18.8 C
Athens
Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2024

Ελένη Δούναβη, η αδιαπραγμάτευτη ομορφιά

Το πρώτο που πρόσεξα πάνω της ήταν η έντονα καλογραμμένη πλάγια μάτια της. Πρόκειται για την ιδανική μελαχρινή, με την άγρια μελένια ομορφιά που συνήθως στοιχειώνει τα ανδρικά όνειρα. Η Ελένη Δούναβη σπούδασε οικονομικά και διοίκηση επιχειρήσεων. Γρήγορα όμως εγκατέλειψε τα βαρετά γραφεία για χάρη του μονοπατιού της τέχνης. ΄Αλλωστε έπαιζε θέατρο σε θίασο ερασιτεχνών από 13 ετών. Κι αυτή είναι η κλίση της, ο προορισμός της, το… πεπρωμένο της. Να δώσει σάρκα στις ηρωίδες του Γκαρθία Λόρκα και του Εντουάρντο ντε Φιλίπο. Δεν θα σας κρύψω ότι γνωριστήκαμε με την Ελένη με το μοντέρνο τρόπο, δηλαδή μέσω Facebook. Στην πορεία ανακάλυψα μια ηθοποιό με σοβαρότητα, αφοσίωση, όνειρα και δίψα για μάθηση. Επιπλέον ένα πλάσμα χαρούμενο, φρέσκο, ελκυστικό, γεμάτο θηλυκότητα. Παρά την πληθωρική μεσογειακή ομορφιά της, που φέρνει στο νου νοσταλγικές γόησσες του ιταλικού νεορεαλιστικού κινηματογράφου, είναι ένα σύγχρονο και διασκεδαστικό κορίτσι, ευαίσθητο, συναισθηματικό, με ένα πάθος που γεμίζει τη ζωή της: το θέατρο. Αισθάνεται τυχερή που στα πρώτα της βήματα είχε ως δάσκαλο τον άξιο θεατράνθρωπο Νίκο Καραθάνο. Χάρη σ’ αυτόν αγάπησε την αρχαία τραγωδία. Ευγνωμονεί τους γονείς της για την έγκριση που της έδωσαν ένα καλοκαίρι κι αυτή ανέβηκε στη σκηνή με έναν θίασο ερασιτεχνικό. Έτσι άρχισε αυτή η δυνατή σχέση. Το αδιαπραγμάτευτο γι’ αυτήν είναι η ηθική. Αδιαπραγμάτευτα και αδιαφιλονίκητα ωραία όμως, αξίζει να τη γνωρίσουμε και να της ευχηθούμε να ζήσει με πάθος, όπως ονειρεύεται, τη θεατρική εμπειρία.

Διαβάστε τη συνομιλία μας.

 

Παιδικές σκανδαλιές

Γεννήθηκα στην Αθήνα στις 17/09/82. Παιδικές αναμνήσεις έχω πολλές. Από καλοκαίρια στο εξοχικό της γιαγιάς και του παππού στην εξοχική (!) Λούτσα. Από σκανδαλιές στον παιδικό σταθμό, που ξυπνούσα όλα τα παιδιά το μεσημέρι επειδή δεν μου άρεσε να κοιμάμαι και ήθελα παρέα για να παίξω… Μα πιο πολύ θυμάμαι με αγάπη τη γειτονιά μου και τον αγαπημένο μου φίλο Γιώργο που μέναμε στην ίδια πολυκατοικία και είχαμε σπάσει το διαχωριστικό που έχουν τα μπαλκόνια ανάμεσα στα δύο διαμερίσματα, για να καθόμαστε να μιλάμε με τις ώρες και να μπαίνουμε ο ένας στο σπίτι του άλλου από εκεί και όχι από την πόρτα! Το πιο ωραίο είναι που οι γονείς μας δεν το επισκεύασαν ποτέ! Το λυπηρό για εμένα είναι ότι αυτή η πολυκατοικία δεν υπάρχει πια…

Η αρχή μιας μεγάλης αγάπης

Κάπου στην ηλικία των 13 και ενώ ήμουν διακοπές στη Λούτσα, έκανα μπάνιο στην παραλία που κάναμε πάντα τα καλοκαίρια με τους γονείς μου. Εκεί συνάντησα τυχαία μια συμμαθήτριά μου από το σχολείο που είχε κι εκείνη σπίτι στην περιοχή και τόσα χρόνια που ήμασταν συμμαθήτριες δεν το ήξερα… Αρχίσαμε τη συζήτηση και μού λέει: Σήμερα έχουμε παράσταση και δεν ξέρουμε πώς θα παίξουμε γιατί μας λείπει ένα άτομο… Τι παράσταση, τη ρώτησα και μου απαντάει: Ο θείος μου έχει ένα θίασο και κάνουμε παραστάσεις, θες να παίξεις; Ενημέρωσα αμέσως τους γονείς μου και μου έδωσαν την άδεια. Αυτή ήταν η αρχή. Από τότε μέχρι σήμερα δεν έχω σταματήσει να ασχολούμαι με τη μεγάλη μου αγάπη (έπειτα βέβαια από την ανιψιά μου, που την έχω βαφτίσει κιόλας), το θέατρο.

Το πιο μεγάλο ευχαριστώ

Αν οι γονείς μου τότε που τους ρώτησα, εκείνο το καλοκαίρι στα 13 μου, αν μου επιτρέπουν να παίξω στην παράσταση μού είχαν αρνηθεί, δεν θα είχα κάνει τίποτα αυτή τη στιγμή. Τους χρωστάω το πιο μεγάλο ευχαριστώ για εκείνο το ναι και για όλα όσα έχουν κάνει από τότε μέχρι και σήμερα για εμένα σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο που έχω ακολουθήσει. Οι γονείς μου με εκείνο το ναι που μου είπαν ήταν οι πρώτοι που καθόρισαν τη ζωή μου.

Ο Νίκος Καραθάνος

Την πρώτη παράσταση την παρακολούθησα όταν τέλειωσα το λύκειο. (Μέχρι τότε έπαιζα εγώ σε παραστάσεις με το θίασο της φίλης μου). Η παράσταση αυτή ήταν «Οιδίπους Τύραννος – Οιδίπους επί Κολωνώ». Μία από τις ελάχιστες φορές που έχουν ανέβει και τα δύο έργα μαζί, από το Εθνικό Θέατρο, με τους σπουδαίους ηθοποιούς Λυδία Κονιόρδου και Νίκο Καραθάνο! Αυτός ο άνθρωπος σφράγισε τη ζωή μου και τη μέχρι τώρα πορεία μου στο θέατρο. Αυτος έθεσε τις βάσεις για να μπορέσω να σταθώ σε ό, τι έκανα έπειτα. ΄Ηταν αυτός που με έμαθε τι σημαίνει αρχαίο δράμα και γενικώς τι σημαίνει θέατρο. Μου έμαθε ότι αν μπορείς να παίξεις αρχαία τραγωδία, έχεις τη δυνατότητα να παίξεις τα πάντα.

Ο δάσκαλός μου

΄Ηταν ο πρώτος δάσκαλος που είχα και έμεινα κοντά του τα δύο πρώτα μου χρόνια ως φοιτήτρια δραματικής σχολής, διδάσκοντάς με μόνο αρχαία τραγωδία. Του χρωστάω ό, τι είμαι. Ακόμα και το γεγονός πως πέτυχα στις εξετάσεις του ΥΠ.ΠΟ. και αφού είχαν περάσει πια τρία χρόνια από την τελευταία φορά που είχα κάνει μάθημα μαζί του. Γιατί προετοιμασία έκανα μόνη μου, έχοντας όμως στο μυαλό μου τη συσσωρευμένη γνώση που είχα πάρει από εκείνον (στο ΥΠ.ΠΟ. πέρασα το 2006). Ο Νίκος Καραθάνος ήταν και θα είναι ο δάσκαλός μου. ΄Ισως να μην είναι τυχαίο που οι ρόλοι που ονειρεύομαι να παίξω είναι όλοι από αρχαίες τραγωδίες.

Το χιούμορ στη ζωή μου

΄Οσο όμως κι αν αγαπώ την τραγωδία, το χιούμορ στη ζωή μου είναι πολύ σημαντικό. Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ είναι να πειράζω τους άλλους. Αστειεύομαι ακόμα και με ανθρώπους που δεν γνωρίζω και μπορεί να τους συναντώ πρώτη φορά. Αυτοί τις περισσότερες φορές με παρεξηγούν. ΄Οταν όμως με γνωρίζουν καλύτερα, τότε αντιλαμβάνονται τι άνθρωπος είμαι και με αποδέχονται. ΄Οπως όλοι οι φίλοι μου, που είναι πάνω κάτω όπως εγώ, άνθρωποι με πάθος για τη ζωη!

Το πάθος με κινεί

Το πάθος στη ζωή μου είναι το άλφα και το ωμέγα. Αυτό με κινεί, με παρακινεί και μερικές φορές με παρασύρει. Μα όλα στη ζωή μας είναι για να τα αρπάζουμε, να τα γευόμαστε. Είναι κρίμα να αφήσεις να πεθάνουν πράγματα που γεννήθηκαν για να έρθουν στη ζωή σου, χωρίς να τα τρέφεις, έστω και μία φορά.

Η ηθική είναι το αδιαπραγμάτευτο

Αυτό που δεν πρέπει να χάνουμε και είναι αδιαπραγμάτευτο για εμένα είναι η ηθική. Αυτό δεν πρέπει να το χάσεις, να το προδώσεις και να το διαπραγματευτείς για κανέναν και για τίποτα.

Σαντορίνη

Κάτι άλλο που δεν διαπραγματεύομαι είναι ότι η Σαντορίνη είναι το πιο όμορφο νησί. Αγαπημένος τόπος, όλο το νησί είναι μια υπέροχη φωτογραφία. Θα ήταν το ιδανικό μέρος για να ζήσω, αφού πρώτα θα είχα διανύσει την ιδανική πορεία για μένα. Ποια είναι όμως αυτή δεν γνωρίζω. Πιστεύω πως όταν έρθει θα το καταλάβω.

΄Ενας κόσμος χωρίς ιδανικά

Αυτό που με εξοργίζει και με φοβίζει είναι πόσο ιδανική πορεία μπορεί να κάνω σε έναν κόσμο χωρίς ιδανικά, σε έναν κόσμο χωρίς ανθρώπινες σχέσεις, σε έναν κόσμο χωρίς πιστεύω, σε έναν κόσμο χωρίς πολιτισμό.

Πολιτισμός

Τα ζώα έχουν πολιτισμό. ΄Ισως αν είχαμε όλοι ένα ζωντανό κοντά μας να ήμασταν πιο πολιτισμένοι. Παρακολουθώ το αγαπημένο μου σκυλάκι και παρατηρώ πως κάποιες φορές συμπεριφέρεται πιο ανθρώπινα και από μας.

 

 

 

 

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -