«Αντίο μανούλα μου γλυκιά». Με αυτές τις λέξεις έκανε γνωστή τη δυσάρεστη είδηση ο Παύλος Γερουλάνος, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Λίγο αργότερα το Μουσείο Μπενάκη σε ανακοίνωσή του για την επί 13 χρόνια Πρόεδρό του τόνιζε: «Η αγκαλιά της θα μας λείψει».
Ο αποχαιρετισμός της Αιμιλίας Γερουλάνου θα γίνει το Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2024, το μεσημέρι στις 12, από το Α’ Κοιμητήριο της Αθήνας και στον Ιερό Ναό των Αγίων Θεοδώρων.
Ο Παύλος Γερουλάνος απηύθυνε ένα μεγάλο ευχαριστώ, σε κάθε φίλη και φίλο τής οικογένειάς του, αλλά και τής οικογένειας τού Μουσείου Μπενάκη και τού Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού για την αμέριστη συμπαράστασή τους.
Επίσης παρακάλεσε, όποιος επιθυμεί, αντί στεφάνων, να ενισχύσει το έργο τού Μουσείου Μπενάκη που αγαπούσε πολύ η μητέρα του.
***
Η Αιμιλία Καλλιγά – Γερουλάνου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1934 και πατέρας της ήταν ο Παύλος Καλλιγάς, συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου. Από την πλευρά της μητέρας της, ήταν εγγονή του Αντώνη Μπενάκη και δισέγγονη του Εμμανουήλ Μπενάκη.
Φοίτησε στο Κολλέγιο Αθηνών και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε δίπλα στον βυζαντινολόγο Μανόλη Χατζηδάκη για τη βυζαντινή έκθεση του 1964 στο Ζάππειο Μέγαρο και στη συνέχεια στο Μουσείο Μπενάκη, το οποίο είχε ιδρύσει ο παππούς της, Αντώνης Μπενάκης. Εκεί οργάνωσε το πρώτο φωτογραφικό αρχείο στην Ελλάδα.
Παντρεύτηκε με τον Μαρίνο Γερουλάνο και απέκτησαν τέσσερα παιδιά, τρεις κόρες και έναν γιο.
Η Αιμιλία Γερουλάνου διετέλεσε μέλος της Διοικητικής Επιτροπής του Μουσείου Μπενάκη (2000–2005) και Πρόεδρος (2005–2018), κατά τη διάρκεια μίας από τις δυσκολότερες συγκυρίες για τους πολιτιστικούς θεσμούς.
Σε ανακοίνωσή τους, με βαθιά θλίψη και αγάπη, η Διοικητική Επιτροπή και το προσωπικό του Μουσείου Μπενάκη αποχαιρετούν την Αιμιλία Γερουλάνου, τονίζοντας ότι «η παρουσία της στο Μουσείο υπήρξε καθοριστική για όλους». Επίσης στην ίδια ανακοίνωση το Μουσείο αναφέρει χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Η Αιμιλία Γερουλάνου, κόρη του Παύλου και της Ειρήνης Καλλιγά και εγγονή του ιδρυτή του Μουσείου, Αντώνη Μπενάκη, αρχαιολόγος η ίδια, αποτέλεσε πάντα μια δυναμική και πρωτοποριακή προσωπικότητα σε όλη της τη ζωή. Συνεργάστηκε αρχικά με τον Μανόλη Χατζηδάκη στη μεγάλη Βυζαντινή έκθεση στο Ζάππειο το 1964 και αργότερα, όταν η χούντα των συνταγματαρχών την απέλυσε από το Βυζαντινό Μουσείο, ξεκίνησε να εργάζεται εθελοντικά στο Μουσείο Μπενάκη. Ήταν πάντα ανοικτή στους ανθρώπους και στις ιδέες τους, πάντα ευαίσθητη και πρόθυμη για κοινωνική προσφορά.
»Είχε τη διορατικότητα να ξεκινήσει τη δημιουργία του Φωτογραφικού Αρχείου του Μουσείου, πρώτου στην Ελλάδα, αρχικά ως μια συλλογή φωτογραφιών από μνημεία και αντικείμενα βυζαντινής και μεταβυζαντινής τέχνης και αργότερα ως ένα οργανωμένο αρχείο με διευρυμένη θεματική που κάλυπτε την ιστορία και τον πολιτισμό της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας.
»Το 1979 πρωτοστάτησε στη συγκρότηση ενός ακόμα τμήματος του Μουσείου, των Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων, του πρώτου τμήματος εκπαίδευσης σε ελληνικό μουσείο. Και τα δύο αυτά πρωτοποριακά βήματα συντέλεσαν στη διαμόρφωση του πολυσυλλεκτικού χαρακτήρα του Μουσείου Μπενάκη.
»Καρπός της προσωπικής ενασχόλησής της με το χρυσό κόσμημα ήταν το βιβλίο της «Διάτρητα» (1999).
Η αστείρευτη αισιοδοξία, η ειλικρίνεια, το χιούμορ και πάνω απ’ όλα η ακλόνητη πίστη της στους ανθρώπους και στο Μουσείο, αποτέλεσαν την ανεκτίμητη συνεκτική ύλη της δημιουργικής οικογένειας του Μουσείου Μπενάκη. Η ενεργός και μακροχρόνια δράση της όχι μόνο στο Μουσείο Μπενάκη αλλά και στο Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού και τον Δήμο Αθηναίων άφησαν βαθύ και θετικό αποτύπωμα στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή της Ελλάδας, αποτύπωμα που όλοι όσοι τη γνώρισαν και εργάστηκαν μαζί της αναμετρούν με σεβασμό και αγάπη.
Η ζεστή αγκαλιά της θα μας λείψει πολύ».
***
Ο Παύλος Γερουλάνος, από τη σελίδα του στο Facebook, αποχαιρέτησε τη μητέρα του με το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη, «Τα θερινά σινεμά» και με τη συγκινητική φράση «αντίο μανούλα μου γλυκιά».
