13.2 C
Athens
Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2024

Κασσάνδρα Δημοπούλου: Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο και να τον μετατρέψουμε σε κάτι καλύτερο

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Ένας κακόβουλος ιός, δεδομένα που συνεχώς ανατρέπονται, μούδιασμα, ο χρόνος που σαν να σταμάτησε, η κορονοϊκή απομόνωση, δύσκολες καταστάσεις για όσους νοσούν ή νοσηλεύονται κι ένας ολόκληρος κόσμος να αιωρείται…

Στο catisart.gr καλλιτέχνες μιλούν για την πανδημία και αποτυπώνουν σε λέξεις την καθημερινότητά τους, έτσι όπως έχει πλέον διαμορφωθεί.

Μιλάμε με μια κυρία της λυρικής τέχνης, τη γνωστή μέτζο σοπράνο, σκηνοθέτιδα όπερας και τσελίστα Κασσάνδρα Δημοπούλου.

Η Κασσάνδρα ζει στη Θεσσαλονίκη και αυτές τις μέρες μένει προσωρινά στο σπίτι της μητέρας της, καθώς ο σύζυγός της -μονωδός, τενόρος, πιανίστας και αρχιμουσικός Φίλιππος Μοδινός- λόγω πρόσφατης άφιξης από το Λονδίνο, όπου βρισκόταν για συνεργασία, πρέπει να παραμείνει στο σπίτι τους μόνος του για δεκαπέντε μέρες.

Έχει αυξημένη επικοινωνία με συγγενείς, φίλους και συνεργάτες της που ζουν στο εξωτερικό, περιμένει να επιστρέψει σπίτι και να δει τις γάτες της και της λείπει η φύση.

Θεωρεί πως βρισκόμαστε σε μια «υγειονομική δικτατορία» που δεν βοηθάει πραγματικά, μάλλον τρομάζει περισσότερο τον κόσμο. Απευθύνει ένα τεράστιο «εύγε» και ένα ακόμη πιο τεράστιο «ευχαριστώ» στους επαγγελματίες της υγείας που “κάνουν καλά και ηθικά τη δουλειά τους, τώρα και πάντα”.

«Μόνο όταν νικήσουμε τον φόβο του θανάτου, όταν καταλάβουμε ότι η ατομικότητά μας (όχι το Εγώ μας!) είναι τρομερά σημαντική στο Όλο όσο ζούμε, τότε μπορούμε να μιλάμε για «ελευθερία», γιατί τώρα δεν είμαστε ελεύθεροι, κι ούτε θα είμαστε ελεύθεροι όταν λήξει ο εγκλεισμός!», τονίζει η Κασσάνδρα Δημοπούλου. Εύχεται δε “να αφυπνιστούμε και να επαναστήσουμε στην οκνηρία και στον φόβο”.

 

Ενώ ετοιμάζεται για να τραγουδήσει Τόσκα

 

Κασσάνδρα, τι σου λείπει περισσότερο όσο καιρό βρίσκεσαι στην απομόνωση του σπιτιού;

*Είμαι, όπως όλοι στην Ελλάδα, σε εθνική καραντίνα. Αυτή τη στιγμή μένω προσωρινά στο σπίτι της μητέρας μου, γιατί ο σύζυγός μου (σ.σ.: ο μονωδός, τενόρος, πιανίστας και αρχιμουσικός Φίλιππος Μοδινός) ήρθε πριν από λίγο καιρό από το Λονδίνο και είναι στο σπίτι μας μόνος του. Αυτός είναι όντως σε απομόνωση, δεν επιτρέπεται να βγει καθόλου έξω. Εγώ μπορώ να βγαίνω για τα βασικά. Τον βλέπω λίγο κάθε μέρα, από απόσταση, όταν του πάω τα ψώνια. Δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Μου λείπει κι ο πατέρας μου, που τον έβλεπα τελευταία πολύ συχνά και μου λείπουν και οι γάτες μου. Ίσως ακούγεται κάπως «κουτό» για κάποιους, αλλά είναι κι αυτές μέλη – ζώα της οικογένειας. Κατά τ’ άλλα δεν μου λείπει κανείς. Η κοινωνική μου ζωή στη Θεσσαλονίκη είναι -από δική μου επιλογή- πλέον πολύ περιορισμένη. Μου λείπουν πολύ τα ταξίδια, η εργασία μου, οι φίλοι και οι συνεργάτες στο εξωτερικό. Μου λείπει η φύση.

 

Σε πρόβα για τον Ριγκολέτο με Zubin Mehta, Placido Domingo και άλλους

 

Έχεις αποκτήσει κάποια νέα συνήθεια τις ημέρες της καραντίνας;

*Έχω αυξημένη επικοινωνία με συγγενείς, φίλους και συνεργάτες που ζουν στο εξωτερικό, με τους οποίους δεν μιλάμε συχνά λόγω έλλειψης χρόνου. Παρακολουθώ και κάποιες παραστάσεις της όπερας της ΜΕΤ (Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης) στο Διαδίκτυο, τις οποίες ανεβάζουν δωρεάν για το κοινό, ενώ συνήθως είναι με συνδρομή, δεν μου αρέσει κατά τ’ άλλα καθόλου η ιδέα του να βλέπει κάποιος όπερα με τέτοιον τρόπο, αλλά δεδομένων των συνθηκών, είναι καλύτερα από το τίποτε. Κατά τ’ άλλα, οι συνήθειές μου έχουν, θα έλεγα, περιοριστεί.

 

“Η όπερα βγήκε απ’ τον Παράδεισο”. Μουσικοθεατρική παράσταση, σε συγγραφή και σκηνοθεσία της Κασσάνδρας Δημοπούλου

 

Κάποιες ιδεολογικές διαφορές μας μήπως πρέπει να παραμερισθούν αυτό τον καιρό;

*Είναι αδύνατον να συμβεί αυτό. Θα οξυνθούν. Δεν ξέρω αν θα οξυνθούν μεταξύ παρατάξεων, ή αν ο κόσμος στραφεί εναντίον των πολιτικών γενικότερα και θελήσει να συμβεί κάτι άλλο. Προς το παρόν ο κόσμος φοβάται πολύ, πάρα πολύ, για να αντιδράσει. Δεν έχει αρκετές πληροφορίες για όσα συμβαίνουν. Το μόνο που επαναλαμβάνουν τα ΜΜΕ είναι ότι “υπάρχει ένας θανατηφόρος ιός που θα σκοτώσει εσάς και τις οικογένειές σας” κι ότι “πρέπει να καθίσουμε μέσα για να μην πεθάνουμε”. Παράλληλα, λεν πολλά ψέματα, μικρά και μεγάλα, που αποκαλύπτονται και θα αποκαλύπτονται στην καθημερινότητά μας για πολύ καιρό ακόμη: Κάποια στιγμή ο κόσμος θα βαρεθεί να φοβάται, θα το πάρει απόφαση ότι η ζωή δεν μπορεί να περιμένει πίσω από κλειστές πόρτες, θα βγει έξω και θα κρίνει πολύ αυστηρά τις πράξεις όσων μας κυβερνούν, τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς. Έχουμε καταλάβει ήδη όλοι ότι τα κράτη δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε έκτακτες ανάγκες κι ότι σε τέτοιες στιγμές πάλι βασίζονται στους πολίτες και στις δικές τους θυσίες. Χωρίς να έχουμε ακόμη αποδείξεις, μπορεί να έχουμε να κάνουμε με έναν παγκόσμιο βιολογικό πόλεμο, από τον οποίο, όπως φαίνεται, κανείς από τους πολιτικούς δεν μπορεί να μας προστατέψει. Η «υγειονομική δικτατορία» πάντως που ζούμε εδώ και λίγες μέρες δε νομίζω πως βοηθάει πραγματικά, μάλλον τρομάζει περισσότερο τον κόσμο. Ο κόσμος πρόσεχε ήδη πολύ. Εγώ στο μέλλον προβλέπω πτώσεις κυβερνήσεων και περισσότερες αποχωρήσεις κρατών από την ΕΕ.

 

Cello Stuecke, μουσικοθεατρική παράσταση

 

Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους ανθρώπους που, αυτές τις μέρες, υπηρετούν την υγεία;

*Δε θα ήθελα να αναφερθώ γενικά στους ιατρούς και το επάγγελμά τους, το οποίο πάντα υπηρετεί και θα έπρεπε να υπηρετεί την υγεία και μόνο. Οι ιατροί βεβαίως φαντάζουν στους υπόλοιπους ανθρώπους πάντα ως «θεοί» και ως ένα βαθμό είναι κατά κάποιον τρόπο, γιατί από τα χέρια τους περνάει η ζωή μας. Η ευθύνη τους είναι τεράστια. Πόσω μάλλον τώρα. Θα πω μόνο ένα τεράστιο «εύγε» και ένα ακόμη πιο τεράστιο «ευχαριστώ» σε όσους επαγγελματίες κάνουν καλά και ηθικά τη δουλειά τους, τώρα και πάντα.

 

Ο “Βαφτιστικός” με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, σε σκηνοθεσία δική της

 

Ποια μπορεί να είναι η παρηγοριά μας την εποχή του εγκλεισμού και του φόβου;

*Δεν θέλω να πω τίποτε ρομαντικό και παρήγορο του στυλ «θα περάσει κι αυτό» κι άλλα τέτοια γλυκανάλατα που κυκλοφορούν, είναι ανούσια. Μπορεί και να μην περάσει. Μπορεί και να ακολουθήσουν χειρότερα. Κι ακόμη κι αν περάσει… τι αφήνουμε εμείς όλοι “κληρονομιά” στις επόμενες γενιές; Μας νοιάζει αυτό το ερώτημα, ή μας νοιάζει απλά να «περάσει κι αυτό»; Θέλω να δώσω ένα μήνυμα. Η ζωή νικάει πάντα τον θάνατο, αλλά κι αυτός είναι βέβαιος για όλους μας. Μόνο λοιπόν όταν νικήσουμε τον φόβο του θανάτου, όταν καταλάβουμε ότι η ατομικότητά μας (όχι το Εγώ μας!) είναι τρομερά σημαντική στο Όλο όσο ζούμε, τότε μπορούμε να μιλάμε για «ελευθερία», γιατί τώρα δεν είμαστε ελεύθεροι, κι ούτε θα είμαστε ελεύθεροι όταν λήξει ο εγκλεισμός! Η παρηγοριά μας μπορεί να είναι ότι, αν θελήσουμε, μπορούμε να αναθεωρήσουμε και να αλλάξουμε τον κόσμο και να τον μετατρέψουμε σε κάτι καλύτερο. Αρχίζοντας από εμάς τους ίδιους, όσο μπορεί ο καθένας. Μετά και σε συλλογικό επίπεδο. Όσο καθόμαστε τρομαγμένοι “τιμωρία” πίσω από κλειστές πόρτες, τίποτε δε θα καλυτερέψει, μόνο θα χειροτερέψει. Αφήνουμε εδώ και αιώνες τις μοίρες μας σε λίγα άγνωστα χέρια, γιατί δεν μπορούμε να εξελιχθούμε ως μονάδες και ως σύνολο. Είμαστε πολλοί, αν θελήσουμε, θα μπορέσουμε. Εκτός κι αν το ανθρώπινο είδος δεν βρει τρόπο να εξελιχθεί ταχύτατα και ως είδος και όχι μόνο τεχνολογικά, χάνουμε ήδη το παιχνίδι.

 

Κάρμεν με τον Φίλιππο Μοδινό

 

Τι κληρονομιά θεωρείς ότι θα μας αφήσει όλο αυτό που ζούμε τώρα;

*Δεν μπορώ να κόψω τη ζωή μου σε κομματάκια και να πω ότι «αυτό» είναι κάτι μεμονωμένο. «Όλο αυτό» είναι μέρος της ζωής μου. Το ίδιο ισχύει και για τους συνανθρώπους μας. Η ερώτησή μου, είναι αυτή που έθεσα παραπάνω: Τι κληρονομιά αφήνουμε όλοι μας, στις επόμενες γενιές. Αυτό θα έπρεπε να είναι το μοναδικό μας ερώτημα, κάτω από κάθε κατάσταση.

Ποια είναι η ευχή σου;

*Να αφυπνιστούμε και να επαναστήσουμε στην οκνηρία και στον φόβο.

 

Άμνερις στην “Αΐντα” του Βέρντι

 

  • Διαβάστε επίσης:

#Μένουμε_σπίτι: Φίλιππος Μοδινός και Κασσάνδρα Δημοπούλου τραγουδούν όπερα στο μπαλκόνι τους

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -