«Μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα αποχαιρετήσαμε την Καρίνα που έφυγε ξαφνικά μετά από μια σύντομη μάχη με έναν πολύ επιθετικό καρκίνο. Θα τη θυμόμαστε πάντα με πολλή αγάπη».
***
Μας συγκλόνισαν αυτές οι 25 λέξεις στην προσωπική σελίδα της Καρίνας Λάμψα στο facebook.
Απίστευτο…
Έφυγε ξαφνικά. Πήρε τα κουπιά και πέρασε στην απέναντι όχθη…
Η Καρίνα γεννημένη στην Αθήνα, φοίτησε στην Ecole Internationale της Γενεύης και σπούδασε ιστορία στη Σορβόνη.
Υπήρξε δημοσιογράφος με ήθος και άποψη. Ένας σπουδαίος άνθρωπος με ευγένεια και προσφορά, είχε κερδίσει τον σεβασμό και την εκτίμηση των συναδέλφων.
Εργάστηκε ως διπλωματική συντάκτης μεταξύ άλλων στις εφημερίδες «Έθνος» και «Ναυτεμπορική».
Μεταφράστρια πολλών ιστορικών και λογοτεχνικών βιβλίων τιμήθηκε μαζί με την Παυλίνα Δηράνη με το βραβείο μετάφρασης γερμανόφωνης λογοτεχνίας για μυθιστόρημα «Νομίζω την έλεγαν Έστερ» της Κάτια Πετρόφσκαγια.
Επίσης έκανε και τις εξής μεταφράσεις:
-«Απομνημονεύματα της Μπεάτε και του Σερζ Κλάρσφελντ» (2016), Καπόν
-Petrowskaja, Katja (2014), Νομίζω την έλεγαν Έστερ, Καπόν
-Habibi, Emile, Η γη της διπλής επαγγελίας (1998), Γαβριηλίδης
-Habibi, Emile, Ο Οπσιμιστής (1998), Γαβριηλίδης
-Αλεξάκης, Βασίλης, (1994), Πριν, Εξάντας
-Mitterrand, François, Για πρόοδο και δημοκρατία (1993), Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη.
Έγραψε μαζί με τον Ιάκωβ Σίμπη το βιβλίο «Η ζωή από την Αρχή, Η μετανάστευση των Ελλήνων Εβραίων στην Παλαιστίνη 1945/1948» από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Και από τις Εκδόσεις Καπόν το βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών «Η Διάσωση» και το «Σεφαραδίτες 1492/1932. Από την Ισπανία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την ελληνική Θεσσαλονίκη».
Σε συνέντευξή της εδώ στο Catisart η Καρίνα μας είχε πει: Κάθε φορά που το πλοίο μπαίνει στο λιμάνι της Σίφνου, γλιστράει ανάμεσα στα δυο βουνά, περνάει μπροστά από τη σπηλιά (κάποιος κάνει τώρα μια βουτιά), και ετοιμάζεται να δέσει… Λίγο πιο πριν, δεξιά μου, το στενό, μοναχικό μονοπάτι που οδηγεί στο φάρο, αριστερά μου η Αγία Αικατερίνη και πιο ψηλά ο Άγιος Συμεών. Στο βάθος, η άμμος που από τότε που ήμουν παιδί μέχρι τώρα μου αρέσει να την περπατάω με όλους τους καιρούς, από την προκυμαία ως τον παλιό βάλτο και την Αγία Μαρίνα (τι να κάνουμε, κάπου τριακόσια εξήντα εκκλησάκια έχει η Σίφνος) μου φαίνεται ίδια – ενώ δεν είναι. Το χθες και το σήμερα μπερδεύονται… Μα πώς πέρασαν τόσα χρόνια; Όμως, αν είναι σούρουπο, μπορώ ακόμα να δω τα φωτάκια να ανάβουν το ένα μετά το άλλο στα τσουκαλαριά. Να ακούσω τον ήχο μιας βάρκας.
Στην ίδια συνέντευξη είχε πει: «Έχω μάθει να συγχωρώ. Επειδή η ζωή είναι πολύ σύντομη, θέλω όσο προχωρώ, να έχω όσο δυνατόν λιγότερες αποσκευές. Τα αρνητικά, δυσάρεστα συναισθήματα βαραίνουν την καρδιά και ανακόπτουν την πορεία. Ο χρόνος είναι πλέον πολύτιμος και αυτοί που με πείραξαν ή μου έκαναν κακό δεν με ενδιαφέρουν. Τους σβήνω λοιπόν από τον χάρτη μου και δεν τους σκέφτομαι πια».
***
Καρίνα Λάμψα: Κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται. Γίνονται διδάγματα, για να μην επαναληφθούν…
