16.4 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Αργυρώ Καπαρού: Εύχομαι ο θεατής να παίρνει από μένα κάτι θετικό, σαν εικόνα, σαν ψωμί ζεστό

 

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Μεγάλωσε με την Καππαδόκισσα γιαγιά της, μια γυναίκα τολμηρή, κοκέτα, εργάτρια στα καπνά του Παπαστράτου, αγωνίστρια και σπουδαία μαγείρισσα. Ανατράφηκε με όμορφες γεύσεις και γενναιόδωρες ευωδιές, με εκδρομές και μπάλα στην εξοχή, μιας και ο πατέρας της ήταν ποδοσφαιριστής του Πανελευσινιακού. Ο παππούς της ο Γιάννης ήρθε από την Πόλη 25 χρόνων και από επιχειρηματίας στην Κωνσταντινούπολη, έγινε μεταφορέας με δικό του κάρο και άλογο στον Πειραιά, Γαλλομαθής, ευγενικός και τρυφερός. Αυτά είναι τα κύτταρα της ρίζας της, τα άσβεστα. Η πλευρά αυτή της καταγωγής της, την έκανε να αγαπήσει την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και τους πολιτισμούς της και το 2016 να ιδρύσει, ως άνθρωπος της προσφοράς, με εμπνευστή τον εθνομουσικολόγο Γιάννη Κανάκη το CEMOC (Center for East Mediterranean oral Cultures), το Κέντρο Προφορικών Πολιτισμών της Ανατολικής Μεσογείου.

Η σπουδαία μας ερμηνεύτρια Αργυρώ Καπαρού γεννήθηκε στον Πειραιά, με ρίζες από την Κρήτη και τη Μικρά Ασία. Σπούδασε μουσική και σύγχρονο τραγούδι στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών και έκανε την πρώτη της καλλιτεχνική εμφάνιση το 1987, ενώ το 1989 απέσπασε το Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Ιθάκης. Ακολούθησε πλήθος συνεργασιών και ζωντανών εμφανίσεων με σημαντικούς δημιουργούς και ερμηνευτές, όπως ο Γιάννης Σπανός, η Ελένη Βιτάλη, ο Μάριος Τόκας, ο Λάκης Χαλκιάς, ο Πέτρος Γαϊτάνος, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Κώστας Μακεδόνας, η Ελένη Δήμου, ο Κώστας Μάντζιος, ο Σταύρος Σιόλας, ο Μιχάλης Ρέππας, ο Φωκάς Ευαγγελινός και η χορογράφος Μαίρη Τσούτη.
Από το 2005 συνεργάστηκε σε σταθερή βάση με το σχήμα του Σταμάτη Κραουνάκη «Σπείρα Σπείρα», με το οποίο έλαβε μέρος σε μουσικές παραστάσεις και περιοδείες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η δισκογραφία της περιλαμβάνει τέσσερα, ως τώρα, προσωπικά άλμπουμ (Μετάξι είναι το βλέμμα σου, Μη μου χαλάσεις τ’ όνειρο, 26 ερμηνείες και Χειρολαβές) και συμμετοχές σε συλλογικά έργα και τηλεοπτικά σάουντρακ.
Από το 1990 μέχρι σήμερα διαπρέπει στην ελληνική μουσική σκηνή τραγουδώντας ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο, ηχογραφώντας και πραγματοποιώντας συνεργασίες με τους σπουδαιότερους Έλληνες συνθέτες.
Με τη χαρακτηριστική έντονη εμφάνισή της, με το φωνητικό και το σκηνικό της ταλέντο, αποτελεί μια καθηλωτική παρουσία που θαυμάζουν και παρακολουθούν όσοι αγαπούν την καλή μουσική και το ποιοτικό τραγούδι.
Διαθέτει μια από τις πιο σπάνιες, γνήσιες κοντράλτο φωνές, που με τη διαύγειά της, τη γλυκύτητα και τη φωτεινή της εκφραστικότητα, το πάθος και το ωραίο θερμό της ηχόχρωμα, την κάνουν να μαγεύει το κοινό.
Οικεία, αθόρυβη, απλή, φιλική, αξιοπρεπής, βαθυστόχαστη, φιλοσοφημένη, με μια προσωπικότητα γεμάτη ενέργεια, δοτικότητα, ευγένεια και ζεστασιά, η Αργυρώ Καπαρού πάντα αγαπά να μελετά καινούργια πράγματα και να υπηρετεί ταυτόχρονα τη μνήμη και την εξέλιξη, αφού έχει κληρονομήσει τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα των Μικρασιατών προγόνων της.
Αληθινή, καλλιτεχνικά ώριμη, εκτός από τη μεστότητα, την ευαισθησία και την αισθαντικότητα της φωνής της, χαρακτηρίζεται και από πλούσιες υποκριτικές δυνατότητες.
Η τελευταία προσωπική της παράσταση, που είχε ιδιαίτερα θερμή ανταπόκριση από το κοινό, ήταν το «Πάμε κάπου… με τη Λίνα Νικολακοπούλου» ύστερα από πρόσκληση της ποιήτριας Λίνας Νικολακοπούλου στο φιλολογικό σύλλογο «Παρνασσός».
Αυτό τον καιρό, τραγουδά μαζί με τη σοπράνο Κάτια Πάσχου στην παράσταση «Acropole Palace ’61, Κάλλας – Βέμπο μια φανταστική συνάντηση» σε κείμενο και σκηνοθεσία Βασίλη Αναστασίου, που παρουσιάζεται στο Half Note Jazz Club. Ως κοντράλτο ερμηνεύει τραγούδια από το ρεπερτόριο της Σοφίας Βέμπο με τον Μάρκο Κώτσια στο πιάνο.
Επίσης στις 5 Μαρτίου 2019 στο Polis Art θα παρουσιάσει το άλμπουμ «Ό,τι αγαπάς υπάρχει», που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Μετρονόμος» σε μουσική Τάσου Γκρους πάνω σε ποιητικά περιεχόμενα. Ερμηνεύει σ’ αυτό εφτά τραγούδια που είχαν ηχογραφηθεί στο παρελθόν με την ορχήστρα της ΕΡΤ.

Την Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου και την Παρασκευή 1 Μαρτίου 2019 (ώρα 20:00) στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη πρωταγωνιστεί μαζί με άλλους αξιόλογους συναδέλφους της στο έργο του σημαντικού συνθέτη Δημήτρη Μαραμή, «Οι Στοιχειωμένοι», ένα σύγχρονο ελληνικό μιούζικαλ – παραγγελία του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, βασισμένο στα αυθεντικά δημοτικά τραγούδια «Το Γιοφύρι της Άρτας», «Του Νεκρού Αδελφού» και «Το Στοιχειό της Χάρμαινας» σε ποίηση Σωτήρη Τριβιζά. Η σκηνοθεσία είναι του πρωτοπόρου Θάνου Παπακωνσταντίνου και η Αργυρώ ερμηνεύει τη Μάνα. Μια παράσταση που θα συζητηθεί και το κοινό περιμένει με αδημονία…

 

 

 

Αργυρώ, ποιες είναι οι αγαπημένες σου αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία;

* Οι εκδρομές και τα τραπέζια της οικογένειας, που όλοι τραγουδούσαν, και η μπάλα που παίζαμε με τον πατέρα μας στην εξοχή, ο οποίος ήταν ποδοσφαιριστής του Πανελευσινιακού.

Οι μικρασιάτικες ρίζες σου τι ρόλο έπαιξαν στις καλλιτεχνικές σου επιρροές;

* Δεν γίνεται μια τέτοια καταγωγή να μην παίξει ρόλο στη ζωή σου. Εγώ μεγάλωσα με την Καππαδόκισσα γιαγιά μου από την πλευρά της μητέρας μου, τη Χρυσούλα, γυναίκα τολμηρή, κοκέτα, εργάτρια στα καπνά του Παπαστράτου, αγωνίστρια και σπουδαία μαγείρισσα. Ο παππούς μου ο Γιάννης από την Πόλη ήρθε 25 χρόνων και από επιχειρηματίας στην Κωνσταντινούπολη, έγινε μεταφορέας με δικό του κάρο και άλογο στον Πειραιά, Γαλλομαθής, ευγενικός και τρυφερός.
Οι Μικρασιάτες το 1922 έφεραν στην Ελλάδα, την παιδεία τους, την ευγένεια και το μεράκι τους, για την ομορφιά της ζωής, τη μουσική τους παράδοση.
Στο σπίτι τους μεγάλωσα ως παιδί, μια και οι γονείς μου εργάζονταν κι οι δυο. Οι μυρωδιές της κουζίνας τους, το τραγούδι και ο χορός τους, είναι στο κύτταρο της μνήμης μου άσβεστα. Αυτή η πλευρά της καταγωγής μου, με έκανε να αγαπήσω την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και τους πολιτισμούς της και το 2016 να ιδρύσουμε, με εμπνευστή τον εθνομουσικολόγο Γιάννη Κανάκη το CEMOC (Center for East Mediterranean oral Cultures) το Κέντρο Προφορικών Πολιτισμών της Ανατολικής Μεσογείου.

Πότε αντιλήφθηκες ότι το μέλλον σου βρίσκεται στη μουσική;

* Δεν χρειάστηκε να το καταλάβω γιατί το ζούσα ως παρόν, από μικρή άκουγα όλους στο σπίτι να τραγουδούν και να χορεύουν. Η μουσική ήταν φυσική συνέχεια για μένα, οι γονείς μου το κατάλαβαν, όταν οι δάσκαλοί μου στο ωδείο τους είπαν να με βοηθήσουν να σπουδάσω, να με στηρίξουν και τους ευχαριστώ που το έκαναν.

 

 

 

Ποιοι δάσκαλοί σου στήριξαν τα όνειρά σου;

* Η σπουδαία δασκάλα μου και υπεύθυνη για το τμήμα σύγχρονου τραγουδιού του Εθνικού Ωδείου Αθηνών, κα Άννα Διαμαντοπούλου. Η χορογράφος και χοροδιδάσκαλος Μαίρη Τσούτη που με εισήγαγε στο χώρο του θεάτρου για πρώτη φορά, ο συνθέτης Σταμάτης Κραουνάκης και η ποιήτρια Λίνα Νικολακοπούλου, που οκτώ χρόνια τώρα στηρίζει καθημερινά τον καλλιτεχνικό μου δρόμο.

Συμμετέχεις στο μουσικό δράμα του Δημήτρη Μαραμή «Οι Στοιχειωμένοι», που θα παρουσιαστεί στο Μέγαρο Μουσικής. Πώς θα μας περιέγραφες την παράσταση;

* Η παράσταση είναι ένα σύγχρονο ελληνικό μιούζικαλ, μια τριλογία που βασίζεται στην παραδοσιακή μας ποίηση, στους θρύλους, που είναι ζωντανά στοιχεία του προφορικού μας πολιτισμού. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε αρχικά τον θρύλο του στοιχειού της Χάρμαινας (περιοχή της Άμφισσας όπου βρίσκονταν τα ταμπάκικα από τα τέλη του 16ου αιώνα έως και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), το λιμπρέτο εδώ στη Νεοελληνική έχει γράψει ο ποιητής Σωτήρης Τριβιζάς.
Ο δεύτερος θρύλος είναι η ιστορία του «Γιοφυριού της Άρτας», με τον πρωτομάστορα και τη γυναίκα του που τη θυσιάζουν εν αγνοία της, για να στερεωθεί το γιοφύρι και ο τρίτος θρύλος είναι «Το τραγούδι του νεκρού αδερφού», μία ιστορία που στην Ελλάδα έχει τουλάχιστον 20 παραλογές, από την Κρήτη ως τη Θράκη και την Κωνσταντινούπολη και από την Έφεσσο ως τα Επτάνησα και τα Βαλκάνια ακόμα.

Τι θα ήθελες να πεις για τον Δημήτρη Μαραμή και το έργο του;

* Ο Δημήτρης Μαραμής είναι ένας συνθέτης με αγάπη για την παραδοσιακή ποίηση και τον ποιητικό λόγο ευρύτερα και χαίρομαι που ένας άνθρωπος της νεότερης γενιάς σκύβει πάνω από τέτοια κείμενα, όπως ο «Ερωτόκριτος» του Βιντσέντζου Κορνάρου που τον παρουσίασε με μεγάλη επιτυχία το 2017 στο Ίδρυμα Νιάρχος και τη δημοτική ποίηση, για τους θρύλους που παρουσιάζουμε με τους «Στοιχειωμένους». Για εμένα προσωπικά, είναι ένας δημιουργός που θα ήθελα να συνεχίσω να εργάζομαι πάνω στο έργο του και όσο τον γνωρίζω διακρίνω έναν άνθρωπο σπάνιας ευγένειας και ευαισθησίας.

Πώς είναι να σε σκηνοθετεί ο Θάνος Παπακωνσταντίνου;

* Είναι μια πολύ γόνιμη διαδικασία, εμβάθυνσης στα κείμενα, εσωτερικού διαλόγου για τον ερμηνευτή, συνύπαρξης με την ομάδα, στοιχεία που μου δίνουν χαρά γιατί πάντα με συγκινεί η συλλογική δράση. Ο Παπακωνσταντίνου είναι ένας γλυκός και ήπιος συνεργάτης, με ισχυρό στόχο και άνοιγμα ως καλλιτέχνης, έτσι ώστε ό,τι άξιο του δίνει ο περφόρμερ να το χρησιμοποιεί προς όφελος του συνόλου. Είναι ενωτικός και πειθαρχημένος ο ίδιος και το μεταδίδει και στην ομάδα μας. Ο τρόπος του, σε βοηθά να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό και χαίρομαι που συνεργαζόμαστε και εύχομαι και στο μέλλον να το επαναλάβουμε, μια και είναι από τους σκηνοθέτες που αγαπούν το μουσικό θέατρο βαθιά.

Πιστεύεις ότι βγαίνουν σήμερα αυθεντικά λαϊκά τραγούδια;

* Το αυθεντικό «λαϊκό τραγούδι» είναι γέννημα του βίου μας, δεν είναι κάτι που παράγεται άσχετα από τον τρόπο που ζούμε. Τι αυθεντικό υπάρχει στον σύγχρονο τρόπο ζωής μας λοιπόν; …Ποιοι νέοι δημιουργοί μπορούν να αποτυπώσουν το λαϊκό αίσθημα, ή το αίτημα του κόσμου; Αυτή τη στιγμή πιστεύω είμαστε χαμένοι ο καθένας στο δικό του περιβάλλον και παράλληλα ζούμε σε μία εικονική πραγματικότητα. Υπάρχουν –πιστεύω- δημιουργοί που γράφουν στο παρόν μας, καλά τραγούδια, αλλά η αυθεντικότητα που λέτε θα φανεί σ’ αυτό που θα αντέξει στο χρόνο.

Τι θα πρέπει να γνωρίζουμε για τις εμφανίσεις σου αυτή την εποχή;

* Η τελευταία προσωπική παράσταση ως ερμηνεύτρια ήταν το κάλεσμα της Λίνας Νικολακοπούλου στον φιλολογικό σύλλογο «Παρνασσός» με τίτλο «Πάμε κάπου… με τη Λίνα Νικολακοπούλου» και είχαμε πολύ θερμή ανταπόκριση από τον κόσμο, μας έδωσαν χαρά.
Αυτή την εποχή, τραγουδώ μαζί με την σοπράνο Κάτια Πάσχου στην παράσταση «Acropole Palace ’61, Κάλλας – Βέμπο μια φανταστική συνάντηση» σε κείμενο και σκηνοθεσία Βασίλη Αναστασίου, που παρουσιάζεται στο Half Note Jazz Club. Εγώ ως κοντράλτο τραγουδώ το ρεπερτόριο της Σοφίας Βέμπο και στο πιάνο είναι μαζί μας ο μοναδικός Μάρκος Κώτσιας.
Επίσης στις 5 Μαρτίου στο Polis Art θα παρουσιάσουμε το άλμπουμ «Ό,τι αγαπάς υπάρχει», που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Μετρονόμος» σε μουσική Τάσου Γκρους πάνω σε ποιητικά περιεχόμενα και εκεί ερμηνεύω 7 τραγούδια που είχαν ηχογραφηθεί στο παρελθόν με την ορχήστρα της ΕΡΤ.

Έχουμε δει θεατές να κλαίνε όταν τραγουδάς… Πώς θα το σχολίαζες;΄

* Όταν ακούς ένα τραγούδι από έναν ερμηνευτή, πάντα ταξιδεύεις στις δικές σου σκέψεις, το αν θα σε συγκινήσει είναι πολύ προσωπικό θέμα, του κάθε ακροατή. Προσωπικά εύχομαι να μένει κάτι θετικό ύστερα από μια παράστασή μου σε κάθε ακροατή-θεατή, να το πάρει μαζί του στο σπίτι, σαν εικόνα, σαν ψωμί ζεστό.

Ποιες από τις πάμπολλες συνεργασίες που έχεις κάνει, σε καθόρισαν;

* Μαίρη Τσούτη «ΕΡΩΤΟΠΛΟΕΩ Β’», Θέατρο Αποθήκη 1996
Τάσος Γκρους – Ηλίας Κατσούλης, 1997
Λάκης Χαλκιάς, 1998
Μανώλης Μητσιάς, 2000-2005
Σταμάτης Κραουνάκης, 2005-2011
Λίνα Νικολακοπούλου, 2011 – έως σήμερα

Τι τίτλο θα έβαζες στη μέχρι τώρα διαδρομή σου;

* Είμαι οπαδός της Χελώνας.

Στο ημερολόγιό σου ποια μέρα της ζωής σου θα μείνει ανεξίτηλη;

* Όλα τα σημαντικά γεγονότα της οικογένειάς μου, επίσης οι παραστάσεις μας στην Επίδαυρο και το Ηρώδειο, ήταν πάντα κάτι ξεχωριστό.

Τι είναι αυτό που σου έχει μάθει η ζωή;

* Μόνο η αγάπη θα μείνει, γι’ αυτό να φροντίζουμε τους συνανθρώπους μας και να μην κοιτάμε μόνο την αυλή μας.

Τι είναι αυτό που σου δίνει χαρά στη δουλειά σου και σε κάνει να την αγαπάς;

* Μου αρέσει να τραγουδώ, είναι μία ισχυρή οδός έκφρασης για μένα, είναι η ισορροπία μου, ωστόσο αγαπώ και την ομαδική δουλειά με την ορχήστρα, με άλλους συναδέλφους ερμηνευτές, αγαπώ τη συνήχηση των φωνών, έχει δύναμη και ομορφιά.

 

 

Προς τα πού θεωρείς πως βαδίζει το τραγούδι σήμερα; Πόσο έχει επηρεαστεί η μουσική από την τεχνολογία;

* Αν και οι μουσικές εκδόσεις παρακμάζουν, οι δημιουργοί αντιστέκονται και εξακολουθούν, ο καθένας με τον προσωπικό του οβολό και τρόπο, να δίνουν το «παρών» τους, είτε με ένα τραγούδι, είτε με ολόκληρο άλμπουμ. Έχουμε πολλούς νέους μουσικούς, πρώην μαθητές των μουσικών λυκείων της χώρας μας, που ως σχολεία είναι απ’ τις μεγάλες επιτυχίες του Υπουργείου Παιδείας. Αυτά τα νέα παιδιά μου δίνουν ελπίδα, σίγουρα κάτι καινούργιο θα γεννηθεί και θα μείνει. Προς το παρόν, αν εξαιρέσω τον Δημήτρη Μαραμή για τον οποίο μίλησα ήδη, έχουμε δημιουργούς μιας γενιάς όπως ο Ν. Πλατύραχος, ο Σιόλας, ο Νεοφυτίδης, ο Χρ. Θεοδώρου που θα μας αφήσουν ωραία τραγούδια πιστεύω στις καρδιές μας. Η τεχνολογία από την άλλη, πάντα θα εξελίσσεται και φυσικά θα επηρεάζει και τη μουσική δημιουργία και το τραγούδι, τι απ’ όλα αυτά θα μας μαγέψει, κανείς δεν ξέρει. Έχουμε ωστόσο, από το παρελθόν ως τώρα συνθέτες που αγάπησαν την τεχνολογία και δημιούργησαν μικρά θαύματα, όπως η Λένα Πλάτωνος, οι Στέρεο Νόβα κ.α.

Αρκεί το ταλέντο για να κάνει κανείς σήμερα σταδιοδρομία στο τραγούδι και την τέχνη;

* Το ταλέντο είναι το απαραίτητο συστατικό. Το να κάνει κάποιος σταδιοδρομία στον χώρο αυτό εξαρτάται από πολλές παραμέτρους που έχουν να κάνουν, με την εκπαίδευση, τον χαρακτήρα του καλλιτέχνη, το οικογενειακό περιβάλλον, τη φυσική του παρουσία, την τύχη, τις δημόσιες σχέσεις, την αφοσίωση στην τέχνη του.

Ως λαός εκτιμάμε τη λαϊκή μας παράδοση στη μουσική ή την υποτιμάμε;

* Την εκτιμούμε πιστεύω, ζούμε μ’ αυτήν, όλοι έχουμε αγάπη στον τόπο καταγωγής μας όσο κι αν η σύγχρονη εποχή μάς απομακρύνει από αυτόν. Την περίοδο της κρίσης πολλοί επέστρεψαν στα χωριά η τις κωμοπόλεις για να μπορέσουν να επιβιώσουν και αρκετοί μουσικοί μέσα σ’ αυτούς. Το ελπιδοφόρο είναι ότι αρκετοί δημιούργησαν νέες εστίες πολιτισμού εκεί, ωδεία, μουσικά συγκροτήματα, χορωδίες.

Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής ψυχαγωγίας την εποχή της κρίσης;

* Είναι να δημιουργεί ανάταση, να σου ξυπνά το κέφι για τη ζωή, όταν όλα σε βουλιάζουν. Το λαϊκό τραγούδι το κάνει αυτό, ενώνει, σε κάνει να αισθάνεσαι δυνατός όταν τραγουδάς ένα ρεφρέν μαζί με τον κόσμο γύρω σου, αισθάνεσαι ότι υπάρχει αύριο.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ποιητές;

* Ελύτης, Καββαδίας, Σεφέρης, Σαραντάρης, Αναγνωστάκης, Αγγελάκη Ρουκ, Λίνα Νικολακοπούλου.

Ποιους συγγραφείς διαβάζεις;

* Αυτή την περίοδο τον Ζάχο Παπαζαχαρίου.

Τι σε κάνει να γελάς;

* Τα ανίψια μου, ο άνθρωπός μου, οι φίλοι μου, το τραγούδι, η καλοκαιρία.

Τι μπορεί να σε κάνει να πονέσεις;

* Η αδικία.

 

 

 

Τι σε πληγώνει περισσότερο στην Ελλάδα σήμερα;

* Το έλλειμμα συλλογικής συνείδησης, ότι υπάρχει και ο διπλανός μου και αν τον σκεφτώ και συνεργαστώ θα ζήσω καλύτερα, θα φτιάξω καλύτερο κόσμο.

Ποια είναι η πιο μεγάλη ανησυχία σου;

* Αν θα είμαστε άξιοι, με τα αγαπημένα μου πρόσωπα να βιώσουμε την αιωνιότητα.

Θα μου περιγράψεις τον εαυτό σου με τρεις λέξεις;

* Ψυχραιμία, αισιοδοξία, αντοχή.

Πώς κρίνεις τον τρόπο που φέρεται ο Έλληνας στο περιβάλλον;

* Επιπόλαιο.

Θέλεις να μου μιλήσεις για τη σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;

* Τα αγαπώ, τώρα δεν έχω κατοικίδιο, στο παρελθόν είχα δύο σκυλιά την Τζίλντα και τη Χαρά. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα συνυπάρξουμε και με τα άγρια ζώα εν ειρήνη.

***

***

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -