Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Μια από τις περισσότερο υποσχόμενες ηθοποιούς της γενιάς της, που το έχει ήδη αποδείξει περίτρανα. Ένα τρισχαριτωμένο πλάσμα με ποιότητα και σαγήνη. Με γνώσεις και εφόδια γερά. Με πίστη αταλάντευτη σ’ αυτό που κάνει.
Καλός ηθοποιός είναι αυτός που του περισσεύει ψυχή να τη ρίξει στην άδεια σκηνή. Της Ιώβης Φραγκάτου όχι μόνο της περισσεύει ώστε να τη μοιραστεί μαζί μας, αλλά ξέρει και πώς να διαχειρίζεται αυτό το περίσσευμα. Είναι ένα ξανθό αεράκι, που ενσωματώνει στοιχεία απ’ τη βαθιά και τη νεότερη παράδοση, απ’ το κλασικό και από το σύγχρονο.
Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Σπούδασε επίσης Ενδυματολογία Θεάτρου στη Σχολή Βελουδάκη. Ως ηθοποιός συνεργάστηκε με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στις δράσεις αλληλεγγύης με την ομάδα της Ρηνιώς Κυριαζή. Συνεργάστηκε, επίσης, με το Εθνικό Θέατρο στις Τρωάδες (σκην. Σωτήρης Χατζάκης, Φεστιβάλ Αθηνών 2015), καθώς και στο Ημερολόγιο ενός απατεώνα (σκην. Γιάννης Κακλέας). Ακόμα δούλεψε για δύο χρόνια με τον Κωνσταντίνο Ρήγο στη Φρουτοπία, στο Rocky Horror Show και στο Cabaret (Μέγαρο Μουσικής Aθηνών, 2013-2015). Επίσης, με τη Σοφία Σπυράτου στην παράσταση Θησέας και Αριάδνη στο νησί των Ταύρων (Θέατρο Badminton). Ως σολίστ τραγούδησε στην παράσταση Ένα ταξίδι στη Λιλιπούπολη (σκην. Ρ. Καπετανάκη, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 2013). Στον κινηματογράφο συνεργάστηκε με τον Α. Αμπάζογλου και το κανάλι arte, στην ταινία The History behind the collapse και με τον Π. Σεβαστίκογλου στην ταινία Attractive Illusion.
Φέτος υποδύεται την Καρολίνα στο «Κάζιμιρ και Καρολίνα» του Έντεν φον Χόρβατ στο θέατρο Bios σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.
Ο Κάζιμιρ κι η Καρολίνα ζουν σε κάποιον τόπο, σε κάποια εποχή, στα χρόνια της Κρίσης. Ξεκινάνε να πάνε στη Γιορτή Μπίρας, δεν θα φτάσουν όμως ποτέ, καθώς πολύ γρήγορα θ’ ανακαλύψουν ότι η αγάπη τους ήταν μέχρι ενός σημείου. Ενώ ο Κάζιμιρ έχει μείνει άνεργος και βουλιάζει στο θυμό και την αυτολύπηση, η Καρολίνα ονειρεύεται να βελτιώσει τη ζωή της και ν’ ανέβει μερικά σκαλοπάτια στη σκάλα της κοινωνικής ανέλιξης. Γύρω της, σαν καρουζέλ του λούνα παρκ, περιστρέφονται φιλόδοξοι υπάλληλοι, διευθυντές και σύμβουλοι, κορίτσια που πουλάνε τη συντροφιά τους για να βγάλουν το ενοίκιο, ένας μικροκακοποιός και η καταθλιπτική φίλη του. Ανάμεσα στο όνειρο και την ωμή πραγματικότητα, η Καρολίνα θα αναρριχηθεί κι ύστερα θα κατρακυλήσει πίσω στην όχθη των ηττημένων της καθημερινότητας. Ποιος φταίει; Οι άνθρωποι που είναι κακοί; Όχι, οι άνθρωποι δεν είναι ούτε καλοί, ούτε κακοί, λέει ο Χόρβατ. Απλώς με την οικονομική κρίση αναγκάζονται να γίνουν λίγο περισσότερο εγωιστές.
Στιβαρό και περίτεχνο, το έργο εκθέτει την ψυχική κατάσταση των πρωταγωνιστών με ακρίβεια, ενάργεια, απλές έννοιες και λέξεις, οδηγώντας τον θεατή με ασφάλεια στον λαβύρινθο του Χόρβατ.
Το αυθεντικό δεν φοβάται να πάρει τους δρόμους με την ομορφιά. Αντίθετα βγαίνει και ξεπερνά πρώτα τον ίδιο τον εαυτό του. Το ίδιο συμβαίνει και με την Ιώβη που κάθε φορά που τη βλέπουμε επί σκηνής μια αίσθηση πληρότητας μας κατακλύζει. Μιλάμε για όρους ποιητικής συμπύκνωσης. Σε γνήσιο χώμα καλλιεργεί, με μια πρέζα μυστηρίου όπου απαιτείται. Σαν να τινάζει την ψυχή της στο μπαλκόνι και να πέφτουν εικόνες. Φαντασία, θέληση, καθαρότητα.
Το καλοκαίρι τη θαυμάσαμε στο Φεστιβάλ Επιδαύρου στο ρόλο της Ισμήνης, στην εξαιρετικά επίκαιρη πολιτική τραγωδία του Αισχύλου «Επτά επί Θήβας», που σκηνοθέτησε ο διεθνούς φήμης Λιθουανός Τσέζαρις Γκραουζίνις. Φέτος θα τη χαρούμε στον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου από την τριλογία της «Ορέστειας», ως Κασσάνδρα.
Μια μαγική ζωγραφιά, μια γεννήτρια οριζόντων. Ας μη χάσουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε αυτό το θεατρικό διαμάντι. Το ταξίδι με την ταλαντούχα Ιώβη Φραγκάτου μόλις αρχίζει.
* Γεννήθηκα στο Μαρούσι, αλλά η καταγωγή μου είναι από την Κεφαλονιά. Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι έντονα μία σκηνή στο σπίτι του παππού μου. Εκεί υπήρχε μία τεράστια συκιά και ο παππούς είχε φτιάξει μία «κατασκευή» για να φτάνει τα σύκα που ήταν πολύ ψηλά. Την έπαιρνα λοιπόν κι εγώ στα κρυφά κι ανέβαινα μέχρι το ύψος που με άντεχαν τα κλαριά, την ώρα που εκείνος έβγαινε για ψωμί και εφημερίδα. Μια φορά όμως ήρθε αναπάντεχα νωρίς ο παππούς, με έκανε τσακωτή κι εγώ από τον τρόμο μου έπεσα κάτω, μαζί με τα σύκα που είχα μαζέψει. Θυμάμαι όμως ότι ποτέ δεν πτοήθηκα και συνέχισα τις προσπάθειές μου κάθε φορά που επισκεπτόμουν το σπίτι του παππού!
Ποια ήταν τα παιδικά σου αναγνώσματα και οι πρώτες καλλιτεχνικές σου επιρροές;
* Παρόλο που μικρή διάβαζα αρκετά, στο μυαλό μου έρχονται πρώτα οι εικόνες που υπήρχαν στα βιβλία της εποχής εκείνης παρά οι ιστορίες. Ίσως επειδή η μαμά μου -η οποία άσκησε και τις πρώτες καλλιτεχνικές επιρροές πάνω μου- πάντοτε ζωγράφιζε καταπληκτικά και φτιάχναμε συνέχεια πράγματα μαζί, απέκτησα τη συνήθεια να επικεντρώνομαι περισσότερο στα εικαστικά μέρη των βιβλίων. Το αγαπημένο μου ανάγνωσμα λοιπόν ήταν ο Μόμπι Ντικ.
Ποιοι ήταν οι δάσκαλοι που σε καθόρισαν;
* Ο Ακύλλας Καραζήσης, ο Δημήτρης Καταλειφός και η Σοφία Σεϊρλή. Με έχουν βοηθήσει και οι τρεις, ο καθένας με τον τρόπο του.
Πρόσφατα έκανες τη μουσική διδασκαλία στην παράσταση «Χελιδόνι», που είδαμε στο «Μικρό Γκλόρια». Επίσης, σε άλλες παραστάσεις, όπως στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος», σε έχουμε θαυμάσει να παίζεις πιάνο. Ποια είναι η σχέση σου με τη μουσική και το τραγούδι;
* Η σχέση μου με το τραγούδι και γενικότερα με τη μουσική αποδείχθηκε μία από τις πιο σημαντικές της ζωής. Πέντε ετών ξεκίνησα να παίζω πιάνο αλλά αργότερα το εγκατέλειψα για ένα διάστημα. Όταν όμως χρειάστηκε να ερμηνεύσω τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» στην ομώνυμη παράσταση, ένιωσα ότι με το που έβαλα και πάλι τα χέρια μου πάνω στις νότες ήταν σαν να μην είχε περάσει μία μέρα! Αμέσως μετά ήρθε «Το Ταξίδι Μίας Μεγάλης Μέρας Μέσα στη Νύχτα», όπου έπρεπε να ενσωματώσω στο παίξιμό μου εντελώς διαφορετικά είδη μουσικής, blues και country, τα οποία ενώ με ταλαιπώρησαν αρκετά τελικά τα λάτρεψα. Μέσα από αυτές τις διαδρομές συνειδητοποίησα ότι η μουσική υπήρχε ανέκαθεν μέσα μου. Σε αυτήν την προσπάθειά μου επανασύνδεσης με τη μουσική είχα την πολύτιμη βοήθεια του Διονύση Μαλλούχου και του Κώστα Γιαξόγλου, τους οποίους κι ευχαριστώ από καρδιάς.
Τι σε τράβηξε στην ενδυματολογία και έκανες παράλληλες σπουδές σ’ αυτό τον τομέα;
* Όπως είπα και νωρίτερα, με τη μητέρα μου, η οποία μεταξύ άλλων, έφτιαχνε και κοσμήματα, ζωγραφίζαμε πολύ όταν ήμουν παιδί. Ήταν αναμενόμενο συνεπώς να με τραβήξει η ενδυματολογία. Μάλιστα, υπήρξε μία εποχή που σκεφτόμουν να συνεχίσω τις σπουδές σε αυτόν τον τομέα στο εξωτερικό. Αυτό δεν έγινε ποτέ βέβαια, αφού μόλις τελείωσα τη σχολή ενδυματολογίας πέρασα στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και εκεί έγινε πλέον σαφές ότι αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι η υποκριτική. Έχω δουλέψει όμως κι ως ενδυματολόγος σε μία θεατρική παραγωγή αφού με γοητεύει πολύ η ιδέα του να οπτικοποιείς τον εσωτερικό κόσμο του χαρακτήρα σε μια παράσταση.
Το «Κάζιμιρ και Καρολίνα» του Έντεν φον Χόρβατ, στο οποίο πρωταγωνιστείς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, είναι ένα εμβληματικό έργο για την κρίση. Τι έχουν να περιμένουν οι θεατές από το έργο, σε αυτό το πλαίσιο ζωής και επιβίωσης; Είναι μια επίκαιρη παράσταση;
* Το έργο του Χόρβατ είναι άμεσο και λαϊκό έργο. Πρόκειται για μία ιστορία αγάπης, που έχει σαν στόχο να απελευθερώσει τη μικροαστική συνείδηση. Οι πρωταγωνιστές γεφυρώνουν τις ταξικές διαφορές τους μέσα από την αγάπη και την ερωτική έλξη. Όταν τους σφίγγει η οικονομική ανασφάλεια όμως, οι διαφορές τους οξύνονται και αυτοί εξωθούνται στα άκρα. Παρά το ότι γράφτηκε για την κρίση του 1930, το έργο αντικατοπτρίζει και τις δυσκολίες που βιώνουμε σήμερα.
Με την οικονομική κρίση οι άνθρωποι αναγκάζονται να γίνουν κάπως περισσότερο εγωιστές;
* Αρκετά εγωιστές θα έλεγα και πιο αποξενωμένοι. Όπως ακριβώς κι οι ήρωες του Χόρβατ που αντί να δείξουν κατανόηση ο ένας για τον άλλο, απομακρύνονται όλο και περισσότερο. Ελάχιστοι δρουν για το καλό του συνόλου και οι περισσότεροι αδιαφορούν μπροστά στο μαρτύριο και τον πόνο. Ο καθένας περνά τη δική του ηθική δοκιμασία από την οποία λυτρώνεται όταν πια ενσωματωθεί στο κοινωνικό περιβάλλον που του ταιριάζει περισσότερο. Εκεί που τα πράγματα είναι πιο εύκολα και βολικά για τον καθένα δηλαδή!
Σε εποχές δύσκολες, η ανεργία και η φτώχεια υπαγορεύουν ακόμη και τα πιο μυστικά παιχνίδια της καρδιάς;
* Φυσικά! Υπάρχει μια φράση που συνοδεύει το έργο: «Και ο έρωτας δεν τελειώνει ποτέ». Ο Καζιμίρ όμως, στις πρώτες σκηνές του έργου θα πει πως «ο έρωτας δεν τελειώνει ποτέ, φτάνει να μην είσαι άνεργος”. Οι οικονομικές δυσχέρειες φέρνουν γκρίνια και αυτή με τη σειρά της προβλήματα. Ένα τέτοιο ζευγάρι είναι ο Καζιμίρ και η Καρολίνα οι οποίοι κατά βάση χωρίζουν από τα απόνερα που δημιουργεί η οικονομική κρίση στη σχέση τους. Η οικονομική κρίση όμως ξεκαθαρίζει και τις ανθρώπινες σχέσεις αφού κάνει τους ανθρώπους να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο που το κάλυπτε τόσο καιρό η επίπλαστη ευημερία.
Το «Κάζιμιρ και Καρολίνα» συνήθως περιγράφεται ως ένα απλό, λιτό και λαϊκό έργο. Ίσως γι’ αυτό είναι τόσο δημοφιλές;
* Το έργο αυτό είναι ιδιαίτερα δημοφιλές γιατί θίγει ζητήματα απλά αλλά παράλληλα ουσιώδη και διαχρονικά. Κοινώς, τα ήθη λυγίζουν μπροστά σε μια μεγάλη οικονομική κρίση και η συμπεριφορά των ανθρώπων καθορίζεται αποκλειστικά και μόνο από την ικανοποίηση των προσωπικών τους συμφερόντων. Επίσης, οι άνθρωποι κατασκευάζουν δικούς τους κόσμους και παγιδεύονται σε αυτούς προκειμένου να αποφύγουν την αντιμετώπιση της θλιβερής πραγματικότητας. Ο Καζιμίρ στην εσωστρέφεια της θλίψης του και η Καρολίνα στην ψευδαίσθηση της μεγάλης ζωής. Ένα ακόμα στοιχείο που κάνει το έργο αυτό δημοφιλές είναι οι γρήγορες εναλλαγές μεταξύ των σκηνών και χώρων οι οποίες κρατούν τον θεατή σε εγρήγορση και τον βοηθούν να εστιάσει και να εμβαθύνει στα νοήματα που θέτει ο συγγραφέας.
Τι θα ήθελες να πεις για το σκηνοθέτη σου Γιάννη Χουβαρδά;
* Έχει πάντα όρεξη και κέφι για δουλειά και επιμένει μέχρι να μείνει απόλυτα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. Πραγματικά, θαυμάζω αυτήν την επιμονή! Πιστεύω ότι αυτό το στοιχείο κάνει τους ηθοποιούς να αισθάνονται ασφαλείς στη συνεργασία μαζί του.
Πώς μπορεί ο ηθοποιός να κάνει πιστευτή στους θεατές την πραγματικότητα της σκηνής;
* Με σκληρή δουλειά, βιώματα, εσωτερική αναζήτηση, σκάψιμο και οι φτέρνες να πατούν στη γη.
Με τι μετριάζεται η θλίψη;
* Η δράση και η αυτοσυγκέντρωση σε συγκεκριμένους στόχους πιστεύω ότι αποτελούν μια μορφή ήπιου αντικαταθλιπτικού. Κοινώς να έχεις τον τσαμπουκά να ζεις. Η παραίτηση και η αυτολύπηση αντίθετα ισοδυναμούν με έναν μικρό θάνατο.
Πώς αισθάνεσαι που για τέταρτο καλοκαίρι θα πατήσεις την ορχήστρα της Επιδαύρου;
* Λαχτάρα και ευγνωμοσύνη!
Μετά τις «Τρωάδες» και το «Επτά επί Θήβας», ετοιμάζεσαι για τον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου από την τριλογία της «Ορέστειας». Είναι γεγονός πια ότι θα υποδυθείς την Κασσάνδρα. Τι έχεις να πεις για το ρόλο;
* Είναι μια ευχάριστη συγκυρία. Θα δουλέψω ξανά με ανθρώπους που γνωρίζω καλά, υποδυόμενη έναν πολύ ελκυστικό, αλλά απαιτητικό ρόλο, σε ένα λατρεμένο έργο. Η Κασσάνδρα είναι φοβισμένη και βρίσκεται σε παροξυσμό. Παρ’ όλα αυτά, μέσα στον παραλογισμό της, μιλά με ορθολογικά επιχειρήματα.
Πώς είναι να σε σκηνοθετεί ο Τσέζαρις Γκραουζίνις;
* Είναι μια απελευθερωτική εμπειρία! Συνδυάζει εξαιρετικά την παιδική αθωότητα με την καλλιτεχνική μαεστρία.
Η άσκηση της Τέχνης μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο;
* Η τέχνη σε φέρνει αντιμέτωπο με συναισθήματα που προέρχονται από το υποσυνείδητό σου. Μπορεί να βγάλει στην επιφάνεια πράγματα που θα σε κάνουν να τρομάξεις με τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι κάτι αντίστοιχο με την ψυχανάλυση.
Τι ρόλο παίζει η προσωπικότητα του ηθοποιού κατά τη διάρκεια των δοκιμών μιας παράστασης;
* Τον πιο σημαντικό. Στο παρελθόν, οι σκηνοθέτες επικεντρώνονταν μόνο στο ταλέντο των ηθοποιών που επέλεγαν. Τώρα οι περισσότεροι ψάχνουν συνεργάσιμους ανθρώπους με ταλέντο και διάθεση για δουλειά. Το ιδανικό, κατά την άποψή μου, είναι το ταλέντο να συνδυάζεται με την ηθική και να υπάρχει καλή χημεία και συνεργασία με τον θίασο και τον σκηνοθέτη.
Υπάρχει διάχυτη μια ανθρωπιστική κρίση, η οποία είναι πολύ σοβαρή και όλους μας αφήνει εμβρόντητους. Μετανάστευση, προσφυγιά. Σε ευαισθητοποιούν αυτά τα γεγονότα;
* Όλοι είμαστε μάρτυρες πολύ ζοφερών γεγονότων τα τελευταία χρόνια που έχουν συγκλονίσει την ανθρωπότητα. Το μεταναστευτικό δράμα που ζει η Ελλάδα είναι η σημαντικότερη ανθρωπιστική κρίση στη χώρα από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πραγματικά με θλίβει η απόγνωση και η απελπισία των ανθρώπων αυτών και θεωρώ επιτακτική την προώθηση δράσεων ανθρωπιστικής βοήθειας, ιδιαίτερα από τον καλλιτεχνικό κόσμο. Ελπίζω ότι όλο αυτό θα μας βοηθήσει να ξυπνήσουμε από τη λήθη και την αδράνεια στην οποία βρισκόμαστε τόσα χρόνια κι ότι θα αυξήσει το αίσθημα αλληλεγγύης μας.
Ποιο είναι το δικό σου σύνθημα που θα ήθελες να ακουστεί;
* Παύση! Η σιωπή έχει μεγάλη δύναμη. Η σιγή είναι πολλές φορές πολύ πιο εκφραστική από την οχλαγωγία. Δίνει χώρο στους ανθρώπους να σκεφτούν καλύτερα και ενισχύει την πάλη του συνειδητού με το ασυνείδητο. Αυτή η άποψη εκφράζεται και μέσα από το «Κάζιμιρ και Καρολίνα».
Οι σωστές επιλογές είναι ένας τομέας που επίσης απαιτεί ταλέντο;
* Ταλέντο αλλά και ένστικτο! Οι προηγούμενες λάθος επιλογές μας όμως είναι αυτές κυρίως που θα μας οδηγήσουν στις μετέπειτα σωστές!
Πώς θα ήθελες να είσαι επαγγελματικά, καλλιτεχνικά και προσωπικά σε δέκα χρόνια από τώρα;
* Έχω πολλές σκέψεις για το μέλλον αλλά επειδή είναι αβέβαιο προσπαθώ να ζω το τώρα στο 100%.
Ποιους θαυμάζεις στη λογοτεχνία, στη ζωγραφική, στον κινηματογράφο αλλά και στο θέατρο;
* Κάποιες γρήγορες σκέψεις: Ντοστογιέφσκι, Γκαίτε, Έγκον Σίλε, Κιούμπρικ, Μπέργκμαν, Χάινερ Μίλερ, Χόρβατ κ.α.
Μίλησέ μας για τη σχέση σου με τα ζώα! Έχεις κατοικίδιο;
*Δεν έχω, αλλά έχουν οι περισσότεροι φίλοι μου οπότε δεν μου λείπει. Έχω ιδιαίτερο κόλλημα με τον στρουμπουλό κεραμιδόγατο μίας φίλης μου, τον Γιάγκο.
***
«Καζιμίρ και Καρολίνα»
Όταν το «Κάζιμιρ και Καρολίνα» ανέβηκε για πρώτη φορά το 1932 στο Βερολίνο, ο Τύπος έγραψε ότι το έργο είναι μία σάτιρα για την πόλη του Μονάχου και τη Γιορτή Μπίρας, που γίνεται εκεί. Πρόκειται για τεράστια παρεξήγηση των προθέσεών μου. Παρεξήγηση ως προς το έργο και το περιεχόμενό του. Το έργο δεν είναι καθόλου σάτιρα.
Είναι η μπαλάντα του άνεργου οδηγού Κάζιμιρ και της φιλόδοξης αρραβωνιαστικιάς του Καρολίνας, μια μπαλάντα γεμάτη σιωπηλή θλίψη, που μετριάζεται με χιούμορ, δηλαδή με την καθημερινή παραδοχή ότι “όλοι θα πεθάνουμε”. (Έντεν φον Χόρβατ, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
***
Το Κάζιμιρ και Καρολίνα του Έντεν φον Χόρβατ είναι ένα εμβληματικό έργο για την κρίση. Τόσο την οικονομική (την εποχή που γράφεται το έργο, δηλαδή το 1932, η Κεντρική Ευρώπη βιώνει μεγάλη ανέχεια, ύφεση και ανεργία) και την πολιτική (στο έργο υπάρχουν πολλά προανακρούσματα της επερχόμενης φασιστικής λαίλαπας), αλλά επίσης την κοινωνική και υπαρξιακή.
Τοποθετημένο στο περιβόητο Oktoberfest, με φόντο μεταξύ άλλων τη φαντασμαγορική πτήση του αερόστατου Ζέπελιν (που αναγγείλει μια καινούργια εποχή), φαντασμαγορικές ρόδες λούνα παρκ και ένα κωμικοτραγικό τσίρκο τεράτων, το αριστούργημα του Χόρβατ εκτυλίσσεται μέσα σε ένα και μόνο βράδυ, σε 117 κινηματογραφικού τύπου σκηνές, διατρέχοντας τις ζωές μιας ομάδας νέων ανθρώπων, που θεωρητικά θα έπρεπε να βρίσκονται στη βιολογική και δημιουργική ακμή τους, αλλά στην πραγματικότητα οδεύουν ολοταχώς προς την παρακμή και τον όλεθρο.
Η παράσταση θα απλωθεί τόσο στους εσωτερικούς χώρους του Bios, μετατρέποντάς το σε ένα είδος κινηματογραφικού στούντιο, σε διαφορετικές γωνιές του οποίου λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα τα πιο παράξενα -ελκυστικά αλλά και απωθητικά- συμβάντα, καθώς και στους δρόμους έξω από το Bios. Και όλα αυτά με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής.
Η παράσταση θα αποτελεί όμως μία πρωτότυπη, ολοκληρωμένη εμπειρία για τον θεατή. Το κοινό θα γίνεται μέρος του πλήθους του Oktoberfest και θα μπορεί να καταναλώνει φαγητό και ποτά που σερβίρει η καντίνα της πολύβουης γιορτής. Οι θεατές με το εισιτήριό τους, θα μπορούν να καταναλώνουν παγωτό της μηχανής, λουκάνικα, μπίρα και ψητό κοτόπουλο.
Στην παράσταση συμμετέχουν 19 νέοι ηθοποιοί και 4 μουσικοί.
Συντελεστές
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Επιμέλεια μουσικής: Jan van de Engel
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Επιμέλεια Κίνησης: Όλγα Σπυράκη
Βοηθοί σκηνοθέτη: Πολυξένη Καλαντζή, Κωνσταντίνος Κεσσίδης
Βοηθοί Δραματουργίας: Αλκίνοος Δωρής, Σοφία Πολυχρονίδου
Βοηθοί σκηνογράφου: Ερμίνα Αποστολάκη, Μύριαμ Κουρούβανη
Βοηθός ενδυματολόγου: Ήρα Καραγκούνη
Παίζουν: Βασίλης Αθανασόπουλος, Αλέξανδρος Βάρθης, Ευάγγελος Βογιατζής, Έκτωρ Γασπαράτος, Παναγιώτης Γεωργούλας, Κάτια Γκουλιώνη, Θωμάς Καζάσης, Παναγιώτης Καμμένος, Νίκος Καμόντος, Μάγδα Κόρπη, Νάντια Μαργαρίτη, Έλενα Μεγγρέλη, Νικόλας Μίχας, Δημήτρης Μπίτος, Κέλλυ Νικηφόρου, Σοφία Πριόβολου, Γιώργος Σαββίδης, Ναταλί-Τερέζα Τσάβεζ, Ιώβη Φραγκάτου
Μουσικοί: Μικές Γλύκας, Ιφιγένεια Καραμήτρου, Νίκος Νικολακόπουλος, Νικολάια Τριανταφύλλου
Πληροφορίες
Κτήριο Bios (μπαρ, main, πρώτος όροφος)
Πειραιώς 84, Γκάζι
Τηλ.: 2103425335
Διάρκεια παραστάσεων: Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου – Κυριακή 1 Απριλίου 2018
Παραστάσεις: Τετάρτη έως Κυριακή
Ώρα έναρξης: 20.30
Τιμή Εισιτηρίου: 26 ευρώ (περιλαμβάνει κουπόνια αξίας 6 ευρώ για την κατανάλωση του φαγητού και των ποτών)
Εισιτήρια
26€ (περιλαμβάνει φαγητό και ποτό: κοτόπουλο, λουκάνικα, μπίρα και παγωτό της μηχανής)
