Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Το πάθος για κυριαρχία δύο φίλαρχων γυναικών τις οδηγεί έως την πλήρη συγχώνευση. Στο θέατρο “΄Αττις” μπροστά σ’ ένα κατάμαυρο ορθογώνιο, σαν οθόνη κινηματογράφου, η Ελισάβετ (Σοφία Χιλλ) και η Μαρία Στιούαρτ (Αγλαΐα Παππά) σκηνοθετημένες από τον Θόδωρο Τερζόπουλο εκπέμπουν πάθος, επιθετικότητα και τρόμο. Ο Τάσος Δήμας στο ρόλο του αφηγητή αντιπροσωπεύει το γήινο σύνδεσμο που ως άλλος Χορός αρχαίας τραγωδίας κρίνει και σχολιάζει τις ειδεχθείς πράξεις τους. «Το αίμα σας κυβερνά», λέει. Δύο γυναίκες που, ελέω κληρονομικότητας, κυβέρνησαν με βία και αυταρχισμό. Η παράσταση “Alarme” δεν πατάει σχεδόν καθόλου πάνω στη «Μαρία Στιούαρτ» του Φρειδερίκου Σίλερ αλλά βασίζεται στην αλληλογραφία των δύο γυναικών κατά το διάστημα του πολύχρονου εγκλεισμού της Μαρίας Στιούαρτ στη φυλακή πριν από τον αποκεφαλισμό της. Πίσω από το απύθμενο μίσος και τον ανελέητο πόλεμο της μιας για την άλλη ελλοχεύει ένας απόλυτος, συγχωνευτικός και βίαιος ερωτισμός. Οι δύο βασίλισσες έρπονται ίδια δηλητηριώδη φίδια και εκτοξεύουν ύβρεις και κατάρες πριν έρθει το απροσδόκητο, η καταστροφή τους. Ο ερωτισμός τους είναι θανάσιμος.
Το θέαμα που παρακολουθείς στη σκηνή του θεάτρου “΄Αττις” είναι τέχνη υψηλής κλίμακας. Θέατρο τραγικό και απλό, μεγαλειώδες και βασανιστικό, σκληρό, καθαρό και σοκαριστικό. Ο Θόδωρος Τερζόπουλος και οι υπέροχοι ηθοποιοί της παράστασης δεν σε καθηλώνουν μόνον. Αυτό θα ήταν το απλό. Σε κατακλύζουν, πραγματοποιώντας την υπέρβαση. Εισβάλλουν στις αισθήσεις σου. Απαιτείται εντατική εκγύμναση σώματος, καθώς και σκληρή άσκηση πνεύματος για να φτάσει ένας καλλιτέχνης σ’ αυτά τα επίπεδα αυτοπειθαρχίας και συναισθηματικής ταύτισης ώστε να αναμετρηθεί με αυτό το είδος ψυχοσωματικού θεάτρου. Ο Θόδωρος Τερζόπουλος αντλεί από το Berliner Ensemble, από το θέατρο Καμπούκι, από το χορό των δερβίσηδων, από τα βαλκανικά Αναστενάρια αλλά και από τις αρχαίες ελληνικές τελετουργίες χωρίς όμως αυτό να φαίνεται αρκετό για κείνον. Καθότι είναι αφιερωμένος και αφοσιωμένος στη δική του τέχνη και στο δικό του προσωπικό στυλ, που είναι η αέναη και επίμονη έρευνα στα μυστικά του σώματος και της ψυχής. Τα κοστούμια της Λουκίας, σαν πολυτελή, γλιστερά φιδίσια πουκάμισα, βοηθούν στη συμπεριφορά των σωμάτων. Η μουσική του Παναγιώτη Βελιανίτη, ανάμεικτη με ήχους, θορύβους, κρωξίματα πουλιών που πετούν πάνω από κουφάρια, επιτείνει την αγωνία του θεατή και συμμετέχει στα δρώμενα. Κάθαρση, έκσταση, ιερή δημιουργία συναντώνται στον χώρο τέχνης και πολιτισμού «΄Αττις». Λεωνίδου 7, Μεταξουργείο. Καιρός να τον γνωρίσετε οι αμύητοι.
