Γκέι και στρέιτ, καλό και κακό, γυναίκες και άνδρες, μέρα και νύχτα, άσπρο και μαύρο, σωστό και λάθος. Διαχωρισμοί και αντιθέσεις. Δίπολα και ζεύγη αρχετυπικά. Αναχρονιστικές απόψεις! “Cock” του Μάικ Μπάρτλετ σε σκηνοθεσία και μετάφραση Κατερίνας Ευαγγελάτου. “Γιατί μου λες πως το με τι κοιμάμαι είναι πιο σημαντικό από το με ποιον κοιμάμαι;”. Τέσσερις χαρακτήρες διαφορετικοί αλλά με τις ίδιες ματαιώσεις και επιθυμίες, με τα ίδια πάθη. Το έργο, σύγχρονο, απέριττο και ευρηματικό, παίζει με τις πολλές σημασίες της λέξης cock, από τον πετεινό, το ανδρικό μόριο, τις ανοησίες και τα φληναφήματα έως την κάνουλα και τον κόκορα του όπλου.
Στην καρδιά του έργου βρίσκονται τα αρχέγονα ερωτήματα για τη ζωή και τον έρωτα. Ερωτήματα παγκόσμια. Τι θέλει ο άνθρωπος; Τι κάνει για να το αποκτήσει; Γιατί ερωτευόμαστε; Έχει σημασία αν ερωτευόμαστε άνδρα ή γυναίκα; Τι σημαίνει απιστία; Πώς διαχειριζόμαστε την ερωτική προδοσία; Ο έρωτας έχει λογική; Τι είναι πολιτικώς ορθόν και γιατί πρέπει να επαναπροσδιορίζεται; Υπάρχει ηθικώς αποδεκτό; Έχουν λόγο ύπαρξης οι ηθικές αντιρρήσεις; Με πολλές και ενδιαφέρουσες αναγνώσεις, το θέμα του έργου είναι ο άνθρωπος. Ο Μάικ Μπάρτλετ βάλλει κατά των μικροαστικών στερεοτύπων, κατά της απαρχαιωμένης σύγχρονης κοινότητας. Οι ήρωές του γεμάτοι μικροπρέπειες και χειριστικές συμπεριφορές, εκβιάζουν συναισθηματικά και κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους ή με τους ορισμούς. Τη διαφορετικότητα, την ανεκτικότητα, την παραδοξότητα, το είδωλο της κοινωνίας, τη χειραφέτηση, τις εναλλακτικές ταμπέλες, τις νέες ταυτότητες, τα υπαρξιακά προβλήματα.
Ο Τζον (Δημήτρης Μοθωναίος), ο μόνος ήρωας που έχει όνομα, αποτελεί το μήλον της Έριδος. Είναι σε σχέση με τον Α (Μάκης Παπαδημητρίου) που τον πνίγει με την υπερβολική αγάπη του. Γνωρίζει τη Γ (Ιωάννα Παππά) και βιώνει μαζί της μια εμπειρία σχεδόν μεταφυσική, εμπειρία πρωτόπλαστων. Η σχέση με μια γυναίκα δείχνει ακατανόητη γιατί ο κοινωνικός καθρέφτης έχει αντιστραφεί. Στην εποχή μας η αγάπη μπορεί να πει το όνομά της, σε αντίθεση με την εποχή του Όσκαρ Ουάιλντ, σε αντίθεση με την εποχή του Ζαν Κοκτό. Ο Π (πατέρας – Γιώργος Κοτανίδης) αναλαμβάνει να υπερασπιστεί την προοδευτική κοινωνία που κληροδοτεί στη νέα γενιά. Στο τέλος η κάθαρση έρχεται ως φυσική συνέχεια ενός δείπνου εξαντλητικού, βασανιστικού σαν ανάκριση. Δεν υπάρχει απάντηση. Υπάρχει πραγματικότητα. Ευθυγράμμιση στο συνηθισμένο. “…Να η φύση σου. Βγαίνει στην επιφάνεια. Αυτά είναι στα γονίδιά σου. Η τεμπελιά. Στα γονίδιά σου”, λέει ο Α στον Τζον. ΄Οταν παίρνεις μιαν απόφαση δεν μπορείς να κάνεις πίσω. Ένα καινούργιο έργο που επαναπροσδιορίζει τα πράγματα, βάζει το μαχαίρι στο σημείο που ενοχλεί και θέτει το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων. Σκεφτείτε μόνον ότι αν το έργο παρουσίαζε το παραδοσιακό πρότυπο ζευγαριού, αν δηλαδή ένας σύζυγος απατούσε τη σύζυγό του με μια άλλη θα είχαμε ένα μπουλβάρ ή μια ελληνική κωμωδία του ’60. Το έργο όμως έχει να κάνει με τη μοναδική σημερινή πραγματικότητα.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί σίγουρα, ευθύβολα αλλά και με το γνωστό της ταλαντούχο ενθουσιασμό. Η μετάφρασή της δεν αλλοιώνει τίποτα από την αίσθηση του χιούμορ και την περιπαικτικότητα του συγγραφέα, τις κρυφές χορδές και το ρυθμό του κειμένου, τη λεπτότητα, την πολυπλοκότητα των σχέσεων, των επιχειρημάτων, των διλημμάτων. Σκηνικό δεν υφίσταται, ούτε αντικείμενα, ούτε έπιπλα, ούτε καν παντομίμα, σύμφωνα άλλωστε και με τις οδηγίες του συγγραφέα. Αντί γι’ αυτά το κοινό, απέναντι από τους ηθοποιούς, εστιάζει την προσοχή του στα συμβάντα επί σκηνής, στη δράση. Μοντέρνα και υπαινικτικά, απόλυτα πετυχημένα τα κοστούμια της Βικτώριας Καρβούνη. Πάντα εξαιρετική η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, πρωτότυπη αλλά και εντός της ατμόσφαιρας του έργου. Εξοχοι και οι τέσσερις ηθοποιοί με προεξάρχοντα τον Μάκη Παπαδημητρίου που ισορροπεί σε ένα δύσκολο ρόλο και δεν υποκύπτει στην παγίδα του γραφικού γκέι. Στο θέατρο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες.