Τί να σου κάνουν; — άνθρωποι ήταν. Μόλις σώθηκε
στου καραβιού τ’ αμπάρι, το κρασί και τ’ αλεύρι, υπομονέψαν κάμποσο,
κάτι ψαρέψαν με τ’ αγκίστρια —ψιλοπράματα— πού να χορτάσεις; Τέλος
βάλαν τις πλατυμέτωπες γελάδες του ήλιου στο μαχαίρι· κι ας βέλαζαν
σα βόδια αληθινά τα κρέατα στις σούβλες, κι ας περπάταγαν
τα γδαρμένα τομάρια· ο Ευρύλοχος και οι άλλοι τα γλεντήσανε.
Ο πολυμήχανος γλυκοκοιμόταν στο γρασίδι. Δεν τους πρόλαβε,
Οι προειδοποιήσεις δεν χρησίμεψαν σε τίποτε.
Τα παραπέρα, τα μετά τη Θρινακία, τα ξέρουμε. Άλλωστε
κι αυτά και κείνα, ήταν της μοίρας — αναπόφευκτα, που λένε.
Πήγανε, μια φορά, χορτάτοι, — ποιός θα τους κατηγορήσει;
Γιάννης Ρίτσος. 1966. Μαρτυρίες. Σειρά δεύτερη. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. 1989. Ποιήματα Θ΄ (1958-1967). Αθήνα: Κέδρος.
Γιάννης Ρίτσος – Συγγνώμη
