Το σκηνικό απλό. Μια ταράτσα στο κέντρο της Αθήνας, ανάμεσα σε «ασφυκτικές» πολυκατοικίες και το «μικρό σαλονάκι» με το πικάπ, τους δίσκους, το λαμπατέρ και το σεμέν στο τραπεζάκι, μια εικόνα από «τα καλύτερα μας χρόνια». Ένα τραγούδι περιγραφικό μιας απροσδιόριστης εποχής, με τον σημειολογικό τίτλο «ο Ξένος», γεμάτο εικόνες, πρόσωπα, χαρακτήρες, καταστάσεις. Όλη η ζωή συμπυκνωμένη σε μερικούς στίχους που ο καθένας ανακαλύπτει τη δική του ανάμνηση μέσα σε αυτούς, με μια δόση θλίψης γι’ αυτά που πέρασαν. Και αυτό το λιτό, νοσταλγικό σκηνικό έρχεται να ολοκληρώσει ο ήχος από ένα γλυκό τσέλο, μια τρυφερή άρπα και μια αισθαντική φωνή δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ευαισθησίας, ευγένειας και ειλικρίνειας. Μια εικόνα λεπτής αισθητικής έρχεται σε αντίθεση με ένα άχαρο οικιστικό σκηνικό, που έχει καταπιεί όλες τις γεύσεις, τα χρώματα και τα αρώματα και που μόνο οι άνθρωποι τελικά μπορούν να το μεταμορφώσουν σε κάτι πιο γλυκό και όμορφο. Κι αυτό το πετυχαίνει η Έλενα Λεώνη που κάνει ντουέτο με… τον εαυτό της και μας ξανασυστήνει το εκπληκτικό αυτό τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά.
