“Ήταν μια φρικτή τραγωδία που πιθανόν να ξεκίνησε από ένα ανθρώπινο λάθος και είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο τόσων ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και κάποιον γνωστών μου. Το σκηνικό είναι πανάρχαιο: η δύναμη της φύσης, ενίοτε σαρωτική και αήττητη, απέναντι στο θνητό άνθρωπο. Η ιστορία της ανθρωπότητας. Όμως η ανθρωπότητα εξελίσσεται. Και αποκωδικοποιεί, εξηγεί, δημιουργεί εργαλεία με τα οποία προβλέπει και αμύνεται. Σε έναν κόσμο που πλέον βασίζεται πάνω στο δυνητικό του «τι θα γινόταν εάν» υπάρχουν σενάρια αντιμετώπισης πολύ λιγότερο καταστροφικών συνθηκών. Ταυτόχρονα, αυτή η εποχή κλείνει τον ορίζοντα με πλαστές βεβαιότητες και υποκατάστατα μέσα στην αποθέωση ενός τώρα που είναι πάντα προς βρώσιν και πόσιν. Το θέμα ωστόσο δεν είναι τόσο αυτό. Πέρα από την ανείπωτη θλίψη για τον χαμό τόσων ανυποψίαστων ανθρώπων, εκείνο που μου κάνει τραγική εντύπωση είναι ο μακάβριος χορός και το κυνήγι μαγισσών που στήθηκε πάνω από αυτή την ανείπωτη φρίκη, όπου κάθε ομάδα και ομαδούλα της κοινωνίας διεκδικεί ασυλία για τη δική της ευθύνη και καθυβρίζει την άλλη. Στα δε κοινωνικά δίκτυα βλέπεις πως το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που χαρακτηρίζει την ήδη αποσαρθρωμένη ελληνική κοινωνία, γίνεται ακόμα πιο φρικώδες όταν στήνεται πάνω στα αποκαΐδια ανθρώπων. Οι αναλύσεις περίσσεψαν: από αρχαιοελληνικές δομές κάθαρσης μέχρι νεοελληνικό πολιτικό βρισίδι. Τα περισσότερα στο βαθμό μηδέν του στοχασμού. Σε επίπεδο μεμονωμένων περιστατικών δεν μπορώ να μην αναφερθώ στις δηλώσεις Καμμένου που είναι ό,τι χυδαιότερο έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια από Έλληνα πολιτικό.
Όσον αφορά το τι θα έπρεπε να γίνει, εδώ τα πράγματα είναι αυτονόητα. Είτε να εκπονηθεί ένα σχέδιο από την αρχή είτε να ακολουθηθεί το σχέδιο που, όπως μας λένε, ήδη υπάρχει. Σαφώς και πρέπει να ελεγχθούν οι οικιστικές ζώνες οι οποίες από τη φύση τους ευνοούν την εξάπλωση και τη μεγιστοποίηση τέτοιων φαινομένων. Αυτή η συνολική μελέτη όμως πρέπει να αρχίσει να εκπονείται από τώρα και να μην υποστεί κι αυτή την ελληνική κακοδαιμονία που λέει ότι σχέδια έχουμε, αλλά πάντα μένουν στα χαρτιά. Εντέλει όμως εκείνο που μένει είναι ο νεκρός, πάντα αδικαίωτος και διπλά σκοτωμένος”.
- Ο Αλέξης Σταμάτης είναι συγγραφέας και αρχιτέκτων. Καταθέτει εδώ στο catisart.gr την άποψή του με αφορμή τη φονική και καταστροφική πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου 2018, στο Μάτι Αττικής.
