Ο τροχός γυρνά και απλά το ξέρεις. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι. Απλά το ξέρεις. Δεν ακούς τα λόγια, δεν ακούς την κραυγή, δεν ακούς το σύνθημα. Απλά ξέρεις. Η ώρα ήρθε και η αλλαγή δεν μπορεί να περιμένει. Ο χρόνος επιβραδύνει από σεβασμό μπροστά στον άνθρωπο που δεν έχει χρόνο, μήτε χώρο. Στην έρημο της ψυχής, στην έρημο του σώματος βρίσκει τη διέξοδο και ήρεμα, σταθερά, σχεδόν ψιθυριστά, αποφασίζει: Ως εδώ! Πίσω δεν κοιτά και τα απομεινάρια πρέπει να αναμετρηθούν μόνα τους με τη φθορά. Το κορμί αυτό δεν έχει άλλο αίμα να δώσει. Το αίμα έγινε ποτάμι που φούσκωσε και ο τροχός γύρισε και το αίμα πλύθηκε, χάθηκε στο γαλάζιο και σκεπάστηκε από το χρυσό. Ο τροχός γύρισε και μαζί ο κόσμος αναποδογύρισε και οι θεατές, οι θύτες, δεν είχαν πια θέαμα να δουν, να χορτάσουν. Η παράσταση έλαβε τέλος και οι θεατές έμειναν να κοιτάζουν την άδεια σκηνή, που γι’ αυτούς είναι άδεια ζωή. Η παράσταση ζητά νέο κοινό, ίσως νέους θύτες. Το σίγουρο είναι ότι ο τροχός γύρισε και ο κόσμος άλλαξε σκηνή, άλλαξε ρυθμό. Οι θύτες θα ξαναβρεθούν, τα θύματα επίσης και το θέαμα δεν θα λείψει.
«Ένας διαφορετικός τυμπανιστής» (Εκδ. Μεταίχμιο) μας καλεί, γιατί ο τροχός γύρισε.
Το πρώτο μυθιστόρημα του Αφροαμερικανού συγγραφέα William Melvin Kelley, ενός “χαμένου γίγαντα της αμερικανικής λογοτεχνίας”, που πρωτοκυκλοφόρησε το 1962 και τον κατέταξε μεταξύ των James Baldwin και William Faulkner, επανέρχεται σε νέα έκδοση για να πάρει, έστω και με καθυστέρηση, τη θέση που του αξίζει στα ράφια της κλασικής λογοτεχνίας.
Μια μέρα του 1957, στο Σάτον, μια μικρή πόλη μιας επινοημένης πολιτείας του αμερικάνικου Νότου ανάμεσα στο Μισισίπι και την Αλαμπάμα, ο νεαρός μαύρος αγρότης Τάκερ Κάλιμπαν ρίχνει αλάτι στα χωράφια του, σκοτώνει τα ζωντανά του, βάζει φωτιά στο σπίτι του, παίρνει τη γυναίκα και το παιδί του και φεύγει. Οι λευκοί της μικρής πόλης παρακολουθούν σαστισμένοι· τις επόμενες μέρες, το σάστισμά τους εντείνεται, καθώς ο ένας μετά τον άλλον οι μαύροι κάτοικοι φοράνε τα κυριακάτικά τους, παίρνουν ό,τι πολύτιμο έχουν και φεύγουν και εκείνοι.
Μια ερμηνεία της μαύρης ταυτότητας μέσα από τα μάτια των λευκών πάντα αφηγητών και σύμφωνα με τις δικές τους πεποιθήσεις, ανάγκες και επιθυμίες. Πώς αντιλαμβάνονται αυτήν την αυθόρμητη απόρριψη της υποτέλειας εκ μέρους των μαύρων συμπολιτών τους αγόρια, κορίτσια, γυναίκες και άντρες; Φιλελεύθεροι και συντηρητικοί; Μισαλλόδοξοι και φίλα προσκείμενοι; Ένα συγκλονιστικό, άκρως επίκαιρο βιβλίο που ρίχνει νέο φως στα φυλετικά προβλήματα που μαστίζουν χρόνια την αμερικάνικη κοινωνία.
Έγραψαν
“Ο Kelley μπλέκοντας τη φαντασία με την πραγματικότητα δημιουργεί έναν παράλληλο κόσμο του οποίου η έκταση και η πολυπλοκότητα μπορούν να συγκριθούν με του James Joyce και του William Faulkner. (NEW YORK TIMES)
“Αυτό το πρώτο μυθιστόρημα του Kelley θα μπορούσε ίσως να αλλάξει την ιστορία μας. (KANSAS CITY STAR)
Ο φωτογράφος Γουίλιαμ Μέλβιν Κέλι
Ο William Melvin Kelley γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη την 1η Νοεμβρίου 1937 και μεγάλωσε στο Μπρονξ. Ήταν επίσης καθηγητής πανεπιστημίου και δάσκαλος δημιουργικής γραφής. Το 2008 έλαβε το βραβείο Anisfield-Wolf Book for Lifetime Achievement. Ο Kelley πέθανε στο Μανχάταν την 1η Φεβρουαρίου 2017. Ήταν 79 ετών.
Ταυτόχρονα με το βιβλίο «Ένας διαφορετικός τυμπανιστής», που κυκλοφόρησε πρόσφατα, τα παιδιά του συγγραφέα William Melvin Kelley παρουσίασαν στη δημοσιότητα μερικές μόνο από τις πολλές φωτογραφίες του πατέρα τους που ανακάλυψαν στα αρχεία του.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, ο πατέρας τους φωτογράφιζε από μικρό παιδί και όταν μετακόμισε με όλη την οικογένειά του στην Τζαμάικα στο τέλος της δεκαετίας του ’60, είχε πάντα μαζί του την φωτογραφική μηχανή, απαθανατίζοντας τις ζωές καθημερινών ανθρώπων στις φτωχογειτονιές του Κίνγκστον.
Οι εικόνες του εν τούτοις δεν φανερώνουν έναν ενθουσιώδη ερασιτέχνη αλλά έναν φτασμένο φωτογράφο. Μετά τον θάνατό του, η οικογένειά του έχει αφιερωθεί στη διαδικασία διαχείρισης ενός τεράστιου υλικού, στο οποίο περιλαμβάνονται και χιλιάδες αρνητικά, πολλά εκ των οποίων καταγράφουν τη ζωή στην Τζαμάικα όπου έζησε με την οικογένειά του επί εννιά χρόνια.
Πριν φτάσει στην Τζαμάικα, η οικογένεια είχε εγκατασταθεί προσωρινά στο Παρίσι – ο Κέλι πήρε την οικογένειά του μακριά από τις ΗΠΑ μετά τις δολοφονίες του Malcolm X και του Ρόμπερτ Κένεντι – όπου συχνός επισκέπτης του σπιτιού τους ήταν και ο φημισμένος φωτογράφος (και «πατέρας» της φωτο-δημοσιογραφίας) Ανρί Καρτιέ – Μπρεσόν.
Η γνωριμία και η φιλική σχέση του με τον Μπρεσόν, παρότρυνε τον Κέλι να ασχοληθεί πιο σοβαρά με τη φωτογραφία με αποτέλεσμα τις προσωπογραφίες πολλών διάσημων συγγραφέων, καλλιτεχνών και μουσικών που μπαινόβγαιναν στο διαμέρισμα. Αυτά τα πορτρέτα μαζί με άλλες φωτογραφίες που θα τραβούσε μια δεκαετία και πλέον αργότερα, μετά την επιστροφή της οικογένειας στη Νέα Υόρκη, βρίσκονται ακόμα στη διαδικασία ταξινόμησης.
Προς το παρόν, υπάρχουν προς δημοσίευση μόνο κάποιες πανέμορφες εικόνες που αποκαλύπτουν οικείο βλέμμα και φωτογραφική έμπνευση και τραβήχτηκαν με ντοκιμενταριστικό αλλά και εικαστικό ύφος στις γειτονιές που μεγάλωσαν και «δημιουργήθηκαν» αστέρες της ρέγκε, όπως ο Μπομπ Μάρλεϊ και ο Πίτερ Τος.
Στόχος των απογόνων του Γουίλιαμ Μέλβιν Κέλι είναι να πραγματοποιηθεί μια μεγάλη έκθεση των φωτογραφιών στην Τζαμάικα, τον τόπο που αποκαλούσαν σπίτι καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70.