6.2 C
Athens
Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2025

Αγγελική Καρυστινού: Δεν χρειάζεται να στενοχωριόμαστε και τόσο πολύ για τίποτα…

Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες και δημιουργούς που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μάς μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…

Γράφει η Αγγελική Καρυστινού

ΕΧΑΣΑ: Μια χρονιά που όλοι νιώσαμε ότι χάσαμε χρόνο. Μου αρέσει πολύ να είμαι έξω, να γυρίζω, να περπατάω, να κινούμαι, να ταξιδεύω και ο εγκλεισμός δεν μου αρέσει. Μπορώ να φροντίζω τον εαυτό μου, να ασχολούμαι με τους αγαπημένους μου, με το σπίτι μου, με όσα με ευχαριστούν, να διαβάζω, να γράφω, να κάνω βόλτες χωρίς νόημα και σκοπό, να σκέφτομαι και χωρίς την πανδημία.
Όλοι μπορούμε και όλοι το κάνουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο… Όλες αυτές οι «αισιοδοξίες» περί του το πόσα πράγματα κάναμε τώρα που είχαμε κορονοϊό, με θλίβουν.

Είναι σαν να μην αναγνωρίζουμε τη διαφορά, σαν να μην εκτιμούμε το μεγάλο δώρο του να είμαστε ελεύθεροι… Κάθε χρόνο προσπαθώ να κάνω τουλάχιστον ένα ταξίδι μακρινό… Θέλω να δω αυτό τον κόσμο πριν «φύγω» και νιώθω ότι αυτά τα δύο χρόνια-γιατί δύο είναι πια – αισθάνομαι ότι κάτι στερήθηκα.
Η αίσθηση ότι δεν μπορεί να βγεις από το σπίτι, από τη χώρα σου, από τα στενά σου όρια με διαλύει… Αυτή η μόνιμη κατάσταση αναμονής επίσης σε εμένα, δεν λειτουργεί θετικά. Μου εντυπωσιάζει που τόσοι άνθρωποι μέσα σε αυτή τη συνθήκη αρρώστιας και θανάτου, λένε ότι βρήκαν τον εαυτό τους. Νιώθω κάπως λειψή που εγώ δεν τα κατάφερα.

ΚΕΡΔΙΣΑ: Έμαθα ότι πάντα κερδίζουμε κάτι, απλώς πρέπει να περάσει καιρός για να το συνειδητοποιήσουμε. Δεν ξέρω τι θα καταλάβω στη συνέχεια, προς ώρας το μόνο που έχω αντιληφθεί στην ολότητά του είναι ότι δεν χρειάζεται να στενοχωριόμαστε και τόσο πολύ για τίποτα…

ΠΕΡΙΜΕΝΩ: Μια μέρα που δεν θα φοβόμαστε να βρεθούμε κοντά, να φιληθούμε, να αγκαλιαστούμε, να φύγουμε και να έρθουμε πάλι πίσω, να μιλήσουμε ανοιχτά για την αδικία, να διαμαρτυρηθούμε, να φωνάξουμε, να κλάψουμε και να γελάσουμε και κυρίως να μην έχουμε ανάγκη να περιμένουμε…

***

Ξεκινάω πρόβες για την καινούργια ταινία του Βασίλη Μαζωμένου, μαθήματα στη σχολή «Πράξη Επτά» και ελπίζουμε ότι θα μας επιτρέψουν οι συνθήκες να επαναλάβουμε το «Χρονικό των δέκα Ημερών» της Αγάπης Βενέζη – Μολυβιάτη που κάναμε με την Μάνια Παπαδημητρίου το καλοκαίρι.

Επίσης τον Νοέμβριο θα συμμετέχω στο ανέβασμα του αριστουργήματος του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Τρωίλος και η Χρυσηίδα» σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Κοέν.

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -