Πάνω: Φωτογραφία: Νικολέττα Γιαννούλη
Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Τη συναντώ χρόνια τώρα κάθε φορά που πηγαίνω στον πολυχώρο «Vault», το δεύτερο σπίτι της, όπως και η ίδια το θεωρεί. Όταν καμιά φορά λείπει, μου λείπει! Γλυκύτατη, συμπαθέστατη, πανέξυπνη, πνευματώδης, με εκείνα τα υπέροχα χαρακτηριστικά της που θυμίζουν πίνακα της ακμής του ρομαντισμού. Μοιάζει ώριμη σχεδόν να ενσωματωθεί και να ενοποιηθεί με το νερό, τα λουλούδια, την ανεμελιά, τη φύση. Ποιητική φυσιογνωμία, με υπέροχα πράσινα εκφραστικότατα μάτια και κόμη πλούσια κόκκινη. Φέτος η Δήμητρα Κολλά παίζει τη Μαρία, τη Γειτόνισσα και την Αφροδίτη στις παραστάσεις του «Vault» «Μικρές Ιστορίες Φόνων» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά και «Η Μέριλιν Σου Πάει Πολύ» σε σκηνοθεσία Μάριου Ιορδάνου. Με τις ερμηνείες της αναζωογονεί την ελπίδα, την πίστη, τα όνειρα όχι μόνο τα δικά της αλλά και τα δικά μας. Τολμηρή, δεκτική κι ευαίσθητη. Μια ηθοποιός που πετάει τις ετικέτες, που αγκαλιάζει ακόμα και το σκοτάδι της σκηνής. Με κλίμακα ρόλων τεράστια, μπορεί να υποδυθεί από τους πιο δραματικούς χαρακτήρες έως τους πιο κωμικούς. Αστείρευτη σε χιούμορ, επινοητικότητα και έμπνευση, απορώ γιατί δεν της έχει προταθεί ακόμα να παίξει Αριστοφάνη, Μολιέρο, Γκολντόνι, Σαίξπηρ ή Εντουάρντο ντε Φιλίππο. Δεν υπερβάλλω, το εννοώ μετά βεβαιότητας γιατί η κλάση της, η υποκριτική της δεινότητα και το σκηνικό της ένστικτο είναι αδιαμφισβήτητα. Στο «ElizaDeth», που είχα παρακολουθήσει δύο φορές, ήταν σπαρταριστή, γεμάτη απίστευτη ζωντάνια, αυτοσαρκασμό και ετοιμότητα. Στις «Μικρές Ιστορίες Φόνων» η Δήμητρα Κολλά παρουσιάζει εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες. Σε παγώνει, σε ανατριχιάζει, σε καθηλώνει κυριολεκτικά. Άκρως εντυπωσιακή. Εύγλωττη, νηφάλια αλλά και με μια ικανή δόση τρέλας και επαναστατικότητας, τολμά να χορεύει, να τραγουδά υπέροχα, να χαίρεται τον εαυτό της, να χαίρεται με τον εαυτό της και με τους άλλους. Φίλη, αγαπημένη, άνθρωπος – στήριγμα, άλλοτε είναι ένα παιδί γεμάτο αθωότητα και ευθυμία κι άλλοτε μια συνετή, αν και εκρηκτική, διανοούμενη. Η Δήμητρα όμως πάνω από όλα έχει την ευλογία του ταλέντου, τον ενθουσιασμό της κατάκτησης και την αγγελικότητα του γεννημένου καλλιτέχνη. Ξέρει να ξεχωρίζει το παροδικό από το μόνιμο, επικεντρώνεται όμως στα θαύματα της ζωής, μόνιμα και παροδικά. Γιατί και η ίδια είναι ένα αληθινό θαύμα.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Η καταγωγή μου είναι από την Πελοπόννησο και συγκεκριμένα από τη Σμέρνα Ολυμπίας, με ρίζες από την Κέρκυρα και την Κωνσταντινούπολη.
Ποιες είναι οι πιο αγαπημένες αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία;
* Νοσταλγώ τον τελευταίο καιρό τα καλοκαίρια στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά. Τα παιχνίδια στη θάλασσα, την ανεμελιά και τις σιέστες στο υπέροχο δάσος, που δυστυχώς μας το έχει στερήσει η φωτιά του 2007.
Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που παρακολούθησες στη ζωή σου;
* Να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι… Αλλά η πρώτη μνήμη που μου έρχεται στο μυαλό από παράσταση είναι από την τηλεόραση και είναι μπαλέτο! Θυμάμαι να βλέπω έναν υπέροχο χορευτή που ήθελα να χορέψω και εγώ σαν κι αυτόν. Τότε αποφάσισα ότι θέλω να γίνω χορεύτρια, όλα αυτά σε ηλικία δύο ετών, ύστερα από πολλά χρόνια έμαθα ότι αυτός που με εντυπωσίασε τόσο τότε δεν ήταν άλλος από τον Mikhail Baryshnikov στην «Κάρμεν»!
Πότε και γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο; Ποιοι άνθρωποι σε ενθάρρυναν;
* Δύο χρόνια μετά τα ατυχήματα που μου στέρησαν το όνειρο της μπαλαρίνας, είπα να δοκιμαστώ στο θέατρο γιατί μου έλειπε η σκηνή. Με ενθάρρυναν οι φίλοι μου και η οικογένειά μου, ο πρώτος μου αγαπημένος δάσκαλος Θ. Ρωμανίδης και η πρώτη μου αυστηρή κριτής Τ. Σακελλαρίου. Οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στην Α. Καζακίδου για τις γνώσεις, τις βάσεις και την εμπειρία που πήρα ως μέλος της ομάδας ΔΑΔ, στη S. Papadopoulos και το Iwa για τα υπέροχα σεμινάρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό με σημαντικά και γνωστά πρόσωπα του καλλιτεχνικού χώρου όπως την υπέροχη ηθοποιό D. Roberts, τους παραγωγούς J. Roth, P. Guber, τον σκηνοθέτη H. Deutch, τον B. Hiller κ.α. Οφείλω όμως και ένα μεγάλο ευχαριστώ στις δασκάλες μου στο χορό Μ. Λιώκη και Μ. Μιχαηλίδου που με έμαθαν να σέβομαι και να έχω πειθαρχία εντός και εκτός σκηνής.
Και ποιοι σε καθορίζουν;
* Όσο για αυτούς που με καθορίζουν και με επηρεάζουν ως ηθοποιό δεν θα τους αποκαλύψω, είναι το μυστικό μου!
Ποια ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκες ως ηθοποιός; Το «ElizaDeth», στο οποίο σε θαυμάσαμε για τρεις συνεχείς σεζόν, ήταν μια πολύ αξιόλογη παράσταση. Τι θα έλεγες γι’ αυτή τη συνεργασία και την εμπειρία που σου έδωσε;
* Το «ElizaDeth» ήταν η πρώτη μου δουλειά από την οποία πληρώθηκα ως ηθοποιός και χαίρομαι που τη νιώθω ως εναρκτήρια αλλά και κομβικό σημείο για πολλούς τομείς στην ζωή μου! Έμαθα πολλά αυτά τα τρία χρόνια που με εξέλιξαν και ως ηθοποιό αλλά και ως άνθρωπο, έλαβα πολλή αγάπη από τον κόσμο, έκανα φίλους, έζησα ανεπανάληπτες στιγμές επί σκηνής με τους συναδέλφους μου αλλά και πήρα μεγάλα μαθήματα από συμπεριφορές άλλων…
Μίλησέ για τον Δημήτρη Καρατζιά, τον Μάνο Αντωνιάδη και το θέατρο «Vault», στο οποίο εμφανίζεσαι τα τελευταία χρόνια.
* Ο Δημήτρης και ο Μάνος πέρα από αγαπημένοι μου συνεργάτες με τους οποίους «μιλάμε» την ίδια γλώσσα και έχουμε κοινή αισθητική είναι πλέον και οικογένειά μου. Ανάμεσά μας υπάρχει θαυμασμός, σεβασμός και αγάπη. Είναι οι φίλοι που μπορώ να στηριχτώ, που θα με συμβουλεύουν αλλά και θα με στηρίξουν σε κάθε μου απόφαση με γνώμονα πάντα το καλύτερο για μένα. Πώς να μη νιώθω λοιπόν το «Vault» σπίτι μου όταν οι δύο από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου είναι οι πυλώνες του.
Πού μπορούμε να σε δούμε φέτος;
* Φέτος κάθε Δευτερό-τριτο είμαι στην παράσταση «Μικρές Ιστορίες Φόνων» του Παναγιώτη Μπρατάκου και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτή τη δουλειά. Πρώτον, γιατί ερμηνεύω δύο μονολόγους με δύο εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες σε ένα κείμενο που δεν ένιωσα την ανάγκη να αλλάξω ούτε ένα «και» για να τονίσω της εικόνες του ώστε να με ταξιδέψουν. Δεύτερον, είχα την τύχη να μπορώ να αφεθώ στη σκηνοθετική καθοδήγηση του Δημήτρη Καρατζιά με απόλυτη ασφάλεια, στον πρώτο μου δραματικό μονόλογο. Τρίτον, ερμηνεύω ένα τραγούδι του Μάνου Αντωνιάδη που το νιώθω ως συνέχεια και κορύφωση για το χαρακτήρα της Μαρίας! Τέλος, γιατί συνυπάρχω επί σκηνής με αγαπημένους συναδέλφους μου αλλά και νέους ταλαντούχους καλλιτέχνες.
Υπάρχει όμως και κάτι καινούργιο, πιο πρόσφατο. Τι είναι αυτό;
* Στις 28 Ιανουαρίου έκανε πρεμιέρα η μαύρη κωμωδία «Η Μέριλιν σου πάει πολύ» κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο «Vault», το δεύτερο έργο στο οποίο συμμετέχω φέτος. Είναι ένα έργο των Σοφίας Καζατζιάν και Μάριου Ιορδάνου, σε σκηνοθεσία του Μάριου. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη και με αυτήν τη δουλειά! Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι μαζί τους και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία, έγραψαν έναν πολύ γλυκό, ιδιαίτερο και τρελό χαρακτήρα που καλούμε να ερμηνεύσω με πολλή ενέργεια και γρήγορους ρυθμούς. Ο βαθμό δυσκολίας που μου έβαλε η σκηνοθετική μάτια του Μάριου δεν με άγχωσε, αντίθετα το όραμά του με εξιτάρει ώστε να είμαι σε πλήρη επαφή και εγρήγορση επί σκηνής με τους υπέροχους συναδέλφους μου.
Πώς πρέπει, κατά τη γνώμη σου, να είναι η σχέση ηθοποιού – σκηνοθέτη;
* Θα πρέπει να είναι μια σχέση εμπιστοσύνης, σεβασμού, θαυμασμού και κοινού οράματος. Για αυτό είμαι τόσο χαρούμενη φέτος, γιατί συνεργάζομαι με δύο σκηνοθέτες που μοιράζομαι και με τους δύο αυτήν τη σχέση. Το κυριότερο για έναν ηθοποιό είναι να ξέρει πού βρίσκεται και για ποιο λόγο έχει επιλέξει τη συγκεκριμένη δουλειά και συνεργασία. Οι λάθος λόγοι οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε εντάσεις και παρεξηγήσεις.
Έχει σημασία να λειτουργούμε ομαδικά; Κυρίως στο θεατρικό χώρο;
* Φυσικά ο εγωκεντρισμός και η υστεροφημία δεν εξέλιξαν ποτέ κανέναν. Αν δεν αλληλοβοηθηθούμε επί σκηνής πώς θα βγει το όραμα του σκηνοθέτη, πώς θα χαρούμε το αποτέλεσμα; Ως μονάδα δεν έχεις τόση δύναμη όσο έχεις ως ομάδα.
Η θέση του καλλιτέχνη είναι πάντα απέναντι από την εξουσία;
* Όταν η εξουσία είναι απάνθρωπη, άδικη και δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολιτών της, ο καλλιτέχνης οφείλει μέσα από την τέχνη του και όχι μόνο, να τονίσει τα κακώς κείμενα έτσι ώστε να αφυπνίσει τους συμπολίτες του.
Παλιά είχες τουλάχιστον μία έντονη παρουσία στην τηλεόραση. Σου λείπει; Με τις σημερινές συνθήκες μπορούν να γίνουν καλές δουλειές;
* Έχω μεγάλη αγάπη στην κάμερα όποτε είτε κινηματογραφικά είτε τηλεοπτικά μου λείπει πολύ! Όποιες και αν είναι οι συνθήκες, αν έχεις τα σωστά «υλικά» πάντα το αποτέλεσμα θα είναι καλαίσθητο.
Από το 2009 έχουν αλλάξει πολλά στην ελληνική κοινωνία. Εσένα πώς σε επηρέασαν οι αλλαγές αυτές; Επίσης πώς πιστεύεις πως επηρέασαν το θέατρο και τις τέχνες γενικότερα;
* Από ό, τι δείχνουν τα τελευταία γεγονότα οι αλλαγές θα είναι ακόμα πιο έντονες. Οικονομικές απώλειες είχα και εγώ όπως όλοι μας, μιας και η cinegram που έκανε την παραγωγή του «Λίτσα.com» δήλωσε «πτώχευση» και άφησε τόσο κόσμο χωρίς δουλειά και λεφτά. Αυτό όμως με επηρέασε κυρίως ψυχολογικά, μέσα από το θέατρο προσπάθησα να αναζωογονήσω την ελπίδα μου, τα όνειρά μου, την πίστη μου, έτσι ώστε να βοηθήσω τον εαυτό μου αλλά και το κοινό να το κάνει, το ένιωθα ως έντονη ανάγκη ανάσας για όλους μας. Το να ξυπνάς μνήμες και να γεμίζεις συναισθήματα εσένα και τους άλλους γύρω σου μέσα από οποιαδήποτε μορφή τέχνης είναι ευλογία.
Ποια εμπόδια πρέπει να ξεπεραστούν για να μπορέσει κάποιος να ασχοληθεί με την τέχνη;
* Το κυριότερο είναι να ανακαλύψεις, να αποδεχτείς και να παραδεχτείς με ειλικρίνεια στον εαυτό σου, για ποιο λόγο ακριβώς έχεις επιλέξει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης και αν πραγματικά έχεις κλίση/ταλέντο προς αυτήν ή όχι!
Ποια μέρα της ζωής σου θα μείνει ανεξίτηλη;
* Δεν έχει έρθει αυτή η μέρα ακόμα! Φυσικά υπάρχουν σημαντικές στιγμές, έντονες μνήμες από ανθρώπους ή καταστάσεις που τις έχω ως σημείο αναφοράς είτε θετικό είτε αρνητικό.
Η ζωή του καλλιτέχνη έχει αγωνίες, έρευνα, απογοητεύσεις και συνεχές τρέξιμο. Πώς προσαρμόζεις την καθημερινότητά σου και πώς προετοιμάζεσαι ψυχολογικά για τυχόν αντιξοότητες;
* Δεν ξέρω αν το έχω συνηθίσει, αλλά δεν είναι ευχάριστο το να είσαι σε μια διαρκή αβεβαιότητα για το αύριο, είναι πολύ δύσκολο, αλλά έτσι είναι η φύση του καλλιτέχνη. Αυτήν την περίοδο απολαμβάνω τα έργα «Μικρές Ιστορίες Φόνων» και «Η Μέριλιν Σου Πάει Πολύ», προσπαθώ να χαίρομαι τις ηρωίδες που ενσαρκώνω –τη Μαρία, τη Γειτόνισσα και την Αφροδίτη- ώστε να μη σκέφτομαι την επόμενη ακρόαση. Όσο για το βιοποριστικό σκέλος της δουλειάς μου, εύχομαι να αλλάξει σύντομα αυτό το πεπαλαιωμένο σύστημα που επικρατεί στην Ελλάδα και να μπουν κάποιες οικονομικές δικλίδες ασφαλείας τουλάχιστον για να μην αγωνιάς και για αυτό!
Τι βαρύτητα δίνεις στις κριτικές; Ωφελούν; Υπήρξαν κριτικές που σε πίκραναν;
* Είτε είναι θετικές είτε είναι αρνητικές, αν είναι καλοπροαίρετες είναι όλες ευπρόσδεκτες! Κρατάω από αυτές ό, τι μπορεί να με βοηθήσει να γίνω καλύτερη, όσο για το αν με πίκραναν ποτέ, δεν θυμάμαι να έχει γίνει αυτό μέχρι στιγμής.
Η περιέργεια, η κατασκοπεία και η παρατηρητικότητα πόσο απαραίτητα είναι στον καλλιτέχνη;
* Πολύ απαραίτητα, μιας και πολλές φορές καλείσαι να ενσαρκώσεις ρόλους πολύ μακριά από την ιδιοσυγκρασία σου ή να δημιουργήσεις οποιαδήποτε μορφή τέχνης επηρεασμένος από το περιβάλλον σου.
Πώς ανακαλύπτεται ο λόγος στο θέατρο;
Μέσα από τη δραματουργική ανάλυση, το όραμα του σκηνοθέτη σου και το πώς σου «μιλάει» διαισθητικά το έργο και ο χαρακτήρας σου. Τι πιο ωραίο για έναν ηθοποιό να ακούει από το κοινό πώς τον επηρέασαν τα λόγια που είπες, αλλά και όταν ακούει από τον ίδιο τον συγγραφέα/σεναριογράφο ότι του απέδωσες τον ρόλο όχι μόνο όπως τον είχε φανταστεί αλλά και του έδωσες έμπνευση και για να τον εξελίξει…
Το θέατρο καλλιεργεί τις ψευδαισθήσεις;
* Για μένα το θέατρο καλλιεργεί αυτό που εσύ του δίνεις μέσα από την αισθητική σου, το ήθος σου, την προσωπικότητά σου και την κουλτούρα σου. Για αυτό πρέπει οι προθέσεις σου να είναι διάφανες, με ξεκάθαρο στόχο, αλήθεια και όραμα. Έτσι ώστε να αγγίξουν και να γεμίσουν με συναισθήματα το κοινό, χωρίς «δηθενιά» και ψευτοκουλτούρα!
Όταν προετοιμάζεσαι για ένα ρόλο σε μια παράσταση, «διακατέχεσαι» από το έργο και την ηρωίδα στην οποία δίνεις ζωή;
* Έχω ακούσει πολλούς συναδέλφους να λένε ότι χάνονται μέσα στο ρόλο τους ή ότι κάνουν ώρα να βγουν από αυτόν. Εγώ δεν ξέρω αν έχω νιώσει ποτέ έτσι… Σίγουρα επηρεάζεται ο τρόπος που λειτουργώ την εκάστοτε περίοδο των προβών και φυσικά θέλω ένα ποτό για να αποφορτιστώ μετά την παράσταση. Πολλές φορές όταν φεύγω από τη σκηνή δεν θυμάμαι πώς πήγε ή τι έκανα, τι να πω… Ίσως «διακατέχομαι» από το έργο και την ηρωίδα μου για όσο εγώ τους το επιτρέπω…
Σε ποια θεατρικά έργα θα ήθελες να παίξεις και ποιους ρόλους να υποδυθείς; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς.
* Θα ήθελα να λάβω μέρος έστω σε ένα από όλα τα κλασικά έργα κάθε μεγάλου συγγραφέα για να μπορέσω να τους μάθω και να τους αναλύσω εκ των έσω. Να υποδυθώ ρόλους που ποτέ δεν θα με έκανε casting κάποιος για αυτούς, τους λεγόμενους «κόντρα ρόλους». Όσο για τους αγαπημένους μου συγγραφείς, τους κρατάω κρυφούς γιατί για μένα ανήκουν στην κατηγορία των καλλιτεχνών (ηθοποιών, σκηνοθετών, μουσικών κ.λπ.) που με επηρεάζουν και τους έχω ως δάσκαλους, κάτι που δεν το αποκαλύπτω ποτέ!
H δημοσιότητα βοηθά τον καλλιτέχνη;
* Φυσικά και βοηθάει, κάνει πιο γρήγορα γνωστή τη δουλειά σου στο ευρύ κοινό. Με αποτέλεσμα το καλλιτεχνικό αλλά και το εμπορικό κέρδος. Απλά η δημοσιότητα δεν πρέπει να είναι ο αυτοσκοπός του καλλιτέχνη, στενοχωριέμαι όταν ακούω νέους ηθοποιούς να λένε ότι επέλεξαν αυτή τη δουλειά γιατί θέλουν να γίνουν διάσημοι!
Τι θεωρείς αντιαισθητικό και χυδαίο;
* Οτιδήποτε πάει κόντρα στη δική μου καλαισθησία και τις αξίες μου είναι αντιαισθητικό και χυδαίο, είτε αυτό είναι τέχνη, λόγος ή ακόμα και συμπεριφορά.
Τι σημαίνουν για σένα οι λέξεις «φόβος» και «θυμός»;
* Αισθήματα που πολεμάω να εξαλείψω. Θέλω να εξελίσσομαι και ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης και για να το καταφέρω αυτό θα πρέπει να παλέψω με αυτά τα πρώιμα ζωώδη αισθήματα/ένστικτα του ανθρώπου.
Οι λέξεις «αγάπη» και «έρωτας»;
* Έννοιες, αισθήματα και πράξεις που το ιδανικό θα ήταν να λειτουργούν αλληλένδετα και ανιδιοτελή. Αγαπάτε τον εαυτό σας για να μπορέσετε να αγαπήσετε και τους γύρω σας. Φέρθηκε όπως θα θέλατε να σας φερθούν. Αυτές είναι κάποιες από τις αξίες που πρεσβεύω.
Οι λέξεις «συγχώρεση» και «συγγνώμη».
* Απαραίτητα βήματα για να γνωρίσουμε καλύτερα τον ανώτερό μας εαυτό. Η ελευθερία που σου δίνει η συνειδητότητα μιας πράξης σου, που ως αποτέλεσμα θα έχει τη συγγνώμη ή την συγχώρεση είναι ανεκτίμητης αξίας. Έχω κατορθώσει να κάνω αυτά τα βήματα και έτσι απεγκλωβίστηκα από ερινύες του παρελθόντος.
Υπάρχουν θεοί; Αν ναι, εμφανίζονται ή κρύβονται;
* Για μένα υπάρχει ο ανώτερος, ο ζωντανός Θεός. Αυτός που έπλασε τους πάντες και τα πάντα! Όλοι είμαστε εν δυνάμει μικροί θεοί, ο τρόπος συμπεριφοράς μας καθορίζει πόσο κοντά ή μακριά από τον Θεό και τον ανώτερο εαυτό μας είμαστε. Ο Θεός είναι μέσα μας, γύρω μας, είναι η ενέργεια που κινεί τα πάντα, άυλα και υλικά. Πιστεύω στον Χριστό και τη διδασκαλία του, στους αγγέλους που από μικρό παιδί ένιωθα κοντά μου. Η θετική ενέργεια της αγάπης είναι η κινητήρια δύναμή μου, όπως λέει και ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς «οι πολεμιστές του φωτός δεν έχουν ανάγκη από αποδείξεις γιατί έχουν αποδεχτεί το φως της αγάπης».
Αν βρισκόσουν τώρα μπροστά σε ένα παράθυρο, τι τοπίο θα ήθελες να έβλεπες;
* Να ήμουν σε βουνό και να έβλεπα την απέραντη θάλασσα… Εικόνες από την Ικαρία, από τη Σμέρνα, από το Πήλιο, από την Κεφαλονιά, από τη Χαλκιδική, από τη Θεσσαλονίκη, από τη Ζάκυνθο, από την Κρήτη… Εικόνες από την πανέμορφη Ελλάδα μας…
Πώς είναι η καθημερινότητά σου και ποιες οι αγαπημένες σου συνήθειες;
* Είναι γεμάτη από το θέατρο… Πρόβες, παραστάσεις, στούντιο, διάβασμα, ταινίες και ωραίες αγαπημένες στιγμές με φίλους. Όταν όμως έχω πολύ ελεύθερο χρόνο μ’ αρέσει να φτιάχνω παζλ, τα λατρεύω!!
Τέλος, ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
* Τα λατρεύω τα ζώα, πάνω από όλα τα σέβομαι γιατί μοιραζόμαστε το δικαίωμα της ζωής σε αυτόν τον πλανήτη. Όποιος νιώθει ανώτερός τους και δεν τα υπολογίζει δεν έχει το δικαίωμα να αποκαλείται νοήμων και πολιτισμένο ον. Αυτές τις απόψεις πρεσβεύει ως ένα βαθμό και η «Αφροδίτη», ο ρόλος μου στη «Μέριλιν». Ίσως να είναι και το μοναδικό στοιχείο με το οποίο νιώθω ότι ταυτίζομαι απόλυτα μαζί της. Λατρεύω της γάτες, αλλά τους τελευταίους μήνες έχω ένα ημίαιμο jack russell terrier και ευχαριστώ την αδελφή μου για αυτό. Είναι ενός έτους, πανέξυπνος, πανέμορφος και πολύ χαδιάρης, νομίζω ότι είναι γατόσκυλο τελικά. Η μόνη μας διαφωνία είναι ότι αυτός δεν συμπαθεί της γάτες όπως εγώ και δεν μπορεί να μην τις κυνηγάει! Πάντως η Ασπρούλα που έχω στην αυλή δεν του δίνει καμία σημασία, τον κοιτάει αφ’ υψηλού.
Ευχαριστώ πολύ Δήμητρα!
* Κι εγώ ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συνέντευξη!
