Γράφει η θεατρολόγος Μαρία Μαρή
Στον Βοτανικό, στο θέατρο που βρίσκεται στα πρώην Πλεκτήρια Υφαντήρια Αθηνών ΠΛΥΦΑ, είδα το έργο «Γιαγιά, όλα μια μέρα θα πεθάνουν».
Το θεατρικό κείμενο προέκυψε από το μάθημα «Δημιουργική Γραφή – Δραματουργία Παράστασης» στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών 2023-24.
Σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παύλου και τους ρόλους ερμήνευσαν οι περσινοί απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών.
Το έργο
Η γιαγιά έχει άνοια. Η οικογένεια προσπαθεί να τη βοηθήσει να επαναφέρει τη μνήμη της. Κάνει ό,τι μπορεί. Όλοι και όλες προσπαθούν να της θυμίσουν κάτι απ’ τα «παλιά», να κάνουν το μυαλό της να κινηθεί και να θυμηθεί.
Τότε αποκαλύπτεται πως το παρελθόν έχει πια πεθάνει, τίποτα απ’ τον κόσμο της γιαγιάς δεν υπάρχει πια.
Το ερώτημα που τίθεται είναι «Μήπως το τέλος του κόσμου επαναλαμβάνεται συνεχώς και εμείς δεν είμαστε ποτέ εκεί για να το δούμε;».
Η παράσταση
Μια συγκέντρωση ανθρώπων που χορεύουν σαν σε τελετή δηλώνοντας ότι «μια μέρα θα πεθάνω, δεν φοβάμαι τον θάνατο, ό,τι ήξερες έχει πεθάνει, ο χρόνος έχει πεθάνει».
Η μια αδελφή της γιαγιάς αρχίζει να της τραγουδά το δημοτικό «Περπερούνα», έτσι για να θυμηθεί το έθιμο για την πρόκληση της βροχής. Ενώ όλοι με υπερβάλλοντα ζήλο τραγουδούν και αφηγούνται, η Δανάη, η κόρη της γιαγιάς, μιλά ανενόχλητη στο κινητό τηλέφωνο, καθώς είναι μια πλούσια, φιλόδοξη, πολύ απασχολημένη.
Θυμίζουν στη γιαγιά πώς γνώρισε τον παππού. Τραγουδούν το παραδοσιακό ποντιακό «στου παιδιού μου τη χαρά έσφαξα έναν κόκορα» για το γλέντι, ενώ συνειδητοποιούν ότι τα έθιμα και αυτά έχουν τελειώσει. Ίσως να είναι καλύτερα να παραμείνει στην άνοια, παρά να δει το τέλος όλων.
Η θεία Φωφώ ρετάλι από τον καημό που χάνει την αδελφή της, φέρνει ένα ρομπότ την Αλέξα, που της υπενθυμίζει ακόμα και τις πιο προσωπικές της στιγμές με τον παππού.
Παίζει από το Spotify το αγαπημένο της τραγούδι, το «Δεν με μέλει» του Κώστα Γιαννίδη και του Αλέκου Σακελλάριου με τη Δανάη και μετά όλοι μαζί χορεύουν ένα τανγκό.
Τον ρόλο του ρομπότ παίζει η Αλεξάνδρα η υπηρέτρια του σπιτιού, η οποία βγαίνει πια εκτός εαυτού. Τι άλλο θα κάνει; Πόσα θα της ζητήσουν ακόμα να κάνει; Δεν υπάρχουν πια εργασιακά δικαιώματα.
Ο ένας γιος μιλά στη γιαγιά. Στην Τουλίτσα, που θεωρητικά βρίσκεται στο κοινό και της προτείνει να υπογράψει ένα χαρτί δήθεν για φθηνότερο ρεύμα, αλλά είναι πωλητήριο του σπιτιού της για να ξεχρεώσει εκείνος τα χρέη του.
Μαλώνει με τη Δανάη, την αδελφή του, ενώ ο άλλος του αδελφός, μέσω του γιου του, του Θωμά, που είναι γιατρός, τους περιγράφει τα σχέδιά τους να ανακαινίσουν το σπίτι και να το κάνουν AIRBNB.
Το κοινό εκπροσωπεί την ανοϊκή γιαγιά. Την πληροφορούν ότι ο έρωτας δεν είναι πια στη μόδα. Η εγγονή της παρακολουθεί τα πάντα κάνοντας τσιγαριλίκι. Θυμούνται οι μεγαλύτερες τις τσίχλες – τσιγάρα Αστερίξ, ενώ τώρα όλοι κάνουν ηλεκτρονικό τσιγάρο.
Όλοι φοβούνται το τέλος του κόσμου. Η αδελφή της ντύνεται τσολιαδάκι και με τον εγγονό, τον Θωμά τσολιά προσπαθούν να την κάνουν να θυμηθεί την εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου στο σχολείο.
Τραγουδούν το «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», ενώ στο μεταξύ ο γιατρός βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει για τα νοσοκομεία και τους σοβάδες που πέφτουν, την παρακμή ενός συστήματος και λέει στη γιαγιά του ότι μένει μαζί του γιατί δεν έχει να πληρώσει το νοίκι.
Η γιαγιά, είμαστε όλοι εμείς, η Ελλάδα. Καλύτερα να ξεχνά κάποιος, παρά να θυμάται τις παλιές δόξες και να στενοχωριέται για την κατάντια και τον ξεπεσμό.
Ο σκηνοθέτης Γιώργος Παύλου έστησε μια νεανική παράσταση, γεμάτη κίνηση και αυθορμητισμό.
Οι ηθοποιοί Καλλιόπη Ανταμπούφη, Άρτεμις Βαλτζάκη, Δανάη Γεωργούλα, Βασίλης Ζαφειρόπουλος, Κονδυλία Κωνσταντελάκη, Θωμάς Μακρυγιάννης, Σόλωνας Πετρακόπουλος, Αλεξάνδρα Ρουβέλα, Αλίνα Τσιαμπούλα, Γιώτα Χνάρη έχουν καλό συντονισμό και συνεργασία.
Πρόκειται για νέους ταλαντούχους ηθοποιούς, που φωνάζουν την απελπισία τους για μια Ελλάδα που «πεθαίνει»;
Μια ομάδα από ταλαντούχα άτομα, που παίζουν πιάνο, μουσική, τραγουδούν, μεταμφιέζονται και θεωρούν ότι με υπερβάλλοντα ζήλο θα επαναφέρουν το μεγαλείο της γιαγιάς. Άλλωστε ας είμαστε όλοι προετοιμασμένοι.
Όλα πεθαίνουν, ακόμα και οι μεγάλες αυτοκρατορίες. Αυτό που έχει σημασία είναι η στιγμή, για την ώρα που τη ζει κάποιος, μετά για τη μνήμη, όσο αυτή αντέξει. Κάθε μισαλλοδοξία και άμετρη φιλοδοξία είναι απλά ματαιοδοξία. Κάποτε όλοι θα πεθάνουμε!
***
«Γιαγιά, όλα μια μέρα θα πεθάνουν». Μια παράσταση για το τέλος του κόσμου στο ΠΛΥΦΑ
