22.7 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος: “Το χρέος της γενιάς μου είναι να δημιουργήσει, και αυτή, πολιτισμό”

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Την Κυριακή 14 Μαΐου 2017 παρακολούθησα στο θέατρο «Πόρτα» την τελευταία παράσταση του έργου «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο». Ευτυχώς πρόλαβα, οφείλω να συμπληρώσω. Καθώς ο χρόνος μου δεν μού επιτρέπει να παρακολουθώ και παραστάσεις για νεανικό κοινό, απορώ κι εγώ πώς τα κατάφερα και είδα τη συγκεκριμένη δουλειά της ομάδας Patari Project. Έξι θαυμάσιοι ηθοποιοί πάνω σε μια εξέδρα – ουρά πιάνου, περίπου 75 cm από το έδαφος, δίχως σκηνικά αντικείμενα και θεατρικά κοστούμια, παρουσίαζαν μια ξεκαρδιστική εκδοχή του μύθου της Σταχτοπούτας. Έφτιαχναν το σκηνικό, άλλαζαν ρόλους εν ριπή οφθαλμού, έκαναν τους ήχους και τα οπτικά εφέ της παράστασης με μόνο εργαλείο το σώμα και τη φωνή τους. Δημιουργούσαν επικά επεισόδια και μυστηριώδη τοπία χρησιμοποιώντας την κίνηση και τη σωματικότητά τους. Από τις ωραιότερες περιπτώσεις που μπορεί να πετύχει ο θεατής -μικρός και μεγάλος- στο θέατρο. Ένα αναμφισβήτητο μικρό αριστούργημα για όλες τις ηλικίες, στη μεγάλη παράδοση του θεάτρου για παιδιά που έχει δημιουργήσει η Ξένια Καλογεροπούλου.

Ανάμεσα στους έξι ξεχωριστούς ηθοποιούς και ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, στο ρόλο του Πρίγκιπα. Ένας ηθοποιός πολύπλευρος, με φαντασία και εφευρετικότητα. Το 2014, στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, τον θυμάμαι ως Léonardo στο «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα σε σκηνοθεσία Βασίλη Ανδρέου. Οργισμένο, ασυγκράτητο, πυρετικό, παθιασμένο, ερωτικό, πεισματάρη, εμμονικό, αυτοκαταστροφικό, υπέροχο. Το 2015 ως αθυρόστομο, επιρρεπή στη διαπλοκή, χλευαστικό και φασαριόζο Σουίτς στο «Mojo» του Τζεζ Μπάτεργουρθ σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.

Ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος τα τελευταία χρόνια έχει συμμετάσχει, εκτός των άλλων, στις παραστάσεις «Μύτη» (2017), «Οι ιδιοτροπίες της Μαριάννας» (2016), στον Χορό του «Αίαντα» (2015). Επίσης, στα έργα «Το νησί των θησαυρών» του Robert Louis Stevenson, «Μεσοπέλαγα» (2014), «Το μυστήριο της πολιτείας Χάμελιν» (2014) σε σύλληψη και σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Το χειμώνα που μας πέρασε τον θαυμάσαμε στο εκρηκτικό «Μεγάλο κρεβάτι» των Μάνου Βαβαδάκη, Χαράς – Μάτας Γιαννάτου, Γιάννη Νιάρρου, που παίχτηκε στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Στο έργο αυτό ένας εκπληκτικά επινοητικός θίασος νέων καλλιτεχνών, χρησιμοποιώντας δομή και στοιχεία από την αθηναϊκή επιθεώρηση, συνέθετε το τοπίο του έρωτα στη σύγχρονη Αθήνα. Παραποιώντας σκηνικά τις αναπαραστάσεις αθηναϊκών συμβόλων, δημιουργούσε ένα νέο αισθητικό περιβάλλον για να ενταχθούν οι ήρωες ενός σπονδυλωτού νέο-κιτς θεάματος. Τα αυτόνομα σκετς και τα τραγούδια συνδέονταν μέσω της κοινής θεματικής του έρωτα και η σάτιρα μετατρεπόταν σε στοιχείο διαπραγμάτευσης για τη θέση μας στη σημερινή κοινωνία αξιών και το ρόλο του έρωτα στις ζωές μας.

Πρόσφατα συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας “Επαφή” του Τώνη Λυκουρέση. Η υπόθεση της ταινίας διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια μιας εκτεταμένης διακοπής ρεύματος, ένα αθηναϊκό καλοκαίρι, που ακινητοποιεί πέντε διαφορετικά ασανσέρ. Μέσα σ’ αυτά πέντε ζευγάρια καθημερινών ανθρώπων αναγκάζονται να συμβιώσουν κάτω από αυτές τις έκτακτες συνθήκες ενός σύντομου χρονικού διαστήματος ακινησίας και σταδιακά οι συνθήκες του εγκλεισμού οδηγούν στην ανάδυση συναισθημάτων, καταστάσεων και αντιδράσεων απρόβλεπτων που θα οδηγήσουν σε πραγματικά ακραίες συμπεριφορές μιας σωματικής και ψυχικής σύγκρουσης του ενός με τον άλλον.

Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών, έχει παρακολουθήσει τα σεμινάρια: Κινηματογράφου Τεχνικής Meisner με τον Αθανάσιο Καρανικόλα και Σώματος και Φωνής Tadashi Suzuki στη Σικυώνα σε διοργάνωση Θόδωρου Τερζόπουλου – μέθοδοι: Meyerhold, Grotowski, Όπερα του Πεκίνου. Επίσης έχει παρακολουθήσει μαθήματα φωνητικής με τη Λουκία Φρατσέα, μαθήματα πιάνου για 15 χρόνια και ντραμς. Έχει ήδη συμμετάσχει σε αρκετές ταινίες και επιπλέον είναι φοιτητής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης.

Πώς είναι, άραγε, να ισορροπείς στο χείλος του γκρεμού ή στην άκρη της καρέκλας; Αυτό θα το διαπιστώσουμε στην επανάληψη της ανατρεπτικής και απόλυτα σύγχρονης εκδοχής της «Μύτης» του Γκόγκολ στο “Πόρτα” και πιθανότατα στην επόμενη παιδική παράσταση της ομάδας Patari Project, που θα είναι μια έκπληξη. Στη συνέντευξη που ακολουθεί μας μιλά για το παιδικό θέατρο, για την ομαδικότητα, για συνεργασίες, για όνειρα και μελλοντικά σχέδια, για το χρέος της γενιάς του. Μας εξομολογείται ότι τον γοητεύουν οι «κακοί» και σκοτεινοί ρόλοι στα έργα, οι αντιήρωες. Ίσως, όπως μας λέει, γιατί τους νιώθει πολύ μακριά του και τον εξιτάρει η σκέψη να τους προσεγγίσει, να τους συμπαθήσει και να τους ενσαρκώσει. Αποτελούν γι’ αυτόν μια πρόκληση. Ως άνθρωπος πράγματι πόρρω απέχει από το να τον θεωρήσεις κακό και σκοτεινό, είναι ιδιαίτερα γλυκός, σεμνός, ευγενικός, λαμπερός, πάντα χαμογελαστός και πολύ καλλιεργημένος. Ως καλλιτέχνης έχει αυτό που αποζητά το κοινό, τον αυθορμητισμό, την πρωτοτυπία, τη δύναμη. Ένας νέος ηθοποιός με πολύ μέλλον μπροστά του που μας έχει δείξει ότι σέβεται το κοινό, γιατί γνωρίζει ήδη πολύ καλά πως χωρίς σεβασμό για το κοινό δεν υπάρχει σεβασμός για το θέατρο.

* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ατέλειωτα παιχνίδια με φίλους και τις μαγικές γεύσεις από τα φαγητά της γιαγιάς μου.

– Πώς συνέβη και μπήκαν η υποκριτική και το θέατρο στη ζωή σου;

* Σίγουρα έπαιξε ρόλο ότι η μητέρα μου με πήγαινε θέατρο από πολύ μικρό. Αλλά η πρώτη μου ουσιαστική επαφή ήταν μπαίνοντας στον Δραματικό Όμιλο στην 2α Γυμνασίου και συνεχίζοντας μέχρι την αποφοίτησή μου.

– Ποιοι από τους καθηγητές σου άφησαν τη σφραγίδα της διδασκαλίας τους στον τρόπο υποκριτικής σου και σε βοήθησαν συνολικά;

* Ήμουν πολύ τυχερός μπαίνοντας στη Σχολή του Ωδείου Αθηνών γιατί βρέθηκα, πρώτον με ένα υπέροχο έτος και δεύτερον με καθηγητές όπως οι Αργύρης Ξάφης, Θοδωρής Αμπαζής, Λυδία Κονιόρδου, Ηλίας Κουνέλας, Γιώργος Ζαμπουλάκης, Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης. Όσο περνάνε τα χρόνια βρίσκω μπροστά μου όλο και περισσότερο όσα μου έμαθαν στη Σχολή.

– Τι θα ήθελες να μας πεις για τον πρίγκιπα, που υποδύθηκες στην παράσταση «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο»;

* Ήταν η πιο ευχάριστη, αν και φαινόταν η πιο κουραστική, θεατρική μου εμπειρία. Τόσο γιατί, πάνω στη σκηνή, το θέατρο ήταν παιχνίδι, όσο και επειδή μετά το τέλος απολάμβανα τα χαμόγελα των μικρών και… μεγάλων θεατών.

 

– Τι θα ήθελες να πεις στον πρίγκιπα, αν υπήρχε;

* Ζήσε τη ζωή.

– Πώς δημιουργήθηκε αυτή η θεατρική δουλειά της ομάδας Patari Project;

* Ομαδικά. Με ατέλειωτους αυτοσχεδιασμούς και την εμπνευσμένη καθοδήγηση της Σοφίας Πάσχου και της Εριφύλης Στεφανίδου.

– Ποιο είναι το αγαπημένο σου παραμύθι;

* Το Lion King.

– Τι σου αρέσει περισσότερο στο θέατρο για παιδιά και εφήβους;

* Η ειλικρίνεια των παιδιών. Μπορούν να σου πουν την πιο πικρή αλήθεια αλλά όταν τα δεις να σου χαμογελάνε είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή.

– Τι σχέση έχουν οι πολιτικές επιστήμες που σπουδάζεις, με το θέατρο;

* Το θέατρο είναι μια μικρή κοινωνία. Και το αντίθετο…

– Ποια πρέπει, κατά τη γνώμη σου, να είναι η σχέση ηθοποιού – σκηνοθέτη;

* Ο σκηνοθέτης είναι ο μαέστρος. Οι ηθοποιοί είναι η ορχήστρα… παίζουν μαζί. Χρειάζεται η αγαστή συνεργασία τους για να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

– Ποιος είναι ο εχθρός της σκέψης, της ικανότητας για δημιουργία;

* Όταν κάποιος επαναπαύεται στις δάφνες του, στην επιτυχία του.

– Έχει σημασία να λειτουργούμε ομαδικά; Κυρίως στο θεατρικό χώρο;

* Μιλάμε για το πιο ομαδικό επάγγελμα. Ακόμα και σε μονόλογο πίσω από τον ηθοποιό εργάστηκε μια ομάδα για το τελικό αποτέλεσμα. Όσο πιο ομαλή και όμορφη η συνεργασία τόσο περισσότερες πιθανότητες για ένα όμορφο αποτέλεσμα.

– Πόσο απλό είναι να έχουμε νέες ιδέες;

* Θέλει βάσεις. Ξεκινάς από ό, τι έχεις ως αφετηρία και με δουλειά, κυρίως πρακτική, μπορούν να γεννηθούν νέες ιδέες. Δεν είναι μόνο θέμα λογικής γιατί πολλές φορές ένα λάθος ή ένα τυχαίο γεγονός σε οδηγεί σε κάτι καινούργιο.

 

– Ποιο πιστεύεις ότι είναι το χρέος της γενιάς σου και ποια τα βασικά της εμπόδια;

* Το χρέος της είναι να δημιουργήσει, και αυτή, πολιτισμό. Και αυτό επιτυγχάνεται από πολλούς νέους. Το εμπόδιο δεν είναι τόσο οικονομικό όσο το ότι η υπεραπλούστευση της καθημερινότητας από την τεχνολογία έχει προκαλέσει μια νωθρότητα σε ένα μεγάλο μέρος της γενιάς μου.

– Έχεις παίξει σε παραστάσεις που δημιουργήσατε μόνοι σας συνάδελφοί σου νέοι ηθοποιοί και συντελεστές. Ποια προβλήματα, εσωτερικά και εξωτερικά, δημιουργήθηκαν σε αυτές τις περιπτώσεις;

* Και οι δυο παραστάσεις που έκανα εξ ολοκλήρου με νέους ηθοποιούς και συντελεστές ήταν στην Πειραματική του Εθνικού. «Ο θάνατός μου» (Ανδρέας Ανδρέου) και «Το Μεγάλο Κρεβάτι» (Μάνος Βαβαδάκης). Δεν αντιμετωπίσαμε διαφορετικά προβλήματα από αυτά που συναντάς σε οποιοδήποτε άλλο θίασο. Αντίθετα και στις δυο περιπτώσεις οι φιλικές σχέσεις μεταξύ μας μόνο ευεργετικά δούλεψαν. Προσωπικά επιδιώκω τέτοιες συνεργασίες για την ελευθερία της δημιουργίας.

– Τι ρόλο παίζει η φαντασία στη ζωή σου και στην τέχνη σου;

* Ονειρεύομαι και στον ξύπνιο μου. Μου αρέσει να δημιουργώ σενάρια, να φτιάχνω ιστορίες και να μπερδεύω διαφορετικές καταστάσεις που συναντάω στη ζωή μου. Αυτό εννοείται με βοηθάει στην τέχνη μου αλλά και στο να αντιμετωπίζω τη ζωή με χιούμορ.

– Νιώθεις άγχος για το επόμενο βήμα σου και ποιο θα είναι αυτό;

* Έχω μια καλή ανησυχία. Χαίρομαι που κάνω αυτό που αγαπώ και ελπίζω να συνεχίσουν να με εμπιστεύονται άνθρωποι που θαυμάζω για να συνεργαστώ μαζί τους.

– Η θέση του καλλιτέχνη είναι πάντα απέναντι από την εξουσία;

* Οποιαδήποτε καλλιτεχνική δράση ενέχει πολιτική θέση. Η τέχνη σχολιάζει τα κακώς κείμενα και ακόμα περισσότερο η κωμωδία – σάτυρα αντλεί υλικό από την αποτυχία και τα λάθη της κοινωνίας και δη της εξουσίας. Από την αρχαιότητα και στις κωμωδίες και στις τραγωδίες.

– Η ζωή του καλλιτέχνη έχει αγωνίες, έρευνα, απογοητεύσεις και συνεχές τρέξιμο. Πώς προσαρμόζεις την καθημερινότητά σου και πώς προετοιμάζεσαι ψυχολογικά για τυχόν αντιξοότητες;

* Σημαντικό ρόλο παίζει η οργάνωση του χρόνου. Έτσι γλιτώνω το μισό κομμάτι της πίεσης σε ό, τι αφορά τη δουλειά. Όσον αφορά την ψυχολογική στήριξη έχω την οικογένειά μου, τους φίλους μου και την πίστη μου στο Θεό.

– Ποια θεωρείς τα φλέγοντα ζητήματα για την κοινωνία μας σήμερα;

* Η οικονομική κρίση ήρθε ως απόρροια της ηθικής κρίσης. Γίνονται εύκολα εκπτώσεις στις ηθικές αξίες και χάνεται ο αλληλοσεβασμός των ανθρώπων δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο. Αφού δεν με σέβονται, δεν θα σεβαστώ.

– Τι σε κάνει να πλήττεις;

* Η έλλειψη χιούμορ ή ευαισθησίας.

– Σε ποια θεατρικά έργα θα ήθελες να παίξεις και ποιους ρόλους να υποδυθείς; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;

* Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο ρόλο στο μυαλό μου αλλά πάντα με γοήτευαν οι «κακοί» και σκοτεινοί ρόλοι στα έργα. Οι αντιήρωες. Τους νιώθω πολύ μακριά μου και με εξιτάρει η σκέψη να τους προσεγγίσω, να τους συμπαθήσω και να τους ενσαρκώσω. Αποτελούν πρόκληση. Αγαπημένους συγγραφείς θα ανέφερα Ντοστογιέφσκι, Μπέκετ και Προυστ.

– Πρόσφατα συμμετείχες και σε μια ταινία…

* Ναι. Στην “Επαφή” του Τώνη Λυκουρέση. Η ταινία θα βγει -κατά πάσα πιθανότητα- του χρόνου στους κινηματογράφους. Ευχαριστώ ειδικά τον κύριο Λυκουρέση που μου εμπιστεύτηκε το ρόλο!

– Ποιο ρόλο παίζεις στην ταινία;

* Υποδύομαι ένα νέο που ζει τον έρωτά του, τον Πέτρο.

– H δημοσιότητα βοηθά τον καλλιτέχνη;

* Η βοήθεια που προσφέρει στον καλλιτέχνη η δημοσιότητα είναι η δημιουργία ευρύτερου κοινού για να επικοινωνήσει το έργο του. Η τέχνη θέλει βήμα. Το θέατρο θέλει κοινό. Και αν μη τι άλλο προσφέρει υλικά οφέλη στον καλλιτέχνη, πρέπει να ζήσει και αυτός.

– Τι σημαίνουν για σένα οι λέξεις «φόβος» και «θυμός»;

* O φόβος και ο θυμός χρειάζονται στη ζωή μας αλλά στη «σωστή δόση» και με κατάλληλη διαχείριση. Εκφράζω τον θυμό μου με τρόπο για να μη συσσωρευτούν συναισθήματα μέσα μου και νιώθω ή εκφράζω τον φόβο μου για να τον μοιραστώ και να τον ξορκίσω.

 

– Οι λέξεις «αγάπη» και «έρωτας»;

* Αγάπη: Όταν θέλω να βλέπω τον άλλο ευτυχισμένο. Έρωτας: Έχει δυο όψεις. Ή σου δίνει φτερά, ζωή, χαρά ή είναι οδύνη, όπως γράφει ο Μαρσέλ Προυστ.

– Οι λέξεις «συγχώρεση» και «συγγνώμη».

* Η συγγνώμη έχει καταντήσει μια επιπόλαια λέξη, είναι εύκολη. H συγχώρεση είναι λυτρωτικό συναίσθημα που δείχνει ευαισθησία, γενναιοδωρία και πνευματική ανωτερότητα. Όσες φορές συγχώρεσα στη ζωή μου ένιωσα ανακούφιση και χαρά.

– Αν βρισκόσουν τώρα μπροστά σε ένα παράθυρο, τι τοπίο θα ήθελες να έβλεπες;

* Ένα ποτάμι με ήρεμα νερά γεμάτο πλατάνια.

– Πώς είναι η καθημερινότητά σου και ποιες οι αγαπημένες σου συνήθειες;

* Δεν είμαι σπιτόγατος. Μ’ αρέσει να είμαι έξω. Για δουλειά για καφέ, ποτό, για μια ωραία βόλτα ή να δω θέατρο/σινεμά. Σπίτι κάθομαι για να παίξω πιάνο, να δω μια ταινία ή έναν αγώνα με παρέα.

– Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτό τον καιρό;

* «Στον κήπο του Επίκουρου», του Ίρβιν Γιάλομ.

– Ποιο είναι το προσωπικό σου καταφύγιο;

* Το πιάνο μου. Εκεί μπορώ, όπως λέμε, να τα βγάλω από μέσα μου. Να ηρεμήσω, να χαλαρώσω και να ταξιδέψω.

– Τέλος, ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;

* Αγαπώ τα ζώα. Αλλά δεν έχω χώρο και χρόνο να τους αφιερώσω, δυστυχώς.

  • Οι φωτογραφίες της συνέντευξης είναι του Παναγιώτη Μαΐδη. Τον ευχαριστούμε πολύ.

  

Πληροφορίες για τη “Μύτη” του Γκόγκολ – Θέατρο Πόρτα

Μια παράσταση εμπνευσμένη από το ομώνυμο διήγημα του Νικολάι Γκόγκολ, από τους Patari Project.

Μετά τη μεγάλη επιτυχία της παράστασης “Πιάνω Παπούτσι Πάνω στο Πιάνο”, οι Patari Project επιστρέφουν στο “Πόρτα” με μια παράσταση για ενηλίκους, εμπνευσμένη από το διήγημα του Νικολάι Γκόγκολ “Η Μύτη”.
Η μύτη του Κοβαλιώφ αποφασίζει να ξεκολλήσει από το πρόσωπό του κι εκείνος ξεκινά έναν απεγνωσμένο αγώνα για να τη βρει. Μια βουτιά σε έναν κόσμο παράλογο, όπου όλες οι ισορροπίες ανατρέπονται. Πώς είναι, άραγε, να ξυπνά κανείς έχοντας χάσει κάτι που θεωρεί δεδομένο; Να διαταράσσεται η ασφάλειά του; Να αμφισβητείται το κοινώς αποδεκτό; Και ποιος ορίζει τελικά τι είναι πραγματικότητα; Οι ήρωες στη “Μύτη” κινούνται σαν πιόνια σ’ ένα παιχνίδι που πιστεύουν ότι ορίζουν. Μπορούν, όμως, να υπάρξουν έξω απ’ αυτό; Έχουν στην πραγματικότητα περιθώρια αντίδρασης;

Οι Patari Project υπόσχονται μια διαφορετική, ανατρεπτική και απολύτως σύγχρονη ανάγνωση του μυθιστορήματος του Γκόγκολ. Ένας αντεστραμμένος κόσμος ζωντανεύει την ώρα που θεατές και ηθοποιοί αλλάζουν θέσεις, με τους πρώτους να κάθονται στη σκηνή του “Πόρτα” σε ειδικά διαμορφωμένες κερκίδες και τους δεύτερους να βρίσκονται πάνω στα καθίσματα του θεάτρου.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου
Δραματουργία: Juan Ayala
Μουσική Σύνθεση: Ανρί Κεργκομάρ
Κοστούμια: Κλαίρ Μπρέισγουελ
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Σκηνική Επιμέλεια: Άγγελος Καρύδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιωάννα Τρικενέ
Φωτογραφίες- video: Panagiotis Maidis

Παίζουν:
Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Ηλίας Μουλάς, Κίττυ Παϊταζόγλου, Εριφύλη Στεφανίδου, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος

Φωτογραφία: Παναγιώτης Μαΐδης

Πληροφορίες για το “Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο”

Τελευταία εορταστική παράσταση 14 Μαΐου
Δύο χρόνια παραστάσεις
Patari Project
Από 4 μέχρι 104 ετών

Θέατρο “Πόρτα”

Μια από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές και εισπρακτικές επιτυχίες της περσινής σεζόν, το “Πιάνω Παπούτσι πάνω στο Πιάνο”, που βασίστηκε σε μια ιδέα του Θωμά Μοσχόπουλου, υπό τους ήχους της μουσικής του Sergei Prokofiev, παρουσιάστηκε στο θέατρο “Πόρτα” από τους Patari Project υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια της Σοφίας Πάσχου.
Παράσταση θεατρικής ευδαιμονίας, όπως χαρακτηρίστηκε, διαμάντι στις στάχτες και θεατρικό δώρο, το “Πιάνω Παπούτσι πάνω στο Πιάνο” ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια μιας σύγχρονης ματιάς στο μύθο της Σταχτοπούτας, και μίλησε για τον αγώνα για ανεξαρτησία, τη νίκη πάνω στα στερεότυπα, την υπέρβαση των προσωπικών ορίων κι έναν έρωτα που έρχεται να λυτρώσει από τα προσωπικά δεσμά.
Γιατί έξι ηθοποιοί κι ένας πιανίστας ανεβαίνουν σε ένα πιάνο; Και καταρχάς… χωράνε εκεί πάνω; Ναι! Γιατί το πιάνο μετατρέπεται σε “πατάρι” και έτσι όλα μπορούν να συμβούν. Οι κολοκύθες γίνονται άμαξες, τα ποντίκια γίνονται άλογα, τα παλιά παπούτσια γίνονται γυάλινα γοβάκια. Αλλά και ο χορός γίνεται αφήγηση, η αφήγηση κοντσέρτο, και μια ολόκληρη ιστορία χωράει σε μια νότα! Κι έτσι, η Σταχτοπούτα και ο Πρίγκιπας μεγαλώνουν, ενώ οι μεγάλοι ξαναγίνονται παιδιά. Όλα αυτά συμβαίνουν πάνω στο πατάρι χωρίς μαγικά ραβδιά, παρά μόνο με το σώμα, τη φωνή και την παλλόμενη μουσική ενός από τους σπουδαιότερους συνθέτες του εικοστού αιώνα.

Συντελεστές

Η παράσταση είναι μία δημιουργία της ομάδας

Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου

Μουσική σύνθεση: Κορνήλιος Σελαμσής σε συνεργασία με την ομάδα

Μουσικός: Βασίλης Παναγιωτόπουλος

Σκηνικά: Ντέβιντ Νεγρύν

Κοστούμια: Κλαίρ Μπρέισγουελ

Φωτισμοί: Aλέξανδρος Αλεξάνδρου

Βοηθός σκηνοθέτη: Εριφύλη Στεφανίδου

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαΐδης

Trailer: Άρης Μπασιάς

Ηθοποιοί: Γιάννης Γιαννούλης, Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Αποστόλης Ψυχράμης

“Η Μύτη” του Γκόγκολ

Patari Project – Σημείωμα της σκηνοθέτιδας Σοφίας Πάσχου

“Η αναγκαιότητα είναι η μητέρα πάσης επινόησης”.

“Ανακάλυψα για πρώτη φορά την τεχνική της πλατφόρμας στο δεύτερο έτος της φοίτησής μου στη σχολή LISPA στο Λονδίνο. Αμέσως ήξερα ότι επρόκειτο να είναι πολύ σημαντική για την μετέπειτα καλλιτεχνική μου ζωή. Ένιωσα ενθουσιασμό και περιέργεια:

-Πώς μπορεί κανείς να πει μια ιστορία σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο;
-Πώς μπορεί κανείς να μετατρέψει τις δομικές δυσκολίες αυτής της φόρμας σε πλεονεκτήματα;

Η πρόκληση που παρουσιάζει η πλατφόρμα ως τεχνική είναι συναρπαστική και αποτελεί πηγή έμπνευσης, διότι, όταν συναντά κανείς περιορισμούς, αναλαμβάνει δράση η δημιουργική φαντασία του.

Τα τελευταία τρία χρόνια, διδάσκοντας αυτήν την τεχνική τόσο σε ηθοποιούς της Ελλάδας και του εξωτερικού όσο και σε ομάδες εκπαιδευτικών, σπουδαστών και παιδιών, συνειδητοποίησα πόσο μαγική είναι η πλατφόρμα: Είδα ομάδες να ανακαλύπτουν πως αυτό που στην αρχή φαντάζει ανέφικτο, μπορεί να γίνει εφικτό εάν “θέσουμε το μυαλό και τη δημιουργικότητά μας στην υπηρεσία” ενός πολύ μικρού χώρου. Επτά ή οκτώ άτομα πάνω σε μία πλατφόρμα διαστάσεων 1x160cm μπορούν να συνεργαστούν για να δημιουργήσουν επικές ιστορίες και τοπία χρησιμοποιώντας μόνο τα σώματα και τις φωνές τους. Δεν υπάρχει εξωτερική βοήθεια, μπορούν να στηριχθούν μονάχα στον εαυτό τους και στους συναδέλφους τους. Αυτοί οι επτά ή οκτώ άνθρωποι μπορούν να γίνουν ένα πλήθος χιλιάδων, μπροστά στα μάτια μας.

Ζώντας στο εξωτερικό εδώ και χρόνια, έχω παρακολουθήσει από μακριά αυτό που συμβαίνει στη χώρα μου. Ένιωσα μεγάλη ανάγκη να επιστρέψω και να κάνω μια παράσταση: μία παράσταση στην οποία να χρησιμοποιείται αυτή η τεχνική. Μία παράσταση που δεν στηρίζεται σε σκηνικό, κοστούμια ή φωτισμούς. Που έχει στο επίκεντρό της τον ηθοποιό, το ανθρώπινο δυναμικό. Που στηρίζεται στην ανθρώπινη φαντασία και εφευρετικότητα, στις ικανότητες και στη σκληρή δουλειά. Μία παράσταση για την εποχή μας. Μία παράσταση που μετατρέπει τη δυσκολία σε πλεονέκτημα.

Σε μία περίοδο κατά την οποία καλούμαστε να ξεκινήσουμε από το μηδέν, έχοντας για στήριγμα μονάχα τους εαυτούς μας και αυτό που ο καθένας μας μπορεί να προσφέρει ως μονάδα ενός ευρύτερου συνόλου, η πλατφόρμα μιλάει εκ μέρους μας. Αντιπροσωπεύει ένα πραγματικά δημοκρατικό θέατρο, ένα θέατρο που μπορούμε να το πάμε παντού και μέσα σε αυτό να δημιουργήσουμε όποιον κόσμο επιθυμούμε”. (Σοφία Πάσχου)

Πληροφορίες για την ταινία του Τώνη Λυκουρέση, “Επαφή”

Πέντε σταματημένα ασανσέρ. Ξένοι μεταξύ τους άνθρωποι παγιδεύονται. Μοιάζουν με συνηθισμένους ανθρώπους αλλά όλοι έχουν εσωτερικές φοβίες, κρυμμένες ατζέντες και καταπιεσμένα συναισθήματα. Η ένταση αυξάνεται. Δεν υπάρχει επικοινωνία – μόνο πικροί, θυμωμένοι άντρες και γυναίκες. Κόλαση σε 4 τετραγωνικά. Ο πόλεμος ξεκινάει.
– Ηθοποιοί
Νένα Μεντή
Άκης Σακελλαρίου
Χρήστος Λούλης
Αλεξάνδρα Αϊδίνη
Βασίλης Κουκαλάνι
Γιώργος Χριστοδούλου
Δομνίκη Μητροπούλου
Αναστασία Κονίδη
Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος
– Credits
Σκηνοθεσία: Τώνης Λυκουρέσης
Σενάριο: Δημήτρης Εμμανουηλίδης, Δομνίκη Μητροπούλου και Τώνης Λυκουρέσης
Παραγωγοί: Ηρακλής Μαυροειδής, Άγγελος Βενέτης
Associate Producer: Βίκυ Μίχα
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Θοδωρής Μιχόπουλος
Μοντάζ: Λάμπης Χαραλαμπίδης
Ήχος: Λέανδρος Ντούνης
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Σκηνογράφος: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Ενδυματολόγος: Μαρία Παπαδοπούλου
Make-up: Ασινόη Εφέλη
Διεύθυνση Παραγωγής: Γιώργος Σερντάρης
Εταιρεία Παραγωγής: Boo Productions Α.Ε
Συμπαραγωγή: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου
Με την υποστήριξη της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης (ΕΡΤ) Α.Ε
– Τεχνικά χαρακτηριστικά
Χώρα και Έτος Παραγωγής: Ελλάδα, 2016

“Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο”

Βιογραφικό Αλέξανδρου Χρυσανθόπουλου

Ημ. Γέννησης: 25.2.1991
Χρώμα μαλλιών: Καστανό
Ύψος: 1.78 m
Χρώμα ματιών: Γκριζοπράσινα
Βάρος: 73 kg

ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ
2016-17 – Σεμινάριο Εργαστηρίου Χώρος με την Έλενα Μαυρίδου και τον Σίμο Κακάλα
2014 – Σεμινάριο κινηματογράφου Τεχνικής Meisner, με τον Αθανάσιο Καρανικόλα
2013 – Απόφοιτος Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών
2011 – Σεμινάριο Σώματος και Φωνής Tadashi Suzuki στη Σικυώνα, διοργάνωση Θ. Τερζόπουλος, Μέθοδοι: Meyerhold, Grotowski, Όπερα του Πεκίνου

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ
Μαθήματα φωνητικής με τον Αποστόλη Ψυχράμη
Πιάνο: 15 χρόνια (Πυθαγόρειο Ωδείο, Ιδιαίτερα μαθήματα με τον Κορνήλιο Σελαμσή)
Ντραμς: 2 χρόνια (Ιδιαίτερα μαθήματα)

ΑΛΛΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ
Φοιτητής Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης

ΓΛΩΣΣΕΣ
Ελληνικά: Μητρική
Αγγλικά: Άριστα (Proficiency)

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
2017 – Επαφή (μεγάλου μήκους), σκην. Τώνης Λυκουρέσης (Πέτρος)
2013 – Ξυπνήσαμε (μικρού μήκους), σκην. Γιάννη Μπερερή (Αλέξανδρος)
2012 – Sphinx (μικρού μήκους), σκην. Κων/νου Καραμαγκιώλη (Άρης)
2010 – Casus Belli (μικρού μήκους), σκην. Γιώργου Ζώη (Νέος)

ΘΕΑΤΡΟ
Ως Ηθοποιός:
2017- «Μεγάλο κρεβάτι», σκην. Μάνος Βαβαδάκης, Πειραματική Εθνικού (-1)
2017- «Μύτη» του Γκόγκολ, ομάδα Patari Project, σκην. Σοφία Πάσχου, Θέατρο Πόρτα
2016- «Ο Θανατός μου ή με Θαυμάζουν είπαν» σκην. Ανδρέα Ανδρέου, Πειραματική Εθνικού
2016- «Οι ιδιοτροπίες της Μαριάννας» του Alfred de Musset, σκην. Θωμά Μοσχόπουλου, Θέατρο Πόρτα
2015- «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» σύλληψη ομάδα «Patari Project», σκην. Σοφία Πάσχου, Θέατρο Πόρτα
2015- «Αίαντας» Σοφοκλή, σκην. Βαγγέλη Θεοδωροπουλου, Αρχ. Θ. Επιδαύρου
2015- «Mojo» του Jezz Butterworth, σκην. Θωμά Μοσχόπουλου, Θέατρο Πορτα
2014- «Το μυστήριο της πολιτείας Χάμελιν», σύλληψη και σκην. Θωμά Μοσχόπουλου, Θέατρο Πόρτα
2014- «Ματωμένος Γάμος» του F.G. Lorca, σκην. Βασίλη Ανδρέου, Θέατρο Ν. Κόσμου
2014- «Μεσοπέλαγα» του Slavomir Mrozek, σκην. Αγγ. Γκιργκινούδη, Θέατρο Νέου Κόσμου
2013- «Το νησί των θησαυρών» Robert Louis Stevenson, σκην. Θωμά Μοσχόπουλου, Μέγαρο Μουσικής
2011- «Ναι» της Μαργαρίτας Καραπάνου, Ομάδα Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών, σκηνοθετική επιμέλεια Αργύρη Ξάφη, Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ
2011- “Μέδουσα” σύλληψη Θωμά Μοσχόπουλου, Φεστιβάλ Αθηνών
2010- “Πεντηκοστή” του David Edgar, ομάδα Vice Versa σκην. Αγγελική Γκιργκινούδη, ξύλινο στέκι σχολής «Καλών Τεχνών»

ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ
Αθλήματα: Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, τένις, βόλεϊ, χάντμπολ
Σκηνική πάλη και θεατρική ξιφασκία (με τον Θάνο Δερμάτη)
Δίπλωμα οδήγησης Ι.Χ.

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -