Μέσα από τους ρόλους και τις πρόβες οι καλλιτέχνες γνωρίζουν ο ένας τον άλλο, κι ο καθένας γνωρίζει τον εαυτό του. Οι παγιδευμένες εκφράσεις και οι αντηχήσεις συναισθημάτων είναι ταυτόχρονα πιστές, διακριτικές και εκδηλωτικές. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ψυχαγωγούνται με τη δουλειά τους. Αν αυτοί οι ίδιοι επιπλέον ψυχαγωγούν, είναι ιδανικοί. Συχνά ακούω από ηθοποιούς για κάποιους συναδέλφους τους με αξία και συμμετοχικότητα. Με διάθεση υποστήριξης και ευγενούς άμιλλας. Δεν βγάζω βιαστικά συμπεράσματα μέχρι και η ίδια να τους γνωρίσω. Ο Γιάννης Λασπιάς είναι ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης. Ένας άνθρωπος που βρίσκεται στην περιστροφή των κόσμων. Ένας καλλιτέχνης που δικαιώνει όσους πιστεύουν σ’ αυτόν. Ζει τη ζωή του μέσα σε συγκινήσεις και σκέψεις, μέσα στη συγκίνηση της σκέψης και μέσα στη σκέψη της συγκίνησης. Το πιο συγκινητικό όμως σ’ αυτόν είναι ότι όχι μόνον υποδύεται ρόλους, όχι μόνον σκηνοθετεί αλλά και γράφει θέατρο. Και μάλιστα καλό θέατρο. Πρόσφατα συνέγραψε το έργο «Καμίλ Κλοντέλ: Mudness», τη μοναδική ιστορία δύο γυναικών που διεκδίκησαν το δικαίωμα να ζήσουν ελεύθερες. Έργο γραμμένο με ιδιαίτερη ευαισθησία, φόρο τιμής για όσους υποφέρουν από έρωτα και για όσους διαθέτουν ισχυρή συναισθηματική μνήμη, για εκείνους που θυμούνται και πληρώνουν ακριβά το τίμημα της διαφορετικότητάς τους. Η παράσταση «Καμίλ Κλοντέλ: Mudness» ήδη παρουσιάζεται στο “Αγγέλων Βήμα”. Παράλληλα, από τον Δεκέμβριο θα πρωταγωνιστεί στη φημισμένη κωμωδία “Ο θεός της σφαγής” της Γιασμίνα Ρεζά, που θα ανέβει στο “104”. Ο Γιάννης Λασπιάς είναι ένας συνεσταλμένος αιρετικός του θεάτρου, ένας αντισυμβατικός διανοούμενος, σεμνός, ολιγόλογος, συνεπής, δημιουργικός και ακαταπόνητος. Είναι ένας καλλιτέχνης και λόγιος που προχωρά με φορτίο και προορισμό…
Ακολουθεί η συνέντευξη.
* Γεννήθηκα στην Αθήνα στο «Μητέρα», κατάγομαι από τη Λαμία από τη μεριά του πατέρα μου και από τη Μάνη και συγκεκριμένα από το Γερολιμένα από τη μεριά της μητέρας μου. Έντονες αναμνήσεις έχω από τον Πειραιά και το Πασαλιμάνι όπου πέρασα την παιδική μου ηλικία.
Πώς μπήκε η υποκριτική και το θέατρο στη ζωή σου;
* Η υποκριτική μπήκε στη ζωή μου μόλις τελείωσα το Λύκειο, όπου με παρότρυνση μιας φίλης μου άρχισα να παρακολουθώ κάποια θεατρικά σεμινάρια στο Δήμο Ελληνικού και λίγο μετά αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού. (Αριστερά, ο Γιάννης Λασπιάς ως δικηγόρος Αλαίν Ρέιγ στο “Θεό της σφαγής”).
Μίλησέ μου για τους δασκάλους σου και τι έχεις κρατήσει ως παρακαταθήκη από τη διδασκαλία τους.
* Είχα την τύχη να έχω σπουδαίους δάσκαλους. Ποιον να πρωτοθυμηθώ; Κανάκης, Δημήτριεφ, Ρίτσος, Ιμπροχώρη, Φιλίπποβα, Λαδικού, Πολυτίμου, Ανδρεοπούλου. Μοναδικοί δάσκαλοι και άνθρωποι… Η παρακαταθήκη μου είναι η διδασκαλία τους, η πείρα τους, η ανθρωπιά και η ευγένειά τους…
Γιατί αποφάσισες να κάνεις την πρώτη σκηνοθετική σου απόπειρα με το συγκεκριμένο έργο; To “Mudness”;
* Επειδή το έγραψα και συνεργάστηκα με ηθοποιούς της ομάδας μου με τους οποίους έχουμε κοινή αισθητική και κώδικα επικοινωνίας, αποφάσισα να αναλάβω και τη σκηνοθεσία του «Mudness».
Το σημερινό σύστημα εξακολουθεί να καταδικάζει τους ανθρώπους που διεκδικούν το δικαίωμα ελεύθερης επιλογής;
* Φυσικά. Μπορεί να ζούμε στη δυτική κοινωνία και να απολαμβάνουμε τα προνόμια ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, ωστόσο η ελεύθερη επιλογή είναι κάτι πολύ σχετικό και συχνά καταδικαστέο. Συνήθως το άτομο που αποφασίζει να μη συμβαδίσει με τα κοινωνικά «πρέπει» και τις τάσεις της εποχής περιθωριοποιείται και συχνά πληρώνει πολύ ακριβά τις επιλογές του.
Γιατί ο έρωτας μας κάνει και υποφέρουμε;
* Υποφέρουμε από έρωτα όταν θέλουμε να υποφέρουμε για κάτι. Ο έρωτας δεν είναι η αιτία, είναι η αφορμή. Συνήθως υποφέρουμε γιατί ερωτευόμαστε την ιδέα του έρωτα και όχι το υποκείμενο του έρωτα. (Πάνω, ο Γιάννης Λασπιάς στην παράσταση “LUV” στο “Nixon”).
Μόνο η αγάπη αρκεί στη ζωή;
* Η αγάπη για τη ζωή σίγουρα αρκεί.
Ποιες λεπτομέρειες της καθημερινότητας σε κεντρίζουν;
* Αυτές που αλλάζουν την καθημερινότητά μου.
Αξίζει να εξιδανικεύουμε το παρελθόν;
* Όχι, γι’ αυτό υπάρχει το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν.
Ποια προσωπικά στοιχεία που δεν εκφράζονται στην καθημερινότητα βρίσκουν διέξοδο στο θέατρο;
* Εκείνα που δεν τολμούμε να πούμε ή να πράξουμε.
Η ταχύτητα συμβαδίζει με την τέχνη;
* Τα πάντα συμβαδίζουν με την τέχνη.
Σε ποιες περιπτώσεις αισθάνεσαι την ανάγκη να ταπεινωθείς και να θαυμάσεις;
* Σε καμιά περίπτωση δεν αισθάνομαι την ανάγκη να ταπεινωθώ, σε πολλές προκύπτει ο θαυμασμός μου χωρίς να είναι απαραίτητα ανάγκη.
Ένας καλλιτέχνης τι βλέπει σήμερα γύρω του;
* Ένας καλλιτέχνης βλέπει γύρω του αυτά που οι περισσότεροι δεν βλέπουν.
Τι σημαίνει για σένα η λέξη “λάθος”;
* Σημαίνει γνώση.
Και η λέξη “ψέμα”;
* Συγχώρεση.
Η δουλειά του ηθοποιού είναι η έκθεση;
* Δουλειά του ηθοποιού είναι και η έκθεση, με την πολύπλευρη έννοιά της.
Τι σε φοβίζει και τι σε θυμώνει; Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στο φόβο και στο θυμό;
* Με φοβίζει η απώλεια των αγαπημένων μου προσώπων και με θυμώνουν οι φόβοι μου γενικότερα όταν καθορίζουν τη ζωή μου και με κάνουν δειλό. Αυτό είναι και το κοινό μεταξύ του φόβου και του θυμού μου…
Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
* Προτιμώ να ζω το παρόν, το μέλλον είναι τόσο απρόβλεπτο…
Τι θεωρείς χυδαίο;
* Την παραβίαση ατομικών δικαιωμάτων, την προσπάθεια επιβολής ιδεών και κανόνων, την έλλειψη σεβασμού προς τον συνάνθρωπο, την πολιτική που έφερε τη χώρα μας στη σημερινή κατάσταση.
Έχεις ελεύθερο χρόνο και πώς τον αξιοποιείς;
* Τώρα τελευταία όχι δεν έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο. Πού θα πάει, όμως; Θα ξαναγίνω ο κλασικός τεμπέλης που ήμουν! Λατρεύω τον ελεύθερο χρόνο και τον αξιοποιώ μην κάνοντας απολύτως τίποτα!
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς και ποιο το αγαπημένο σου βιβλίο;
* Ω, είναι τόσοι πολλοί και τόσα τα αγαπημένα μου βιβλία. Μου αρέσει ο Μπορίς Βιάν, ο Κάφκα, ο Ζίσκιντ, ο Κέρουακ, ο Έσσε, ο Ταχτσής, ο Καζαντζάκης, η Ζατέλη, η Λιλή Ζωγράφου, ο Ξανθούλης… Είναι τόσοι πολλοί… Αγαπημένα μου βιβλία όλα όσων τα ονόματα προανέφερα!
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;
* Αγαπώ τα ζώα αλλά δυστυχώς δεν είμαι πολύ ικανός στη φροντίδα τους. Το κατοικίδιο είναι μια δέσμευση και δε θέλω να το αντιμετωπίζω σαν διακοσμητικό. Γι’ αυτό το λόγο έχω απλώς μια γατούλα στη ζωή μου την Μπιζού, η οποία δεν είναι ακριβώς δικιά μου αλλά με επισκέπτεται συχνά και την αγαπώ πολύ. Τώρα τελευταία όμως ο ιδιοκτήτης της δεν την αφήνει καθόλου να βγει έξω από το σπίτι, έχω καιρό να τη δω και έχω μελαγχολήσει…
Γιάννης Λασπιάς – Βιογραφικό
Ο Γιάννης Λασπιάς είναι απόφοιτος της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Φωτιάδη με εξετάσεις από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Αποφοίτησε επίσης από το τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και από το τμήμα Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης της Σχολής Διοίκησης και Οικονομίας.
Έχει πρωταγωνιστήσει σε θεατρικές παραστάσεις, με πιο πρόσφατες τις ακόλουθες: «Βερολίνο 1989» (σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη, Απλό Θέατρο), «1984» του Τζορτζ Όργουελ (σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Βούλγαρη, Bios), «LUV» του Τόμας Σαίνσμπουρυ (σε σκηνοθεσία Αντώνη Σπινούλα, Nixon – Αίθουσα Σινεμά) και σε κινηματογραφικές παραγωγές, με πιο πρόσφατες τις ακόλουθες μεγάλου μήκους: «Δέκα μέρες, δέκα χρόνια» σε σκηνοθεσία – σενάριο Αργύρη Θανάσουλα, «Χιγκίτα» σε σκηνοθεσία – σενάριο Αλέξανδρου Βούλγαρη.
Φέτος πρωταγωνιστεί ως Αλαίν στο θεατρικό έργο «Ο θεός της σφαγής» της Γιασμίν Ρεζά στην κεντρική σκηνή του θεάτρου «104»
Έχει συγγράψει τα ακόλουθα θεατρικά έργα: «Η επίσκεψη» και το «Καμίλ Κλοντέλ: Mudness» το οποίο ανεβαίνει στο «Αγγέλων Βήμα» για τη θεατρική σεζόν 2012-13 σε σκηνοθεσία του ιδίου.
Είναι ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας “Square” με τους οποίους συνεργάζεται στενά τόσο στην παραγωγή, όσο και στο δημιουργικό κομμάτι θεατρικών παραστάσεων και κινηματογραφικών ταινιών.
* «Καμίλ Κλοντέλ: Mudness»
«Εκείνος που υποφέρει από έρωτα είναι εκείνος που διαθέτει ισχυρή συναισθηματική μνήμη. Υποφέρει γιατί θυμάται».
Costance Pascal.
Η ιστορία δύο γυναικών που διεκδίκησαν το δικαίωμα να ζήσουν ελεύθερες, να υπερασπιστούν τα πιστεύω τους, να σπουδάσουν και να εργαστούν, σε μια εποχή που ο ρόλος της γυναίκας περιοριζόταν στο ρόλο της συζύγου και της μάνας. Η Camille και η Constance δε συναντήθηκαν ποτέ, αλλά έζησαν και εργάστηκαν στην ίδια πόλη, την ίδια χρονική περίοδο, μοιράστηκαν παρόμοιες εμπειρίες, αντιμετώπισαν κοινές δυσκολίες και δόθηκαν με το ίδιο πάθος στον έρωτα.
Ένας φανταστικός διάλογος ανάμεσα στη γλύπτρια Camille Claudel και την ψυχίατρο Constance Pascal. Μια συνάντηση που δεν έγινε ποτέ αφορά η παράσταση «Καμίλ Κλοντέλ: Mudness», σε σκηνοθεσία του Γιάννη Λασπιά, που κάνει πρεμιέρα στις 16 Οκτωβρίου 2013, στο πλαίσιο της θεματικής ενότητας “Οι Αιρετικοί” στο θέατρο “Αγγέλων Βήμα”.
Το έργο διαδραματίζεται στο Παρίσι το 1913, στο ψυχιατρικό άσυλο της Ville Evrard. Η πρώτη γυναίκα ψυχίατρος της Γαλλίας, Constance Pascal, αποφασίζει να αναλάβει την υπόθεση της μεγάλης γλύπτριας Camille Claudel, η οποία έχει μεταφερθεί εκεί παρά τη θέλησή της από την οικογένειά της, κατηγορούμενη για σοβαρή ψυχική διαταραχή. Μέσα από τις συναντήσεις τους ξετυλίγονται οι αντισυμβατικές ζωές των δύο γυναικών και αναπτύσσεται ένας ισχυρός δεσμός που ξεπερνά τη σχέση γιατρού – ασθενή.
Παρά τις προσπάθειες της γιατρού και τη σταδιακή βελτίωση της ψυχικής υγείας της Camille, η Constance θα έρθει αντιμέτωπη με ένα ολόκληρο σύστημα που καταδικάζει σε εγκλεισμό και απομόνωση τα άτομα που διεκδικούν το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης και επιλογής.
Η Camille και η Costance πλήρωσαν ακριβά το τίμημα της διαφορετικότητάς τους. Η πρώτη τιμωρήθηκε από την οικογένειά της με τον πρωτοφανή εγκλεισμό της για περίπου τριάντα χρόνια στο ψυχιατρικό άσυλο και η δεύτερη έζησε μια διπλή ζωή βυθισμένη στο φόβο, στα ψέματα και στην αγωνία.
Συντελεστές
Κείμενο Σκηνοθεσία: Γιάννης Λασπιάς
Παίζουν:
Καμίλ Κλοντέλ: Δάφνη Μανούσου, Κονστάνς Πασκάλ: Στέλλα Μπούρου
Σκηνογραφική επιμέλεια – Visual Art: Παντελής Ξηροχειμώνας
Σχεδιασμός φωτισμού: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική: Αλέξανδρος Βούλγαρης – THE BOY
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Επιμέλεια κίνησης: Όλγα Σπυράκη
Art director: Μαγδαληνή Στεφανάτου
Φωτογραφία: Θοδωρής Μάρκου
Επεξεργασία φωτογραφιών: Παντελής Ξηροχειμώνας
Στην παράσταση ακούγονται στα ηχογραφημένα μέρη οι ηθοποιοί:
Στέλιος Μάινας (Ως Ροντέν)
Αγγελική Καρυστινού (Ως μητέρα της Καμίλ Κλοντέλ)
Ιωάννα Σταυροπούλου
Και ο δημοσιογράφος Γιάννης Νένες
Μια συμπαραγωγή της ομάδας square theatre company και του θεάτρου Αγγέλων Βήμα.
Πληροφορίες
«Καμίλ Κλοντέλ: Mudness»
του Γιάννη Λασπιά
Πρεμιέρα 16 Οκτωβρίου 2103
www.camille-mudness.com
Θεματική Ενότητα: Οι Αιρετικοί
“Αγγέλων Βήμα”
Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια
Τηλ.210-5242211 -213 Fax:210-5242212
Ημέρες παραστάσεων: Τετάρτη 6:15 μ.μ. 10 ευρώ, Πέμπτη 8:00 μ.μ 12 ευρώ.
Φοιτητικό – μειωμένο 10 ευρώ.
www.aggelonvima.gr
Διάρκεια 70΄ χωρίς διάλειμμα.
Σημείωμα του σκηνοθέτη
“Αποφάσισα να γράψω αυτό το έργο και να κάνω την πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα γοητευμένος από όλα εκείνα τα ανήσυχα πνεύματα και σώματα που επέλεξαν να ζήσουν ελεύθερα, κόντρα σε ηθικές και κοινωνικές συμβάσεις πληρώνοντας συχνά πολύ ακριβά το τίμημα της διαφορετικότητάς τους.
Το αφιερώνω σε όλους εκείνους που συνεχίζουν να αμφισβητούν, που αγωνίζονται να κρατήσουν ζωντανές την παιδικότητα και τη φαντασία τους, σε εκείνους που επιλέγουν να ζήσουν τη ζωή που εκείνοι θέλουν και όχι τη ζωή που τους ορίζουν οι άλλοι”.
Γιάννης Λασπιάς
Βιογραφικά στοιχεία Constance Pascal και Camille Claudel
Constance Pascal: Στον ιατρικό χώρο το επάγγελμα του γιατρού ήταν καθαρά αντρική υπόθεση. Οι γυναίκες μπορούσαν να είναι νοσοκόμες και μαίες, όχι γιατροί. Η παραβίαση αυτής της παραδοσιακής σειράς φάνταζε αδιανόητη. Μια Ισπανίδα φοιτήτρια λιθοβολήθηκε το 1881, όταν εμφανίστηκε στην ιατρική σχολή, ενώ μια τάξη στη Γαλλία έκαψε το ομοίωμα μιας γυναίκας που είχε το θράσος να κάνει το ίδιο.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα η Costance Pascal καταφέρνει να τελειώσει την ιατρική σχολή του Παρισιού και λίγο αργότερα να γίνει η πρώτη γυναίκα κλινική ψυχίατρος της Γαλλίας. Ωστόσο η προσωπική της ζωή παραμένει κρυφή και προφυλαγμένη για χρόνια, αφού ο δεσμός της με τον παντρεμένο και κατά είκοσι χρόνια μεγαλύτερό της στρατηγό Justin Mengin αποτελεί σκάνδαλο για την εποχή.
Η Costance λίγο αργότερα μένει έγκυος και κόντρα στις συμβάσεις και τα κοινωνικά πρέπει της εποχής αποφασίζει να κρατήσει το μωρό. Έτσι γεννιέται σε πλήρη μυστικότητα η κόρη της, η οποία δίνεται για υιοθεσία προκειμένου να μην αποκαλυφθούν οι βιολογικοί γονείς του παιδιού και υιοθετείται από την ίδια την Pascal λίγα χρόνια αργότερα.
Camille Claudel: Στο χώρο της Γλυπτικής η Camille Claudel ολοκληρώνει τις σπουδές της στην ιδιωτική σχολή Academie Colarossi (που μόλις λίγα χρόνια πριν έχει ανοίξει τις πόρτες της και σε γυναίκες φοιτήτριες) καθώς η φοίτηση στο σπουδαίο πανεπιστήμιο τεχνών Ecole des Beaux και το δικαίωμα συμμετοχής στο μεγάλο διαγωνισμό γλυπτικής Prix de Rome ήταν αποκλειστικά αντρικό δικαίωμα.
Ασυμβίβαστη, πρωτοπόρα και δυναμική ασκεί το δύσκολο και κοινωνικά στιγματισμένο για μια γυναίκα επάγγελμα της γλύπτριας σ’ έναν κατεξοχήν ανδροκρατούμενο χώρο και συνάπτει ένα θυελλώδη δεσμό με τον κατά 24 χρόνια μεγαλύτερό της γλύπτη και δάσκαλό της, Rodin.
Ο Rodin είναι ήδη πατέρας ενός παιδιού από τη επί χρόνια σύντροφό του Rosa την οποία και δε θα χωρίσει ποτέ, καταδικάζοντας την Claudelle στο ρόλο της μόνιμης ερωμένης του. Η Claudelle έπειτα από πολυετή σχέση χωρίζει, κατηγορώντας τον Rodin ότι ευθύνεται για τη μη επαγγελματική της εξέλιξη και την έκτρωση στην οποία υποβάλλεται εξαιτίας της άρνησής του να χωρίσει τη Rosa.
Έτσι αρχίζει το ταξίδι της Καμίλ στην τρέλα. Μια τρέλα που όσο ανθεί, ανθεί και η ιδιοφυΐα της στην τέχνη.Τα παθιασμένα γλυπτά που παίρνουν πνοή από τα χέρια της είναι η έκφραση των βαθύτερων συναισθημάτων της.
Η οικογένειά της την αφήνει αβοήθητη και εγκαταλειμμένη. Έπειτα από περίπου τριάντα χρόνια εγκλεισμού σε ψυχιατρικές κλινικές, η Κλοντέλ πεθαίνει στις 19 Οκτωβρίου 1943 και η σορός της βρίσκεται σήμερα στο κοιμητήριο του Monfavet.
“God will take pity on the sad ones, you say.
Where is he, your god, tell me, and who is he. Who?”
“Ο Θεός θα δείξει το έλεός του για τους δυστυχείς, μου είπες.
Πού είναι τώρα ο θεός σου Πωλ; Και ποιος είναι; Ποιoς;”.
Camille Claudel
* “Ο θεός της σφαγής”
Η φημισμένη κωμωδία “Ο θεός της σφαγής” της Γιασμίνα Ρεζά παρουσιάζεται από τις 13 Δεκεμβρίου 2013 στην κεντρική σκηνή του θεάτρου “104” για λίγες παραστάσεις. Τι συμβαίνει όταν δύο ζευγάρια σοβαρών και καλλιεργημένων γονέων συναντιούνται για να λύσουν μια παρεξήγηση ανάμεσα στα παιδιά τους; Ποιο είναι το όριο ανάμεσα στην ενηλικίωση και την παιδικότητα; Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Γιαμλόγλου και η Square Theatre Company επιμένοντας στην κωμική/σατιρική γραμμή του πρωτότυπου κειμένου, προσεγγίζουν τους ήρωες και το έργο με κέφι και γνήσια διάθεση για παιχνίδι, παρουσιάζοντας μία καθαρόαιμη κωμωδία. «Η Ρεζά γράφει μια κωμωδία με έντονη κριτική διάθεση και σαρκασμό απέναντι στο καθώς πρέπει και τον αστικό πολιτισμό, ψάχνοντας, με υπόγειο τρόπο, τι είναι αυτό που κατά βάθος συνδέει τέσσερα εμφανώς στερεοτυπικά πρόσωπα, απόλυτα αναγνωρίσιμα και από το ελληνικό κοινό», σημειώνει ο σκηνοθέτης Γιώργος Βούρος.
Συντελεστές
Συγγραφέας: Γιασμίνα Ρεζά
Μετάφραση: Γιώργος Βούρος
Σκηνοθεσία – Προσαρμογή: Δημήτρης Γιαμλόγλου
Σκηνικά: Αιμιλία Κακουριώτη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Ειδικά εφέ: Προκόπης Βλασερός
Φωτογράφος: Στράτος Προύσαλης
Διανομή
Βερονίκ Ουλιέ: Δάφνη Μανούσου
Αλαίν Ρέιγ: Γιάννης Λασπιάς
Μισέλ Ουλιέ: Αργύρης Θανάσουλας
Ανέτ Ρέιγ: Ιωάννα Σταυροπούλου
Πληροφορίες
Square Theatre Company
“Ο θεός της σφαγής”
της Γιασμίνα Ρεζά
Θέατρο 104 – Κεντρική Σκηνή
Ευμολπιδών 41, Γκάζι
13 Δεκεμβρίου 2013 – 2 Φεβρουαρίου 2014
Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:00
Διάρκεια παράστασης: 90’ χωρίς διάλειμμα
Πρεμιέρα Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013
Παραστάσεις: Παρασκευή – Σαββάτο – Κυριακή, ώρα 21.15.
Εισιτήρια: 12€ κανονικό και 10€ μειωμένο.
Μετρό Κεραμεικός
Τηλ. 210 3455020
