Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες και δημιουργούς που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει η Εριφύλη Κιτζόγλου
Η δύσκολη αυτή χρονιά που πλησιάζει στο τέλος της, ξεκίνησε για εμένα πολύ βίαια, καθώς ΕΧΑΣΑ την αγαπημένη μου γατούλα, τη Σεχραζατ λίγο πριν γίνει δεκατεσσάρων χρονών, στις 14 Φεβρουαρίου, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.
Ήταν κάτι που και μόνο στη ιδέα του, μπορούσαν να με πιάσουν κλάματα, με γέμιζε φόβο και λύπη και όταν τελικά αυτό συνέβη, με έναν μαγικό τρόπο δημιουργήθηκε μέσα μου η αίσθηση πως τίποτα δεν τελειώνει και στην πραγματικότητα τίποτα δεν χάνεται.
*
Στάθηκα αρκετά τυχερή σε επαγγελματικό επίπεδο πάρα τις δυσκολίες της εποχής και ΚΕΡΔΙΣΑ την εμπειρία της δουλειάς, μέσω της σειράς «Τα καλύτερα μας χρόνια», αλλά και μέσω των γυρισμάτων της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους στην οποία συμμετείχα, τα «Μπάσταρδα».
Η διαφορά ανάμεσα στα γυρίσματα της σειράς και της ταινίας είναι τεράστια.
Στην πρώτη, υπάρχει το ζητούμενο να μπω γρήγορα στις δοσμένες συνθήκες, να φέρω ένα γρήγορο αποτέλεσμα σε λίγες μόνο λήψεις, πράγμα το οποίο έχει τον κίνδυνο της αυτοματοποίησης και χρειάζεται διαρκώς να ανατροφοδοτώ τη φαντασία μου και να έχω σε εγρήγορση τα αντανακλαστικά μου.
Από την άλλη, στην ταινία που συμμετείχα υπήρχε ένας βασικός πυρήνας στο σενάριο, αλλά δουλεύαμε αυτοσχεδιαστικά.
Εκεί η ελευθερία είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να οδηγήσει στο χάος. Το χάος όμως, έχει κάτι το μαγικό. Νιώθω πως μέσα από δύο τόσο αντιθετικές εμπειρίες, δημιουργώ με πολύ μικρά βήματα, την προσωπική μου ματιά στα πράγματα, μαθαίνω τι μου αρέσει, τι με ενοχλεί, τι μου λειτουργεί και τι όχι και ψάχνω την ελευθερία σε ότι κάνω.
*
ΠΕΡΙΜΕΝΩ να συνεχίσουν αισίως οι θεατρικές παραστάσεις και να ανακαλύψω τον κόσμο του θεάτρου, καθώς η πρώτη μου θεατρική εμπειρία διακόπηκε στη δεύτερη κιόλας παράσταση, από τον ερχομό της καραντίνας. Δεν ξέρω αν φταίνε τα δύο χρόνια αποχής από το θέατρο, πάντως ενώ παλιά σπανίως μου άρεσε κάποια παράσταση, πλέον εντοπίζω πολλά καλά στοιχεία στις παραστάσεις που βλέπω και με κάνει αρκετά αισιόδοξη
