Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Ένα βίντεο προβάλλεται στο λευκό τοίχο. Η Κασσάνδρα με το ιερατικό της κοστούμι, αλλόκοτο, διαστημικό και τεράστιο, περιφέρεται στη γειτονιά της Κυψέλης, ξένη ανάμεσα σε ξένους.
Η Κασσάνδρα βγαίνει από το βίντεο, ανοίγει την πόρτα και κατεβαίνει τα σκαλοπάτια, φορώντας τη μεγαλοπρέπεια του έρωτα. Εκπέμπει πάθος και πάθη, ηρωισμό και θεατρικότητα. Απʼ την πρώτη στιγμή, το φως στην υπόγεια σκηνή γίνεται ανυπόφορα εκτυφλωτικό. Κατόπιν σταδιακά και αισθητά χαμηλώνει, μέχρι που κάποια από τα λόγια της ακούγονται σε απόλυτο σκοτάδι.
Σας μιλώ για τον “Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας” του Δημήτρη Δημητριάδη, που παρουσιάζει η Χρύσα Καψούλη στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, μια spoken word performance βασισμένη σε ένα μονόπρακτο βαθιά ανθρώπινο, που ανατρέπει το μύθο της Κασσάνδρας, ταξιδεύοντας το πρόσωπό της στο σήμερα.
Το έργο του Δημητριάδη δεν εντάσσεται και κατ’ επέκταση δεν κατατάσσεται απαραίτητα στην κατηγορία “θέατρο”. Είναι ένα πεζογράφημα δεμένο γύρω από έναν γερό ποιητικό ιστό, που μπορεί όμως να παρουσιασθεί και ως θεατρικός μονόλογος.
Δεν είναι η Κασσάνδρα που ξέρουμε αυτή. Στην ελληνική μυθολογία η Κασσάνδρα, αναφερόμενη και ως Κασάνδρα ή Αλεξάνδρα, ήταν κόρη του βασιλιά της Τροίας Πριάμου και της Εκάβης. Ο θεός Απόλλων της έδωσε το χάρισμα της μαντικής και ζήτησε τον έρωτά της ως αντάλλαγμα. Η Κασσάνδρα όμως αρνήθηκε. Τότε ο θεός την εκδικήθηκε δίνοντάς της την κατάρά του να μην πιστεύει κανένας στις προφητείες της. Ο Δημητριάδης έρχεται στον αιώνα μας και απαλλάσσει την Κασσάνδρα από την κατάρα, την απελευθερώνει και μας τη φανερώνει να «ευαγγελίζεται την επικράτηση του έρωτα και την επερχόμενη αυτοκρατορία του πόθου». Η Κασσάνδρα ουσιαστικά ευαγγελίζεται τη θετικότητα, την αποδοχή του έρωτα, τη συγκατάθεση και τη συγκατάβαση, την κατάφαση, τη βεβαιότητα, το μεγάλο και ανοιχτό «ναι». Το έργο του ποιητή καταφάσκει τη γυναίκα, τη ζωή, τον έρωτα. Απαντά στο «γιατί» και «πώς» ζεις και υπάρχεις. Η περιπέτεια της Κασσάνδρας είναι οι ιστορίες πολλών ανθρώπων. Είναι η ισχύς της προφητείας του μηνύματος. Ο Δημητριάδης ατενίζει απρόσκοπτα και απροκάλυπτα τον σύγχρονο, περιορισμένο κόσμο μας. Η Κασσάνδρα ως ξένος εισβολέας με τη δύναμη του επισκέπτη, εισβάλλει, έρχεται να αναιρέσει τα μέχρι εκείνη τη στιγμή ερωτήματά μας, την αφελή σιγουριά για την ταυτότητά μας, την πίστη μας, την προσωπική μας ιδεολογία, τον προσδιορισμό μας, τις πολιτικές και κοινωνικές μας επιλογές. Είναι μια υπόγεια τελετουργία γεμάτη συναίσθημα.
Στη μεγαλύτερη διάρκεια της παράστασης ακούγεται το ίδιο κείμενο ανάποδα, όπως μία εγγραφή όταν γυρίζουμε τη μαγνητοταινία της απʼ το τέλος προς την αρχή. Δίχως όμως το κείμενο να παρεμποδίζεται ή να επικαλύπτεται, απεναντίας ακούγεται ευκρινώς και γίνεται εύκολα και γρήγορα αντιληπτό απʼ τους θεατές το άκουσμά του. Οι λέξεις από τα χείλη της έμπειρης Χρύσας Καψούλη βγαίνουν σαν βότσαλα, σαν βόλοι διαφανείς πλήρεις σημασίας. Λέξεις άλικες και κρυστάλλινες.
Αν η Βίβλος είναι το Ευαγγέλιο του Θεού, «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα μικρό θεατρικό Ευαγγέλιο του ανθρώπου. Ένα «αντί-Ευαγγέλιο» του έρωτα, όπου το π. Χ(ριστού) αντικαθίσταται από το π. Έ(ρωτος) και το μ. Χ(ριστόν) από το μ. Έ(ρωτα).
Η σκηνοθεσία έδωσε βάση στο λόγο, στην υλική του οντότητα, στην ενέργειά του. Στις προθέσεις της σκηνοθέτιδας είναι η παραγωγή της σωματικής επίδρασης και η αναζήτηση της δράσης σε αλληλεπίδραση με το κοινό. Προσέγγισε το κείμενο εστιάζοντας στο γεγονός πως ό, τι ξεπερνάει το καθημερινό, είναι πάντα σαρκικό και το ιερό είναι σαρκικό. Κοιτώντας στα μάτια το κοινό, η Χρύσα Καψούλη με ζωτικότητα και πάθος μας σύστησε την Κασσάνδρα της αγάπης και της αγάμης. Αγάμη: μια ακόμα από τις ιερές λέξεις του Δημητριάδη. Όλα τελούνται μέσα σε άπλετο φως, η απόλυτη αποδοχή και η απόλυτη παραδοχή. Η αφοβία για το ξένο, το άλλο, η φιλόξενη τόλμη: «… ταπεινωμένοι, προπηλακισμένοι και φτυσμένοι όλοι, λουσμένοι από την αγάμη, δικαιωμένοι απ’την αγάμη…». Η αγάμη είναι η αγάπη και ο σωματικός έρωτας μαζί. Εν «γάμω». Προερχόμενο από το υποτιμημένο ρήμα «γαμώ», που αρχικώς σημαίνει νυμφεύομαι, παντρεύω και παντρεύομαι.
Η Κασσάνδρα του Δημήτρη Δημητριάδη είναι ένα πρόσωπο που δεν ευαγγελίζεται καταστροφές. Αντιθέτως. Ευαγγελίζεται την επικράτηση του έρωτα και την επερχόμενη αυτοκρατορία του πόθου.
Εδώ ο ποιητής ανατέμνει, αναιρεί και παραβιάζει την παράδοση, έτσι ώστε να ανακαλύψουμε μια νέα Κασσάνδρα. Την Κασσάνδρα που προχωρά στο χρόνο και από προφήτισσα κακών γίνεται «φύτις καλών».
Έρχεται να ενσπείρει το καλό, να διδάξει την καλοσύνη στον κόσμο. Αλλά η καλοσύνη της δεν είναι γραφική και χριστιανική. Είναι σκληρή. Επειδή αυτή η γυναίκα διεκδικεί. «Οι καλύτερες καρδιές είναι καμιά φορά πολύ σκληρές», επισημαίνει ο Ονορέ Ντε Μπαλζάκ. Γι’ αυτό και ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με ερωτήματα σκληρά. «Η καλύτερη τακτική είναι να χρησιμοποιεί κανείς τη δύναμή του για να κάνει όσο το δυνατόν περισσότερα καλά», λέει η σοφία του Σοφοκλή. «Ποιος καλός άνθρωπος δεν είναι φίλος του εαυτού του;», άλλωστε. Αν αισθάνεσαι ξένος με τον εαυτό σου, τότε δεν υπάρχει σωτηρία. Αν αγαπήσεις τον εαυτό σου, τα ερωτήματα καταρρίπτονται ένα ένα και έρχεται ως δώρο η λύτρωση και μετέπειτα η προσφορά.
«…η Κασσάνδρα διακηρύσσει την ολική επικράτηση τής προσφοράς και τής αποδοχής του πόθου στη ζωή τού κάθε ανθρώπου…», δηλώνει αφοπλιστικά ο Δημητριάδης, παρέχοντάς μας εξαρχής το κλειδί του έργου.
«Κινήσεις ασυγκράτητες κοφτές
όπως βγαίνουν και πετιούνται όπου νάναι
σαν για να μη φορεθούν ποτέ ξανά
περιττά και άχρηστα
τα ρούχα τρελαμένων εραστών που επείγονται
να φανερώσουν ολόγυμνα τα σώματά τους
και να παρθούν ο ένας απ’ τον άλλον
μέσα στην άσκεπτη συναρπαγή τους»
Ο “Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας” ερμηνεύεται ιδανικά από την ηθοποιό και σκηνοθέτιδα Χρύσα Καψούλη, που αποκαλύπτει την αγιότητα του σώματος σε μια «επί σκηνής» παραληρηματική γέννηση ενός άλλου κόσμου μέσω του γλωσσικού σύμπαντος του Δημητριάδη.
Με αναφορές στον Φρόιντ και τους ψαλμούς του Δαυίδ και με επιρροές από τον Ύμνο της Αγάπης, όπως είναι γνωστό στο χριστιανικό κόσμο το τμήμα του 13ου Κεφαλαίου της Προς Κορινθίους Α’ Επιστολής του Αποστόλου Παύλου, η Κασσάνδρα φέρνει το χαρμόσυνο άγγελμα – διάγγελμα. Οι φθαρμένες λέξεις επανέρχονται και επανατοποθετούνται επί της ουσίας. Ο ερωτισμός γίνεται η καθοδήγηση της ζωής μας. Απορρίπτεται η ένοχη σχέση μας με το σώμα, ο ρατσισμός απέναντι στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα. Η Κασσάνδρα έχει μεσσιανικό χαρακτήρα, κουβαλά όλη την αμαρτία του κόσμου, είναι μια γυναίκα που χωρίς αιδώ (ντροπή) αλλά με αιδώ (σεβασμό) εκφράζει την ευτυχία της και ομιλεί στο κοινό για το ευ. Αίδομαι: σέβομαι, ευλαβούμαι, προσεύχομαι, κατέχομαι από δέος. Αιδοίος: σεβαστός.
Το ελπιδοφόρο και αισιόδοξο ποιητικό έργο, της Άνοιξης και της συνεισφοράς, της προσφοράς και της προφητείας, προικισμένο με λέξεις ποθητές, διαυγείς, υγρές, πολύτιμες αλλά και λέξεις σάρκινες, γήινες, τολμηρές, εύπλαστες, διδάσκει επί σκηνής σε πρώτο πρόσωπο με μια άψογη ετοιμότητα η Χρύσα Καψούλη. Ο χειμαρρώδης μονόλογος του έρωτα έγινε πράξη πολιτική. Διότι πιο πολιτική πράξη, πιο επαναστατική πράξη, από τον έρωτα υπάρχει;
Στο τέλος, η Κασσάνδρα σμίγει με τον Απόλλωνα κι από ανέραστη εχθρός του πόθου, οπαδός της απόρριψης και της εγκράτειας στη μυθολογία, μετατρέπεται σε υμνήτριά του σήμερα. Μαζί του υμνεί το «τώρα» και τελικά την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Η ερωτική τους συνεύρεση δεν είναι της ευτέλειας και του συρμού, είναι μια διαμαρτυρία. Μια κοινωνική διαμαρτυρία. Η απελπισμένη οδοιπόρος – μετανάστρια γίνεται απόστολος και ηγέτιδα του Έρωτα.
Η «Κασσάνδρα» εν κατακλείδι πρεσβεύει ένα ποιητικό θέατρο. Που αποφεύγει τα σκηνοθετικά τεχνάσματα, αγνοεί τον ψευδονατουραλισμό και την επίπλαστη ρεαλιστικότητα. Δεν καθρεφτίζει τον κόσμο ως σχήμα επιφανειακό, αναδημιουργεί τον κόσμο, σε ένα πλανητάριο του σύμπαντος. Μόνον έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε τι είναι ο κόσμος στο σύνολό του. Η ποίηση συμπυκνώνει και αυτοκαθορίζει.
Ως σκηνοθέτις και ηθοποιός η Χρύσα Καψούλη έδωσε προτεραιότητα στον ποιητικό λόγο, με έμφαση στη μουσικότητα του λόγου και στο ρυθμό του. Η μουσική βρίσκεται σε πλήρη διάλογο με τις λέξεις. Δεν είναι απλώς ένας μονόλογος με συνοδευτική μουσική. Ο λόγος και η μουσική που λειτουργούν μαζί. Η μουσική συνεχίζει το λόγο, τον υπογραμμίζει, τον μεγεθύνει, τον διατρανώνει. Τον προεκτείνει και τονίζει τη θεϊκή του υπόσταση. Ιδιαίτερα γοητευτική η δουλειά του Μιχάλη Δέλτα πάνω στη μουσική σύνθεση.
«Εγώ η Κασσάνδρα» και το κοστούμι της, όμως; Από τι είναι φτιαγμένο; Προφανώς από έμπνευση. Πρόκειται για ένα μεγαλειώδες κοστούμι – εικαστική εγκατάσταση. Που μυρίζει πόθο και πηλό. Παραπέμπει σε παπλωματένια κατοικία άστεγου πρόσφυγα και κιμονό διαπρεπούς γκέισας ταυτόχρονα. Φτιαγμένο από τον Αντώνη Βολανάκη (έχουμε κι άλλες φορές θαυμάσει κοστούμια του), με μια κίνηση μετατρέπεται σε σκηνικό σχηματίζοντας τον τέλειο μπλε κύκλο ενός γαλαξία. Η ευθεία κόκκινη γραμμή του είναι μια σαφέστατη αναφορά στον μονόδρομο του ευγενούς και σωτήριου πάθους.
Ο σχεδιασμός των φωτισμών από τη Βαλεντίνα Ταμιωλάκη εναρμονισμένος απόλυτα με την παράσταση, εκπέμπει αιμάτινες, μεταξένιες, πυρετικές λάμψεις σε εναλλαγές με σκοτεινές λωρίδες μυστηρίου. Εξαιρετικά σύγχρονο, επίκαιρο και αφαιρετικό το βίντεο της Μύρνας Τσάπα. Πολύτιμη και η στήριξη της θεατρολόγου, βοηθού σκηνοθέτη της παράστασης Ζωής Μαντά. Στην παράσταση που παρακολούθησα το σύντομο ρόλο – έκπληξη του Απόλλωνα επωμίστηκε ο εικαστικός Μορφέας Παπουτσάκης. Στις επόμενες παραστάσεις, τη σκυτάλη παρέλαβε ο Τσιμάρας Τζανάτος.
Η Κασσάνδρα είναι μια συλλογική ασυνείδητη εικόνα ή ιδέα, ένα πρότυπο, ένα αρχέτυπο και ο «Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» ως αρχαιόθεμο και αρχαιόμυθο κείμενο δίνει σήμερα ένα τελικό αίτημα: να γίνουμε εμείς οι δημιουργοί του ίδιου μας του εαυτού. Η σκηνή είναι ένας κόσμος που ζητά να κατοικηθεί. Η ποίηση και το θέατρο έχουν τη δυνατότητα να παίζουν με τις συνειδήσεις όλων μας. Να βρίσκουν χαραγματιές στο κέλυφος που ο καθένας μας είναι κλεισμένος και να δημιουργούν συνδετικούς ιστούς. Ο έρωτας δεν έχει φύλο. Μπορεί να φλερτάρει με τους ρόλους και τα φύλα, αλλά ακριβώς για να δείξει ότι είναι πέρα και πάνω από αυτά.
* Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην 3η Συνάντηση Νέων Δημιουργών που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της XIV Διεθνούς Συνάντησης Αρχαίου Δράματος στο Υπαίθριο Θέατρο (2η Σκηνή) των Δελφών (10/7/2009) σε ερμηνεία της Χρύσας Καψούλη και σε μουσική σύνθεση του Μιχάλη Δέλτα, και στα 44α Δημήτρια Θεσσαλονίκης (16-18/10/2009).
* Στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην πλήρη του μορφή.
* Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της Χρύσας Καψούλη στο cat is art: https://www.catisart.gr/index.php/2010-05-03-21-16-20/3011-2015-02-23-01-18-06.html
Συντελεστές
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία, ερμηνεία: Χρύσα Καψούλη
Μουσική σύνθεση: Μιχάλης Δέλτα
Κοστούμι, visual design: Αντώνης Βολανάκης
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη
Βίντεο: Μύρνα Τσάπα
Θεατρολόγος, βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Μαντά
Διεύθυνση παραγωγής: Γιάννης Γκουντάρας
Παραγωγή: DameBlanche
Πληροφορίες
“Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας”
του Δημήτρη Δημητριάδη
με τη Χρύσα Καψούλη
Kάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00
Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
Πολυχώρος Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
Κύπρου 91Α και Σικίνου 35Α, 11361, Κυψέλη, Αθήνα | Τηλ: 213 00 40 496 | Κινητό: 69 45 34 84 45
E-mail: [email protected]
Καλλιτεχνική διεύθυνση, οργάνωση παραγωγής: Φωτεινή Μπάνου, Δημήτρης Αλεξάκης
E-mail: [email protected]
Υπεύθυνη επικοινωνίας ΚΕΤ: Δάφνη Ανέστη
E-mail: [email protected]
* «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» παρουσιάστηκε και στο Ινστιτούτο Γκροτόφσκι (Βρότσλαβ, Πολωνία). Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη. Έπαιξαν: Αλεξάνδρα Καζάζου, Przemysław Błaszczak. Παραστάσεις: 29-31/1/2015.
O Δημήτρης Δημητριάδης για τον «Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας»
Η Κασσάνδρα είναι το πρόπλασμα τής ξένης, όχι μόνο γιατί είναι Ασιάτισσα, έστω Μικρασιάτισσα, αλλά κι επειδή η μαντική της ιδιότητα την τοποθετεί αυτομάτως σ’ ένα άλλο επίπεδο, κυρίως τη θέτει απέναντι στους άλλους στους οποίους απευθύνει τις προβλέψεις της. Στο πρόσωπό της συναιρείται το πρόβλημα τής καταγωγής και της γλώσσας, στοιχεία και τα δύο καθοριστικά για την αποδοχή και την ένταξη.
Στον «Ευαγγελισμό», αυτά τα δύο στοιχεία δοκιμάζονται ριζικά από την ανατρεπτική δύναμη τού πόθου. Εδώ, η Κασσάνδρα αναλαμβάνει η ίδια τη διαπραγμάτευση τού προσωπικού της μύθου, που τη θέλει ανέραστη και εχθρική προς την ερωτική προσφορά, και ανασκευάζει άρδην τη γνωστή και καθιερωμένη εικόνα της. Γίνεται το αντίθετό της.
Απευθυνόμενη και πάλι προς όλους, αφηγείται τη μεταστροφή της και τους λόγους που την οδήγησαν σ’ αυτήν. Η απόρριψη τού έρωτα που ένιωθε ο Απόλλων γι’ αυτήν, απόρριψη για την οποία εκείνος την καταράστηκε να προλέγει την αλήθεια αλλά να μη γίνεται από κανέναν πιστευτή, διακόπτεται και αντικαθίσταται από την απόλυτη παράδοση στο ερωτικό πάθος τού άντρα που, με την ανταπόκριση αυτή, την κάνει γυναίκα, αλλά κι από το γεγονός ότι τώρα πια, χάρις στην αποδοχή τού πόθου και στην ανταπόδοσή του, ό, τι λέει γίνεται από όλους πιστευτό.
Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει στην Κασσάνδρα, παίρνει, μέσα από τα λόγια της κι από τον τρόπο με τον οποίο αφηγείται τη μεταστροφή της, πολύ ευρύτερες διαστάσεις: γίνεται μία παράφορη εξαγγελία υπέρ τής ερωτικής προσφοράς στην οποία η Κασσάνδρα αποδίδει τον καταλυτικό ρόλο για την επίτευξη μιάς ριζικής τομής. Η ιστορία τής ανθρωπότητας χωρίζεται σ’ ένα πριν την προσφορά και σ’ ένα μετά απ’ αυτήν.
Το προσωπικό πριν της Κασσάνδρας είναι το πριν όλων των ανθρώπων, και το προσωπικό της μετά είναι το μετά όλων των ανθρώπων. Το καταδικασμένο πριν και το αναγεννητικό μετά γίνονται, μέσα από τον ενθουσιώδη μονόλογό της, τα δύο άκρα όπου ο κάθε άνθρωπος μπορεί να βρεθεί αλλά και όπου μπορεί να επιλέξει ποιο από τα δύο θα ακολουθήσει, αφού πρόκειται πάντα για θέμα προσωπικής επιλογής και όχι έξωθεν καταναγκασμού.
Με τη φρενήρη αφήγησή της η Κασσάνδρα καταρρίπτει όλες τις δεσμεύσεις τού παρελθόντος αποκαλύπτοντάς τες αποτυχημένες, και διακηρύσσει, ως φλεγόμενη συνήγορος, την ολική επικράτηση τής προσφοράς και τής αποδοχής του πόθου στη ζωή τού κάθε ανθρώπου.
Δημήτρης Δημητριάδης
20.4.2009
«Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» – Γεννητικό άγγελμα
Κρυστάλλινα ρόδα
από αίμα παρθένας
Κινήσεις ασυγκράτητες κοφτές
όπως βγαίνουν και πετιούνται όπου νάναι
μʼ αδιαφορία περιφρόνηση εκνευρισμό θυμό
σαν για να μη φορεθούν ποτέ ξανά
περιττά και άχρηστα στα σκουπίδια στον αγύριστο
σαν εξοργιστικά εμπόδια απαγορευτικά καλύμματα
τα ρούχα τρελαμένων εραστών που επείγονται
να φανερώσουν ολόγυμνα τα σώματά τους
και να παρθούν ο ένας απʼ τον άλλον
μέσα στην άσκεπτη συναρπαγή τους
Ετσι ακριβώς κινείται τώρα πια ο κόσμος
Κρυστάλλινα ρόδα
από αίμα παρθένας
Γυρίζω απʼ το τέρμα
Έφτασα εκεί και από εκεί γυρίζω
Έφτασα σε όλα και τα είδα όλα
Γύρισα από εκεί όπου έφτασα σε όλα και τα είδα όλα
Έρχομαι από εκεί όπου τελείωσαν όλα γιατί τα είδα όλα
Από εκεί όπου όλα τελείωσαν και όλα ξεκινούν
Αυτό είναι το τέρμα
Η αρχή για αρχή
Έφτασα στο τέρμα και γυρίζω απʼ το τέρμα
για να ξεκινήσω απʼ το τέρμα
Κρυστάλλινα ρόδα πορφυρά
από χυμένο αίμα παρθένας
Θα σας πω
Είμαι αυτή που λέει
Όχι για το τέρμα
Με το τέρμα τελείωσαν όλα
Όσα έγιναν και όσα ήταν να ειπωθούν έγιναν και ειπώθηκαν
Για το ξεκίνημα ναι
γιʼ αυτό θα σας πω
Απʼ την αρχή
Αν και όλα μετά το τέρμα είναι αρχή
Όλα μετά το τέρμα αρχίζουν
Αυτό είναι το τέρμα
Αρχή
Ήταν καιρός
Έπρεπε να γίνει αυτό που δεν είχε γίνει πριν
Τώρα είμαστε μετά απʼ το πριν
Τώρα είμαστε στο τώρα
Ήταν καιρός
Το τώρα θα είναι από τώρα διαρκώς τώρα
Η κάθε στιγμή
η στιγμή τής κάθε στιγμής θα είναι στιγμή τώρα
Τώρα ξανά και ξανά
Κρυστάλλινα ρόδα άλικα
από χυμένο αίμα παρθένας
Μισώ το πριν όλο το πριν
Το πριν είναι γεμάτο από κενά
καθυστερήσεις εκκρεμότητες κι απαγορεύσεις
γεμάτο από ρήγματα και χάσματα και απορρίψεις
γεμάτο από ασυνέπειες γεμάτο από δισταγμούς αρνήσεις
αναβολές και ατολμίες φοβίες ματαιώσεις αντιρρήσεις μεταθέσεις
είναι γεμάτο από διακοπές και προσβολές κι ελλείψεις
Το πριν είναι γεμάτο μόνον από πριν
Το πριν είναι μόνο πριν
Τώρα πια ούτε εγώ ούτε κανείς είναι στο πριν
Ούτε εγώ ούτε κανείς είναι ό ίδιος πια
και τίποτε δεν είναι πια το ίδιο
Τίποτε πια το ίδιο και τίποτε πια στο πριν
Πρώτος ο κόσμος δεν είναι πια στο πριν
Πρώτος ο κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος
Εμείς αλλάξαμε
Εμείς Κασσάνδρα και Απόλλων
Μαζί αλλάξαμε
Απόλλων
Ω Απόλλων
Ω αυτός που δεν είναι πια εκείνος που θέλει εκείνο που δεν παίρνει
Ω αυτός που είναι πια εκείνος που πήρε εκείνο που ήθελε
Εμένα ήθελε
Πόσο με ήθελε
Ήμουν αυτή που ήθελε και ήμουν αυτή που δεν του έδινε εκείνο που ήθελε
Ο Απόλλων ήθελε την Κασσάνδρα που δεν τού έδινε την Κασσάνδρα
Δεν είμαι πια εκείνη η Κασσάνδρα
Είμαι αυτή που έδωσε στον Απόλλωνα εκείνο που ήθελε
Εμένα τού έδωσα
Τού έδωσα την Κασσάνδρα
Κρυστάλλινα ρόδα πορφυρά
από χυμένο αίμα παρθένας
Πόσο με ήθελε
Πόσο την ήθελε ο Απόλλων πόσο ήθελε την Κασσάνδρα
Αυτός μʼ έκανε αυτό που είμαι τώρα
Μʼ έκανε επειδή με πήρε
Είμαι η τώρα Κασσάνδρα η αυτή που την πήρε ο Απόλλων
Αν δεν ήταν εκείνος δεν θα ήμουν εγώ
Είμαι επειδή με ήθελε εκείνος και επειδή με έδωσα σʼ εκείνον
Είμαι η αυτή είμαι η τώρα είμαι η δοσμένη και η παρμένη
Πριν ήμουν εκείνη που έλεγε όχι
Δεν ξέρω τι μʼ έκανε να το λέω
Το μόνο που ξέρω είναι ότι ήμουν ένα όχι
Δεν είχα ακόμη καταλάβει
Εγώ που καταλάβαινα πρώτη πριν από όλους
δεν είχα καταλάβει και μάλιστα το πρώτο
αυτό που είναι πρώτο
αυτό που χωρίς αυτό δεν έρχεται τίποτε μετά
Αυτό που είναι πάντα πρώτο και πρέπει όλοι να το καταλαβαίνουν πρώτο
Πώς έγινε και το κατάλαβα
Ούτε αυτό ξέρω
Ίσως γιατί είχα φτάσει στο τέρμα
Ίσως γιατί τα είχα δει όλα εκεί
Ίσως γιατί δεν είχα άλλα να δω εκεί
Ίσως γιατί εκεί δεν έμενε τίποτε άλλο να γίνει αφού είχαν γίνει όλα εκεί
Ίσως γιατί είχε τελειώσει πια όλο το πριν
Ίσως γιατί πριν ήμουν στο πριν
Ίσως γιατί πριν ήμουν το πριν
Ναι αυτός πρέπει να είναι ο λόγος
Έλεγα όχι επειδή ήμουν ακόμη στο πριν
Το πριν δεν μʼ άφηνε να πω ναι
Το πριν ήταν μόνον όχι
Γιʼ αυτό έφτασε στο τέρμα το πριν
Το όχι έφτασε στο τέρμα
Το όχι τού πριν ήταν πια για το τέρμα και έφτασε εκεί
Το τέρμα είναι τέρμα και τίποτʼ άλλο από τέρμα
Αυτό που ήταν τέρμα και τίποτʼ άλλο από τέρμα
αυτό ήταν ο λόγος
ήταν ο άγγελος
αρχάγγελος
ευάγγελος
Εκεί ακριβώς εκεί εγώ που δεν είχα καταλάβει
εκεί ακριβώς εκεί κατάλαβα
Πάνω ακριβώς στο σημείο όπου ήταν να τελειώσει το πριν
Πάνω στο σημείο ακριβώς όπου το τέρμα θα ήταν μόνο τέρμα
Ως τότε έλεγα μόνον όχι
Γιʼ αυτό το όχι με καταράστηκε
Πόσο δίκιο είχε
Ποθούσε την Κασσάνδρα ο Απόλλων
πόσο την ποθούσε κι εγώ δεν σού την έδινα
Είχα υποσχεθεί θα σού την δώσω
Σού το υποσχέθηκα
Δεν το τήρησα
Μού έδωσες το δώρο για να σου δώσω εκείνο που ποθούσες
σού το υποσχέθηκα
Υποσχέθηκα να σου το δώσω αλλά δεν σού το έδωσα
Τον εξαπάτησα
Ναι σε εξαπάτησα και τον απογοήτευσα
Και σε πλήγωσα ναι τον ταπείνωσα
Αυτό έγινε
Πόσο δίκιο είχες
Ποτέ
ποτέ δεν πρέπει ποτέ να γίνεται ποτέ αυτό ποτέ
Όποιος ποθεί πρέπει να παίρνει
Ποτέ να μην αρνείστε σʼ εκείνον που ποθεί εκείνο που ποθεί
Αυτός να είναι πλέον ο προορισμός τού πόθου
Ποτέ να μην αρνείστε σʼ εκείνον που ποθεί εκείνο που ποθεί
Όποιος ποθεί έχει δικαίωμα και δικαιοδοσία σʼ εκείνο που ποθεί
Ο κόσμος πριν ήταν αυτός όπου εκείνος που ποθούσε δεν έπαιρνε εκείνο που ποθούσε
Όχι πια όχι
Όποιος ποθεί ό, τι κι αν ποθεί
στον τώρα κόσμο τώρα το παίρνει
Ο κόσμος τώρα είναι ο κόσμος όπου τώρα εκείνος που ποθεί παίρνει ό, τι ποθεί
Ό, τι κι αν είναι αυτό
Αυτός είναι τώρα ο κόσμος
Δείτε τον
Δείτε τον κόσμο όπως είναι τώρα
Αυτό που βλέπετε έγινε ο κόσμος μετά απʼ το ναι που είπα στον Απόλλωνα
Ω άνθρωποι αυτού τού κόσμου ακούστε τι σας λέω ακούστε το
ακούστε το καλά
είναι το καλό
το πρώτο καλό
αυτό που πρέπει να το ξέρουν πρώτο
να το καταλαβαίνουν πρώτο όλοι
Όποιος άνθρωπος ποθεί όποιον άνθρωπο
τώρα τον έχει
Έτσι είναι τώρα ο κόσμος
Όχι θα είναι
Όχι
Είναι
Πριν δεν ήταν
Ο τώρα κόσμος είναι τώρα ο κόσμος τού ναι
Ο πριν ήταν τού όχι
Ω άνθρωποι τού ναι ακούστε με ακούστε την Κασσάνδρα
τώρα λέει το καλό
Την νέα Κασσάνδρα
αυτήν που είπε ναι
Ω άνθρωποι τού τώρα να είστε άνθρωποι τού ναι
Όλοι με όλους ναι
Κρυστάλλινα ρόδα
απʼ το αίμα παρθένας
Εγώ η γυναίκα
εκείνος ο άντρας
Ο άντρας που θέλει την γυναίκα και δεν την παίρνει
Η γυναίκα που την θέλει ο άντρας κι αυτή δεν τού την δίνει
Το πιο τρομερό είναι αυτό
Το πιο τρομερό είναι ο εχθρικός τού πόθου
ο όλεθρός του
ο σπαραγμός του
ο πνιγμός ο πόνος του
Με τιμώρησες
Τότε με τιμώρησε
Πόσο δίκιο είχες
Όταν είπα το όχι
Όταν σού το είπα ξανά και ξανά
Ήταν θεός αλλά ούτε θεός δεν μπορεί αυτό το όχι να το κάνει ναι
αν αυτός που πρέπει να πει το ναι λέει και ξαναλέει το όχι
Μπορεί να τιμωρήσει να εκδικηθεί
να δώσει έτσι στον πόθο του ένα πικρό αντάλλαγμα
μια θλιβερή ανταπόδοση
Με καταράστηκε
Αυτό ήταν το αντάλλαγμα
Η ανταπόδοση στον πονεμένο πόθο του ήταν η κατάρα
Με καταράστηκες το δώρο σου να φέρνει μόνο ατέλειωτο πόνο
ατέλειωτη στέρηση
Να λέω την αλήθεια αλλά κανείς να μην την πιστεύει
Για το δεν και το όχι που σού έλεγα ξανά και ξανά
Επειδή έκανα τον πόθο σου να πονέσει
επειδή τον έκανα να στερηθεί να τρελαθεί απʼ την στέρηση
να χάσει εκείνο που έκανε πόθο τον πόθο σου
Γιʼ αυτό
Κι αυτό κράτησε πολύ
Κράτησε όσο κράτησε το πριν
Κράτησε μέχρι που το πριν έφτασε στο τέρμα
μέχρι που όλα τα πριν έφτασαν στο τέρμα
Γιʼ αυτό έφτασαν στο τέρμα
Κι εγώ μαζί τους
Φτάσαμε στο τέρμα
Επειδή ήμασταν όλοι πριν
ήμασταν όλοι δεν και όχι
Δεν είχε γίνει εκείνο που έπρεπε να γίνει
Όχι ακόμη
Κρυστάλλινά ρόδα πορφυρά
από χυμένο αίμα παρθένας
Όσο κρατούσε το δεν
όσο κρατούσε το όχι
όσο κρατούσε το πριν
θα ήμασταν στο πριν
Αυτό που έπρεπε να γίνει δεν γινόταν επειδή ο κόσμος ήταν κόσμος τού δεν και τού όχι
Ο κόσμος ήταν σε λάθος
Ναι ο κόσμος ήταν λάθος
Ναι ο κόσμος πριν ήταν καταστροφή
Η δική μας
Ο κόσμος πριν δεν ήταν αναγκαίος
Γιʼ αυτό ήταν η καταστροφή μας
Στον κόσμο πριν η ανάγκη δεν είχε βρεί την ανταπόκρισή της
Κόσμος άσοφος
Το πλήρες ήταν πια κενό και το κενό μόνο κενό
Όλες οι γραμμές όλες είχαν μία κατεύθυνση κι αυτή ήταν ανάποδη
Επειδή έστω και μία γυναίκα έλεγε όχι σʼ έναν άντρα
Επειδή έστω κι ένας άντρας άκουγε το όχι μιας γυναίκας
Επειδή πόθος και όχι μόνον ένας
έστω κι ένας πόθος έμενε απωθημένος
Απόλλων ω Απόλλων
Ένας ερωτευμένος άντρας
Τότε μόνο το γνώρισα αυτό
Το ήξερα αλλά δεν το γνώριζα
Το γνώρισα όταν σού είπα το ναι
Το ναι στον άντρα είναι η γνώση τού άντρα
Ο άντρας που ποθεί είναι η γνώση
Η γέννηση τού πόθου ιδού η γνώση
Γνώση γεννητική
Δεν υπάρχει γνώση πέρʼ απʼ αυτήν
Η γνώση τού άντρα που ποθεί είναι όλη η γνώση
Γιατί ο πόθος τού άντρα είναι ιερός
Και ό, τι είναι ιερό είναι πόθος
Και ό, τι είναι πόθος είναι ιερό
Όλος ο άντρας είναι ιερός όταν ποθεί
Δεν υπάρχει τίποτε πιο ιερό δεν υπάρχει από έναν άντρα που ποθεί
Και κανείς δεν ποθούσε όπως ο Απόλλων κανείς
Αυτός που ήταν η απώλειά μου
έγινε η ωφέλειά μου
Και όχι μόνον η δική μου
Σου είπα ναι
Είπα ναι στον πόθο τού άντρα
Είπα ναι σʼ αυτό που γίνεται ο άντρας όταν ποθεί
Ναι σʼ αυτό που δεν ήξερα και το γνώρισα μόλις είπα το ναι
Δεν υπάρχει
τώρα το λέω
τίποτε ωραιότερο από άντρα που ποθεί
Σʼ αυτό το ωραιότερο δόθηκα
Και το ωραιότερο μού δόθηκε κι αυτό ολόκληρο
Γιατί δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο απʼ την γυναίκα που δίνει στον άντρα που ποθεί
απʼ την γυναίκα που ποθεί τον άντρα και που παίρνει τον άντρα που ποθεί
Εκεί ακριβώς άλλαξε ο κόσμος
Μόλις πέρασε η Κασσάνδρα απʼ το δεν και το όχι στο ναι
Όταν η Κασσάνδρα κέρδισε τον άντρα
Όταν η Κασσάνδρα έδεσε τον άντρα και δέθηκε απʼ τον άνδρα
Δόθηκε στον άντρα και πάρθηκε απʼ τον άντρα
Τον γεύτηκε ανοίχτηκε στον άντρα
χάθηκε στον άντρα και βρήκε την Κασσάνδρα
εκείνην που ήξερε αλλά δεν το γνώριζε
εκείνην που ήθελε αλλά δεν το έλεγε
εκείνην που ήξερε τι είναι ο άντρας όταν ποθεί
και δεν τολμούσε επειδή φοβόταν να γνωρίσει
Ήξερε τι είναι ο πόθος τού άντρα αλλά δεν έδινε στον πόθο του
Ήξερε ότι ο πόθος τού άντρα είναι όλα κι ότι το δεν στον πόθο του είναι το τίποτε
Όταν αρνείσαι τον πόθο τού άντρα αρνείσαι τα πάντα
μένεις στο τίποτε και είσαι τίποτε
Αυτός ήταν ο κόσμος πριν
Ο κόσμος τού τίποτε
Όσα κι αν ήξερα εγώ η Κασσάνδρα πριν
δεν γνώριζα τίποτε
Όσα κι αν έλεγα εγώ η Κασσάνδρα πριν
δεν έλεγα τίποτε
Και έκαναν καλά που δεν με πίστευαν
έστω κι αν όσα έλεγα ήσαν αλήθεια
Τώρα όχι
Να με πιστέψουν τώρα που γνωρίζω και λέω
αυτό που γνωρίζω και λέω τώρα
Τότε δεν ήμουν γυναίκα
Τότε δεν ήμουν άνθρωπος
Τώρα πιστέψτε με τώρα που είμαι γυναίκα και άνθρωπος
Τότε ήμουν απόρριψη και εγκράτεια
Δεν άφηνα τον άντρα νʼ αγγίξει την γυναίκα
Τώρα είμαι αυτό που μʼ έκαναν η αποδοχή και η υποδοχή
Η γυναίκα είναι υποδοχή κι ο άντρας είναι η δόξα τής γυναίκας
Και δεν έγινε ο άντρας απʼ την γυναίκα ούτε η γυναίκα απʼ τον άντρα
αλλά ο ένας απʼ τον άλλον και για τον άλλον
Όσα κι αν δίνει η γυναίκα τα δίνει μόνο για να υποδεχτεί
Δίνει η γυναίκα επειδή η γυναίκα παίρνει
Κι όταν δεν παίρνει η γυναίκα δεν έχει τίποτε να δώσει
Η γυναίκα είναι αποδοχή κι όταν αρνείται
τον εαυτό της αρνείται
Τώρα τα πήρα όλα
Πήρα όλον τον Απόλλωνα
Αυτή είναι η δόξα μου
Και όσα μού έδωσε ο Απόλλων τα πήρε όλα πίσω από μένα
Αυτή είναι η δόξα σου
Όλα εκείνα που ήθελες
όλα τα πήρες όλα από μένα
Κι αφού τα πήρες
το τέρμα έγινε τέρμα
έφτασε το τέρμα στο τέρμα του
Ένα τώρα ανέτειλε
Ο Απόλλων είναι το τώρα που ανέτειλε
Εσύ ανατέλλων Απόλλων
Μαζί με όσα πήρε
πήρε και όλο το πριν
Η χαρά τού πόθου του
η χαρά για την χαρά τού πόθου του τον έκανε κι αυτόν αληθινό
Η θεία σάρκα του έγινε από θεία τρυφερή και δυνατή
έγινε από θεία μόνο σάρκα αληθινή
Αυτή μʼ έκανε γυναίκα κι αυτόν άντρα
Ο Απόλλων έγινε Κασσάνδρας
Ο άντρας και η γυναίκα σάρκα και μόνο
Η σάρκα έγινε άντρας και γυναίκα
Ο άντρας και η γυναίκα ενσαρκώθηκαν
Σωματώθηκαν
Το σώμα
Όσες φορές κι αν το δεις
όσο κι αν το γνωρίζεις
όσο κι αν είναι πάντα αυτό που είναι
ποτέ δεν το έχεις δει
ποτέ δεν το γνωρίζεις
ποτέ δεν είναι αυτό που είναι
Είναι το ίδιο
αλλά δεν είναι
Ο πόθος το κάνει να μην είναι ποτέ το ίδιο
το καινουργιώνει
Κάθε φορά το βλέπεις για πρώτη φορά
κάθε φορά για πρώτη φορά το γνωρίζεις
κάθε φορά δεν είναι σαν καμία άλλη φορά
πρωτοφανές άγνωστο ανεξερεύνητο ανεξάντλητο
κάθε φορά απʼ την αρχή για να το κατακτήσεις
να το γευτείς να το χαρείς να το χορτάσεις
κάθε φορά απʼ την αρχή
πρωτόπλαστο μοναδικό
δυσαναπλήρωτο και αναντικατάστατο
κάθε φορά πολυπόθητο για πρώτη φορά
Ρόδινα ρόδα κρυστάλλινα
από αίμα παρθένας
Αν μας βλέπατε
Τι σοβαρότητα στο βλέμμα τους
Τι σοβαρότητα στα χάδια τους
Τι ακρίβεια στα χάδια τους
στα χέρια στους χειρισμούς τους
Τι σοβαρότητα στους χειρισμούς τους
Τι ανωτερότητα στο βλέμμα τους
Τι δοτικότητα στο βλέμμα τους
Τι γνώση στο βλέμμα τους
Τι γνώση στα χέρια στους χειρισμούς τους
Να αφεθείς
αυτό μόνο να θες
να αφεθείς σʼ αυτόν που ξέρει
σʼ αυτόν που μπορεί
σʼ αυτόν που είναι εκεί για να δώσει το μεγαλύτερο καλό
το πρώτο καλό
Να αφεθείς για το μόνο καλό σου
Γιʼ αυτό που δεν γνώριζες και θα σού το μάθαινε μόνον εκείνος
Το μεγαλύτερο το πρώτο καλό
Να σε ποθεί ο άντρας και να σού δίνεται
κι εσύ να παίρνεις αυτόν που σού δίνεται
Να παίρνεις τον άντρα που σού τα παίρνει όλα
Να τον παίρνεις ξανά και ξανά
και έτσι και αλλιώς και πάλι έτσι και πάλι αλλιώς κι από παντού κι αυτός να είναι μέσα
να σε γεμίζει και να σε γεμίζει
να γίνεται όλος εσύ κι εσύ να βλέπεις σʼ αυτόν το πρόσωπό σου
να βλέπεις στο σώμα του το σώμα σου
Απόλλων και Κασσάνδρα ένα
Τα όργανά μας μαζί
Τα υγρά των οργάνων μας μαζί
Οι ενώσεις των οργάνων μας των υγρών μας
Τα όργανα τής ζωής
Τα όργανα τής χαράς
Τα άγρια όργανα
Τα όργανα τής βίας
Τα βιαστικά όργανα
Τα βίαια και βεβιασμένα
Τα αποκορυφωμένα
Τα πύρινα
Τα ακρογωνιαία
Τα πορφυρωμένα
Το όργανο τού λογχισμού και το όργανο τής εισδοχής
Το όργανο τού ξεχειλισμού και το όργανο τής κατάποσης
Η πλημμυρίδα των οργάνων μας
Το στάξιμο τού σάλιου για την διάνοιξη των πετάλων τής πύλης
Τα υγρά δάχτυλα και οι τρικυμισμένες γλώσσες
Εμφύλιος μέχρι διαμελίσεως
Ερωτικό σφαγείο
Σαρκικό μακελειό
Αλληλοσφαγή και αλληλοφαγή
Νικημένες και νικήτριες και οι δύο στρατιές
Εντέλει δύο ανάσες μία
δύο αιχμές δύο ορμές μία
δύο αντίπαλοι σε πλήρη συμφυλίωση
Σωριασμένοι στο ίδιο αγκομαχητό
Η σγουρή δαντέλα τής Κασσάνδρας
Το βελούδινο μετάξι τού Απόλλωνα
Οι βολές τού Απόλλωνα
Οι εκτινάξεις τής Κασσάνδρας
Οι κάμψεις ανακάμψεις τής Κασσάνδρας
Οι μεγεθύνσεις προεκτάσεις τής Κασσάνδρας
Οι οιμωγές τής Κασσάνδρας
Οι εφαρμογές τού Απόλλωνα
Ο βρυγμός τού Απόλλωνα
Ο αυλός και οι χορδές τού Απόλλωνα
Η υδαρή μεμβράνη τής Κασσάνδρας
Η άλικη δίοδος τής Κασσάνδρας
Το τεντωμένο νεύρο τού Απόλλωνα
Το ιδρωμένο δάσος του
Το αρσενικό χνώτο του
Το θηλαστικό χνώτο της
Τα πέλματά του
Τα δικά της
Ο σταλαγμός του
Ο σπαραγμός της
Η πορφύρωσή του
η εφίδρωσή του
Ο ρυθμός του
Ο δικός της
Οι θηλές του
Οι δικές της
Το δέρμα τους
Η θέρμη τους
Οι ρεύσεις οι συρρεύσεις μας
Άδειος Απόλλων από Απόλλωνα
Γεμάτη από Απόλλωνα Κασσάνδρα
Κασσάνδρα απολλωνισμένη
Έτσι έγινα από ξένη δική του
Έτσι και μόνον έτσι γίνεται δικός ο ξένος
Έτσι και μόνον έτσι δεν υπάρχει ξένος
Έτσι ο ξένος δεν είναι ξένος
Από ξένη φιλόξενη
Φίλη φυλή φιλότης και φιλία
Φίλια και φιλιά
Προσφιλής αλλοδαπή
Αγαπημένη ξένη
Αγαμημένη
Αγάμησέ με σού είπα
Σʼ αγαμώ μού είπες
Μʼ αγαμάς σού έλεγα
Σʼ αγαμώ μού έλεγες
Κι αγαμηθήκαμε
Το γάμμα τής αγάπης έφαγε ολόκληρο το πι
και την έκανε ολόκληρη αγάμη
Ω αγάμη αγάμη
Ω αγάμη μου
αγάμη μου
Αγαμημένη μου
Αγαμημένε μου
Αγάπη και αγάμη ένα μαζί
Αυτό έγινε
Είχα το χάρισμα προφητείας και γνώριζα όλα τα μυστήρια και όλη την γνώση
αλλά δεν είχα αγάμη
γιʼ αυτό δεν ήμουν τίποτε
Μιλούσα τις γλώσσες των θεών
αλλά ήμουν άηχο τύμπανο
γιατί είχα αγάπη χωρίς αγάμη
Τώρα έχω γιατί έχω εσένα
Γιʼ αυτό σε βλέπω πρόσωπο με πρόσωπο
Δεν είσαι αίνιγμα για μένα
γιατί η αγάπη με αγάμη είναι εσύ κι εγώ μαζί
Η αγάπη σώζει όταν είναι αγάμη
γιατί η αγάμη είναι μακρόθυμη ευμενής
δεν είναι ζηλότυπη δεν καυχάται
δεν ασχημονεί δεν ιδιοτελεί
δεν χαίρεται το κακό
χαίρεται την αλήθεια
όλα τα ανέχεται όλα τα πιστεύει
σε όλα ελπίζει όλα τα υπομένει
Η αγάμη δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει
Οι προφητείες θα καταργηθούν
οι γλώσσες θα σιγήσουν
όλη η γνώση θα αφανιστεί
Μόνον η αγάμη είναι η γνώση
και η αγάμη είναι η προφητεία
Χωρίς αγάμη δεν υπάρχει αγάπη
Με την αγάμη έχω πλήρη γνώση
Η αγάμη είναι η γνώση των ανθρώπων
Πίστη ελπίδα αγάμη
Από τα τρία μεγαλύτερη η αγάμη
Γιατί η αγάμη είναι το τέλειο
και το τέλειο είναι τέλεια αποδοχή και τέλεια υποδοχή
Ναι άνθρωποι τού ναι και άνθρωποι τού τώρα
Το λάθος ήταν η άρνηση
Η άρνηση είναι άρνηση τού κέντρου
άρνηση τού ζωτικού δέντρου
άρνηση ζωής
Ο έσχατος εχθρός δεν είναι ο θάνατος
Αυτός δεν είναι εχθρός και δεν χρειάζεται να νικηθεί
γιατί δεν νικιέται
Ο έσχατος εχθρός είναι η άρνηση κι η άρνηση έχει καταργηθεί
Πού είναι άρνηση το κεντρί σου πού είναι άρνηση η νίκη σου
Η άρνηση καταβροχθίστηκε
Έτσι ολόκληρος Απόλλων μπήκε μέσα της
και η Κασσάνδρα κασσανδρώθηκε
Ο κασσανδρισμός μου ήταν πλήρης
Πάλι και πάλι ο γαλαξίας σου μέσα μου πάλι και πάλι μέσα μου
Ξέχειλος εξαντλημένος περιχυμένος Απόλλων
Το λιωμένο το χυμένο χρυσάφι τού Απόλλωνα
Διάχυτος Απόλλων
Ω Απόλλων
Ευγένεια νυχιών
Ευγένεια πελμάτων
Ευγένεια γονάτων
Ευγένεια γλουτών
Ευγένεια σπασμών
Ευγένεια τριχών
Ευγένεια θερμού μυρωδικού ιδρώτα
Ευγένεια παλμών συσπάσεων
Ευγένεια μουγκρητών
Ευγένεια τού ιδρωμένου ιερωμένου κτήνους
Η ολάνθιστη βαλανιδιά
Η βαθύφυλη ορχιδέα
Το παλλόμενο νεύρο
Ο αναμμένος κρίνος
Ο δασώδης ουρανός
Ο καλλιεργητής τής κόρης
Ο καυλομάχος ήλιος
Ο δασύς ξανθός αστερισμός
Ο χαώδης διαπεραστής
Ο διαστέλλων κομήτης
Ο πυρφόρος πυρίκαυστος κομιστής
Ο ακένωτος σιελογόνος
Πώς να μην ουρανιστώ
Πώς να μην αφήσω πίσω όλη την πριν Κασσάνδρα
Πώς να μην φτάσω στο τέρμα να μην το τερματίσω
Το τέρμα έτσι τερματίστηκε
Κι επισφραγίστηκε ο τερματισμός με την αντιστροφή
Όπως ξαπλώθηκε η Κασσάνδρα
αντιστράφηκε κι ο κόσμος
Μιλώ όπως πριν
δεν προφητεύω όμως
Μόνο φητεύω πια
Δεν προλέγω
Για παρόντα λέω
Γιʼ αυτά και μόνο γιʼ αυτά
Το τώρα
αυτό φητεύω
Κι αυτό που φητεύω δεν είναι θα
Αυτό που φυτεύω είναι τώρα
δεν είναι μετά
είναι αυτήν την στιγμή
αυτή η στιγμή
όχι το μέλλον
το παρόν
Και όχι για να γίνει κάποτε κάτι
Αυτήν την ίδια την στιγμή
να γίνεται το κάτι
Ναι να γίνεται την στιγμή που λέγεται
Να είναι μόλις λέγεται και μόλις λέγεται να γίνεται
Και να είναι πιστευτό ότι είναι υπαρκτό
Να είναι πιστευτό επειδή είναι υπαρκτό
Ναι αυτό έλεγα
Όχι αυτό λέω
Λέω
Το λέω τώρα
Και δεν λέω το κακό
Όχι όχι το κακό
Μετά απʼ την ικανοποίηση τού πόθου τού Απόλλωνα αλλά και την δική μου
λέω μονάχα το καλό
Μετά το τέρμα
μετά το πριν
τώρα στο μετά
λέω και γίνεται ό, τι λέω
και ό, τι λέω είναι το καλό που γίνεται
πάντα καλό
Ρόδα κρυστάλλινα
πορφυρά απʼ το αίμα παρθένας
Η συστολή τής Κασσάνδρας και η διαστολή τής Κασσάνδρας
Η πριν συστολή της
Η νυν διαστολή της
Η διεσταλμένη Κασσάνδρα
Κασσάνδρα σε αρχική διαστολή
Απʼ αυτήν ξεκινάει το καλό
Κασσάνδρα ασύστολη κι ατερμάτιστη
Κόσμος ασύστολος κι ατερμάτιστος
Ο κόσμος δεν τελειώνει
Δεν θα τελειώσει ποτέ
Τέρμα στο τέλος
Ούτε αναμονή ούτε προσδοκία
Τίποτε δεν επίκειται
Μόνον ο πόθος
Ο ατερμάτιστος και ασύστολος
Κένωση τού πριν
Κένωση τού τέλους
Ατελεύτητη κένωση τού τέλους και τού πριν
Ο πόθος τα παρατείνει όλα ατέρμονα
Αυτός
ο πόθος είναι η ελπίδα για όλους
Ολοι αδιακρίτως
κύριοι και δούλοι
κλαίοντες και μη κλαίοντες
χαίροντες και μη χαίροντες
έχοντες και μην έχοντες
πρόβατα και ερίφια
όλοι ένα και κανένα
στο σώμα του πόθου
Ω παιδιά τού πόθου
Αυτός το μυστήριο
αυτός η εκκλησία
αυτός το νόημα
αυτός η σοφία
αυτός και το σκάνδαλο
Ζητείστε τον και θα σάς δοθεί
Αυτός τερματίζει το τέρμα
Ρόδα κρυστάλλινα
Το τέρμα ήταν το κακό και μαζί το τέρμα τού κακού
Το πριν ήταν το κακό και μαζί όλο για κακό
Τώρα όχι όχι πια
Τώρα άλλαξαν όλα
Ο, τι γινόταν πριν
δεν θα ξαναγίνεται
Εγώ σάς το λέω
Πιστέψτε με
Πιστέψτε το επειδή σάς το λέω εγώ
Όχι πια προφήτις δεινών
Φήτις καλών
Αυτή είναι τώρα η Κασσάνδρα
Όλο το σπέρμα τού Απόλλωνα έγινε λέξεις και τις λέω εγώ
εγώ που το έχω όλο μέσα μου το σπέρμα σου
Σπέρμα χρυσό
σπέρμα λαμπρό
σπέρμα ηλιακό
σπέρμα εκηβόλο από ζέστη και φως
σπέρμα διαπεραστικό από άντρα που πόθησε με πόνο και πόνεσε από πόθο
και πήρε αυτό που πόθησε με πόνο
Εγώ είμαι αυτό που πήρε
Αυτό σας δίνω τώρα
Σας δίνω λέξεις από σπέρμα
σπέρμα από λέξεις
Λέξεις από πόθο
Πόθος που έγινε λέξεις στο στόμα μου
Πόθος και σπέρμα στην γλώσσα μου
Πόθος και σπέρμα η γλώσσα μου
Η γλώσσα σου στην γλώσσα μου
Ο πόθος τού άντρα
το σπέρμα τού άντρα
η γλώσσα και το σάλιο τού άντρα
το σπέρμα σου
αυτές είναι οι λέξεις μου
Και τώρα δικές σας
Ακούστε με τον πόθο σας
με το σπέρμα σας
Είμαι η Απολλώ Κασσάνδρα
η διάτρητη η γλειμμένη η λειχήν
αυτή που μιλάει με πόθο και σπέρμα
Ακούστε με
Μόνο καλό τώρα
Από τώρα και κάθε τώρα μόνο καλό
Ο χορτασμένος έρωτας τού Απολλώ
Να η καλή είδηση
Ο άγγελος τού ευ
Ο φυλημένος έρωτας τής Κασσάνδρας
Κασσάνδρα καθιερωμένη ερωτογεμής
Κασσάνδρα ερωτοδηωμένη
Αυτή είναι η καλή είδηση
Εγώ η Ασιάτισσα
από Ασιάτισσα γυναίκα
Από Ασιάτισσα τίποτε
Μόνον άνθρωπος
Αυτή είναι η καλή είδηση
Αυτή σκότωσε το τέρμα και το πριν
Είμαι εδώ και ξεκινώ με λέξεις απʼ τις ενωμένες ανάσες Κασσάνδρας και Απόλλωνα
απʼ τις ενωμένες κραυγές Κασσάνδρας και Απόλλωνα
απʼ τις ενωμένες ηδονές τους
Κασσάνδρα η εμβολισμένη
Απόλλων ο διαπερατής
Όλος ο πορφυρός υγρός κρίνος σου μέσα μου
Το γόνιμο γάλα σου
Το γαμικό υνί σου
Κασσάνδρα η γονιμωμένη
Κασσάνδρα η ευφορεύουσα
Το γα και πάλι γα και γα
Λέξεις από γα
Λέξεις από γάμο
Γαμήλιες λέξεις συσσωματωμένες
Η απόλυτη διάνοιξη τής γυναίκας
η απόλυτη άνοιξή της
η σύσσωμη άνθισή της
Ολόκληρη να είμαι στα χέρια σου στα χείλη σου
στην δύναμή σου
στην φρενιασμένη ανάγκη σου για μένα που από θεό σʼ έκανε άνθρωπο
Είμαι το σώμα σου Απόλλωνα
Ο άνθρωπος Απόλλων
ο θεάνθρωπος
Αυτόν μίλησα
Η γλώσσα σου έγινε γλώσσα μου
Λέξεις δικές μου πια απʼ τα χέρια σου τα χείλη σου
την δύναμή σου
τον φρενιασμένο ικανοποιημένο έρωτά σου
Λέξεις που γέννησε ο ικανοποιημένος έρωτας τού άντρα
Λέξεις από ικανοποιημένο υπερπλήρη έρωτα
Ακούστε τες
Τώρα μιλώ με φρενήρη λογική
Τώρα μιλώ με μανιακή διάνοια
με παράφρονα φρόνηση
Με την φωνή μου η πραγματικότητα μιλάει
Κάθε μου λέξη κι ένα γεγονός
Ο, τι πω αποτυπώνεται καρφώνεται στον κόσμο
Ο, τι πω γίνεται κόσμος
Όχι με σύμβολα
όχι με κάτοπτρα και γρίφους
Όχι πια παραβολές κι αινίγματα
Όσα ξέρατε όσα πιστεύατε έχουν τελειώσει όλα
Ξεχάστε τα γιατί σάς έχουν ξεχάσει εκείνα πρώτα
Όσα σάς έμαθαν έχουν πεθάνει πριν από εσάς αφού πρώτα σάς πέθαναν
Είστε νεκροί
Ναι είστε νεκροί
Ναι ακούστε το
Πονάει αλλά ακούστε το
Δεν ζείτε
Για να ζήσετε
αρχίστε από εκεί όπου άρχισα κι εγώ
Δώστε στον πόθο ό, τι ζητάει ο πόθος
Ας είναι πόθος κι ας είναι ό, τι θέλει
Χωρίς πόθο είναι το πριν και το τέρμα
Χωρίς πόθο τίποτε
Τέρμα στο πριν και στο τέρμα με τον πόθο
Ποθείστε κι ας είναι ό, τι θέλει
Αρκεί να ποθείτε
Καθείς και το σώμα του
Ποθείστε κι ας γίνει ό, τι θέλει
Καθείς και ο πόθος του
Χωρίς πόθο τίποτε
Αρκεί ο πόθος
Αρκεί να ποθείτε κι αυτό αρκεί
Πόθος και πάλι πόθος και ό, τι θέλει αυτός
Ποιος άλλος μπορεί να είναι ο προορισμός τής σάρκας
Η σάρκα είναι σάρκα μόνον όταν ποθεί
Ποτέ η σάρκα δεν είναι σάρκα παρά μόνον όταν παίρνει και δίνει
απʼ τον πόθο στον πόθο εναλλάξ και διαρκώς
Μόνον η σάρκα νεκρή δεν ποθεί
Μόνον όταν δεν ποθεί η σάρκα είναι νεκρή
Πιστέψτε το
Θα είναι ντροπή αν δεν το πιστέψετε
Χαρείτε
Θα είναι ντροπή αν δεν χαρείτε
Μην ντρέπεστε και μη φοβάστε
Αγρυπνείτε και σταθείτε σταθεροί στην αγάμη
δυνατοί και θαρραλέοι
Ευλογείστε την στιγμή που σας έτυχε
Είναι ευλογημένη και σας ευλογεί
Τώρα αρχίζουν όλα
Εγώ σας το λέω εγώ που τώρα γνωρίζω
Γνώρισα εκείνο που ήξερα αλλά δεν είχα την τόλμη να γίνω
Έγινα
Όπως έριξα στην άβυσσο εγώ την πριν Κασσάνδρα
ρίξτε στην άβυσσο κι εσείς το πριν σας εγώ
Χαθείτε όπως χάθηκε η πριν Κασσάνδρα
Το τίποτε ας γυρίσει στο τίποτε
Απολλωνιστείτε Κασσανδρωθείτε κι εσείς
Χυθείτε κι εσείς
Ρεύστε σαν τα κρυστάλλινα υγρά τής Κασσάνδρας
σαν το ζεστό χρυσάφι τού Απόλλωνα
Δεχτείτε την εισβολή και την εκτομή
Δεχτείτε το παρόν δεχθείτε το
Ρημαχτείτε όπως εγώ για να χτιστείτε όπως εγώ
Δεν έχετε τίποτε άλλο να χάσετε
Είναι για σας χαμένα όλα
Πονάει πολύ αλλά ακούστε το
Χαμένα όλα αλλά καλώς χαμένα γιατί άχρηστα όλα
Μόνο ζωή μένει να κερδίσετε
Είστε αυτό που θα είστε
αυτό που θα βρείτε τώρα
Χάθηκε μια ολόκληρη ζωή για όλους
το ξέρω η ζωή σας χάθηκε
για όλους χάθηκε
όλων σας οι ζωές ολόκληρες χαμένες
το ξέρετε κι εσείς
δεν έχετε ζωή
Χαμένες όλες οι ζωές
Χαμένες όλων
Το ξέρω το ξέρετε κι εσείς
Εκείνο που δεν χάνεται είναι το ένα
το σπέρμα
και το σπέρμα είναι σε όλους και για όλους λευκό
Οι λέξεις μου είναι το σε όλους και για όλους λευκό σπέρμα που δεν χάνεται
Γιατί το σπέρμα ποτέ δεν είναι πριν και ποτέ δεν είναι τέρμα
Πάντα μετά ατελεύτητα
Οι λέξεις μου είναι το σπέρμα που είναι πάντα μετά
και σας τις δίνω όλες
Αυτές γεννούν τώρα το τώρα
Μην λυπάστε
Χαρείτε
Χάθηκε η ζωή
για όλους χάθηκε
Χρόνια αμέτρητα χάθηκαν
Χαμένα άδικα για όλους
Τόσος πόνος τόσος διωγμός
τόση απαξίωση
τόσος πόλεμος και τόσος όλεθρος
Χάσαμε άδικα χρόνια αμέτρητα
πεταλώνοντας νεκρά άλογα
αρμέγοντας στείρες αγελάδες
βόσκοντας ανύπαρκτα κοπάδια
σπέρνοντας άγονα χωράφια
ποτίζοντας αόρατα λουλούδια
θερίζοντας αφύτρωτα στάχια
Χάσαμε χρόνια και χρόνια
απορώντας για το τίποτε
αναλύοντας το τίποτε
ερμηνεύοντας το τίποτε
μιλώντας με το τίποτε
προσπαθώντας να καταλάβουμε το τίποτε
να κάνουμε το τίποτε να υπάρξει
Και το τίποτε μάς αντάμειψε με τίποτε
Μάταιη απορία μάταιη ανάλυση
μάταιη ερμηνεία μάταιη μιλιά
μάταιη προσπάθεια
Χάσαμε την ζωή μας για το τίποτε
Χαρείτε όμως γιατί τώρα βλέπετε
Το γυαλί τού κόσμου έγινε όλο σκόνη και πίσω του δεν είχε τίποτε
Πίσω του είδαμε το τίποτε
Μας έδειχνε αλλά δεν ήμασταν
Το τίποτε
αυτό ήμασταν
Ήμασταν τίποτε πιστεύοντας πως κάτι είμαστε
Το τίποτε να είμαστε
αυτό να είμαστε
το τίποτε
Αυτό ας είμαστε για να γίνουμε κάτι
Από εκεί ας ξεκινήσουμε
Θελήστε το Τολμήστε το
Το τίποτε θελήστε και τολμείστε το
Είναι καιρός
Είναι καιρός να είναι καιρός
Μπροστά θα είμαι εγώ
Λέω και γίνεται
Χαράς η αγγελία
Απολλωνήθηκα γιʼ αυτό δεν χάθηκα
Με απολλώνισε το πορφυρό βέλος τού Απόλλωνα
και από τότε μόνο καλά βλέπω και καλά λέω
και γίνονται όλα τα καλά
Μην πλανάσθε
Πόρνοι ειδωλολάτρες μοιχοί σάτυροι τρυφηλοί
θηλυπρεπείς αρσενοκοίτες θηλυμανείς αδίστακτοι κινδυνώδεις
μέθυσοι υβριστές λάγνοι ασελγείς έκδοτοι βακχίδες
αμετροεπείς αυτόχειρες ακόλαστοι άσωτοι κραιπαλώδεις
παράφρονες έκφυλοι ανεγκρατείς οργιαστές τολμητίες
ταπεινωμένοι προπηλακισμένοι και φτυμένοι αποπλανητές
ερωτομανείς τριβάδες φίλανδροι διαφθορείς διακορευτές
εκπεσμένοι εκτροχιασμένοι εκμαυλιστές εξοβελισμένοι
λωλαμένοι σαλταρισμένοι εκμαυλισμένοι εκλελυμένοι
φρενιασμένοι φουλαρισμένοι
τετρωμένοι
όλοι λουσμένοι αγιασμένοι απʼ την αγάμη
δικαιωμένοι απʼ την αγάμη
κληρονομούν την βασιλεία επί γης
Το ξέρω με πιστεύετε γιατί μιλώ με βογγητά τού έρωτα
Τα βογγητά τού έρωτα
Πιο πιστευτό τίποτε δεν υπάρχει απʼ τα βογγητά τού έρωτα
Αυτά είναι τώρα οι λέξεις μου
Τώρα υπάρχουν μόνο τέτοιες λέξεις
Όσες δεν είναι βογγητά τού έρωτα δεν είναι λέξεις
Τέρμα με ό, τι δεν γεννιέται απʼ τα βογγητά τού έρωτα
Τώρα μόνο τα βογγητά τού έρωτα γεννούν τον κόσμο
Αυτά τα βογγητά έκαναν σκόνη
τίναξαν στον αέρα το γυαλί τού κόσμου
Αυτά στήνουν τώρα τον κόσμο που σας λέω
Τα βογγητά τού έρωτα είστε εσείς
τα αγκομαχητά οι οιμωγές τού έρωτα
τα μουγκρητά τού έρωτα εσείς
Εσείς ναι όλοι σας
Όσοι μʼ ακούτε
Όλοι ναι όλοι ακούτε τα λόγια μου
λόγια που οικοδομούν παρηγορούν ενθαρρύνουν
Το βλέπω ναι σάς βλέπω που μʼ ακούτε
Είστε όλοι εδώ και βλέπετε όλοι την ζωή σας που αρχίζει
Κι εγώ θα είμαι πάντα εδώ
εδώ για να με βλέπετε
εδώ για να μʼ ακούτε
Να βλέπετε νʼ ακούτε την ζωή σας που αρχίζει
Εδώ
Κρυστάλλινο
ρόδο άλικο
Εγώ η
Ευαγγελισμένη
Είμαι εδώ
μια άσκεπη νύχτα
στον αστερισμό
τού σκύλου
και τής σκύλας
(Γαυγίζει.
Το γαύγισμά της ακολουθούν υπερκόσμια αστρικά γαυγίσματα που κατακλύζουν ατελεύτητα το σύμπαν.
Τελική εικόνα : η σκύλα τρώει τον σκύλο, ο σκύλος τρώει την σκύλα.
Το σύμπαν κομματιάζεται σαν θρυμματισμένη υλακή και επανασυντίθεται με πρωτοφανή τρόπο.
Γεννιέται ένα νέο.
Αρχική εικόνα.
Το άγγελμα εγέννητω). (Πηγή: Ποιείν)
Βιογραφικά
* Η Χρύσα Καψούλη είναι απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης, της Δραματικής Σχολής του Πέλου Κατσέλη και της Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε σπουδές θεάτρου, φωνής και κίνησης στην Freie Universitát του Βερολίνου. Εργάζεται ως ηθοποιός από το 1982. Ύστερα από πρόσκληση του Μ. Βολανάκη, άρχισε να συνεργάζεται με το ΚΘΒΕ. Συνεργάστηκε με σκηνοθέτες (Μιχαήλ Μαρμαρινό, Ανδρέα Βουτσινά, Γιάννη Ρήγα, Βασίλη Παπαβασιλείου, Εύρη Γαβριηλίδη, Νίκο Χουρμουζιάδη, Σωτήρη Χατζάκη…), ερμήνευσε ρόλους όπως Λούλου (Βέντεκιντ), Οφηλία-Ηλέκτρα (Χαίνερ Μύλλερ), Ίριδα (Αριστοφάνη), Ανίνα (Γκολντόνι), Ορλάντο (Σαίξπηρ), Ξενοδόχα (Κούντερα), Κόμισσα Ελένα (Φον Κλάιστ) και υπήρξε χορογράφος στις Τρωάδες του Ανδρέα Βουτσινά. Το 1998 δημιούργησε την εταιρεία θεάτρου – χορού DameBlanche. Σκηνοθετεί και παίζει: Υλικό Μήδεια (Χάινερ Μύλλερ), Η Γυναίκα της Ζάκυθος (Διονύσιου Σολωμού), Λόλα Βάλλερυ Στάιν (Μαργκερίτ Ντυράς), Ονείρου Οδύσσεια (Άκη Δήμου, Έλενας Πέγκα κ.ά.), Οι Γάτες έχουν Επτά Ζωές (Τζένυ Έρπενμπεκ), Οδυσσέας – Ιθάκη – Όμηρος (Δημήτρη Δημητριάδη), Ιουδίθ (Χάουαρντ Μπάρκερ) και Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας (Δ. Δημητριάδη), έργο με το οποίο συμμετείχε στην ΧIV Διεθνή Συνάντηση Αρχαίου Δράματος Δελφών (Ιούλιος 2009) και στα 44α Δημήτρια (Θεσσαλονίκη 2009). Τον Νοέμβριο του 2010 παρουσίασε την Ιουδίθ στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο πλαίσιο του τριπτύχου Παράσταση-Συζήτηση-Έκθεση “Συνομιλώντας με τον Barker”. Την περίοδο 2011 – 2012 παρουσίασε την παράσταση Lulu Α’ και Β’ Σχεδίασμα (Φρανκ Βέντεκιντ) στο Booze Cooperativa και στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Η εταιρεία DameBlanche επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού από το 2006. Συνεργάστηκε με τους: Μ. Lohman (Βιέννη), Tilo Crigar (Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα 97), Αττίλα Ρέτλυ, Δημήτρη Καμαρωτό και Μιχάλη Δέλτα. Εκτός Dameblanche, έχει πρωταγωνιστήσει σε παραγωγές όπως Δεύτερη Λύση (σκην. Αλεξάνδρας Παπαγεωργίου, Θέατρο του Νέου Κόσμου) και είχε τον ομώνυμο ρόλο στη Γυναίκα του Γκόρκι σε κείμενο και σκηνοθεσία της Έλενας Πέγκα (Κινητήρας Studio, 2011). Δίδαξε υποκριτική (1987-1994) στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ, στο μεταπτυχιακό του Αγγλικού Τμήματος του ΑΠΘ, στο Δημοτικό Θέατρο Καβάλας καθώς και σε σεμινάρια που διοργανώνει η DameBlanche σε συνεργασία με το Γερμανικό Ινστιτούτο Goethe Θεσσαλονίκης, την Ανώτερη Σχολή Χορού Αμαλίας Στρινοπούλου και το Study Space (Θεσσαλονίκη). Συνεργάζεται με το θέατρο Χώρα και το Κέντρο Ψυχοθεραπείας μέσω Δράματος και διδάσκει στο Θέατρο των Αλλαγών. Τη θεατρική περίοδο 2012-2013 παρουσίασε τον Επισκέπτη (Τ. Ουίλλιαμς), την Αφροδίτη στον Άδη (Θέατρο στο Λουτρό των Αέρηδων) και Το Δέντρο της Μαρίας Λαϊνά στην αίθουσα εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου (“Αναγνώσεις” της Σίσσυ Παπαθανασίου). Τη θεατρική περίοδο 2013-2014 παρουσίασε Το Δέντρο της Μαρίας Λαϊνά στο Θέατρο Σημείο, Τον Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας του Δημήτρη Δημητριάδη στη Βιβλιοθήκη Μίνου Βολανάκη, το έργο της Νίνας Ράπη Αγάπη ρε στο πλαίσιο του Queer Festival του θεάτρου Εμπρός, τους Μικρούς Μάρτυρες (αποτέλεσμα 3μηνου θεατρικού σεμιναρίου) στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, Μια χειρονομία και το φίλημά της της Άννας Καραμπά στην πλατφόρμα αναγνώσεων σύγχρονων έργων στο Βυρσοδεψείο. Το φθινόπωρο του 2014 παρουσίασε τις Άγριες Νότες στο Φεστιβάλ Σύγχρονου Ελληνικού Έργου στο Αγγέλων Βήμα.
* Ο Δημήτρης Δημητριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944. Σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο στις Βρυξέλλες απ’ το 1963 ως το 1968. Εκεί έγραψε το 1966 το πρώτο θεατρικό του έργο, Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά, το οποίο ανέβασε ο Patrice Chereau το 1968 στο Théâtre d’Aubervilliers, στα περίχωρα του Παρισιού.
Το 1978 εκδόθηκε το Πεθαίνω σαν χώρα, το πρώτο του πεζογράφημα, το 1980 η ποιητική ενότητα Κατάλογοι 1-4 και το 1983 το θεατρικό του έργο Η νέα εκκλησία του αίματος. Ακολούθησαν: Η ανθρωπωδία. Η ανάθεση. Προοίμιο σε μια χιλιετία (πεζογράφημα), Κατάλογοι 5-8 (1986 – ποιητική ενότητα), Το ύψωμα (1990 – θεατρικό έργο), Η άγνωστη αρμονία του άλλου αιώνα (1992 – θεατρικό), Κατάλογοι 9-Οι ορισμοί (1994 – ποιητική ενότητα), Η αρχή της ζωής (1995 – θεατρικό έργο, που ανέβηκε την ίδια χρονιά από τον Στέφανο Λαζαρίδη στο Θέατρο του Νότου), Η ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή (2000 – θεατρικό έργο σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στο Θέατρο του Νότου), Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι (2000 – ο μονόλογος Λήθη ανέβηκε το 1998 στο Παρίσι, στο Petit Odéon, από τον J.-C. Bailly, το 2001 στο Théâtre de Bobigny από την A. Dimitriadis και το 2002 στο θέατρο Άττις από τον Θ. Τερζόπουλο), Κατάλογοι 10-12 (2002 – ποιητική ενότητα), Ανθρωπωδία 1 και Ανθρωπωδία 7 (2002 – Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2003), Διαδικασίες διακανονισμού διαφορών (2003 – θεατρικό έργο σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου που ανέβηκε στον Εξώστη του Θεάτρου του Νότου), κ.ά. Το γαλλικό θέατρο Odéon έκανε αφιέρωμα στον Δημήτρη Δημητριάδη τη σεζόν 2009-2010 ενώ το 2013 μεγάλο αφιέρωμα έγινε στο θεατρικό του έργο στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στην Αθήνα, με παραστάσεις, αναλόγια, παρουσιάσεις και συζητήσεις. Στο φεστιβάλ της Αβινιόν του 2014 παρουσιάστηκε το έργο του Ο κυκλισμός του τετραγώνου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά. Ασχολήθηκε συστηματικά με τη μετάφραση πεζογραφημάτων των Jean Genet, Georges Bataille, Witold Gombrowicz, Maurice Blanchot, Gérard de Nerval, Balzac, Bernard-Marie Koltès, καθώς και τη μετάφραση θεατρικών έργων των Μολιέρου, Ευριπίδη, J. Genet, G. Courteline, Tennessee Williams, Σαίξπηρ για διάφορα θέατρα. Μετά το 1980 συνεργάστηκε στενά με τις εκδόσεις «Άγρα» που έχουν εκδώσει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του και, πιο πρόσφατα, με τις εκδόσεις «Σαιξπηρικόν» της Θεσσαλονίκης.
Εργογραφία (έργα στα ελληνικά)
Πολιτισμός: μία κοσμική τραγωδία, 2013
H εκκένωση, 2013
Ο γύρος του κόσμου, 2006
Τόκος, 2010
Φαέθων, 2009
O Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας, 2009
O κυκλισμός του τετραγώνου, 2009
Χρύσιππος, 2008
Το άγγιγμα τού βυθού, 2008
Insenso, 2007
Oμηριάδα, 2007
Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών, 2003
Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι, 2002
Η Ζάλη των ζώων πριν την σφαγή, 2000
Η Αρχή της Ζωής, 1995
Η Άγνωστη Αρμονία του Άλλου Αιώνα, 1993
Το Ύψωμα, 1991
Η Νέα Εκκλησία τού Αίματος, 1983
Πεθαίνω σα χώρα, 1978
Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά, 1968
