Στο καινούριο της μυθιστόρημα η συγγραφέας και πολιτικός μηχανικός Σοφία Δημοπούλου παίζει με τη λέξη «ζωή». Υπάρχει η Ζωή, η απέναντι γειτόνισσα, που παρατηρεί τους κεντρικούς ήρωες από μακριά αλλά επεμβαίνει καθοριστικά κι αθόρυβα στην εξέλιξη της ιστορίας. Και έπειτα, υπάρχει και η ζωή ως έννοια, ως βίωμα. Αλλιώς τη ζούνε οι ήρωες τη ζωή τους και διαφορετικά τη βιώνουν μέσα τους. Είναι σαν να νιώθουν ότι κάτι τους ξεφεύγει, πως κοιτάνε τη ζωή τους από απέναντι.
Έτσι την κοιτούν τα πρόσωπα της ιστορίας του βιβλίου “Η Ζωή Απέναντι”. Κάποια από αυτά προσπαθούν να αντιδράσουν, άλλα συμβιβάζονται κι αναμένουν…
Η Σοφία Δημοπούλου, που -όπως μας εξομολογείται- μια εσωτερική ανάγκη από παιδί την έσπρωχνε στη γραφή, μιλάει στο catisart.gr για την περιπέτεια της συγγραφής και την αγάπη της γι’ αυτή. Μας εξηγεί ότι το μυθιστόρημά της είναι μια ιστορία πίσω από την επίσημη Ιστορία και πως πολλά κομμάτια του είναι παρμένα από την αλήθεια της ζωής. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα δυσπιστίας, αμφιβολίας και φόβου, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας αγωνίζονται, ερωτεύονται, ονειρεύονται, προσδοκούν, ενηλικιώνονται και ωριμάζουν. Η δική της θέληση ωστόσο ήταν να μας μιλήσει για την αβίωτη ζωή, εκείνη που κανείς αντιλαμβάνεται πως την έχει ζήσει ως παρατηρητής από την απέναντι όχθη του βίου του. Ο αναγνώστης μπορεί να επιλέξει την εκδοχή που προτιμά. Μας προτρέπει δε “να προχωράμε μαθαίνοντας από τα λάθη μας και αγαπώντας τα πάθη μας. Να τολμάμε, να αγαπάμε, να παλεύουμε για ό, τι πιστεύουμε”. Άλλωστε, όπως έχει πει και ο Φρόιντ: “Από λάθος σε λάθος, ανακαλύπτει κανείς ολόκληρη την αλήθεια”.
Τι αισθάνεστε κάθε φορά που ολοκληρώνετε ένα βιβλίο;
- Χαρμολύπη κυρίως. Μου λείπει το ταξίδι, αλλά χαίρομαι που επιτέλους δεν θα έχω να παλεύω με τον εαυτό μου και το μυαλό μου κάθε μέρα. Ταυτόχρονα νιώθω και αγωνία αν το βιβλίο θα καταφέρει να επικοινωνήσει με τους αναγνώστες, να μεταδώσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου σωστά. Κάθε φορά, είναι σαν αν είναι η πρώτη φορά.
Τι στάθηκε αφορμή για να γράψετε το μυθιστόρημα “Η Ζωή Απέναντι”;
- Ήθελα να πω μια ανθρώπινη ιστορία, πολλά από τα κομμάτια της οποίας είναι αληθινά και τα γνώριζα, μια ιστορία πίσω από την επίσημη Ιστορία. Όταν έμαθα για το θάνατο ενός από τα πραγματικά πρόσωπα της ιστορίας, κάτι με κέντρισε μέσα μου και με έκανε να αποφασίσω να γράψω για εκείνη τη σκοτεινή περίοδο, ενσωματώνοντας μέσα της και τις δικές μου, παιδικές, αναμνήσεις.
Υπάρχει κάποια ιστορία που σας οδήγησε να επιλέξετε αυτό τον τίτλο για το βιβλίο σας; Θα θέλατε να τη μοιραστείτε μαζί μας;
- Ο τίτλος είναι ένα μικρό λογοπαίγνιο. Στο βιβλίο υπάρχει η Ζωή, η απέναντι γειτόνισσα που παρατηρεί τους πάντες και τα πάντα και κάποια στιγμή επεμβαίνει και αλλάζει τη ροή της ιστορίας, η δική μου θέληση όμως ήταν να μιλήσω για την αβίωτη ζωή, εκείνη που κανείς αντιλαμβάνεται πως την έχει ζήσει ως παρατηρητής από την απέναντι όχθη του βίου του. Καθένας μπορεί να πάρει την εκδοχή που του αρέσει.
Έχετε φτάσει ποτέ στο σημείο να αρνείστε να γράψετε έστω και μία λέξη και αντίστοιχα έχετε πιάσει τον εαυτό σας να έχει εθιστεί στο γράψιμο;
- Και τα δυο μου συμβαίνουν κατά περιόδους. Σε κάθε περίπτωση, δεν πιέζω τον εαυτό μου, ακολουθώ το ρυθμό που μου επιβάλλει το σώμα μου και το μυαλό μου. Συνήθως ακολουθώ μια συγκεκριμένη συγγραφική ρουτίνα την οποία είμαι έτοιμη να εγκαταλείψω αν κάποια μέρα έχω διάθεση να γράψω περισσότερο ή να μην γράψω καθόλου.
Υπάρχουν συγγραφείς που έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στην απόφασή σας να γίνετε και η ίδια συγγραφέας; Αν ναι, ποιοι και γιατί;
- Δεν θυμάμαι να υπήρξε μια στιγμή που να σκέφτηκα πως ήθελα να γίνω συγγραφέας. Η γραφή ήταν, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μέρος της καθημερινότητάς μου. Πολλοί συγγραφείς με επηρέασαν στην πορεία με το λόγο τους, τον τρόπο δομής των έργων τους, τις σκέψεις και τις ιδέες τους. Δεν μπορώ να πω όμως πως η ανάγκη μου να γράψω οφείλεται στο θαυμασμό μου προς τον Καμί, τον Κάφκα ή τον Καζαντζάκη. Θα ήταν ασέβεια εξάλλου να συγκριθώ μαζί τους. Είναι μια εσωτερική ανάγκη που με σπρώχνει από παιδί στη γραφή. Ήταν πάντα αυτός ο τρόπος για να εκφραστώ.
Αν το τελευταίο βιβλίο σας, “Η Ζωή Απέναντι” γινόταν ταινία, ποιο τραγούδι θα ήταν το soundtrack;
- «Η ζωή των άλλων» σε μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Νομίζω πως οι στίχοι του εκφράζουν ακριβώς το νόημα του βιβλίου.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνους που βλέπουν τη ζωή τους από απέναντι;
- Πρέπει να μάθουμε να βιώνουμε τη ζωή μας, να είμαστε αυτοί που καθορίζουμε την πορεία μας πάνω στη γη, να ζούμε στο παρόν αφήνοντας στην άκρη τις πληγές του παρελθόντος και το φόβο του μέλλοντος. Να προχωράμε μαθαίνοντας από τα λάθη μας και αγαπώντας τα πάθη μας. Να τολμάμε, να αγαπάμε, να παλεύουμε για ό, τι πιστεύουμε. Έτσι θα γίνουμε επιτέλους τα φωτεινά όντα που είμαστε.
Ζωή Απέναντι: Το νέο μυθιστόρημα της Σοφίας Δημοπούλου από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο
Τίτλος: Η Ζωή Απέναντι
Συγγραφέας: Σοφία Δημοπούλου
Είδος: Μυθιστόρημα
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Σελίδες: 432
Τιμή: € 17, 70
Πλοκή
Η Δάφνη ζει στη δύσκολη και σκοτεινή περίοδο της χούντας, σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας. Είναι η μοναχοκόρη ενός συντηρητικού δασκάλου και μιας συμβιβασμένης νοικοκυράς και μεγαλώνει μέσα σ’ ένα προστατευμένο περιβάλλον, απαλλαγμένο από τις επιδράσεις του καθεστώτος και της σκληρής πραγματικότητας…
…Μέχρι που στο υπόγειο διαμέρισμα από κάτω τους έρχεται μια άλλη, πολύ διαφορετική οικογένεια από τη δική της, με μια άλλη μοναχοκόρη, την Άννα. Και τότε όλα αλλάζουν. Το προστατευτικό κουκούλι, στο οποίο ήταν κλεισμένη η Δάφνη, σκίζεται και τότε όλα όσα θεωρούσε η ίδια ως δεδομένα και σταθερά, μεταβάλλονται: οι οικογενειακές σχέσεις, οι ιδέες, τα συναισθήματα, τα πρότυπα, το παρόν αλλά και το μέλλον.
Οικογενειακά μυστικά έρχονται στο φως, πολιτικά απόρρητα αποκαλύπτονται και ένας υπόγειος κόσμος υφαίνεται παράλληλα με τον ορατό.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα καχυποψίας και φόβου, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας αγωνίζονται, ερωτεύονται, ονειρεύονται, ελπίζουν, ενηλικιώνονται και ωριμάζουν.
Την ίδια στιγμή, στο απέναντι σπίτι, η γειτόνισσα η Ζωή παρακολουθεί σιωπηλή τα πρόσωπα και επεμβαίνει ως καταλύτης στην εξέλιξη της ιστορίας. Έτσι κι αλλιώς η «ζωή» έχει την τελευταία λέξη…
Σημείωμα της Σοφίας Δημοπούλου
Τα επιγράμματα που ανοίγουν κάθε κεφάλαιο είναι από το «Μικρό Ναυτίλο» του Οδυσσέα Ελύτη. Κάθε φράση είναι και ένα κλειδί που ξεκλειδώνει παράθυρα απ’ όπου εγώ -κι ελπίζω κι εσείς-, μπορούμε να δούμε τον κόσμο, όπως ως έφηβοι τον οραματιστήκαμε· ελεύθερο, τρυφερό και εύοσμο. Κάθε λέξη γίνεται βάρκα για να πλεύσουμε ίσως μαζί με τον ποιητή ως ναυτίλοι προς τις δυσεύρετες κόχες μιας οδύνης που αξιώνει συμμετοχή, ενέργεια και αισιοδοξία…
Αν ο καιρός αλλιώς τα έφερε κι ο κόσμος δεν είναι εντέλει αυτό που ονειρευτήκαμε, εκείνο που έχει σημασία είναι πως όλοι επιβιώσαμε, κουβαλώντας τις μικρές ή μεγάλες δυστυχίες μας και μαζί τη δύναμη να αρχίζουμε πάλι και πάλι. Γιατί η ζωή βιώνεται κι έτσι πρέπει να γίνεται. Και η προσωπική ιστορία του καθενός πρέπει να ενσωματώνεται με τη συλλογική, σαν σκηνή από μια ταινία όπου όλοι είμαστε ηθοποιοί. Και όλοι μαζί, ενώνοντας τις μικρές μας ιστορίες, να πάμε τη ζωή παρακάτω. Σαν παραμύθι που κάποιος θα λέει στις επόμενες γενιές.
H Σοφία Δημοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, η καταγωγή της όμως είναι από τα Λουσικά, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό. Εργάστηκε ως μηχανικός στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει (2012), Άλμα θα πει ψυχή (2013) και Σε σωστή ώρα νυχτώνει (2014).
