Της Ελένης Σκότη
«Το Θέατρο, είναι ένα ανοικτό παράθυρο στον κόσμο. Είτε πρόκειται για κωμωδία, είτε για τραγωδία, όλα όσα βλέπουμε, είναι δημιουργίες φαντασίας.
Πολλές φορές, οι παραστάσεις που βλέπουμε, σβήνονται απ’ την μνήμη μας. Όμως η τραγική κατάληξη των τριακοσίων πολιτών που είχαν καταφύγει στο υπόγειο του θεάτρου της Μαριούπολης, δεν ήταν μία παράσταση.
Τα τρομοκρατημένα παιδιά, οι φοβισμένες γυναίκες και οι αδύναμοι ηλικιωμένοι που συνάντησαν στο υπόγειο του θεάτρου αυτού τον θάνατο, δεν μπορούν να σβηστούν ποτέ από τη μνήμη μας.
Ούτε οι συνεχιζόμενες απώλειες αθώας ανθρώπινης ζωής, από τους πολέμους που μαίνονται αυτή τη στιγμή ανά τον κόσμο».
