Του Παναγιώτη Μήλα
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 βρέθηκα στο «Αρεταίειο Νοσοκομείο» και σε κάποια στιγμή περισυλλογής έκανα μια βόλτα στον δεύτερο όροφο. Εκεί με περίμενε μια έκπληξη: Συνωστισμός μπροστά σε ένα μικρό συνηθισμένο δωμάτιο ασθενών. Αυτό το δωμάτιο είχε μετατραπεί σε έναν μικρό ναό. Εκεί όσοι έμπαιναν άναβαν ένα κεράκι και προσκυνούσαν μια εικόνα. Η έκπληξή μου έγινε μεγαλύτερη όταν είδα ποια εικόνα ήταν. Ήταν ένας Άνθρωπος που είχα μάθει για τη ζωή του και είχα θαυμάσει το έργο του όταν σε εφηβική ηλικία επισκέφθηκα την Αίγινα. Τότε παρά τις λόγω του νεαρού της ηλικίας αντιδραστικές απόψεις ανακάλυψα στη ζωή αυτού του Ανθρώπου έναν αγωνιστή. Γι αυτόν τον λόγο άρχισα να τον θαυμάζω.
Το δωμάτιο Νο 2, στον δεύτερο όροφο του Αρεταίειου Νοσοκομείου. Εδώ έζησε ο Αιγίνης Νεκτάριος τους τελευταίους μήνες της ζωής του.Περίμενα να φύγει ο κόσμος που ήταν μέσα στο δωματιάκι ή που περίμενε να μπει.
Ήταν το δωμάτιο του Αναστάσιου Κεφαλά ο οποίος έπειτα από μια περιπετειώδη ζωή ανέβηκε στην κορυφή της ιεραρχίας και έγινε Μητροπολίτης Πενταπόλεως με το όνομα Νεκτάριος.
Περίμενα πολύ ώρα και τελικά κατάφερα να μπω στο δωμάτιο και να μείνω μόνος απέναντι στην εικόνα Του. Δεν μπορώ να δώσω καμία εξήγηση για όσα ακολούθησαν. Όμως το αγαπημένο μου πρόσωπο – που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή χωρίς ελπίδα στον πρώτο όροφο – πήρε παράταση ζωής από τα χέρια του χειρουργού Διονύση Κ. Βώρου… Τέσσερα χρόνια ποιοτικής ζωής που διέψευσαν τις όποιες αντίθετες μέχρι τότε προβλέψεις.
Σε αυτό το μικρό δωμάτιο ο Πενταπόλεως Νεκτάριος πέθανε στις 8 Νοεμβρίου 1920 χτυπημένος από τον καρκίνο.
Στις 2 Σεπτεμβρίου 1953 πραγματοποιήθηκε η ανακομιδή των λειψάνων του στην Αίγινα. Το 1960 ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων Α΄ με μια ιδιαίτερη εισήγηση στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος υποστήριξε την αγιότητα του Νεκταρίου Κεφαλά.
Σαράντα χρόνια μετά την κοίμηση του, ο Νεκτάριος ανακηρύχθηκε Άγιος, στις 20 Απριλίου του 1961 από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα. Η επίσημη διαδικασία ανακήρυξης του έγινε την Κυριακή 5 Νοεμβρίου του 1961. Εκείνο το Σαββατοκύριακο, μια μικρή παρέα παιδιών από τη γειτονιά του Νέου Κόσμου – που εξακολουθούμε και σήμερα να τα λέμε – είχαμε πάει στην Αίγινα και εντελώς τυχαία ζήσαμε αυτή τη γιορτή, της μετά θάνατον αναγνώρισης αυτού του Ανθρώπου. Ήμασταν τυχεροί που το ζήσαμε…
Όπως τυχεροί είναι όσοι ασχολήθηκαν και όσοι ασχολούνται με κάθε τι που έκανε στη ζωή του αυτός «Ο Άνθρωπος του Θεού».
***
[Πατήστε “κλικ” επάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε μεγαλύτερες].
Ο Νεκτάριος, αυτός «Ο Άνθρωπος του Θεού», άγιασε επειδή άντεξε τον διασυρμό και την κακία του κόσμου…
Η δημοτικότητά του προκαλούσε τη ζήλια των κληρικών στην Αλεξάνδρεια τα χρόνια που έζησε εκεί (1877 – 1891). Από φόβο ότι θα γίνει ο επόμενος Πατριάρχης Αιγύπτου, ο κλήρος τον δυσφημεί, με αποτέλεσμα να του στερήσουν την ιερατική του ιδιότητα και να τον εξορίσουν από την Αίγυπτο.
Όταν επιστρέφει στην Αθήνα χάρη στην εξελιγμένη παιδαγωγική του τακτική γίνεται ξακουστός και κοσμαγάπητος και την ίδια εποχή επιδίδεται σε σπουδαίο συγγραφικό έργο.
Όμως, ο φόρτος εργασίας τον καταπονεί και αποφασίζει να αποσυρθεί στην Αίγινα (1908). Ξαναχτίζει ένα ερειπωμένο μοναστήρι με τα ίδια του τα χέρια και χάρη στη φήμη του το μοναστήρι μεγαλώνει.
Η Μονή, όμως, δεν αναγνωρίζεται ποτέ, ενώ ο Νεκτάριος κατηγορείται άδικα για ανηθικότητα. Μια ολόκληρη ζωή αγώνες και πίκρες…
***
Ο Αναστάσιος Κεφαλάς γεννήθηκε στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης την 1η Οκτωβρίου 1846. Ως Νεκτάριος Πενταπόλεως ή Νεκτάριος Αιγίνης πέθανε στην Αθήνα στις 8 Νοεμβρίου 1920.
***
Σήμερα, το 2020, εκατό χρόνια μετά τον θάνατό του, σε μια ασταθή στιγμή της παγκόσμιας Ιστορίας έρχεται μια ταινία που φιλοδοξεί να υπενθυμίσει την αξία που έχει το «φως» και η συνεχής αναζήτησή του, ακόμα κι όταν οι καιροί μοιάζουν να είναι σκοτεινοί. Αυτή η ταινία θα κυκλοφορήσει το ερχόμενο φθινόπωρο στους κινηματογράφους από την Feelgood.
***
Ήδη διανύουμε τις πρώτες ημέρες γυρισμάτων που πραγματοποιούνται σε Αθήνα, Λαύριο και Αίγινα. «Ο Άνθρωπος του Θεού» (Man of God) αυτή η διεθνής παραγωγή σε σενάριο και σκηνοθεσία της Γιελένα Πόποβιτς, είναι μια ταινία – ωδή στην επιμονή και το ήθος, με την Ελλάδα να ετοιμάζεται να μπει στον διεθνή κινηματογραφικό χάρτη.
Οι Άρης Σερβετάλης, Μίκυ Ρουρκ και Αλεξάντερ Πετρόφ, μαζί με ένα πλούσιο καστ Ελλήνων ηθοποιών, συναντούν τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου, υπό τους ήχους του Πολωνού Zbigniew Preisner, συνθέτη των κινηματογραφικών έργων του Κριστόφ Κισλόφκι.
***
Η δημιουργός της βιογραφίας, Γιελένα Πόποβιτς, που υπογράφει τόσο το σενάριο όσο και τη σκηνοθεσία, γίνεται ο μαέστρος μιας ταινίας που υμνεί την ελπίδα, και συντονίζει ένα αξιοζήλευτο καστ ηθοποιών, μεταφέροντας το μήνυμα ότι «ο αγώνας είναι υπόθεση όλων μας», όπως δηλώνει, αλλά και ότι «η μεγαλύτερη νίκη είναι αυτή που επιτυγχάνουμε μέσα μας».
***
[Πατήστε “κλικ” επάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε μεγαλύτερες].
Πρωταγωνιστής της, γεμάτης δοκιμασίες, ζωής του Αγίου Νεκταρίου είναι ο Άρης Σερβετάλης (The Waiter, Άλπεις, Κινέττα) ενώ στους υπόλοιπους πρωταγωνιστικούς ρόλους, πέρα από τον Μίκυ Ρουρκ (Ο παράλυτος) και τον Αλεξάντερ Πετρόφ (Lyod), εμφανίζονται οι: Χρήστος Λούλης, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Νικήτας Τσακίρογλου, Γιάννης Στάνκογλου, Τάνια Τρύπη, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Γιάννης Αναστασάκης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Βασίλης Κουκαλάνι, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μιχάλης Μητρούσης, Κίττυ Παϊταζόγλου, Μιχάλης Οικονόμου, Τόνια Σωτηροπούλου, Κορίνα Άννα Γουγούλη, Μάνος Γαβράς, Σαράντος Γεωγλερής, Παναγιώτης Μαρίνος.
***
Η ταινία είναι μια παραγωγή της Simeon Entertainment και της View Master Films, σε συνεργασία με την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπεδίου και το Ινστιτούτο Άγιος Μάξιμος Ο Γραικός, και με την υποστήριξη του Εθνικού Κέντρου Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας, ενώ τις διεθνείς πωλήσεις έχει αναλάβει η Pure Flix/Quality Flix.
