Του Παναγιώτη Μήλα
Μονοκοντυλιά η [monokondilá] και μονοκονδυλιά η [monokonδilá]: Γραμμή που γίνεται με κίνηση του μολυβιού συνεχή και χωρίς διακοπή. Χωρίς να «ξεκολλήσει» από το χαρτί, χωρίς να διακόψει την επαφή με το χαρτί…
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της μονοκοντυλιάς είναι ότι πάντα γίνεται μόνο με ένα χρώμα και σχεδόν πάντα με μαύρο…
***
Τώρα θα με ρωτήσετε τι σχέση μπορεί να έχει η μονοκοντυλιά με το θέατρο και κυρίως με έναν θεατρικό μονόλογο. Η άμεση απάντηση είναι ασφαλώς αρνητική. Δεν υπάρχει καμία σχέση. Όμως…
Όμως στην προκειμένη περίπτωση αυτό που είδαμε στο Δώμα του Θεάτρου Νέου Κόσμου δεν είναι παρά μια αριστοτεχνική μονοκοντυλιά.
Είδαμε το έργο του Ντάνιελ Μέγιερ «Α.Κ.Α. (Also Known As)».
Το Α.Κ.Α. παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία της Μαριτίνας Πάσσαρη με ερμηνευτή τον Μιχάλη Πανάδη.
Το Α.Κ.Α. είναι ένας μονόλογος ο οποίος δημιουργήθηκε κατά το ήμισυ με τη συνταγή της …μονοκοντυλιάς. Δηλαδή με κίνηση του ηθοποιού συνεχή και χωρίς διακοπή.
Στην προκειμένη περίπτωση η Μαριτίνα Πάσσαρη είχε την έμπνευση να επιλέξει δυνατούς και δεξιοτέχνες συνεργάτες.
*Η μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ ήταν μια μονοκοντυλιά. Ένας λόγος συνεχής, αρμονικός, καθημερινός, σαφής χωρίς διακοπή νοημάτων.
*Η κίνηση από την Αλίκη Καζούρη, είχε ταχύτητα, άψογους ελιγμούς, γερά πατήματα…
*Τα σκηνικά – κοστούμια και ο σχεδιασμός φωτισμών, έχουν την υπογραφή της Ζωής Μολυβδά Φαμέλη. Όλα υπηρετούν άψογα με τρόπο λιτό το σκηνοθετικό όραμα χωρίς να προκαλούν παράπλευρες εντυπώσεις.
*Ακριβώς την ίδια γραμμή ακολούθησε ο Στάθης Ιωάννου με την εντυπωσιακή μουσική που έγραψε και επιμελήθηκε.
*Δεν ακολούθησε την ίδια γραμμή ο συγγραφέας Ντάνιελ Μέγιερ. Ο 42χρονος Αργεντίνος που ζει στη Βαρκελώνη τα τελευταία 22 χρόνια κυριολεκτικά με μια μονοκοντυλιά έγραψε αυτό το έργο. Το πολυβραβευμένο έργο του άρχισε να το γράφει και το ολοκλήρωσε μέσα σε μια νύχτα. Χωρίς δεύτερες σκέψεις κατάφερε να εντάξει σε αυτό το κείμενο όλα τα προβλήματα και όλα τα ερωτήματα που βασανίζουν τον σημερινό άνθρωπο. Και μόνο να διαβάσει κανείς το έργο του θα έχει κερδίσει, όμως…
*Όμως εδώ έρχεται η Μαριτίνα Πάσσαρη η οποία με τρόπο αριστοτεχνικό φιλοτεχνεί / σκηνοθετεί – με τη συνταγή της μονοκοντυλιάς – το κείμενο του Μέγιερ. Του δίνει ζωή, το βγάζει από το χαρτί και το μεταφέρει στις τρεις διαστάσεις του θεατρικού χώρου. Φωτίζει κάθε σκοτεινή πτυχή του και με τον τρόπο της δημιουργεί τις συνθήκες για μια συζήτηση μόλις μειωθεί η ένταση των χειροκροτημάτων και σβήσουν τα φώτα. Κατά τη γνώμη μου όμως δημιουργεί – κυρίως – τις συνθήκες για να δοθεί μια συνέχεια στο Α.Κ.Α. [Also Known As …παράταση ή επανάληψη].
Και μόνο τα παραπάνω είναι αρκετά για να προσφέρουν σε έναν θεατρόφιλο όλα αυτά που αναζητά ώστε να φύγει γεμάτος από την παράσταση που παρακολούθησε και αν είναι νέος στη γεύση της θεατρικής μαγείας, να πει ότι δεν θα σταματήσει να τη δοκιμάζει.
Όμως δεν τελειώσαμε. Εδώ υπάρχει και ο Κάρλος. Ο 15χρονος που πάει σχολείο, βαριέται· συναντάει τους φίλους του στο πάρκο· χορεύει χιπ χοπ… και μια μέρα γνωρίζει την Κλάουντια και… τη μαγεία.
*Εδώ υπάρχει ο Μιχάλης Πανάδης, ο νεαρός ηθοποιός που σηκώνει το βάρος αυτού του μονολόγου. Αυτής της θεατρικής μονοκοντυλιάς που καταφέρνει χωρίς λάθη να την ολοκληρώσει με μια ανάσα. Με τρόπο που – λογικά – θα το περίμενε κάποιος μόνο από έναν πολύπειρο ηθοποιό. Όμως ο Πανάδης διαθέτει όλα τα ερμηνευτικά όπλα για να αντιμετωπίσει τον εχθρό της μονοτονίας του μονολόγου και να τον μετατρέψει σε μια πολύχρωμη μονοκοντυλιά.
Εδώ ο Πανάδης και η Πάσσαρη δεν ακολουθούν τη χρωματική παλέτα της μονοκοντυλιάς και αντί για το μαύρο καταφέρνουν – όσο κι αν αυτό φαίνεται απίθανο – να δώσουν στον θεατή έναν πολύχρωμο πίνακα. Ένα έργο τέχνης.
Ελπίζω ότι εκείνοι που κρίνουν και αποφασίζουν για τα βραβεία ερμηνείας να βρουν τον δρόμο για το Δώμα του Θεάτρου Νέου Κόσμου.
Ελπίζω ο Κάρλος να επιστρέψει και τον επόμενο χρόνο, ώστε ο Μιχάλης Πανάδης να μας χαρίσει και πάλι αυτή τη θεατρική εμπειρία… [Also Known As… Θεατρικό δώρο].
Daniel, Μαριτίνα, Μαρία και Μιχάλη ευχαριστούμε…
