«Κάποτε ο πατέρας μου
όργωνε τη γη
φυτεύοντας την ελπίδα
Σε κάθε αυλακιά
που άνοιγε το υνί
οι λέξεις ξεπετιούνταν
όπως οι παπαρούνες την άνοιξη
Τώρα
στο πλατύ χωράφι της ποίησης
πριν τις φυτέψω
οι λέξεις μαραίνονται
όπως τα φύλλα του φθινοπώρου.»
(Τα ωραιότερα ποιήματα για τον πατέρα, Καστανιώτης)