Του Παναγιώτη Μήλα
Φωτογραφίες: catisart.gr / Π. Μήλας
Επίδαυρος. Λίγο πριν αρχίσει η παράσταση. Το σκοτάδι πέφτει. Μόνο τα αστέρια λαμπυρίζουν. Από το βάθος αριστερά, στο μονοπάτι, φαίνεται η ομάδα των ηθοποιών να περπατά αργά. Προηγείται η Λήδα Τασοπούλου. Αυτή η σιωπηλή πορεία γίνεται πάντα με τον τρόπο που καθιέρωσε η Κατίνα Παξινού το 1955, πριν από 60 χρόνια. Τότε που άρχισαν επίσημα οι παραστάσεις του Φεστιβάλ. Οι θεατές ήδη έχουν πάρει τις θέσεις τους. Είμαστε στο 1991. Η φωνή του γκιόνη -το ηχητικό σήμα κατατεθέν του θεάτρου- δίνει το σύνθημα της έναρξης. Οι πρώτες νότες από τη μουσική του Νίκου Κυπουργού ανοίγουν τον δρόμο στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή. Τελευταίος, διακριτικά, πατώντας στις μύτες των ποδιών παίρνει τη θέση του στις κερκίδες, στην άκρη δεξιά και μπροστά, ο σκηνοθέτης της παράστασης, ο Σπύρος Ευαγγελάτος. Τον ακολουθεί στο μισοσκόταδο κρατώντας τον σφιχτά από το χέρι μια μικρούλα, ένα πλάσμα αέρινο σαν νύμφη. Είναι η κόρη του Κατερίνα…
Την ίδια σκηνή θα ζήσουμε και φέτος. Κάπως διαφορετικά όμως. Η μικρούλα Κατερίνα, η Κατερίνα Ευαγγελάτου του 2015, κρατώντας σφιχτά τα δικά μας χέρια θα μας οδηγήσει στο μισοσκόταδο. Θα είναι ένας άλλος περίπατος που θα ζήσουμε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Στο κέντρο της πόλης. Στο Λύκειο του Αριστοτέλη, ακριβώς δίπλα στο Βυζαντινό Μουσείο. Εκεί παρουσιάζει τον “Ρήσο” του Ευριπίδη (;). Το έργο ξεκινά και τελειώνει σε απόλυτο σκοτάδι. Αποτελεί το μοναδικό σωζόμενο έργο της αρχαίας ελληνικής θεατρικής παραγωγής που διαδραματίζεται αποκλειστικά κατά τη διάρκεια της νύχτας. Αυτή τη νύχτα τη φωτίζει με τον δικό της τρόπο η σκηνοθέτις χαρίζοντάς μας μια μοναδική εμπειρία. Έως και την Κυριακή 9 Αυγούστου 2015.
Ένα απομεσήμερο κάτω από τη σκιά των δέντρων, εκεί στο Λύκειο του Αριστοτέλη, συνάντησα μια συγκλονιστική κοπέλα, μια σπουδαία δημιουργό, την Κατερίνα Ευαγγελάτου. Σκοπός μου, να μας μιλήσει για τον δικό της “Ρήσο”. Ένα έργο που, όπως η ίδια μου εξηγεί, έχει ανέβει μόλις άλλες τέσσερις φορές στις Ελλάδα. Από τον Σταύρο Τσακίρη, τον Σπύρο Βραχωρίτη, τον Τάκη Μουζενίδη στην Επίδαυρο και τον πατέρα της, Σπύρο Ευαγγελάτο από το Αμφι-Θέατρο, επίσης στο θέατρο του Πολυκλείτου…
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Παναγιώτης Μήλας: Κατερίνα, θα μας θυμίσεις από ποιους έχει παρουσιαστεί ξανά ο “Ρήσος”;
Κατερίνα Ευαγγελάτου: Από τον Σταύρο Τσακίρη και τον Σπύρο Βραχωρίτη, επίσης στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου το 1968 από τον Τάκη Μουζενίδη με το Εθνικό Θέατρο και το 1981, πάλι στην Επίδαυρο, από τον Σπύρο Ευαγγελάτο με το Αμφι-Θέατρο. Και στις δύο παραστάσεις σε μετάφραση του Τάσου Ρούσου.
Εσύ τώρα χρησιμοποιείς άλλη μετάφραση;
* Ναι, του Κώστα Τοπούζη. Το έργο δεν έχει ξανανέβει με αυτή τη μετάφραση.
Είμαστε στο Λύκειο του Αριστοτέλη, στην καρδιά της Αθήνας. Το εντόπισες, το επέλεξες και τώρα το ζεις. Τι σου προσφέρει αυτό ο χώρος και τι θα προσφέρει στους θεατές;
*Είναι μια μακρά διαδρομή που ξεκίνησε από πέρυσι, στα τέλη του χειμώνα και είναι ένας χώρος μαγευτικός και υποβλητικός. Με ερείπια ταπεινά που εξάπτουν τη φαντασία και με έναν περίγυρο κατάφυτο που σου δημιουργεί την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε έναν κρατήρα στο κέντρο της πόλης, που σου προσφέρει ηρεμία και έδαφος για σκέψη. Εμείς με την παράσταση επιδιώκουμε να συμπλεύσουμε με αυτή την ατμόσφαιρα που έχει ο χώρος και να την εντάξουμε στο “Ρήσο” περνώντας αρχικά από τα κείμενα του Αριστοτέλους και καταλήγοντας στο “Ρήσο” χρησιμοποιώντας το όνειρο ως όχημα και δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα μαγική. Ένα σκηνικό παιδιών που παίζουν πόλεμο σε έναν εγκαταλελειμμένο αρχαιολογικό χώρο. Ο θεατής ελπίζω να αποκομίσει μια διπλή εμπειρία: Της ανακάλυψης ενός αρχαιολογικού χώρου που είναι στο κέντρο της Αθήνας και της ανακάλυψης ενός έργου που σπάνια παίζεται. Βιώνοντας δε αυτή τη σπάνια εμπειρία θα δει μια παράσταση να παίζεται μέσα στα αρχαία κατάλοιπα, κάτι που πραγματικά δεν συνηθίζεται.
Λοιπόν, Ρήσος του Ευριπίδη [;], υπάρχει το ερωτηματικό που ακολουθεί το όνομά του. Τα ερωτηματικά είναι εμπόδιο στη ζωή μας ή κινητήριος δύναμη;
* Εξαρτάται από το ερωτηματικό. Στην τέχνη τα ερωτηματικά είναι διαφορετικά από ό, τι στη ζωή. Στη ζωή χρειάζεσαι κάποιες βεβαιότητες, κάποιες σταθερές στις οποίες μπορείς να επιστρέφεις. Και χρειάζεσαι και πράγματα που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Στην τέχνη όμως τα ερωτηματικά είναι που σε κάνουν να προχωράς και να μπορείς, αν αμφισβητείς πρώτα από όλα τον ίδιο σου τον εαυτό, να αμφισβητείς βεβαιότητες που παραδόθηκαν ως βεβαιότητες χωρίς να μπορείς να είσαι σίγουρος πάντα ότι αυτό είναι το σωστό. Ούτως ή άλλως στην τέχνη δεν υπάρχουν απαντήσεις, άρα κι οι ερωτήσεις παραμένουν αιωνίως ερωτήσεις και τα ερωτηματικά αιωνίως ερωτηματικά.
Στο site του Εθνικού Θεάτρου στη σελίδα για τον “Ρήσο” υπάρχει η φράση που λέει ότι «μόνο αυτός που περπατάει συνειδητοποιεί την δύναμή του». Εμείς περπατάμε, τρέχουμε, κάνουμε σημειωτόν ή βήματα προς τα πίσω;
* Πολύ δύσκολο να μιλήσω γενικά και νομίζω είναι κι άδικο. Δεν μπορώ να κάνω γενικεύσεις, άλλοι προχωρούν μπροστά, άλλοι κάνουν βήματα πίσω, άλλοι κάνουν επιτόπου. Δεν ξέρω πώς να τοποθετηθώ σε αυτή την ερώτηση και τώρα ειδικά πάνω στην κρίση. Είναι δύσκολο να απαντηθεί με τρόπο ενδιαφέροντα γιατί δεν μπορείς να αναφερθείς σε όλους. Και ειδικά τώρα που είμαστε κολλημένοι. Υπάρχει ένα κόλλημα σαν να μην προχωράει κάτι.
Γενικά θα ήθελα να μου πεις για τους ανθρώπους στον χώρο της Τέχνης. Πώς τους βλέπεις να κινούνται;
* Υπάρχει σοβαρή προσπάθεια να κινηθούμε αλλά οι συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολες ώστε η πορεία σου να ακολουθήσει μια ουσιαστική κατεύθυνση.
Πάλι στη σελίδα του Φεστιβάλ διαβάζω τη φράση του Ευριπίδη: «Φίλος είσαι; Είναι σκοτάδι και δεν σε ξεχωρίζω». Ρωτώ λοιπόν αν μπορούμε και πώς μπορούμε να αποφύγουμε τους κινδύνους μέσα στο σκοτάδι;
* Αυτό είναι ένα από τα κέντρα του έργου. Αυτή η φράση. Γι’ αυτό και την έβαλα ως προμετωπίδα. Γιατί είναι το μοναδικό σωζόμενο έργο της αρχαίας ελληνικής παραγωγής που διαδραματίζεται από την αρχή μέχρι το τέλος αποκλειστικά νύχτα. Δεν υπάρχει άλλο τέτοιο έργο στο οποίο ποτέ δεν ξημερώνει. Αυτή η νύχτα έχει έναν συμβολισμό.
Δηλαδή όλα συμβαίνουν σε αυτές τις λίγες νυχτερινές ώρες;
* Ναι. Μάλιστα προς το τέλος λέμε ότι η «αυγή κοντεύει» αν και δεν έχει ξημερώσει. Και αυτό έχει μια διττή ανάγνωση, αυτό το σκοτάδι δημιουργεί και κωμικές καταστάσεις. Το έργο έχει αυτή την ιδιαιτερότητα, είναι ακατάτακτο ως προς το είδος του, έχει στοιχεία δράματος, στοιχεία κωμωδίας, στοιχεία χορού σατύρων. Για μένα είναι μια αντιπολεμική σάτιρα, ξεκινάει με μια ιλαρή ατμόσφαιρα και καταλήγει εντελώς δραματικά. Δεν είναι όμως τραγωδία γιατί ο φόνος εχθρού από εχθρό δεν συνιστά τραγωδία, έχουμε το φόνο του Ρήσου από Έλληνες. Από τον Οδυσσέα και τον Διομήδη, αλλά σε καιρό πολέμου ένας τέτοιος φόνος δεν συνιστά τραγωδία, όπως έχουν σημειώσει κι άλλοι μελετητές, πολλοί μελετητές, δεν είναι δηλαδή μόνο δική μου άποψη. Άλλοι αρνούνται να το κατατάξουν. Είναι ένα παράξενο είδος, ακατάτακτο αυτό το έργο, γι’ αυτό και δεν ανεβαίνει συχνά. Υπάρχει δυσκολία στην αντιμετώπισή του σκηνοθετικά. Σχετικά με την ερώτηση έχω να σας πω ότι το πλεονέκτημα του σκοταδιού είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το πώς ξεκλειδώσαμε το έργο. Το σκοτάδι δημιουργεί δυσκολίες στην κριτική ικανότητα των ανθρώπων δηλαδή δεν βλέπεις καλά, δεν μπορείς να διακρίνεις και επίσης αυτό δημιουργεί και κωμικές καταστάσεις. Όπως είναι φυσικό, αυτό είναι επώδυνο μέσα στη νύχτα αλλά έχει και μια επέκταση συμβολική μιας κοινωνίας η οποία βαδίζει μέσα στην αβεβαιότητα και έχει χάσει την ικανότητα ορθής κρίσης. Μην ξεχνάμε ότι εδώ, ο μύθος λέει ότι είναι επηρεασμένος από τη «Ραψωδία Κ. της Ιλιάδας». Βρισκόμαστε ήδη στο 10ο έτος του πολέμου. Όλοι είναι πλέον εξουθενωμένοι από αυτήν τη χωρίς λόγο σύγκρουση και, αν θέλετε, το έργο για εμένα είναι κι ένας ύμνος στην ανθρώπινη βλακεία που συνεχίζει μια σύγκρουση έχοντας ξεχάσει γιατί πολεμάει, με ποιον πολεμάει, ποιος είναι θεός και ποιος δεν είναι. Βλέπει πράγματα και νομίζει ότι είναι κάτι άλλο, δεν έχει πλέον κρίση να πάρει σωστές αποφάσεις. Ο Έκτορας, ο πρωταγωνιστής του έργου μας, που είναι ο στρατηγός των Τρώων, είναι ένα αντικείμενο που άγεται και φέρεται είτε από τον Χορό είτε από άλλους στρατηγούς, είτε από άλλα πρόσωπα του έργου. Δεν έχει καθόλου δική του γνώμη, κι αυτό είναι φυσικά ένα ίδιον της κωμωδίας, έτσι όπως είναι δοσμένο, αλλά από την άλλη έχει και κάτι απόλυτα δραματικό, γι’ αυτό και για εμένα είναι αντιπολεμική σάτιρα, σε σχέση με το ποιοι κυβερνούν και ποιοι ωθούν τους λαούς σε τέτοιες καταστάσεις. Σχετικά με τη νύχτα υπάρχει και κάτι ακόμα που είναι ενδιαφέρον με το ανέβασμα. Εμείς χρησιμοποιούμε ως πύλη εισόδου στο έργο την «Πραγματεία περί Ενυπνίων» του Αριστοτέλη, στη διάρκεια του περιπάτου. Δηλαδή υπάρχει στην αρχή ένα άλλο κείμενο από τα «Φυσικά» και μετά ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα από την «Πραγματεία». Μέσα σε αυτά, ξεκινά ο περίπατος των θεατών και όλο το έργο εκτυλίσσεται σαν να βρισκόμαστε στο μυαλό του Έκτορα και την ταραγμένη νύχτα που έπεσε να κοιμηθεί κι έβλεπε ότι νικούσε τους φοβισμένους Έλληνες και πίστευε ότι τελειώνει με αυτούς. Αλλά ο Δίας σκοτείνιασε νωρίτερα για να μη νικήσει ο Έκτορας και για να βοηθήσει τους Έλληνες. Το έργο ξεκινά με τον Έκτορα να κοιμάται και τον στρατό να προσπαθεί να τον ξυπνήσει για να τον προειδοποιήσει ότι κάτι συμβαίνει στο στρατόπεδο των Ελλήνων που είναι έτοιμοι να τα μαζέψουν και να φύγουν.
Και στην παράστασή σας πώς παρουσιάζεται αυτό το γεγονός;
* Στη δική μας παράσταση αυτό που κάνουμε είναι ότι δεν ξυπνάει ο Έκτορας ποτέ αλλά φαντάζεται όλα όσα συμβαίνουν και ξυπνάει στο τέλος, τότε που ακούμε πάλι το στρατό. Κάνει σαν έναν κύκλο που του λέει: «Είναι ώρα να μας δώσεις διαταγές, μίλα επιτέλους». Φαίνεται σαν να μην έχει γίνει τίποτα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Άλλωστε πολλοί από τους θεατρολόγους και φιλολόγους που έχουν μελετήσει τον «Ρήσο» τον παρουσιάζουν σαν ένα έργο που αρχίζει και τελειώνει σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Βέβαια έχει συμβεί ένας άδικος φόνος, όπως άδικοι είναι όλοι οι φόνοι σε έναν πόλεμο. Αλλά η δράση δεν έχει προωθηθεί και αυτό είναι άλλη μια από τις ιδιομορφίες του έργου. Επίσης αυτό το ανέβασμά μας αναφέρεται σε μια τέτοια εξέλιξη, ένα όνειρο που ξεκινά με ιλαρή ατμόσφαιρα, περνά από κωμικά ακόμα και γκροτέσκα στοιχεία και καταλήγει σε δράμα. Έχει μια όψη παιδιών που παίζουν πόλεμο με χάρτινα σπαθιά, τσίγκινα καπέλα ή πανοπλίες κι οτιδήποτε βρήκαν στο σπίτι τους και το έφτιαξαν μόνα τους. Η κατάληξη είναι ο θάνατος ενός από αυτά. Σαν να έπεσε στο πηγάδι ένα παιδί και σκοτώθηκε ξαφνικά. Τότε και το παιχνίδι που ήταν μέσα στο φως ξαφνικά γύρισε απότομα μέσα στο σκοτάδι. Με κάτι το οποίο δεν μπορεί να εξηγηθεί πώς συνέβη, ξέρουμε όλοι ότι η κακιά στιγμή είναι κάτι πολύ εύκολο να συμβεί.
Το τέλος της κουβέντας μας δεν είναι τόσο κοντά στην παράσταση. Ένα βιβλίο Ζωολογίας του 1935 μιλάει για τον “Ρήσο”. Τον γνωστό μας λύγκα, το ζώο «μύθος». Λέει λοιπόν το βιβλίο ότι από το καρτέρι του Ρήσου δεν γλιτώνει κανένας. Υπάρχουν στην καθημερινότητά μας τέτοιοι Ρήσοι και πώς μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε;
* Δηλαδή η ερώτηση μιλάει για πράγματα που υπάρχουν και από τα οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις. Θα έλεγα ότι είναι κυρίως κάποια γεγονότα, όχι όμως άνθρωποι. Φυσικά δεν ορίζουμε τα πάντα, ούτε τις καταστάσεις. Εκτός κι αν μιλάμε για ηγέτες, δηλαδή ανθρώπους που οδηγούν τη μοίρα ενός λαού. Αλλά στην προσωπική ζωή ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν αναπόφευκτα πράγματα εκτός κι αν είσαι ανήλικος και αν υπάρχουν δραματικές και εγκληματικές καταστάσεις. Εκεί φυσικά τα πράγματα είναι ανεξέλεγκτα και δυστυχώς βλέπουμε ότι μπορεί να διατηρούνται και ίσως να πυκνώνουν. Έχουμε εδώ γεγονότα ενδοοικογενειακής βίας, βασανιστήρια και κακοποιήσεις. Υπό αυτή την έννοια, αν είσαι πια ενήλικος ή αν βρίσκεσαι σε κατάσταση την οποία δεν μπορείς να επιλέξεις ή κατάσταση πολέμου, κατάσταση φτώχειας, υποσιτισμού, ενός τεράστιου λιμού που έχει πνίξει τη χώρα, εκεί νιώθεις πόσο μικρός είσαι. Εκεί νιώθεις πόσα λίγα πράγματα μπορείς να κάνεις μέσα σε αυτό το πλαίσιο και δυστυχώς υπάρχουν πάρα πολλές τέτοιες καταστάσεις που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα ή που δεν σε σώζει πολλές φορές κάτι από την ανθρώπινη τρέλα. Ειδικά αν πρόκειται για πόλεμο ή σύγκρουση κάποιου είδους, βλέπουμε τι γίνεται και με τον φανατισμό και πώς λειτουργεί αυτές τις μέρες. Ποιος θα σε γλιτώσει;
Κυρία Ευαγγελάτου, σας ευχαριστούμε για όσα μας είπατε και όσα μας προσφέρετε. Καλή επιτυχία στον περίπατό σας.
* Και εγώ σας ευχαριστώ.
Επανάσταση με σεβασμό στην παράδοση
Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη με την Κατερίνα Ευαγγελάτου θυμήθηκα μια συνέντευξη που είχα κάνει στον σκηνοθέτη Σπύρο Ευαγγελάτο και που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ναυτεμπορική» την Τετάρτη, 7 Ιουλίου 2010. Μιλώντας του για την πρεμιέρα του στην Επίδαυρο το καλοκαίρι του 1972 με την «Ηλέκτρα», τού θύμισα πως οι εφημερίδες έγραψαν τότε ότι με αυτή τη σκηνοθεσία του άλλαξε τα δεδομένα…
Κάνατε την επανάστασή σας…
* Αλλά με σεβασμό στην παράδοση.
Το θεωρείτε απαραίτητο αυτό…
* Επανάσταση με σεβασμό στην παράδοση. Ο όρος είναι αισχυλικός. Μια επανάσταση όταν γίνεται καθεστώς αρχίζει να γίνεται κατεστημένο. Αυτό δημιουργεί μια νέα αντίδραση, μια νέα επανάσταση. Κάθε φορά η επανάσταση στηρίζεται στις δυνάμεις της παράδοσης για να φέρει κάτι νέο.
Γράφοντας τα παραπάνω λόγια χάρηκα διπλά διαπιστώνοντας ότι και η Κατερίνα Ευαγγελάτου, με σεβασμό στην παράδοση, κάνει τη δική της επανάσταση και με όλες τις δουλειές της μας προσφέρει την ευκαιρία για ξεχωριστές πολιτιστικές εμπειρίες.
Ο Ρήσος
Κατά τη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου, ο Έκτορας επανειλημμένα έχει στείλει μηνύματα στο βασιλιά της Θράκης Ρήσο να έρθει με το στρατό του για να βοηθήσει την Τροία. Εκείνος μπλεγμένος σε άλλες πολεμικές επιχειρήσεις, καθυστερεί. Τελικά έρχεται ένα βράδυ με όλο του το στρατό και είναι αποφασισμένος την επόμενη μέρα να συντρίψει τους Αχαιούς. Αλλά στέκεται άτυχος. Εκείνο το βράδυ μπαίνει κρυφά ο Οδυσσέας με τον Διομήδη μέσα στο στρατόπεδο των Τρώων και χωρίς να τον δει κανείς, σκοτώνει τον Ρήσο καθώς είχε ξαπλώσει για να ξεκουραστεί.
Πύλη εισόδου στον Ρήσο αποτελεί το πρώτο, περιπατητικό, μέρος της παράστασης που βασίζεται στην «Πραγματεία περί ονείρων» του Αριστοτέλη. Οι θεατές, τα πρώτα 20 λεπτά της παράστασης, ως νέοι Περιπατητές (Περιπατητικοί) βαδίζουν καθοδηγούμενοι στην καρδιά του χώρου, και παρακολουθούν διαφορετικές δράσεις από τους ηθοποιούς, με οδηγό την «Πραγματεία» του Αριστοτέλη για τα όνειρα (Περί Ενυπνίων). Μέσα από τον περίπατο και την πραγματεία για τα όνειρα, αρχίζει να ξετυλίγεται και ο «Ρήσος». Η όλη σκηνοθετική σύλληψη βλέπει το έργο σαν ένα όνειρο του Έκτορα, κατά την ταραγμένη νύχτα μετά τη νικηφόρα μάχη του ενάντια στους Έλληνες. Ένα όνειρο που μεταμορφώνει τους ήρωες του Τρωικού Πολέμου σε παιδιά που παίζουν πόλεμο σε έναν αρχαιολογικό χώρο και ενώ ξεκινάει από την κωμωδία καταλήγει στο δράμα, από τη νοσταλγία του παιδικού παιχνιδιού μέσα σε έναν απέραντο έρημο τόπο μέχρι τον εφιάλτη της ωμής πραγματικότητας που αποκαλύπτει θάνατο και βία.
Συντελεστές της παράστασης
Μετάφραση: Κώστας Τοπούζης
Σκηνοθεσία-Δραματουργία: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική σύνθεση: Λευτέρης Βενιάδης
Φωτισμοί: Γιώργος Τέλλος
Σχεδιασμός Ήχου-Ηχοληψία: Κώστας Μιχόπουλος
Συνεργάτις αρχιτέκτων: Ίλυα Τασιούλα
Φωτογραφίες: Χριστίνα Γεωργιάδου
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Αμαλία Νίνου, Ελένη Τσιμπρικίδου, Ελένη Κουτσιούμπα
Παίζουν κατ’ αλφαβητική σειρά
Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Ορφέας Αυγουστίδης, Αντριάν Κολαρίτζ, Γιώργος Κουτλής, Ερρίκος Μηλιάρης, Αργύρης Πανταζάρας, Λευτέρης Πολυχρόνης, Δημόκριτος Σηφάκης, Ουσίκ Χανικιάν, Ηλίας Χατζηγεωργίου.
Συμμετέχει η τάξη κρουστών του Δημήτρη Δεσύλλα από το Ωδείο Αθηνών: Βεατρίκη Αληθεινού, Δάφνη Ανδρεάδη, Σεμέλη Μαργαρίτη, Οδυσσέας Οικονομόπουλος, Πλούταρχος Τσουρής, Κόρνο: Σπυριδούλα Κοσκινά, Νίκος Ανυφαντής.
Παραγωγός: Γιώργος Λυκιαρδόπουλος
Διεύθυνση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα
Βοηθοί παραγωγής: Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη, Αλεξάνδρα Μουζακίτη, Τζώρτζια Παινέση
Διάρκεια παράστασης 90 λεπτά.
Οδηγίες προς τους θεατές:
– Οι θεατές θα προσέρχονται από την είσοδο επί της οδού Ρηγίλλης, θα χωρίζονται σε τέσσερις ομάδες και με τη βοήθεια ηθοποιών – οδηγών θα κινούνται στον αρχαιολογικό χώρο, ώστε να παρακολουθούν τη δράση που θα εξελίσσεται παράλληλα.
– Όλοι πρέπει να εισέρχονται στον χώρο με άνετα υποδήματα και να ακολουθούν τις οδηγίες των ηθοποιών που τους συνοδεύουν.
– Στο δεύτερο μέρος, οι θεατές κάθονται είτε στις ειδικές θέσεις, είτε στη χλόη και παρακολουθούν την εξέλιξη του έργου το οποίο διαρκεί μία ώρα.
– Άτομα με ειδικές ανάγκες (Α.Μ.Ε.Α.) μπορούν να παρακολουθήσουν την παράσταση από συγκεκριμένες θέσεις στον χώρο χωρίς να χρειαστεί να ακολουθήσουν τον περίπατο του πρώτου εικοσάλεπτου.
– Ο αριθμός των θεατών για κάθε παράσταση είναι περιορισμένος λόγω της ιδιαιτερότητας του χώρου.
– Σε περίπτωση βροχής οι παραστάσεις δεν πραγματοποιούνται.
– Το κάπνισμα απαγορεύεται αυστηρά.
– Η παράσταση παρουσιάζεται με αγγλικούς υπέρτιτλους.
Πληροφορίες
Λύκειον Αριστοτέλους
Είσοδος από την οδό Ρηγίλλης
Μετρό Ευαγγελισμός
Δίπλα στο Βυζαντινό Μουσείο
Από 8 Ιουλίου έως και 9 Αυγούστου 2015
Ώρα έναρξης 8.30 μ.μ.
Διάρκεια 90′
Τιμές εισιτηρίων
20 ευρώ
15 ευρώ (για φοιτητές, 65+)
5 ευρώ
Τηλέφωνο 210-32.72.000
