Ο Μαρκ Χατζηπατέρας εγκαινιάζει την ατομική του έκθεση στην a.antonopoulou.art, την Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2019, ώρα 19:00 – 22:00.
Οι καινούργιοι πίνακες και τα νέα γλυπτά που αποτελούν αυτή την έκθεση περιέχουν πολλά από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της πρακτικής του Μαρκ Χατζηπατέρα: βιοσυνθετικά πλάσματα, αινιγματικά αντικείμενα και σύμβολα, απροσδιόριστες τοπογραφίες και, φυσικά, η γνωστή του παιχνιδιάρικη διάθεση.
Εδώ όμως είναι σαν να έχει ανασηκωθεί μια ομίχλη από το τοπίο, αποκαλύπτοντας μια πιο φωτεινή, πιο φρέσκια παλέτα από καθαρούς τόνους του μπλε και του γκρι που αντισταθμίζονται από όξινες κίτρινες, πράσινες και γήινες αποχρώσεις, τονισμένα κάπου κάπου με μια κόκκινη λάμψη. Ο Χατζηπατέρας τώρα παρουσιάζει έναν απλούστερο κόσμο με μορφές εκτελεσμένες με περισσότερη ακρίβεια, οι οποίες στη συνέχεια μεταναστεύουν από τις δισδιάστατες κοινότητες τους σε διακριτές τρισδιάστατες φιγούρες.
Στα έργα ζωγραφικής, ξεκάθαρες ζώνες διαβαθμισμένων ή επίπεδων πεδίων χρωμάτων επικαλούνται περιέργως επιπλωμένα δωμάτια ή γραμμές ορίζοντος οι οποίες χωρίζουν τον ουρανό από τις αχαρτογράφητες θάλασσες και τα εδάφη που υποστηρίζουν αδιευκρίνιστες μορφές ζωής. Σε αντίθεση με τα πολυπληθέστερες εκτάσεις των παλαιότερων Habitats του, οι τόποι αυτοί είναι αραιοκατοικημένοι. Κάθε στοιχείο διαδραματίζει ένα ξεχωριστό ρόλο, αν και μυστήριο, στο περιβάλλον. Όταν οι χρωματικές ζώνες είναι κατακόρυφες, δημιουργούνται φιλικές αν και άσχετες συνομιλίες μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών, ανάμεσα σε αραβουργήματα, στροβιλισμούς και στατικά τοτέμ που μπορεί να είναι του φυσικού κόσμου ή της ανθρώπινης παραγωγής για οικιακή χρήση ή κάποιο υβρίδιο των δύο. Ο Χατζηπατέρας μπορεί να έχει αφαιρέσει την ψευδαίσθηση της προοπτικής, ωστόσο διατηρεί σαφείς αναφορές στη φύση.
Τα γλυπτά από χυτό αλουμίνιο παίρνουν τις μορφές τους από τα έργα ζωγραφικής – σε ορισμένες περιπτώσεις πιο άμεσα και άλλοτε λιγότερο. Με ύψος 50 εκατοστά, έχουν το οικείο, ευγενικό ανάστημα των κατοικίδιων της οικογένειας. Όπως τα σχήματα και τα πλάσματα στους πίνακες, επικαλούνται φυτά, δέντρα, φωτιστικά, έπιπλα, τη θαλάσσια ζωή, πουλιά, μικρά αρπακτικά, ιερογλυφικά καθώς και σκοτεινά ιερά αντικείμενα. Ως αυτόνομα και επιδαπέδια, σε αντίθεση με τους δισδιάστατους ομολόγους τους, η παρουσία και η προέλευσή τους είναι ακόμα πιο διφορούμενη. Από τα γλυπτά, μερικά έχουν ένα αστραφτερό μεταλλικό φινίρισμα, και άλλα είναι βαμμένα μαύρα και άλλα λευκά.
Τα μεταλλικά γλυπτά παίρνουν ως επί το πλείστον καμπυλόγραμμες και σπειροειδείς μορφές, ενώ οι μαύροι και οι λευκοί σύντροφοί τους είναι γενικά πιο στατικοί. Αν και το μοντερνιστικό στοιχείο υπήρξε πάντοτε στην πρακτική του Χατζηπατέρα, αυτά τα γεμάτα χάρη οργανικά σχήματα είναι ιδιαίτερα εμπνευσμένα από την αισθητική του 20ου αιώνα, την οποία μοιράζεται με καλλιτέχνες όπως οι Arthur Dove, Joan Miró, Hans Arp, Henri Matisse και άλλοι/ες. – Andrea Gilbert, 2018
***
Εγκαίνια έκθεσης: Πέμπτη 24 Ιανουαρίου, 7:00 – 10:00 μ.μ.
Διάρκεια έκθεσης: 25 Ιανουαρίου – 2 Μαρτίου 2019
Ώρες λειτουργίας: Τετ. – Παρ. 2:00 – 8:00 μ.μ. και Σάββατο 12:00 – 4:00 μ.μ.
a.antonopoulou.art, Αριστοφάνους 20, Ψυρρή, 105 54 Αθήνα _ Τηλ. 2103214994
Ποιος είναι ο Μαρκ Χατζηπατέρας
Ο Μαρκ Χατζηπατέρας είναι ένας διεθνούς φήμης εικαστικός, πρωτοπόρος και ευφάνταστος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λονδίνο, σε χιώτικη εφοπλιστική οικογένεια. Η οικογένειά του θεωρούσε αυτονόητο το να ασχοληθεί με τις οικογενειακές επιχειρήσεις. Όταν τελείωσε το σχολείο μπήκε στην οικογενειακή επιχείρηση και εκεί εργάσθηκε για ένα χρόνο.
Είναι ένα από τα τρία παιδιά της οικογένειας. Και αυτός και η αδερφή του είναι σήμερα διεθνούς φήμης καλλιτέχνες. Η Κατερίνα Χατζηπατέρα, γνωστή ως Κάθριν Χάντερ, είναι σπουδαία ηθοποιός με ένα μεγάλο βιογραφικό και διθυραμβικές κριτικές. Είναι πρωταγωνίστρια του Πίτερ Μπρουκ και η παρουσία της έχει σφραγίσει το βρετανικό θέατρο. Στον Χάρι Πότερ υποδύθηκε μαζί με την αφρόκρεμα των Βρετανών ηθοποιών την Αραμπέλα Φιγκ.
Ήταν εσωτερικός στο Κολέγιο Αθηνών και στη συνέχεια σπούδασε στο Λονδίνο. Ομολογεί ότι ήταν χάλια και δε θα έστελνε ποτέ τα παιδιά του. Στο σχολείο οι συμμαθητές του τον έβαζαν να ζωγραφίζει γυμνές γυναίκες.
Πήγε στην Αμερική το 1982, σε ηλικία 28 ετών, σε μια εποχή που ο ανταγωνισμός ήταν πολύ σκληρός και ο καλλιτέχνης θεωρείτο «ο τελευταίος τροχός της αμάξης» στην ιεραρχία ο συλλέκτης, ο curator, οι super star καλλιτέχνες. Έμεινε εκεί για 20 χρόνια. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 2002 γιατί ήθελε να ζει σε μια χώρα όπου τα παιδιά του να μεγαλώνουν πιο ανθρώπινα. Δεν το μετάνιωσε ποτέ.
Στην Αμερική συνδέθηκε με τους Έλληνες καλλιτέχνες για τους οποίους μιλά με πολύ αγάπη και σεβασμό. «Με τον Αντωνάκο συνδεθήκαμε πολύ. Ήταν Λάκωνας και λακωνικός. Ήταν για μένα πρότυπο στο πόσο επαγγελματίας ήταν. Γίναμε σαν οικογένεια. Ο Στίβεν (Αντωνάκος) ήταν ένα μάθημα για μένα, με ενέπνευσε και μου ανέβασε το επίπεδο. Και ο Νάσος Δάφνης ήταν γλυκύτατος άνθρωπος. Ο Θόδωρος Στάμος ήταν σκληρός εξωτερικά, αλλά πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος».
Θεωρεί τον εαυτό του τυχερό γιατί στην πρώτη του έκθεση τον είδε ο ζωγράφος και γκαλερίστας, Frank Marino, με μια πολύ γνωστή γκαλερί τότε, και πήρε μέρος σε μια συλλογική έκθεση με πολύ γνωστά ονόματα. Έτσι άρχισε να γίνεται γνωστός.
Στην Ελλάδα πραγματοποίησε την πρώτη του έκθεση το ’86, στην Dracos Art Center. Επρόκειτο για τεράστια έργα, κάπως μεταφυσικά που είχαν να κάνουν με την αποξένωση που αισθανόμαστε, return to primitivism.
Όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με τη γλυπτική, πήγε πίσω στα θρανία στο School of Visual Arts, και άρχισε να δουλεύει με ξύλο, με πηλό, με σίδηρο, με γύψο. Από το ‘90-’91 και για τα επόμενα επτά χρόνια κάνει μόνο γλυπτική.
Αν και βάζει χρώμα προτιμά τη μονοχρωμία. Επηρεάζεται κατά καιρούς από κάποιους πολιτισμούς, ρεύματα τέχνης, περιόδους, από άλλους καλλιτέχνες, από τη φύση.
Πιστεύει πολύ στη δημόσια τέχνη. Η τέχνη πιστεύει πως πρέπει να είναι για όλους, όχι μόνο σε γκαλερί και μουσεία. Όταν πρόσφατα τον ρώτησαν αν το έργο που έχει κάνει στο μετρό της Νέας Υόρκης, είναι το σημαντικότερο έργο του, απάντησε «ναι». Είναι το έργο του που έρχεται σε επαφή με εκατομμύρια ανθρώπους.
Έχει το στούντιό του κοντά σε ένα φαναρτζίδικο και εμπνέεται από τα χρώματα των αυτοκινήτων που έχουν όνομα. Από αυτά διάλεξε πέντε και τους έδωσε ονόματα όπως ο ζογκλέρ, ο Πινόκιο, ο πιερότος, ο αστυνόμος, ο must come με το όνομα- λογοπαίγνιο, ο κάκτος που λέει «μη με φοβάστε», ο smoke.
Αγαπά τη φυσικότητα των υλικών: το ξύλο, τον πηλό και την τυπογραφία. Τον ιντριγκάρει να δουλεύει σκληρά υλικά όπως το σίδερο και να φαίνεται μαλακό. Παίζει με την ισορροπία και το κέντρο βάρους των γλυπτών του. Λέει πως τα αγαπά όλα κατά καιρούς, αλλά όχι το ίδιο.
Τον κόσμο από αλουμίνιο κατοικούν οι City Dwellers. Έχει στοιχεία και από τη φύση και από το αστικό τοπίο. Είναι ένας μικρόκοσμος με δέντρα, ζώα, κτίσματα, πλατείες με αναφορές στις πυραμίδες. Παίζουν διάφορες έννοιες και αντικείμενα που δεν είναι αμέσως αναγνωρίσιμα, όπως οι λεμονοστίφτες, τα κόκαλα για τα παπούτσια, οι φόρμες του κέικ.
Τον επηρεάζουν οι μεγάλοι καλλιτέχνες, ο Μπος, ο Ινογκούτσι, η Μπουρζουά. Η Ιαπωνία σαν πολιτισμός και το αισθητικό κομμάτι, η λιτότητα και ο εκλεκτικισμός είναι κάτι που σέβεται και τον έχει επηρεάσει εξίσου.
Παλιότερα κατέστρεφε πολλά έργα του. Σήμερα έχει καταλήξει ότι πρέπει να περιμένεις για χρόνια πριν καταστρέψεις κάτι.
Σπούδασε στο Hammersmith School of Art και στο Saint Martin’s School of Art του Λονδίνου, καθώς και στο John Moores University’s School of Art στο Λίβερπουλ. Από το 1982 ως το 2002 έζησε και εργάστηκε στη Νέα Υόρκη.
Το έργο του κινείται ανάμεσα στη ζωγραφική, τη φωτογραφία, τη χαρακτική και τη γλυπτική. Έχει κάνει 35 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 100 ομαδικές εκθέσεις σε μουσεία και γκαλερί στην Αμερική, την Ελλάδα, τη Γερμανία, την Αγγλία και την Ιαπωνία. Έχουν πραγματοποιηθεί «site-specific» εγκαταστάσεις και παρεμβάσεις του σε γκαλερί και σε δημόσιους χώρους στην Αμερική και την Ευρώπη, όπως τα έργα «Brussels» (1987), «Kiddie City» (1990), «Terrain» (1993), «Manahatta» (1994), «Fun with IKEA» (2007).
Το 1998 υλοποίησε κοστούμια και σκηνικά για τη θεατρική παράσταση «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη στο Barnard College του Πανεπιστημίου Columbia της Νέας Υόρκης. Το 2000 του ανετέθη η εικαστική επέμβαση σε σταθμό της ιστορικής γραμμής Broadway στο Μετρό της Νέας Υόρκης με 40 ψηφιδωτές συνθέσεις, έργο που βραβεύτηκε από το Municipal Arts Society της Νέας Υόρκης ως το «Καλύτερο έργο δημόσιου χώρου για το έτος 2003». Έργα του υπάρχουν σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές, συμπεριλαμβανομένου του Metropolitan Museum of Art.
Από το 2007 ο Χατζηπατέρας ξεδιπλώνει ένα σύμπαν χαρακτήρων και μορφών σε μια μεγάλη ενότητα γλυπτών, όπως τα «City Dwellers» και τα «Totems», σε διάφορα μεγέθη που συνθέτουν μεγάλες γλυπτικές συνθέσεις και εγκαταστάσεις. Αυτά συνοψίζονται στην εγκατάσταση «Universal Habitat» (2016). Μέσα στους κόσμους αυτούς που δημιουργεί, αναζητεί τις κοινές μας, συλλογικές ρίζες, υπογραμμίζει τη σημασία της κοινότητας και της αρμονικής συνύπαρξης όλων των ανθρώπων, αλλά και βασικών αρχών, όπως ο σεβασμός στον άλλο και η αποδοχή της διαφορετικότητας –δύο αρχές καθοριστικής σημασίας για το έργο του, που διέπουν όλη τη δουλειά που έχει κάνει μέχρι σήμερα.
