Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Η καραντίνα τον βρήκε να λάμπει στη σουρεαλιστική κωμωδία «Ψύλλοι στ’ αφτιά» του μετρ της φάρσας Ζορζ Φεντό που παιζόταν στο Θέατρο Μουσούρη, με τη σκηνοθετική υπογραφή του Πέτρου Φιλιππίδη. Έργο με χαρακτήρες και καταστάσεις που διαπερνούν το χρόνο και έρχονται στο σήμερα, αναγνωρίσιμοι και οικείοι στην εποχή και στην καθημερινότητα.
Από τους πιο εγκάρδιους, δοτικούς, υποστηρικτικούς, φιλικούς, αισιόδοξους, συνεργάσιμους και αξιόλογους νέους ανθρώπους του θεάτρου μας, ο Χάρης Χιώτης ξέρει να μαγνητίζει με το απροσδόκητο χιούμορ του και τον πηγαίο αυθορμητισμό του.
Αφοπλιστικός, αεικίνητος, πανέξυπνος, ειλικρινής και γήινος, με γουντιαλενικά χαρακτηριστικά στην κωμωδία, αλλά γνώριμη, μεσογειακή ζεστασιά, είναι ηθοποιός με μπρίο, πάθος και ένα αστείρευτο ταλέντο που τον κάνει να ξεχωρίζει.
Ακριβής κι εκρηκτικός, ισορροπεί θαυμάσια ανάμεσα στην κωμικότητα και τη συγκίνηση κι έχει τη μαγική ικανότητα να συνταιριάζει το φαρσικό με το συγκινητικό και το λεπτό με το γκροτέσκο.
Σήμερα που, με την κρίση του Covid-19 οι περισσότεροι προσπαθούμε να αναδείξουμε τον άλλο μας εαυτό, τον καλύτερο, που όπως αποδεικνύεται υπάρχει ακόμα στον Έλληνα, ο Χάρης αποτυπώνει εύστοχα την αστική μας μοναξιά με μια φράση:
“… Οι άνθρωποί μου· αυτοί μου λείπουν. Οι άνθρωποί μου με όλα τα αυτονόητά τους που τώρα συνειδητοποιώ πόσο τα έχω ανάγκη για να χρωματίζουν τις μέρες μου”.
“Σε συνθήκη παγκόσμιας έκκλησης όπως αυτή που ζούμε -έχοντας πλήρη άγνοια από τέτοια βιώματα- πάντα η σύμπνοια είναι σύμμαχος και το μαζί, ελπίδα”, λέει στο catisart.gr. “Έτσι ξέρει να προχωράει ο κόσμος από πάντα και από πριν από εμάς”, συμπληρώνει. “Οφείλουμε να ακολουθούμε τους κανόνες του και να σεβόμαστε τις οδηγίες χρήσης. Οι διαφορές θα ξαναβρούν τον χώρο τους ύστερα από όλο αυτό, σίγουρα. Ας τις αφήσουμε για τότε”, τονίζει με σημασία.
Πιστεύει ότι “θα επανέρθουμε στους πρώην ρυθμούς μιας πρώην καθημερινότητας” αλλά αυτή τη φορά σε “καινούργιο μοτίβο”.
Κλείνουμε δε τη συζήτησή μας με μια ευχή που απευθύνει σε όλους: “Να είναι τούτα, η τελευταία απομόνωση και εγκλεισμός του καθενός. Ας ξαναμυρίσουν οι δρόμοι ζωή και η καρδιά αγάπη”. Έκφραση επιθυμίας και ελπίδας, που γίνεται ευχή όλων μας.
Χάρη, τι σου λείπει περισσότερο όσο καιρό βρίσκεσαι στην απομόνωση του σπιτιού;
*Οι άνθρωποί μου και όλα τα αυτονόητά τους καθώς και η επιλογή που δεν έχω πάνω στην καθημερινότητά μου. Όλα πλέον ορίζονται από ένα υπεράνω εαυτόν σχέδιο που οφείλουμε όλοι να ακολουθήσουμε πιστά, για όλους. Αυτό ορίζει όλες τις επιλογές μου αυτό τον καιρό και κάποιες φορές κουράζει. Αλλά είναι για καλό και το αντιμετωπίζω με χαμόγελο.
Είναι δύσκολη η απομόνωση, οι άνθρωποί μου· αυτοί μου λείπουν. Οι άνθρωποί μου με όλα τα αυτονόητά τους που τώρα συνειδητοποιώ πόσο τα έχω ανάγκη για να χρωματίζουν τις μέρες μου.
Έχεις αποκτήσει κάποια νέα συνήθεια τις ημέρες της καραντίνας;
*Καμία που να μην είχα και πριν. Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα κάποιες συνήθειες λόγω υπερβολικής σκέψης μεταμορφώνονται σε εμμονές και από προτέρημα τείνουν να καταλήξουν σε ελάττωμα.
Κάποιες ιδεολογικές διαφορές μας μήπως πρέπει να παραμερισθούν αυτό τον καιρό;
*Το αρνητικό με τις ιδεολογικές διαφορές είναι πως είμαστε ποτισμένοι με αυτές. Είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μας. Οι διαφορές, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να παραμερίζονται στις περισσότερες περιπτώσεις που υφίστανται.
Σε συνθήκη παγκόσμιας έκκλησης όπως αυτή που ζούμε -έχοντας πλήρη άγνοια από τέτοια βιώματα- πάντα η σύμπνοια είναι σύμμαχος και το μαζί, ελπίδα. Έτσι ξέρει να προχωράει ο κόσμος από πάντα και από πριν από εμάς, οφείλουμε να ακολουθούμε τους κανόνες του και να σεβόμαστε τις οδηγίες χρήσης. Οι διαφορές θα ξαναβρούν τον χώρο τους ύστερα από όλο αυτό, σίγουρα. Ας τις αφήσουμε για τότε.
Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους ανθρώπους που, αυτές τις μέρες, υπηρετούν την υγεία;
*Νομίζω ότι τα μηνύματα περισσεύουν σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Μια χρονομηχανή θα ήθελα να τους στείλω, να τους πάρει μακριά απ’ όλο αυτό, όταν πια θα έχει περάσει η πανδημία.
Το θέατρο μπορεί να γίνει η παρηγοριά μας την εποχή του εγκλεισμού και του φόβου;
*Φυσικά και μπορεί. Βέβαια, επειδή ακριβώς μιλάμε για φόβο και εγκλεισμό, ο καθένας τρέχει και κρύβεται πίσω από τις δικές του προσωπικές ασφάλειες και παρηγοριές μέσα του. Το θέατρο, οι θεατρικοί συγγραφείς, τα θεατρικά έργα είναι μεστωμένα από αυτές τις ανθρώπινες παρηγοριές και ασφάλειες, από ανθρωπίλα, ανθρωπιά, φόβο, χαρά, τη μοναξιά, το μαζί. Για όποιον λοιπόν το επιλέξει το θέατρο ως παρηγοριά και δεν το βαριέται αυτές τις ώρες της απομόνωσης, σίγουρα θα του κρατήσει καλή παρέα.
Τι κληρονομιά θεωρείς ότι θα μας αφήσει όλο αυτό που ζούμε τώρα;
*Δύο μεγάλες κληρονομιές. Την κληρονομιά του μαζί και την κληρονομιά του φόβου. Πιστεύω ο καθένας θα εκτιμήσει το μαζί και τον φόβο, αλληλοσυμπληρώνοντας το ένα με το άλλο. Και κάπως έτσι, θα επανέρθουμε στους πρώην ρυθμούς μιας πρώην καθημερινότητας σε καινούργιο όμως μοτίβο.
Ποια είναι η ευχή σου;
*Να είναι τούτα, η τελευταία απομόνωση και εγκλεισμός του καθενός. Ας ξαναμυρίσουν οι δρόμοι ζωή και η καρδιά αγάπη.
- Ο Χάρης Χιώτης σπούδασε στο Ναύπλιο στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Τμήμα της Θεατρολογίας (Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου). Είναι ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας Repente.
