύρυνση της συνείδησής της.
Πριν τα θέατρα κλείσουν, εξαιτίας της πανδημίας, έπαιζε στην παράσταση “Έντμοντ” του Ντέιβιντ Μάμετ, στο Θέατρο Τέχνης. Ένα έργο που ανήκει στο είδος της “σύγχρονης παραβολής” ή “σύγχρονης μεσοαστικής τραγωδίας” με στοιχεία παρωδίας. Ή απλώς μια ιστορία που μιλά για τη βαθιά νόσο της δυτικής κοινωνίας.
Γιατί “η κοινωνία είναι άρρωστη, όχι ο άνθρωπος”, διευκρινίζει ο συγγραφέας.
Η δουλειά μας ήταν πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας, αυτό το μεγάλο κομμάτι της ζωής μας έχει σταματήσει εδώ και περίπου ένα μήνα τώρα.
Η Κωνσταντίνα Τάκαλου πιστεύει ότι την καραντίνα δεν ωφελεί να “την αντιμετωπίσουμε σαν μια παρένθεση στην ομαλή ζωή μας (ποια ομαλή ζωή μας). Γιατί στις παρενθέσεις δεν οικοδομούμε τίποτα. Στις παρενθέσεις κρυβόμαστε από τον κόσμο”. Να μην κρυφτούμε! “Διαβάζουμε βιβλία, βλέπουμε ταινίες, βλέπουμε διαδικτυακά παραστάσεις. Ας μην το κάνουμε μόνο για να περάσουμε τον χρόνο μας χωρίς να το καταλάβουμε. Το αντίθετο. Ας το κάνουμε για να καταλάβουμε πώς περάσαμε τον χρόνο μας ως τώρα. Τι λάθη έγιναν”, υπογραμμίζει.
“Η Ιστορία δεν με αφήνει να αισιοδοξώ”, τονίζει με ειλικρίνεια. Και συμπληρώνει: “Η ανθρώπινη μνήμη δυστυχώς μας επαναφέρει γρήγορα σε κάτι βολικότερο από τη συνθήκη ταραχής: στην προηγούμενη κατάσταση. Το είδαμε αυτό στην οικονομική κρίση. Ο καπιταλισμός επιβιώνει πάντα. Εκεί γυρίζει ο άνθρωπος”.
Εύχεται αντίσταση: “Στον φόβο. Με όνειρα. Με συνομιλίες. Με νύχια και με δόντια να κρατηθεί η αγάπη για τον άλλο”.
***
Κωνσταντίνα, με τη νέα συνθήκη που βιώνουμε τι συμβουλή θα έδινες για να είναι εποικοδομητικός ο χρόνος μας στην καραντίνα;
*Να μην την αντιμετωπίσουμε σαν μια παρένθεση στην ομαλή ζωή μας (ποια ομαλή ζωή μας). Γιατί στις παρενθέσεις δεν οικοδομούμε τίποτα. Στις παρενθέσεις κρυβόμαστε από τον κόσμο. Να μην του κρυφτούμε. Να τον αντικρίσουμε. Ακόμα κι αν αυτό μας δυσκολεύει. Στρεφόμαστε όλοι αυτές τις μέρες -και είναι πολύ φυσικό- στον μέχρι τώρα πολιτισμό μας: διαβάζουμε βιβλία, βλέπουμε ταινίες, βλέπουμε διαδικτυακά παραστάσεις. Ας μην το κάνουμε μόνο για να περάσουμε τον χρόνο μας χωρίς να το καταλάβουμε. Το αντίθετο. Ας το κάνουμε για να καταλάβουμε πώς περάσαμε τον χρόνο μας ως τώρα. Τι λάθη έγιναν. Τι ομορφιές χάσαμε. Πού αποπροσανατολιστήκαμε.
Πώς θα χαρακτήριζες τις στιγμές που ζούμε;
*Πρωτόγνωρες για τις ζωντανές γενιές. Και κινούμενες σε έναν άξονα μεταξύ αποκαλυπτικής δυστοπίας και ανάγκης επαναπροσδιορισμού.
Ο Έλληνας ποιο στοίχημα πρέπει να κερδίσει αυτές τις στιγμές;
*Εξαρτάται για ποιον Έλληνα μιλάμε. Τα στοιχήματα είναι όσα και οι ζωές των ανθρώπων. Και καμία συνθήκη κρίσης δεν βρήκε ποτέ τους Έλληνες με ένα κοινό στοίχημα για να παλέψουν. Είχαμε πάντα έλλειμμα συλλογικής ταυτότητας και συνείδησης. Να ένα δύσκολο στοίχημα -και το μόνο που θα είχε νόημα να κερδηθεί.
Μακροπρόθεσμα μπορούμε να βγούμε κερδισμένοι από αυτή την κρίσιμη κατάσταση;
*Η προοπτική που βλέπω μου φέρνει φόβο. Είναι σαφές ότι δεν έχουμε εμείς τον έλεγχο της κατάστασης. Δεν είμαστε οι διαχειριστές μας. Ήδη τραυματιζόμαστε από αυτή τη συνθήκη από πολλές απόψεις. Μα και πέραν των προφανών απωλειών μας, δεν βρίσκω κουράγιο να ελπίζω σε έναν μακροπρόθεσμο καλό “μεταβολισμό”, σε μια μελλοντική μας ουσιαστική μετακίνηση. Η Ιστορία δεν με αφήνει να αισιοδοξώ. Η ανθρώπινη μνήμη δυστυχώς μας επαναφέρει γρήγορα σε κάτι βολικότερο από τη συνθήκη ταραχής: στην προηγούμενη κατάσταση. Το είδαμε αυτό στην οικονομική κρίση. Ο καπιταλισμός επιβιώνει πάντα. Εκεί γυρίζει ο άνθρωπος.
Τι εύχεσαι;
*Αντίσταση. Στον φόβο. Με όνειρα. Με συνομιλίες. Με νύχια και με δόντια να κρατηθεί η αγάπη για τον άλλο.
***
- Διαβάστε εδώ παλαιότερη συνέντευξη της Κωνσταντίνας Τάκαλου στο catisart.gr:
