Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Πρόκειται για ένα τόσο όμορφο, λεπτεπίλεπτο, χαρούμενο, φινετσάτο και λαμπερό πλάσμα που κάθε φορά που τη συναντώ αυθόρμητα την αποκαλώ «πριγκιπέσα», αν και νομίζω πως τη φέρνω σε δύσκολη θέση. Πιστέψτε με όμως, το φως της και το φως χορεύουν γύρω της, «απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας» της.
Μια ηθοποιός υπόδειγμα, γεμάτη ενθουσιασμό και κομψότητα είναι η Δέσποινα Γιαννοπούλου. Αυθεντική, ενθουσιώδης, με αμεσότητα και αριστοκρατική εμφάνιση, με γλυκύτητα και κομψότητα, που υπηρετεί εδώ και αρκετά χρόνια το θέατρο.
Γνωστό το ήθος της και η συνέπειά της, ιδιαίτερη η ιδιοσυγκρασία της, σπάνια η ευαισθησία της και ανανεωτικό το υποκριτικό της ύφος.
Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Θεατρικά Δρώμενα – Ίασμος του Βασίλη Διαμαντόπουλου, στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και στο Εργαστήρι υποκριτικής Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης». Είναι πτυχιούχος της αγγλικής, της γερμανικής και της γαλλικής γλώσσας.
Έχει συμμετάσχει σε πολλές παραγωγές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου. Το καλοκαίρι του 2019 την είδαμε στο έργο «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού.
Αυτή την εποχή τη βρίσκουμε να χτίζει με υλικά την ενέργεια και την αντοχή τον ξεχωριστό χαρακτήρα της Γιούλιας, μιας νέας και όμορφης γυναίκας που φτάνει στο μυστηριώδες «Hotel Éternité» και επιθυμεί διακαώς να εργαστεί σε αυτό, επιδιώκοντας να βρει έναν τρόπο ώστε ο χώρος να μείνει λειτουργικός στο χρόνο και να νικήσει τη φθορά. Γιατί στο Ξενοδοχείο Η Αιωνιότης τίποτα δεν πρέπει να γερνά.
Πρόκειται για το νέο έργο του Γιάννη Καλαβριανού που ανεβαίνει στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» ύστερα από ανάθεση του Εθνικού Θεάτρου. Βασικοί ήρωές του είναι οκτώ εργαζόμενοι σε ένα ουτοπικό ξενοδοχείο, όπου τίποτε δεν επιτρέπεται να παλιώσει. Η γενική διευθύντρια προσπαθεί να παγώνει τον χρόνο πιστεύοντας πως αυτό θα βοηθήσει τους πελάτες που καταλύουν εκεί να διαχειριστούν τη ζωή τους που περνά. Ή που δεν περνά.
Στη συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω, η Δέσποινα Γιαννοπούλου μας μιλά για τις οικογενειακές της ιστορίες, το θέατρο, τις αξίες της ζωής και βεβαίως για το «Hotel Éternité».
– Δέσποινα, τι αναμνήσεις έχεις από την παιδική σου ηλικία;
* Ήμουν ένα ιδιαίτερα μοναχικό κι ευαίσθητο παιδί που προτιμούσε να διαβάζει παρά να παίζει με τους συμμαθητές του. Είχα μόνο μια φίλη σ’ όλη την παιδική μου ηλικία, την οποία έχω ακόμη. Έτσι έμενα πολύ μέσα στο σπίτι με τα βιβλία μου, φανταζόμουν ιστορίες και τις αναπαριστούσαμε με την αδερφή μου. Κατά τα λοιπά έχω τη μεγάλη ανάμνηση ενός σπιτιού γεμάτου με αγάπη. Και βέβαια τις οικογενειακές διακοπές το καλοκαίρι, τις πιο ευτυχισμένες στιγμές καθώς έβλεπα τον μπαμπά μου που τον υπόλοιπο καιρό δούλευε ασταμάτητα.
– Με τι καλλιτεχνικά ερεθίσματα μεγάλωσες;
* Η γιαγιά μου με πήγε στην πρώτη θεατρική παράσταση που είδα ποτέ. Ήμουν 4 χρονών, η παράσταση ήταν της Ξένιας Καλογεροπούλου και σαν να μην έφτανε αυτό, μετά μου αγόρασε κι ένα κόκκινο αδιάβροχο. Ήταν ίσως η πιο ευτυχισμένη μου μέρα. Μεγάλωσα με τις αφηγήσεις ενός παππού, που αφορούσαν άλλοτε τα βιβλία που είχε διαβάσει, άλλοτε τις ιστορίες που είχε ζήσει, είτε ερχόμενος απ’ τον Πόντο με την οικογένειά του είτε κάνοντας θέατρο στο βουνό ως ενήλικας. Θεωρώ πως έτσι αγάπησα τις ιστορίες, άρα ήταν για μένα, η πιο μεγάλη καλλιτεχνική επιρροή. Επίσης η μαμά μου δούλευε στο Φεστιβάλ Δημητρίων της Θεσσαλονίκης και μ’ έπαιρνε μαζί της όλα τα χρόνια που μεγάλωνα σε αμέτρητες παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις. Θυμάμαι να μαγεύομαι συχνά.
– Τι θα ήθελες να γνωρίζει ο θεατής για την παράσταση «Hotel Éternité» του Εθνικού Θεάτρου, στην οποία παίζεις;
* Πως ό,τι κι αν έχει σκεφτεί καθένας μας για τη ζωή που περνάει, για το χρόνο που πετάει ή σταματάει, για το φθαρτό και πεπερασμένο του βίου μας, το ‘χει σκεφτεί και κάποιος άλλος κι άλλοι πολλοί, ίσως και όλοι και ίσως αυτή η τεράστια κοινή αγωνία, μας κάνει να αισθανόμαστε λιγότερο μόνοι, οδηγούμενοι σε διάφορες κατευθύνσεις, από μια θρησκεία έως μια παράσταση…
– Το Hotel Éternité είναι ένα συνηθισμένο ξενοδοχείο;
* Το Hotel Éternité σίγουρα δεν είναι ένα συνηθισμένο ξενοδοχείο, δεν θα έπρεπε καν να κατατάσσεται στα ξενοδοχεία! Είναι ένας χώρος όπου καταλύουν άνθρωποι που κάτι τους συνέβη, άνθρωποι ευαίσθητοι και με ξεχωριστή αντίληψη του χρόνου.
– Τι είδους άνθρωποι είναι οι ένοικοί του;
* Οι ένοικοι είναι άνθρωποι που ανάλογα με την ανάγκη τους σε σχέση με τον χρόνο εισάγονται σε μια απ’ τις ζώνες του ξενοδοχείου. Σε κάποιους ο χρόνος έχει σταματήσει σ’ ένα συμβάν και πρέπει να επανεκκινηθεί. Σ’ άλλους πρέπει να σταματήσει γιατί δεν αντέχουν τη φθορά που επιφέρει. Σε αυτούς που έχουν μικρό προσδόκιμο ζωής πολλαπλασιάζεται με κάθε τρόπο.
– Στην παράσταση ποιους από τους ήρωες παρακολουθούμε;
* Όλους αυτούς τους πελάτες δεν τους βλέπουμε ποτέ. Παρακολουθούμε τη διευθύντρια του ξενοδοχείου, τον γιατρό, τους υπαλλήλους, που πασχίζουν επί 24ώρου να υπηρετήσουν αυτό το όραμα, όνειρο, κι έναν παράξενο άνδρα που μεταμφιέζεται και μας περιπαίζει.
– Ποιος είναι ο ρόλος που υποδύεσαι;
* Ο δικός μου ρόλος είναι αυτός της καινούργιας υπαλλήλου, που μόλις έφτασε, κι επιθυμεί διακαώς να εργαστεί εκεί. Είναι η Γιούλια.
– Τι σημαίνει για σένα τελειότητα;
* Τελειότητα σημαίνει μια διαρκής, αγωνιώδης προσπάθεια να φτάσω κάπου, εκεί που δεν πρόκειται ποτέ. Καμιά φορά όμως νιώθω να τη συναντώ στη φύση, σ’ ένα μικρό παιδάκι που γελάει, σ’ έναν πίνακα. Κάποιες τέτοιες εικόνες είναι τόσο συγκινητικά όμορφες που είναι τέλειες.
– Τι είναι για σένα ο παράδεισος;
* Παράδεισος είναι κάτι Χριστούγεννα στο παρελθόν, όταν όσοι αγαπούσα ήταν ακόμη ζωντανοί. Στο παρόν παράδεισος είναι η αγκαλιά της ανιψιάς μου, τα γέλια κι οι φωνές των ανθρώπων που αγαπώ, οι φούσκες αγάπης που φουσκώνουμε και μέσα τους ζούμε για λίγο, μέχρι να τις σκάσουμε και να φτιάξουμε καινούργιες. Στο μέλλον θα δω…
– Στο Hotel Éternité «τα νιάτα γιορτάζουν και θριαμβεύουν». Τα νιάτα συμβαδίζουν με την ηλικία, κατά τη γνώμη σου;
* Όλοι αισθανόμαστε νέοι ή γέροι σε στιγμές, άσχετα με την ηλικία μας. Βεβαίως συνήθως όταν κάποιος είναι νέος, έχει λιγότερα πράγματα να τον βαραίνουν, έχει την υγεία του κι έχει χάσει λιγότερους ανθρώπους, όλα αυτά όμως συνήθως. Δεν θα υποστηρίξω το κλισέ, του «νιώθω νέος άσχετα με την ηλικία μου» ή «είμαι όσο χρονών νιώθω» κ.τλ., θα υποστηρίξω όμως με θέρμη την αγέραστη παιδικότητα της ψυχικής αθωότητας με όσους κινδύνους αυτή επιφέρει.
– Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον Γιάννη Καλαβριανό;
* Η συνεργασία με τον Γιάννη ήταν μια επανεκκίνηση σε σχέση με το θέατρο. Κατάλαβα πώς θέλω να δουλεύω και ποια θέλω να είμαι. Δεν είναι βεβαίως ένα πικνίκ στην ακρογιαλιά. Είναι μια διαδικασία που πολλές φορές απαιτεί ν’ απεκδυθείς κομμάτια του εαυτού σου που εσύ τα θεωρούσες άγκυρα κι εκείνος τροχοπέδη. Πάω μαζί του όπου με πάει γιατί τον εμπιστεύομαι απόλυτα, τον εκτιμώ απεριόριστα και τον αγαπώ βαθιά.
– Κατά τη διάρκεια της πρόβας προτείνεις δικές σου ιδέες;
* Κατά τη διάρκεια της πρόβας βεβαίως προτείνω πράγματα αλλά δεν είναι αυτό το πρωταρχικό μου μέλημα. Προσπαθώ ν’ ανταποκριθώ στον τρόπο που δουλεύει ο κάθε σκηνοθέτης και να λειτουργήσω είτε προτείνοντας είτε ανταποκρινόμενη σ’ ένα αυστηρό πλαίσιο που τίθεται. Βρίσκω κάθε τρόπο προσέγγισης ενδιαφέροντα και προκλητικό.
–
Τι κοινό έχει η Νομική, που επίσης έχεις σπουδάσει, με το θέατρο;
* Η Νομική ως επιστήμη εμπεριέχει έναν τρόπο σκέψης που έχει να κάνει με τη λογική ως φιλοσοφία. Ο τρόπος αυτός σε βοηθά να οδηγείσαι σε συμπεράσματα χρησιμοποιώντας τα δεδομένα σου. Είναι ένας δρόμος του νου, μαθηματικός, ακέραιος που μπορεί να σχετιστεί με το θέατρο, με την ανάλυση, τη σύνθεση αλλά και με όλη σου την ύπαρξη ως νοήμονος όντος, σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο.
– Έχεις παίξει σε πολλές παραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος αλλά και του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου. Τι κρατάς από εκείνα τα χρόνια και τις συγκεκριμένες συνεργασίες;
* Απ’ τα χρόνια αυτά είναι πολλά που κρατάω, δεν μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή που ο Ανδρέας Βουτσινάς μ’ επέλεξε για να κάνω τη Μαρούλα στην «Τύχη της Μαρούλας» που ανέβασε στο Κ.Θ.Β.Ε., αλλά και πολλές άλλες συνεργασίες που άφησαν πολύτιμες εμπειρίες και φίλους καρδιάς που μείνανε για χρόνια.
– Είσαι μια όμορφη παρουσία. Η εμφάνιση παίζει σημαντικό ρόλο στο θέατρο;
* Σ’ ό,τι αφορά το θέατρο και την ουσία της δουλειάς θεωρώ πως είναι κάτι παράλληλο και άσχετο. Έχω δει «όμορφους» ανθρώπους ν’ ασχημαίνουν στη σκηνή και τ’ αντίστροφο. Επίσης η όμορφη παρουσία μπορεί να σου ανοίξει δρόμους που δεν θες να περπατήσεις και να κλείσει άλλους που θέλεις. Βεβαίως υπάρχει πάντα και μια μικρή καχυποψία σε σχέση με το αν έχεις διαβάσει αρκετά κι αν στ’ αλήθεια έχεις τελειώσει τη Νομική με 8,5 ή πράγματι μιλάς τρεις ξένες γλώσσες.
– Τι θεωρείς επικίνδυνο για έναν ηθοποιό με ταλέντο;
* Θεωρώ επικίνδυνο να θεωρήσει κανείς τον εαυτό του ηθοποιό με ταλέντο όπως και το να μην τον θεωρήσει. Ό,τι οδηγεί σε στάση κι όχι στην εγρήγορση.
– Η τέχνη είναι και καταφύγιο για τον άνθρωπο;
* Μ’ αυτήν την πεποίθηση ζω, πως είναι. Για μένα αδιαμφισβήτητα. Υπάρχουν φορές που το εισπράττω και απ’ τους ανθρώπους που έρχονται στις παραστάσεις. Άλλες φορές αισθάνομαι πως η «ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε». Χρειάζεται παιδεία για να υπάρξει δίαυλος επικοινωνίας. Υπάρχουν τόσοι πολλοί που δεν έχουν έρθει ποτέ στο θέατρο. Με αφορά πολύ ό,τι πρέπει να γίνει για να έρθουν.
– Για ποιο πράγμα που έχεις κατορθώσει ως τώρα αισθάνεσαι υπερήφανη;
* Για το μόνο πράγμα για το οποίο αισθάνομαι υπερήφανη είναι για το ότι ασπάζομαι την καλοσύνη ως τρόπο ζωής. Έτσι πορεύομαι πιστεύοντας ακράδαντα πως είναι τελικά και η πιο έξυπνη επιλογή.
– Ποιους «ήρωες» και «ηρωίδες» θα ήθελες να υποδυθείς;
* Δεν έχω στο μυαλό μου ηρωίδες που θα θελα να υποδυθώ, εκτός ίσως από μια που θα μου επιτρέψετε να την κρατήσω για τον εαυτό μου. Έχω στο μυαλό μου συναντήσεις με ανθρώπους που θα ‘θελα να συμβούν. Με κάποιους που θαυμάζω και δεν έχουμε βρεθεί αλλά και με άλλους που έχουμε βρεθεί και πιστεύω ότι έχουμε ακόμη πολλά να πούμε.
– Τι απεχθάνεσαι και τι σε συγκινεί;
* Απεχθάνομαι πολλά πράγματα, να μου παίρνουν τη σειρά στο μετρό, να μη μ’ εξυπηρετούν στις δημόσιες υπηρεσίες, να με κοιτάζουν με αγένεια, να με σπρώχνουν, απεχθάνομαι την καθημερινή μικρή δόση βίας που καραδοκεί σε κάθε μας βήμα και εκμαυλίζει τον πολιτισμό μας ανυποψίαστα. Με συγκινεί η ξαφνική, αναπάντεχη καλοσύνη από άγνωστους ανθρώπους, η ευγένεια και η αλληλεγγύη.
– Υπάρχει κάτι που σε έκανε (κάποτε) να… ντραπείς;
* Ντρέπομαι καθημερινά, ντρέπομαι για κάθε άστεγο που συναντώ, για κάθε πρόσφυγα που πνίγεται, για κάθε άνθρωπο ή ζώο που βασανίζεται, για κάθε άρρωστο που δεν έχει τα φάρμακά του, συν-ντρέπομαι για όλα αυτά.
– Τι θα ήθελες να ευχηθείς για τη δεκαετία που έρχεται;
* Εύχομαι για τη δεκαετία που έρχεται μικρές καθημερινές επαναστάσεις καλοσύνης κι αλληλεγγύης που ίσως μας οδηγήσουν κάπου καλύτερα. Και για τον καθένα να υγιαίνει και να χαίρεται.
– Ευχαριστώ πολύ.
* Κι εγώ ευχαριστώ.
Βιογραφικό Δέσποινας Γιαννοπούλου
Στο θέατρο συνεργάστηκε με τον Θανάση Παπαγεωργίου στις παραστάσεις «Το τραγούδι του νεκρού αδερφού», «Περιμένοντας τον Μπέκετ», «Ακούω ήχον κώδωνος», «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» (Αμέλια). Συμμετείχε κατόπιν στις παραστάσεις «Ταρτούφος» (Μαριάννα, σκην. Γ. Ιορδανίδη, ΔΗΠΕΘΕ Σερρών), «Δεν είμαι εγώ» (Ντεζιρέ, σκην. Κ. Τσιάνου, Θέατρο Ακάδημος), «Η τύχη της Μαρούλας» (Μαρούλα, σκην. Α. Βουτσινά, ΚΘΒΕ), «Ξανά μαζί» (Νοσοκόμα, σκην. Γ. Ιορδανίδη, Θ. Άλφα), «Εκκλησιάζουσες» (σκην. Θ. Θεολόγη, ΔΗΠΕΘΕ Βόλου), «Μπαμπάδες με ρούμι» (Τζένη, σκην. Θ. Θεολόγη, ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης), «Το φιόρο του Λεβάντε» (Κατερίνα, σκην. Κ. Τσιάνου, Θ. Άνεσις), «Ο μπακαλόγατος» (Λίτσα, σκην. Π. Φιλιππίδη, Θ. Μουσούρη). Με το ΚΘΒΕ στις παραστάσεις «Λωξάντρα» (Αγαθώ, σκην. Σ. Χατζάκη), «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» (Καίτη, σκην. Γ. Ρήγα), «Πέερ Γκυντ» (Άνιτρα, σκην. Γ. Μαργαρίτη). Στο θέατρο Παλλάς στην παράσταση «Ο κύκλος με την κιμωλία» (Νέα αριστοκράτισσα, Λουδοβίκα, σκην. Κ. Μαρκουλάκη). Με τον ΘΟΚ στην παράσταση «Η τάξη μας» (Ζόχα, σκην. Γ. Καλαβριανός). Τηλεοπτικά συμμετείχε στις σειρές «Χορεύοντας στη σιωπή», «Ματωμένα χώματα», «Εθνική Ελλάδας» και στη σερβική ταινία μεγάλου μήκους «Ψάχνοντας τον τυχερό».
***
Το Hotel Éternité του Γιάννη Καλαβριανού στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου
***
Το νέο έργο του Γιάννη Καλαβριανού ανεβαίνει στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» ύστερα από ανάθεση του Εθνικού Θεάτρου. Βασικοί ήρωές του είναι οκτώ εργαζόμενοι σε ένα ξενοδοχείο, όπου τίποτε δεν επιτρέπεται να παλιώσει. Η γενική διευθύντρια προσπαθεί να παγώνει τον χρόνο πιστεύοντας πως αυτό θα βοηθήσει τους πελάτες που καταλύουν εκεί να διαχειριστούν τη ζωή τους που περνά. Ή που δεν περνά.
Ο Γιάννης Καλαβριανός σημειώνει: «Το Hotel Éternité, δεν είναι ένα συνηθισμένο ξενοδοχείο. Ίσως δεν θα έπρεπε καν να κατατάσσεται στα ξενοδοχεία. Είναι ένας τόπος, όπου καταλύουν άνθρωποι που κάτι τους συνέβη. Και που απέκτησαν μια… ξεχωριστή θα έλεγα, αντίληψη του χρόνου. Άνθρωποι, λοιπόν, ευαίσθητοι. […]
Όλους αυτούς τους ενοίκους, δεν τους βλέπουμε ποτέ. Βλέπουμε μόνον τη διευθύντρια, το προσωπικό, έναν γιατρό και έναν παράξενο άνδρα που μεταμφιέζεται και συνεχώς κοροϊδεύει την ανθρώπινη αγωνία. Τις δικές τους ζωές παρατηρούμε, να πασχίζουν σε 24ωρη βάση να διατηρήσουν μια ουτοπία, χωρίς να τους επιτρέπεται να δείξουν αντίστοιχη αδυναμία ή φόβο για τον χρόνο που τρέχει. Έχουν αφιερωθεί σε μία αποστολή μεγαλύτερη από εκείνους, προσπαθώντας να φτιάξουν κάτι μονιμότερο από το άπιαστο παρόν. Να διατηρήσουν ένα μέρος όπου ο χρόνος θα γυρίζει κι «αλλιώς», ένα μέρος όπου ο θάνατος δεν θα υπάρχει.
Όμως, κανείς δεν καταφέρνει να κρατήσει τον παράδεισό του για πάντα – ίσως ο παράδεισος μόνο έτσι να φτιάχνεται, από υπερβολικά συμπυκνωμένο χρόνο. Δεν πειράζει. Άλλωστε, η τελειότητα είναι γι’ αυτούς που δεν έχουν φαντασία».
∼
Από 16 Ιανουαρίου 2020 έως 12 Απριλίου 2020
Hotel Éternité
Γιάννη Καλαβριανού
ΚΤΙΡΙΟ ΤΣΙΛΛΕΡ – ΣΚΗΝΗ «ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ»
Συντελεστές παράστασης
Γιάννης Καλαβριανός – Σκηνοθεσία
Εύα Μανιδάκη – Σκηνικά
Βάνα Γιαννούλα – Κοστούμια
Νίκος Βλασόπουλος – Φωτισμοί
Θοδωρής Οικονόμου – Μουσική
Χρήστος Παπαδόπουλος – Επιμέλεια κίνησης
Εύη Νάκου – Βοηθός σκηνοθέτη
Μαρίνα Μουρτζή – Βοηθός ενδυματολόγου
Σταύρος Μπαλής – Βοηθός σκηνογράφου
Βάνια Παπανικολάου – Συνεργάτης στη δραματουργία
Βιβή Σπαθούλα – Δραματολόγος παράστασης
Διανομή ρόλων
Δέσποινα Γιαννοπούλου – Γιούλια
Γιώργος Γλάστρας – Ένας γέρος, ένας άντρας με καλοκαιρινά, Μάικλ Τζάκσον, ένας άντρας
Μαρία Κατσιαδάκη – Μαίρη
Χρήστος Κραγιόπουλος – Πέντρο
Νίκος Λεκάκης – Λούκας
Χριστίνα Μαξούρη – Αμινά
Αλεξία Μπεζίκη – Μάγια
Αργύρης Ξάφης – Τζέημς
Τιμές εισιτηρίων
Σάββατο, Κυριακή & επίσημες αργίες (Ενιαία Τιμή) 18€
Τετάρτη & Πέμπτη (Ενιαία Τιμή) 15€
Παρασκευή (Ενιαία Τιμή) 13€
Ομαδικές Κρατήσεις Εισιτηρίων (25 άτομα και άνω)
12€ ανά άτομο
Ομαδικό φοιτητικό 10€
ΕΙΔΙΚΕΣ ΤΙΜΕΣ (Ισχύουν για όλες τις Σκηνές)
Φοιτητικό – Νεανικό (έως 26 ετών)
Πέμπτη 10€ (εκτός διακεκριμένης ζώνης)
Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή 13€ (εκτός διακεκριμένης ζώνης)
Άνω των 65 ετών
Τετάρτη 10€ (εκτός διακεκριμένης ζώνης)
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή 13€ (εκτός διακεκριμένης ζώνης)
Κάρτα Ανεργίας (Τετάρτη & Πέμπτη) 5€
AMEA (Καθημερινά & Σαββατοκύριακο) 5€ – Συνοδός ΑΜΕΑ: 5€
Πολύτεκνοι (Καθημερινά & Σαββατοκύριακο) 10€ (εκτός διακεκριμένης ζώνης)
