΄Οταν προσπαθείς να γλιτώσεις από τις τυραννικές συμπεριφορές, τη θρησκοληψία, τους λιθοβολισμούς, τις νάρκες κατά προσωπικού, το φανατισμό, τις απολυταρχικές τακτικές, τα λιντσαρίσματα, που βιώνεις σε ημερήσια διάταξη, δεν υποπτεύεσαι ότι τη βία θα την αντιμετωπίσεις ξανά κι εκεί που θεωρείς καταφύγιο και σωτηρία.
Ο Μοχάμεντ Νατζούφι είχε διδαχτεί την ελληνική ιστορία από το δάσκαλο πατέρα του. Είχε μάθει για το Μέγα Αλέξανδρο, που στη χώρα του θεωρείται σπουδαίο πρόσωπο. Δάσκαλος και ο ίδιος, θέλησε να γλιτώσει τα παιδιά του από τις βόμβες των Αμερικανών και το φονταμενταλισμό των Ταλιμπάν. Τους μίλησε για τον ελληνικό πολιτισμό. Για μια χώρα ασφαλή. Για έναν τόπο όπου τα παιδιά δικαιούνται να μορφωθούν χωρίς διακρίσεις. Δεν τους μίλησε για το θάνατο μόνο. Για τον ίδιο σκληρό θάνατο που γνώριζαν. Γιατί δεν τον υποψιάστηκε. Ο Αμιντουλά έχασε τη ζωή του και η αδελφή του την όρασή της. Στη δημοκρατία μας. Στον πολιτισμό μας.
* Επί τη ευκαιρία θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο σπουδαία βιβλία που περιγράφουν την ανείπωτη φρίκη της καθημερινότητας σε μια αυταρχική φεουδαρχική μουσουλμανική κοινωνία. Είναι τα “Χελιδόνια της Καμπούλ” του Γιασμίνα Χάντρα και “Ο βιβλιοπώλης της Καμπούλ” της Νορβηγίδας Asne Seierstad. Διαβάζοντάς τα ίσως κάνουμε τις αναγωγές μας.
