15 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Μαρλέν Σαΐτη, κορίτσι από μετάξι και γρανίτη

Eίχε ήδη τραβήξει τα βλέμματά μας πάνω της πριν ακόμα εμφανιστεί στο «Τόπος Αλλού». Αλλά έκλεψε κυριολεκτικά την προσοχή μας παίζοντας στη «Νόρα… Μετά». Τότε ήταν που βγήκε και περπάτησε στη λεωφόρο την καυτή, που την είχε κιόλας λατρέψει. Εμείς απλώς γευτήκαμε το κάλλος της Μαρλέν Σαΐτη και το ενσωματώσαμε διά παντός στην ιδιωτική μας αιωνιότητα. Ένα κορίτσι μεταξωτό, με τη μυρωδιά της πασχαλιάς και τη γεύση του βερίκοκου να μας συνεπαίρνει. Πρόσφατα την είδαμε στο «Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος», σκηνοθετημένη από τον Γιώργο Καραμίχο, ένα άγρια διασκεδαστικό κρυφτούλι ανάμεσα στον έρωτα και το θάνατο. Μας άφησε έκπληκτους και ευδαίμονες. Κωμική ευστοχία, τολμηρή φαντασία, σύνθετη και γρανιτένια δύναμη. Η Μαρλέν Σαΐτη, που πρόσφατα γνώρισα, είναι ένα κορίτσι τρυφερό, σοφό, γλυκό και απαλό. Δίχως υπεροψία κι εκείνο το σκώμμα το πικρό, που βλέπεις άφθονο παντού, και σε πικραίνει. Έμπλεος ευγένειας. Χωρίς αγκάθια κι αντιφάσεις. Μια επαγγελματίας ηθοποιός που συνειδητά δεν συμμετέχει σε παίγνια ανταγωνιστικά. Με κοίτασμα πλούσιο, οπλισμένη με ισχυρό σκυρόδεμα, που της επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα αβρή, στωική και δυναμική. Η Μαρλέν λάμπει εκ του μακρόθεν. Θα το καταλάβεις. Αρκεί να την προσέξεις να ερμηνεύει. Πάλλευκη, δοτική και γενναιόδωρη. Λεία και στιλπνή. Άνοιξη καινούργια, σύσταση αέρινη, ομορφιά με ουσία. Υπόβαθρό της, ένα ποτάμι γεμάτο, φουσκωμένο από χαρισματική βροχή και νιότης ορμή. Εν ολίγοις; Δάσος που δεν το κρύβει ο ουρανός. 

Διαβάστε τη συνέντευξη.

Τη φωτογράφηση πραγματοποίησε ο Γιάννης Πρίφτης.    

 

* Γεννήθηκα στην Αθήνα, ο μπαμπάς μου κατάγεται από το Κροκύλειο Φωκίδος και η μαμά μου από την Κεφαλονιά. Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι από τη βεράντα μας στη Βουλιαγμένη κάνοντας ποδήλατο με την αδελφή μου και παίζοντας παιχνίδια όπου τις πιο πολλές φορές έβγαινα σημαδεμένη μην μπορώντας να ελέγξω την ενέργειά μου.

Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη φορά που πήγες στο θέατρο;

* Η πρώτη παιδική παράσταση που είχα δει ήταν «Ο Σεβάχ ο Θαλασσινός» σε σκηνοθεσία Ξένιας Καλογεροπούλου. Η παράσταση όμως που μου κέντρισε το θεατρικό ενδιαφέρον και ξεκίνησα να παρακολουθώ θέατρο ήταν το 1993 με το έργο «Μετά το Πανηγύρι».

Πότε σκέφτηκες για πρώτη φορά να γίνεις ηθοποιός;

* Στην  Α’ Λυκείου.

Και με ποιο ρόλο έκανες την πρώτη σου εμφάνιση;

* Στη Β’ Λυκείου με την  «Ντόρα» στην “Αυλή των Θαυμάτων” του Ιάκωβου Καμπανέλη σε σκηνοθεσία Γιώργου Ρεμούνδου, στη θεατρική παράσταση του Δραματικού Ομίλου του Λυκείου.

Σου αρέσει να κάνεις το κοινό να γελάει ή προτιμάς πιο σοβαρούς ρόλους;

* Μου αρέσει να ευαισθητοποιώ το κοινό και να προσελκύω το ενδιαφέρον του είτε κάνοντάς το να γελάει είτε προκαλώντας του προβληματισμό.

Ποιοι παλιοί ηθοποιοί σου αρέσουν;

* Οι Audrey Hepburn, Meryl Streep, Al Pacino, Rachel Mc Adams, Ryan Gosling, Adrien Brody.

Ο ρόλος σου στην επιτυχημένη παράσταση “Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος”, υπό τη διδασκαλία του Γιώργου Καραμίχου, ήταν ένα εύκολο ή ένα δύσκολο εγχείρημα;

* Ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα λόγω του ότι έπρεπε να υπηρετήσω ένα συγκεκριμένο κώδικα. Η όλη παράσταση στήθηκε πάνω σε μία φόρμα στην οποία δεν είχα δοκιμαστεί ποτέ στο παρελθόν. Η καθοδήγηση του Γιώργου Καραμίχου και η εμπιστοσύνη που μου έδειξε υπήρξε καθοριστική στο να μπορέσω να μετατρέψω τη φόρμα από ξύλινη σε αληθινή.

Πώς ήταν η εμπειρία του Λος Άντζελες, όπου σπούδασες υποκριτική και εργάστηκες;

* Μου άνοιξε τα μάτια σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Ακριβώς δηλαδή για το λόγο που τελειώνοντας τις θεατρικές μου σπουδές στην Αγγλία ήθελα να δω και άλλα πράγματα. Ήρθα σε επαφή με ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Γνώρισα και διδάχτηκα από σημαντικούς δασκάλους που με μύησαν στην υποκριτική μέθοδο. Αλλά το πιο σημαντικό εφόδιο που αποκόμισα είναι ότι απομυθοποίησα το Hollywood. Γυρίζοντας στην Ελλάδα ήμουνα σίγουρη ότι είχα αποφασίσει ότι ο προορισμός μου πλέον είναι να πετύχω στη χώρα μου. Παρόλο βέβαια που στην Ελλάδα οι ευκαιρίες, συμπεριλαμβανομένου και του οικονομικού παράγοντα, δεν είναι καθόλου ίδιες.

Θέλεις να μου μιλήσεις για την οικογένεια Στράσμπεργκ; Ο γιος του Λι Στράσμπεργκ, Ντέιβιντ και η γυναίκα του, Άννα, υπήρξαν καθηγητές σου.

* H Anna και ο David υπήρξαν καθηγητές μου καθώς και σκηνοθέτες μου και τους οφείλω πολλά. Η Άννα μας μετέφερε με έντονες και ανάγλυφες εικόνες τον κόσμο του Lee Strasberg. Τον τρόπο με τον οποίο δούλευε τους ηθοποιούς, το πώς ήταν ο ίδιος σαν άνθρωπος και το ότι μέχρι και το τελευταίο λεπτό δεν έπαψε να διδάσκει. Ακόμα και στις τελευταίες στιγμές της ζωής του έλεγε στη σύζυγό του ότι μέσα από τον πόνο αποκτούσε εμπειρία για το θέατρο. Ο David με τη σειρά του, ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του, μας εξηγούσε με κάθε τρόπο το πόσο σημαντικό είναι ό, τι κάνεις στη σκηνή να το κάνεις με αλήθεια, να μεταφέρεις τη δική σου προσωπική αλήθεια και πάντοτε να κινείσαι σε αυτή την κατεύθυνση.

Πιστεύεις ότι στη χώρα μας, σε σχέση με το εξωτερικό όπου έχεις ζήσει, οι απλοί άνθρωποι είναι αποκλεισμένοι από την τέχνη και το θέατρο;

* Δεν είναι αποκλεισμένοι αλλά είναι θέμα κουλτούρας.

Όταν ερμηνεύεις ένα ρόλο, κρατάς κατόπιν κάτι από το χαρακτήρα; Ή σβήνει τελείως για σένα;

* Ταυτίζομαι μόνο όταν τον ερμηνεύω, μετά παραμένω Μαρλέν.

Η τέχνη μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας;

* Η δύναμη της τέχνης είναι πολύ μεγάλη και επηρεάζει ποικιλοτρόπως τον άνθρωπο. Μπορεί να ανοίξει κλειδωμένα δωμάτια και να αποκωδικοποιήσει βιβλία γραμμένα σε άγνωστη γλώσσα.

Ποιους ρόλους θέλεις να υποδυθείς, είτε γυναικείους είτε ανδρικούς;

* Δεν είναι συγκεκριμένοι οι ρόλοι που θέλω να υποδυθώ. Όλοι οι ρόλοι έχουν τη σημασία τους. Αυτό που με ενδιαφέρει πρωτίστως είναι μέσα από τον κάθε ρόλο να αποδίδω τις αληθινές αξίες, τις μικρές αόρατες δυνάμεις που λειτουργούν ανεξήγητα από άτομο σε άτομο.

Έχεις έρθει ποτέ αντιμέτωπη με την καχυποψία στη δουλειά σου;

* Ίσως επειδή είμαι καλοπροαίρετη, δεν έχω αντιληφθεί κάτι τέτοιο μέχρι τώρα.

Τι σε απασχολεί περισσότερο αυτή την εποχή;

* Το μέλλον μου και το μέλλον της πατρίδας μας.

Αδημονείς να μεγαλώσεις;

* Δεν αδημονώ και απολαμβάνω τα της ηλικίας μου όσο μπορώ.

Αξίζει να ρισκάρει κανείς, κατά τη γνώμη σου;

* Άμα δε ρισκάρεις, δε νιώθεις ζωντανός.

Ποια όνειρα θέλεις να κυνηγήσεις;

* Όλα, δε βάζω όρια στα όνειρά μου.

Με ποιους σκηνοθέτες και συναδέλφους σου, Έλληνες ή ξένους, επιθυμείς να συνεργαστείς;

* Δεν είναι ευγενικό να τοποθετηθώ επωνύμως τουλάχιστον για τους Έλληνες συναδέλφους και σκηνοθέτες. Επιθυμία μου είναι να συνεργάζομαι αρμονικά με ανθρώπους που όλοι μαζί μπορούμε να παράγουμε ένα δημιουργικό αποτέλεσμα. Στόχος μου είναι να έχω απέναντί μου σκηνοθέτες οι οποίοι μπορούν να κατευθύνουν τη συναισθηματική μου διαθεσιμότητα.

Πώς είναι η καθημερινότητά σου;

* Κάθε μέρα προσπαθώ να βάζω στόχους και να τους εκπληρώνω σε όλα τα επίπεδα.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας;

* Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο συγγραφέα αλλά συγκεκριμένα βιβλία, όπως το «1984» του Τζορτζ Όργουελ και «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ.

Ποιο στίχο μπορείς με ευκολία να θυμηθείς;

* Ανάλογα με τη στιγμή, μου έρχεται και ο στίχος που σιγοτραγουδώ.

Τι μπορεί να σε κάνει να αγανακτήσεις;

* Η αγνωμοσύνη.

Η Ελλάδα έχει αλλάξει, σε σχέση με την εποχή πριν φύγεις; Ποιες αλλαγές διακρίνεις;

* Δε νιώθω τόσο ασφαλής όσο ένιωθα πριν.

Ποια είναι τα προτερήματα και ποια τα ελαττώματα του Έλληνα;

* Τα προτερήματα του Έλληνα είναι κατά κύριο λόγο η εξωστρέφεια και η φιλοξενία, ενώ τα ελαττώματά η έλλειψη οργάνωσης και η παραβίαση των νόμων.

Η σχέση σου με τα ζώα ποια είναι; Έχεις κατοικίδιο;

* Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω σκυλάκια. Τα αγαπώ πολύ και νιώθω μεγάλη τρυφερότητα γι’ αυτά.

* To www.catisart.gr ευχαριστεί τον Γιάννη Πρίφτη για τη φωτογράφηση.

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -