Τα θυελλώδη συναισθήματα είναι η κινητήρια δύναμη για τη ζωή, από την τρυφερότητα στο φλεγόμενο πάθος, από τον σπαρακτικό θρήνο στην απόλυτη ευδαιμονία και από την προδοσία στο παιχνίδι και τα σκιρτήματα. Ο χορός είναι ένας τρόπος επικοινωνίας μέσω του σώματος. Με το χορό μπορούν να εκφραστούν όλα τα υπαρκτά συναισθήματα. Θέλησα να σας παρουσιάσω ένα πρόσωπο εξαιρετικά αγαπητό στο απαιτητικό θεατρόφιλο κοινό και στους φιλότεχνους. Ένα πρόσωπο ταλαντούχο και γοητευτικό που η εργασία του είναι η υποκριτική, η χορογραφία και ο χορός. Αγαπητό και οικείο κι ας μην το γνωρίζει το ευρύ κοινό. Όμως γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ, προαναγγέλλοντας ό, τι έρχεται! Πλησιάζουν έξι χρόνια τώρα που παρακολουθώ τη σταθερή άνοδο της ηθοποιού και χορογράφου Αγγελικής Τρομπούκη. Σπούδασε χορό στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, απ’ όπου αποφοίτησε με άριστα το 2009. Παράλληλα, τώρα ολοκληρώνει τις σπουδές της στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει συνεργασθεί με Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες στο χώρο του χορού, ανάμεσα στους οποίους ο Κωνσταντίνος Ρήγος – Χοροθέατρο ΟΚΤΑΝΑ, η Σοφία Σπυράτου, η Hellenic Dance Company, η Kunst-stoff “San Fransisco, Berlin”, η Linga Dance Company “Switzerland”. Έχει πραγματοποιήσει περιοδεία με την ομάδα RootlessRoot (παραγωγή ΚIRERU). Στον χώρο του θεάτρου έχει επικεντρωθεί στο αρχαίο δράμα («Όρνιθες» σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, «Λυσιστράτη» και «Βάτραχοι» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, «Τραχίνιες» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου). Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα διδάσκει σύγχρονο χορό σε ενήλικες και παιδιά. Το “1blank2” ήταν η προσωπική της δουλειά που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών 2015, σε μια συνομιλία επί σκηνής με τον εξαίσιο τσελίστα Μιχάλη Χόιπελ. Στο project, βασισμένο στις σουίτες του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ για τσέλο, εξερευνούσε τη σχέση μουσικής και κίνησης με ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. “Σαν άδειο δοχείο το σώμα, η μουσική πρωτόγνωρα νέα”. Θεωρεί το σώμα έναν καθαρό καμβά, στον οποίο εισχωρεί η μουσική και περιπλανιέται. Το καλοκαίρι την είδαμε επίσης στο αρχαίο θέατρο ως Αμφίθεο στους “Αχαρνής” σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Στην αριστοφανική αυτή παράσταση είχε επιμεληθεί και τις χορογραφίες, αντιλαμβανόμενη το κωμικό ως υπόγειο παλιρροϊκό κύμα. Έδωσε στους «Αχαρνής» το κλίμα οικείου ονείρου μιας παραμυθένιας πολιτείας στα σύννεφα. Μελαγχολική, απελπισμένη, ερωτική αλλά και συνειδητοποιημένη η χορογραφία της στον “Ματωμένο γάμο” του Λόρκα πέρσι στο θέατρο “Αποθήκη”. Τρυφερότητα, σαρκασμός, αίσθηση του χιούμορ χαρακτηρίζει τη δουλειά της. Ενθουσιασμός, ωριμότητα και μια γλυκόπικρη γεύση νοσταλγίας. Στόχος της η ουσία της προσωπικής κίνησης μέσω της μουσικής και του ρυθμού. Η Αγγελική Τρομπούκη είναι και φέτος απίστευτα καθηλωτική στο «Κουρδιστό πορτοκάλι», η δε χορογραφία της σκοτεινή κι αστραφτερή ταυτόχρονα. Με το προσωπικό της ύφος – σφραγίδα, τα χορευτικά της μάς μάγεψαν, μας ταξίδεψαν σε έναν άλλο Μεσαίωνα, σε κόσμους δυστοπικούς, μας κράτησαν ηλεκτρισμένους, άλλοτε μας συγκίνησαν, άλλοτε μας έκαναν να χαμογελάσουμε, κι άλλοτε μας ακινητοποίησαν με κομμένη την ανάσα. Οι χορογραφίες της φανερώνουν τεράστιο όγκο πνευματικής εργασίας, έχουν αναζωογονητική ποικιλία στο ύφος, στις κινήσεις και στα θέματα. Χαρακτηρίζονται από αντίληψη, αυτοπεποίθηση και δημιουργική φαντασία. Πρέπει να αγαπά κάποιος πολύ τον χορό για να αφοσιωθεί σ’ αυτόν. Καμιά άλλη μορφή τέχνης δεν είναι τόσο ευάλωτη. Ο χορογράφος βρίσκει τη γλώσσα και το ρυθμό που ταιριάζει στην παράσταση. Η Αγγελική σε κάθε παράσταση που αναλαμβάνει, ζωντανεύει την ατμόσφαιρα, τη δομή και την εικόνα -και να το κάνει με πάθος, ενέργεια, πειθαρχία, πρωτοβουλία και αίσθηση ευθύνης τεράστια. Διότι γι’ αυτήν ο χορός είναι “σπουδή πάνω στον χρόνο, στον χώρο, στη μουσική και στις σχέσεις”.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Φωτογραφίες: Δημήτρης Κοιλαλούς
* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, όπως και οι γονείς μου. Αλλά νιώθω τόπο μου την Αλμυρή, εκεί μεγάλωσα τα καλοκαίρια μου.
Ποιες είναι οι πιο αγαπημένες αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία;
* Πέρασα χαρούμενα παιδικά χρόνια, μέχρι να δυσκολέψουν τα πράγματα, λόγω του χορού. Είχα την τύχη να πηγαίνω σε ένα δημοτικό σχολείο, το οποίο καθόρισε πολλά στη ζωή μου, κάνω λόγο για τον Διονύσιο Σολωμό. Πέρα από το σχολείο μου, και φυσικά το μπαλέτο, θυμάμαι τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια στην Αλμυρή με τους φίλους μου στη θάλασσα.
Πότε και γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με το χορό και το θέατρο; Ποιοι άνθρωποι σε ενθάρρυναν;
* Η αλήθεια είναι ότι δεν αποφάσισα να ασχοληθώ με τον χορό, δεν όρισα την τροπή που πήραν τα πράγματα. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ήταν το μόνο που με ενδιέφερε ουσιαστικά και βαθιά. Κάτι παρεμφερές ισχύει και με το θέατρο, αλλά η ανάγκη του θεάτρου με βρήκε αργότερα. Αναμφίβολα, η οικογένειά μου με έχει στηρίξει πολύ, ειδικά η μητέρα μου, που σε μεγάλες κρίσεις με βοήθησε να μην τα παρατήσω.
Και ποιοι δάσκαλοι σε καθόρισαν;
* Ήμουν πολύ τυχερή, όσον αφορά τους δασκάλους μου και τους έχω μεγάλη αγάπη γιατί έμαθα απ’ όλους. Χωρίς να θέλω να αδικήσω κανέναν η Νένα, η Δήμητρα, η Πέννυ, η Λίντα και ο Γιόζεφ στον χορό ήταν δάσκαλοι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Σε ποιες παραστάσεις δούλεψες το τελευταίο διάστημα; Πώς ήταν για σένα η εμπειρία της Επιδαύρου, στην οποία έχεις ήδη παρουσιαστεί πέντε φορές, αν δεν κάνω λάθος…
* Οι τελευταίες παραστάσεις ήταν: “Αχαρνής’ ‘, 3’1blank2” και το “Κουρδιστό πορτοκάλι”. Πράγματι, οι «Αχαρνής» ήταν η πέμπτη παράστασή μου στην Επίδαυρο. Η διαφορά είναι ότι είχα τη χαρά να χορογραφήσω πρώτη φορά σε αυτό το θέατρο και ήταν μια εμπειρία που δεν αντικαθίσταται με τίποτα. Όπως επίσης, ο Αμφίθεος, ήταν ένας ρόλος που με έμαθε… Το “1blank2” ήταν η δικιά μου δουλειά που την παρουσιάσαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, μαζί με τον υπέροχο τσελίστα Μιχάλη Χόιπελ. Τώρα, στο «Κουρδιστό πορτοκάλι», αναμετριόμαστε καθημερινά με ένα σύγχρονο αριστούργημα που θεωρώ εξαιρετικά επίκαιρο.
Ο χορός είναι το ίδιο με την τεχνική;
* Όχι, ο χορός δεν είναι ίδιο πράγμα με την τεχνική, ο κάθε άνθρωπος που έχει επιθυμία να χορέψει μπορεί να το κάνει χωρίς γνώση τεχνικής. Θα έλεγα ότι ο χορός είναι μια ανάγκη του ανθρώπου για να εξωτερικεύσει σωματικά τη “σκοτεινή μας ρίζα της κραυγής”, που λέει και ο Λόρκα. Η τεχνική τιθασεύει την αναρχία και σε κάποια σημεία βοηθάει, σε κάποια άλλα απλά καταστρέφει την αγνότητα και καθαρότητα της κίνησης.
Από πού ξεκινάς όταν πρόκειται να ετοιμάσεις μια χορογραφία;
* Αυτό εξαρτάται… Στο θέατρο συμπορεύεσαι με τον σκηνοθέτη, που έχει όραμα για την παράστασή του και ως χορογράφος πρέπει να μπορείς να αντιληφθείς τη μυστική του πρόθεση, όσον αφορά την αισθητική και νοηματική συνθήκη που θέλει να δημιουργηθεί. Γενικότερα στο θέατρο υπάρχουν περιορισμοί που βοηθούν στην αποτελεσματικότητα της δουλειάς, το Κείμενο, η Μουσική, οι συγκεκριμένοι συντελεστές και φυσικά το πιο σημαντικό, το Σώμα των ηθοποιών. Στον Χορό η αφαιρετικότητα είναι μεγαλύτερη, χρειάζεται άλλου είδους δουλειά, ο κάθε χορογράφος κάνει τις δικές του επιλογές. Αυτή την περίοδο προσωπικά ενδιαφέρομαι για την Αρχή των πραγμάτων. Όπως σώμα και μουσική, τίποτε άλλο.
Πόσο απλό είναι να έχουμε νέες ιδέες;
* Οι ιδέες υπάρχουν, υπάρχουν πολλές και διάχυτες σε όποιον δεν σταματά να ερευνά αυτό που κάνει. Η σημαντική στιγμή έρχεται, όταν μία από αυτές τις ιδέες γίνεται έμμονη, σε βασανίζει περισσότερο και έτσι κάπως δημιουργείται η ανάγκη τού να βρεις τον τρόπο να την εξωτερικεύσεις.
Τι σχέση έχει η «γλώσσα του σώματος» με το χορό;
* Η γλώσσα του σώματος είναι ο χορός. Αυτός είναι και ένας λόγος που η Χοροθεραπεία μπορεί και ερευνά την ψυχολογία των ατόμων μέσω του χορού, της γλώσσας του σώματός τους. Μιας και μέσα από την κίνηση μπορείς να αντιληφθείς τα πάντα.
Γιατί ο άνθρωπος αγαπά να χορεύει;
* Είναι θέμα της διοχέτευσης του ρυθμού που έχει μέσα του, έτσι πιστεύω, εκρήγνυται η επιθυμία να εκφρασθούν οι μυστικές μουσικές που κρύβουμε μέσα μας.
Πόση πειθαρχία χρειάζονται ο χορευτής και ο χορογράφος;
* Από μικρά παιδιά οι χορευτές αναγκάζονται να είναι πειθαρχημένοι, ο χορός χρειάζεται πειθαρχία αλλά σε ένα ευρύτερο φάσμα η πειθαρχία έχει να κάνει με την προσωπικότητα του ατόμου και φυσικά τα αποτελέσματα είναι τα αντίστοιχα. Χωρίς αυτό να εμπεριέχει ματαίωση της σκληρής δουλειάς, η πειθαρχία είναι μια λέξη που μου προκαλεί το αίσθημα του ευνουχισμού. Το πώς πειθαρχεί ο κάθε άνθρωπος είναι σχετικό.
Ο χορός αντισταθμίζει το λόγο;
* Ναι, το σώμα έχει τη δύναμη να μιλήσει και να πει τις δικές του ιστορίες. Φέρει το δικό του φορτίο και τη δική του βαρύτητα.
Στις χορογραφίες που δημιουργείς αξιοποιείς το υλικό που έχει να καταθέσει επί σκηνής ο ηθοποιός ή ο χορευτής;
* Αυτό είναι το ιδανικό. Το σώμα του ηθοποιού ή του χορευτή που συνεργάζεσαι πρέπει να το πιστεύεις και να του δίνεις τη δυνατότητα να υπάρχει και να δημιουργεί. Πραγματικά, αυτή είναι η ιδανική συνθήκη. Ωστόσο, δεν επιτυγχάνεται πάντα, αλλά σίγουρα η πρόθεση αυτή είναι. Μόνο δύναμη μπορεί να δώσει στη διαδικασία και στο αποτέλεσμα.
Ο χορός θεραπεύει;
* Θεραπεύει ψυχικά σίγουρα, όμως οι χορευτές που καταπονούν τα σώματά τους σε όλη του τη ζωή έχουν ανάγκη αποθεραπείας, γιατί η φθορά κυρίως στα οστά χρειάζεται μεγάλη προσοχή.
Ο χορός διαπαιδαγωγεί;
* Εκπαιδεύει ο χορός, μαθαίνεις να ακούς τον εαυτό σου, εξασκείς την αντοχή και τις δυνάμεις σου, μελετάς τα σώματα των άλλων. Σπουδή πάνω στον χρόνο, στον χώρο, στη μουσική και στις σχέσεις.
Ποιο χορό πιστεύεις πως πρωτοχόρεψε ο άνθρωπος;
* Το χορό ως τελετουργία… Μέσω του ρυθμού ο άνθρωπος χορεύοντας δόξασε τον θεό, τον πόλεμο, τον έρωτα, τη φιλία, τη γονιμότητα, τη φύση.
Ποιος, κατά τη γνώμη σου, είναι ο πιο χαρακτηριστικός ελληνικός χορός;
* Ο πυρρίχιος είναι ίσως ο αρχαιότερος πολεμικός χορός, διασώθηκε από τους Πόντιους. Η δυναμική του και η έκσταση στην οποία φθάνουν οι χορευτές εμπεριέχει μια μοναδική ποιότητα που με ενδιαφέρει.
Εσένα ποιος χορός σου αρέσει περισσότερο;
* Αυτή η ερώτηση με δυσκολεύει, μου αρέσει οτιδήποτε έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Δεν έχει να κάνει με το είδος.
Ο κόσμος του χορού είναι τόσο σκληρός όσο λέγεται;
* Λόγω του ότι ο Χορός απαιτεί πολύ σκληρή δουλειά και αποζητά την απόλυτη αφοσίωση είναι σκληρό το ίδιο το αντικείμενο. Όμως αν αγαπάς αυτό που κάνεις τα εμπόδια καταρρίπτονται. Ο κόσμος του χορού στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχει μεγάλη βοήθεια, με αποτέλεσμα το σκληρό της όλης υπόθεσης, είναι η δυσκολία του να υπάρξεις κάνοντας τη δουλειά σου.
Πώς πρέπει, κατά τη γνώμη σου, να είναι η σχέση ηθοποιού – χορογράφου – σκηνοθέτη;
* H ιδανική συνθήκη είναι να είναι ομάδα, να είναι ένα. Χωρίς βέβαια να καταργούνται οι ρόλοι. Χρειάζεται αλληλοσεβασμός, συνεργασία και πάνω απ’ όλα αγάπη για τη θεατρική πράξη.
Τι θα ήθελες να πεις για το «Κουρδιστό πορτοκάλι» και τη συνεργασία που έχεις μέχρι τώρα με τον Γιάννη Κακλέα;
* Στην παράσταση αυτή, νιώθω πραγματικά ότι πετύχαμε τη δημιουργία ομάδας. Οι ηθοποιοί (Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Λάμπρος Κτεναβός, Μένη Κωνσταντινίδου, Γιώργος Στάμος, Φάνης Παυλόπουλος, Βαγγέλης Χατζηνικολάου) ένας προς έναν είναι σπουδαίοι, μαθαίνω κάθε μέρα δίπλα τους. Δουλέψαμε πάνω στη δομή της παράστασης που είχε προηγηθεί, ο Άρης Σερβετάλης, μεγάλος δάσκαλος. Η συνεργασία μου με τον Γιάννη Κακλέα άρχισε το 2010, όταν με πήρε από την ακρόαση που έγινε για τη «Λυσιστράτη», από τότε ακολούθησε μία σειρά παραστάσεων (Συρανό ντε Μπερζεράκ, Βάτραχοι, Ματωμένος Γάμος, Αχαρνής)… Νιώθω ότι δίπλα του μαθαίνω και δεν σταματάω την έρευνα. Τον εκτιμώ πολύ, είναι ένας άνθρωπος ακούραστος με πάθος για τη δουλειά του. Η αγάπη που έχει στον χορό με κάνει να νιώθω συγγένεια μαζί του.
Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σου;
* Προτεραιότητα έχει το μεταπτυχιακό που έχω μπροστά μου αλλά και η έρευνα πάνω στην επόμενη δουλειά μου.
Έχει σημασία να λειτουργούμε ομαδικά; Κυρίως στο θεατρικό χώρο;
* Εννοείται, η ομαδικότητα είναι ο μόνος τρόπος για να δημιουργηθεί κάτι άρτιο. Ακόμα και ένας κρίκος της αλυσίδας αν δεν μπορεί να συνεργασθεί, υπάρχει πρόβλημα. Πόσω μάλλον στο θέατρο που πρόκειται για μία τέχνη που συνυπάρχουν πολλοί άνθρωποι με διαφορετικές ιδιότητες.
Πώς θα αντιληφθούμε σε μια παράσταση ότι υπάρχει επιμέλεια κίνησης, αν δεν έχουμε προηγουμένως παρατηρήσει στο πρόγραμμα το όνομα του χορογράφου;
* Νομίζω ότι αυτό δεν είναι τόσο δύσκολο να γίνει διακριτό από ένα έμπειρο μάτι. Ο συγχρονισμός ενός θιάσου κάτω από μία συγκεκριμένη κατεύθυνση κινητική είναι αυτό που δίνει τον κοινό παρανομαστή στην αισθητική και την ουσία, ενδεχομένως, μιας παράστασης.
Από το 2009 έχουν αλλάξει πολλά στην ελληνική κοινωνία. Εσένα πώς σε επηρέασαν οι αλλαγές αυτές; Επίσης πώς πιστεύεις πως επηρέασαν το θέατρο και τις τέχνες γενικότερα;
* Πράγματι. Έτυχε να αρχίσω την επαγγελματική μου πορεία το 2009, είχα τόση όρεξη και δύναμη… από τότε μέχρι σήμερα δεν έχω σταματήσει καθόλου. Γνωρίζουμε καλά από τις σχολές μας, ότι δεν θα καταφέρουμε όλοι να ακολουθήσουμε τον δρόμο της Τέχνης μας, αυτό βέβαια ίσχυε πάντα, πόσω μάλλον τώρα. Αλλά πραγματικά πιστεύω ότι αν ξέρεις τι είναι αυτό που θέλεις, δεν μπορεί να σε εμποδίσει τίποτα εξωτερικό, μόνο ο εαυτός σου. Όσον αφορά τις Τέχνες θα ήθελα να επικεντρωθώ στον Χορό μιας και για το θέατρο υπάρχουν πιο ειδικοί να μιλήσουν. Ο Χορός μας, αγωνίζεται να υπάρξει και θεωρώ ότι στην Ελλάδα έχουμε πολύ σημαντικούς δημιουργούς και εξαίρετους χορευτές. Πρέπει να βοηθηθεί ο Χορός μας, ο οποίος έχει και ιστορία και δυνατότητες.
Ποια εμπόδια πρέπει να ξεπεραστούν για να μπορέσει κάποιος να ασχοληθεί με την τέχνη;
* Για να ασχοληθεί ως φιλότεχνος ή ως εραστής χρειάζεται να ξεπεραστούν τα εμπόδια της αμάθειας. Αλλά ως επαγγελματίας το εμπόδιο το βιοποριστικό είναι πολύ σοβαρό. Τόσοι άνθρωποι έχουν μοχθήσει σε όλη τους τη ζωή, έχουν σπουδάσει, έχουν κάνει θυσίες, έχουν επενδύσει και το βρίσκω πολύ άδικο να δουλεύουν σαν ερασιτέχνες και να μην μπορούν να αφιερωθούν αποκλειστικά στη δουλειά τους λόγω της οικονομικής ανεπάρκειας.
Η ζωή του καλλιτέχνη έχει αγωνίες, έρευνα, απογοητεύσεις και συνεχές τρέξιμο. Πώς προσαρμόζεις την καθημερινότητά σου και πώς προετοιμάζεσαι ψυχολογικά για τυχόν αντιξοότητες;
* Η καθημερινότητά μου είναι αρκετά συνδεδεμένη με τη δουλειά μου. Αν δεν εκτονωθεί η ενέργεια του σώματος και του μυαλού μου δεν είμαι ψυχολογικά έτοιμη για τίποτα. Έτσι είναι οι άνθρωποι που έχουν μάθει να κινούνται πολλές ώρες. Αν καθίσεις… μαραζώνεις. Όταν δεν νιώθω καλά κάνω ένα μάθημα χορού και νιώθω καλύτερα. Επίσης, οι φίλοι μου δεν είναι από τον “χώρο”, επομένως η ψυχοθεραπεία μου είναι ο κόσμος που θα με πάρει από τις σκέψεις που με βασανίζουν όλη την ημέρα.
Τι θεωρείς αντιαισθητικό και χυδαίο;
* Με ενοχλεί η έλλειψη σεβασμού στα πράγματα. Η αισθητική του καθενός είναι δικαίωμά του, τη σέβομαι αλλά θεωρώ χυδαίο να προσπαθεί να καταπατήσει τα δικά μου όρια, όπως και αντίστοιχα φυσικά.
Τι σημαίνουν για σένα οι έννοιες «φόβος» και «θυμός»;
* Προσπαθώ να τις αντιμετωπίζω ό, τι και να σημαίνουν.
Οι λέξεις «αγάπη» και «έρωτας»;
* Είναι σημαντικό στη ζωή σου να έχεις ανθρώπους που σε αγαπάνε και τους αγαπάς, υπάρχει υγεία εξαιτίας της αγάπης. Ο έρωτας, αν και δεν προσφέρει πάντα ισορροπία, είναι κινητήριος δύναμη.
Αν βρισκόσουν τώρα μπροστά σε ένα παράθυρο, τι τοπίο θα ήθελες να έβλεπες;
* Σίγουρα θάλασσα.
Τέλος, ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
* Πρόσφατα έχασα τον γατούλη μου, τον Τειρεσία, που ήμασταν παρέα από την έκτη Δημοτικού. Λατρεύω τις γάτες.
Ευχαριστώ πολύ, Αγγελική!
* Κι εγώ ευχαριστώ!
* Η Αγγελική Τρομπούκη παίζει στο “Κουρδιστό πορτοκάλι” (Θέατρο “Κιβωτός”). Πληροφορίες και κριτική ΕΔΩ.
Το cat is art
ευχαριστεί
τον φωτογράφο
Δημήτρη Κοιλαλού
