Οι Εκδόσεις Όστρια και η συγγραφέας Ειρήνη Βογιατζή προσκαλούν το κοινό στην παρουσίαση του βιβλίου “Χάθηκε ο ρόλος ήρθες εσύ”, που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 31 Μαΐου 2018, ώρα 20:00, στον χώρο του βιβλιοπωλείου “Επί Λέξει” (Ακαδημίας 32, Αθήνα).
Συντονισμός
Τζούλια Πουλημενάκου, ποιήτρια, αντιπρόεδρος του Ε.Π.Ο.Κ.
Χαιρετισμός, Γενική προσέγγιση του βιβλίου:
Νίκος Ταβουλάρης: Ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος – πρώην πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών
Λογοτεχνική Ανάλυση:
Ελένη Χριστοφοράτου, φιλόλογος, συγγραφέας, ποιήτρια
Λίτσα Δημητροπούλου, φιλόλογος, συγγραφέας, ποιήτρια
Απαγγελίες
Βάνα Πεφάνη, ηθοποιός, σκηνοθέτις, συγγραφέας
Τζούλια Πουλημενάκου, ποιήτρια, αντιπρόεδρος του Ε.Π.Ο.Κ.
Ελένη Χριστοφοράτου, φιλόλογος, συγγραφέας, ποιήτρια
Η συγγραφέας αναφέρει στο catisart.gr για το βιβλίο της: “Διαβάζοντας τι έχω γράψει από το ’13 έως το ’18 κάτι είχαν να μου πουν τα ποιήματα και κάτι ήθελα να τους φορέσω, να τους ακουμπήσω για να ξαποστάσω… Είναι σχεδόν τα περισσότερα βιωματικά -τουλάχιστον έτσι γράφω ως τώρα- επομένως αντιλήφθηκα ότι μιλάω κάπου σε αυτό το χρονικό διάστημα μέσα από αυτά με αφορμή κοινωνικά και προσωπικά γεγονότα που με στιγμάτισαν και σκάβοντάς με περισσότερο κατάλαβα ότι συνειδητά πια ξεφλουδίζομαι για να φτάσω όσο γίνεται στο κουκούτσι ή αλλιώς να συναντήσω το “εσωτερικό μου παιδί” μέσα από διάφορα ερεθίσματα που όλο μεγάλωναν την ανάγκη… Να αποδεχθώ το παιχνίδι με τους δαίμονές μου αγαπώντας τους, να ξεμπερδεύω μαζί τους. Συναντώ εμένα σε ένα βαθύτερο παλλόμενο γίγνεσθαι έχοντας υπ’ όψιν ότι ταυτόχρονα υπάρχουν αποδέκτες των “εξομολογήσεών” μου. Ειδικά η συγκεκριμένη συλλογή είναι σαν να φιλτράρεται πρώτα από εμένα για να περάσει στους άλλους -ούτως ή άλλως κάπως έτσι συμβαίνει και στο θέατρο, με τη διαφορά ότι εδώ δεν είσαι πίσω από έναν ρόλο, αν και παίζουμε – είμαστε πολλοί ρόλοι στην καθημερινότητά μας. Χρειάζεται άσκηση για να αποτινάξεις ρόλους και προσκολλήσεις, να αποκαλυφθείς εσύ σε εσένα κατά πρώτο μέλημα. Δεν είναι κι από τις πιο εύκολες η ζωή μου, συνεπώς εδώ δεν συμβαίνει ανώδυνα η όλη διαδικασία… Το περιεχόμενο είναι κάπως “αιχμηρό” κι εμπεριέχει κραυγές, αλλά πάντα αξίζει αυτή η διαδρομή που οδηγεί σε γαλήνη…”.
H Ειρήνη Βογιατζή γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Βόλο όπου έκανε τα πρώτα της θεατρικά βήματα στο Δ.Η.Π.Ε.Θ.Ε.
Κατόπιν φοίτησε στη σχολή του θεάτρου «Σοφούλη» στη Θεσσαλονίκη όπου συμμετείχε σε παραστάσεις με σημαντικότερη του Β. Μποζίκη, ενώ παράλληλα απέκτησε πτυχίο Βιολογίας του ΑΠΘ.
Είναι απόφοιτος της Δραματικής σχολής της Μ. Βογιατζή – Τράγκα και σεμιναρίων στο Θέατρο των Αλλαγών κ.α.
Στην Αθήνα ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα ως ηθοποιός και καθηγήτρια στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση αγαπώντας κι αφιερώνοντας χρόνο στα παιδιά.
Έχει συνεργαστεί κινηματογραφικά με σκηνοθέτες όπως Π. Βούλγαρης, Γ. Καραντινάκης, Γ. Ζώης καθώς και θεατρικά με Δ. Δακτυλά, Χ. Παπαστεργίου, Θ. Κάλβο, Κ. Κωνσταντόπουλο, Χ. Γεωργιάδη, Π. Μοσχοβάκου, Μ. Κυριάκη και άλλους – φυσικά ακόμη και σε δικά της κείμενα με κάποιους.
Από το 2013 ως το 2015 απασχολήθηκε ενεργά στον πολυχώρο “Αίτιον” με μια σειρά αφιερωμάτων-περφόρμανς σε σημαντικούς ποιητές στο πλευρό της Τ. Μπαρνασά μαζί με τον ηθοποιό Κ. Πουλέτσο.
Με τη συγγραφή ασχολείται επίσης από μικρή -πάντα μάχιμη εκφράζει τις σκέψεις της σε χαρτί κι αναπνέει- η πρώτη της ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 2011 “κατά-Θεση Χώρου”, Άπαρσις.
Το “Χάθηκε ο ρόλος ήρθες εσύ” είναι η δεύτερη ποιητική της συλλογή από τις εκδόσεις Όστρια.
Κριτική της Τζούλιας Πουλημενάκου για το βιβλίο
«Η ποίηση είναι η έκφραση του ωραίου, διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους» – Λουίς Μπόρχες (Αργεντινός συγγραφέας)
“Έχοντας διαβάσει τα ποιήματα της Ειρήνης Βογιατζή στη νέα της συλλογή «Χάθηκε ο ρόλος ήρθες εσύ», μπορώ να τα σκιαγραφήσω διακρίνοντας μέσα σε αυτά την ποιήτρια να θέλει να αποδράσει από τα ασφαλή δεδομένα της, ξεπερνώντας τον πόνο και τη θλίψη και οδηγούμενη στην ελευθερία της μέσα από τον ίδιο της τον λόγο και ταυτόχρονα την ύπαρξή της. Χρησιμοποιεί πολύ έντεχνα το ελληνικό λεξιλόγιο και με γραφή υπερβατική, λυρική και σε κάποια σημεία με αρκετά στοιχεία υπερρεαλισμού, πετυχαίνει να συγκινήσει τον αναγνώστη, αφού πρώτα βουτήξει στη δική της εσώτερη ψυχή. Ο αναγνώστης πολλές φορές αιφνιδιάζεται με καίριες λέξεις και νοήματα υψηλής πνευματικότητας. Συγκεκριμένα, στο ποίημα «Δύσβατο πάθος ενηλικίωσης» διαφαίνεται το ταλέντο στο χάρισμα της ποιήτριας να συλλαμβάνει αυθεντικές εικόνες ζωής και συναισθημάτων, μεταφέροντας στο χαρτί και κατά προέκταση στον αναγνώστη. μια διάθεση αυτοπροσδιορισμού και εσωτερικής αναζήτησης. Γράφει στο συγκεκριμένο ποίημα:
«Η ενηλικίωση είναι συριγμός στους βρόγχους/ξεκουφαίνομαι από τις κυψελίδες/οξυγόνο ουρλιάζουν/αναρρίχηση από κατολισθήσεις μπλοκαρισμένων «θέλω» και σε «ακολουθώ»/λίθοι συλλεκτικοί σε ώρες δύσβατες/στις φλέβες του συλλογικού αποσπάσματος/μοναδική εντολέας της ύπαρξής μου/πώς να το συνηθίσω/ έπειτα από τόσες παρεμβάσεις για το καλό μου;»
Εύχομαι καλοτάξιδη η νέα συλλογή της Ειρήνης Βογιατζή «Χάθηκε ο ρόλος ήρθες εσύ», ελπίζοντας να βρει τον δικό της προσωπικό ρόλο-Ιθάκη μέσα από την ποίηση που η Μούσα απλόχερα τής χάρισε.
Τζούλια Πουλημενάκου, ποιήτρια
23-5-2018” – (Πηγή: https://homouniversalisgr.blogspot.gr/2018/05/blog-post_11.html?spref=fb)
Δύο ποιήματα της Ειρήνης Βογιατζή
Δεν θα είμαι ξένη;
Όταν σταμάτησα να με φωτογραφίζω
στων άλλων τα μοντάζ
– που από καιρό είχαν πιάσει ρίζες –
κάπως πανικοβλήθηκα έτσι μετέωρη
ως με είδα.
Σαν τότε που μοσχοβόλαγε η λεμονιά
ήλιοι ξανθοί να λούζουν τα κύτταρά μου
λες και με οσμίζονταν τις μέρες τις μαβιές,
λαμποκοπούσαν οι αναστεναγμοί
σκοτείνιαζαν τα περιττά σε οικεία λάγνα ημερολόγια
μα ύστερα έσβησε, μίκρυνε η αυλή…
Δεν θα έχω ξένους ν’ αγαπώ
δεν θα είμαι ξένη –
χάθηκα μες στο φως
κι αν είναι τυραννία;
“…Πόσο μικρούλα είσαι” την άκουσα να ψιθυρίζει…
“Σαν την κοντούλα λεμονιά”…
Όσα χρόνια κι αν πέρασαν
σε αγαπημένα αρώματα μεθάω, ακουμπάω
τα πίνω, με πίνουν
οι συστάσεις δεν άλλαξαν την πρόποση
σε μετασχηματισμένες νίκες ξήλωνε, ράβε
του αδερφού και ξανά –
Γέλα η ζωή μας χαίρεται
ψηλώνει
μας εξατμίζει να υπάρχουμε μαζί στο πλάνο.
Ζάρια
Σου έμαθα εγώ να παίζεις
ζάρια σημαδεμένα με φτερά θανάτου
τη ζωή σου;
Όχι μου απαντάς
«πόλεμος εκ των έσω
κι εσύ ήσουν έξω».
Δεν φταις εσύ,
η συνήθεια όπου βρίσκω γκρεμό να πέφτω
από φόβο μη με γκρεμίσει εκείνος πρώτος,
μα δεν τον είδα ποτέ να σείεται
παρά να χαχανίζει υπερήφανος
για τη σταθμευμένη ακράτειά μου.
Κι η φωνή της πίστης
σφηνωμένος αντίλαλος
στα αυλάκια που πετούσα τα σπλάχνα μου,
δεν είχαν νερό να πιουν
μόνο συγχώρεση
κατανοώντας σβησμένα γράμματα
που ποτέ ως τώρα δεν κατάφερα να αναγνώσω.
Τι αλισβερίσι κυνικής νεκροψίας
απροστάτευτη να φωλιάζω στον θάνατο
από δειλία να παραδοθώ στη ζωή,
ζητάω εισιτήριο εντοπισμού
για τις μέρες που του χρέωσα
την πλάνη της αιχμαλωσίας
να με γδύνουν τα πεθαμένα.
-Συνήθεια βλέπεις ο “αγώνας”
δεν συγκρίνεται όμως με φυλακές,
σε ετούτες μπαίνεις οικειοθελώς.-
Όχι άλλες γέννες
να διαδηλώνουν εξοντωμένες
“γλίτωσα”.
Τέρμα η προστασία
κομμένα τα ζάρια.
