20.4 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Μικαέλα Ζούστη, στον ίσκιο της ανθισμένης νιότης

Μορφή θαλερή, ανόθευτη, θελκτική. Φύση γλυκιά, ποιητική, σαν φλοίσβισμα καλοκαιρινό. Φυσιογνωμία μεταρομαντική που θαρρείς πως ξεπήδησε από σελίδες του Μαρσέλ Προυστ. Εκεί όπου περιγράφει τη δροσερή νιότη στον «ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών». Θα μπορούσε να είναι η κοπέλα με την ομπρέλα του Μονέ καταμεσής σε κιτρινοπράσινο λιβάδι. Είναι όμως η Μικαέλα Ζούστη. Όμορφη σαν ανάσα παιδική. Με τον ήλιο να παιχνιδίζει στο πρόσωπό της. Τα μάτια της να κλείνουν θάλασσα και όνειρα μέσα τους. Μπορεί κάποιες στιγμές να δεις μιαν αδιόρατη φευγαλέα μελαγχολία να τρεμοπαίζει στο βλέμμα της, ύστερα πάλι απρόβλεπτα το κρυφτούλι της χαράς φωτίζει τα ωραία χαρακτηριστικά της. Σπούδασε την τέχνη της υποκριτικής, τη φιλοσοφική ερμηνευτική και την υπέρβαση του θεάτρου. Από τους αγαπημένους της καθηγητές, μιας και είναι αφοσιωμένη μαθήτρια, ο σπουδαίος θεατράνθρωπος Ρόμπερτ Στούρουα. Οι ορίζοντές της ανοιχτοί. Αναπνέει Ευριπίδη, Σαίξπηρ και Τσέχοφ. Διεκδικεί τη γνώση γεμάτη επιμονή, θάρρος και περιέργεια. Βάζει στόχους αλλά παράλληλα αυτοσαρκάζεται, δουλεύει και προσγειώνεται. Τη μαγνητίζουν κυρίως οι κλασικοί ρόλοι και δη οι ανδρικοί. Οραματίζεται συνεργασίες με πρωτοποριακούς σκηνοθέτες και ένα ιδανικό αύριο όπου θα μπορέσουν όλα αυτά να συμβούν. Προς το παρόν παίζει σε χοροθεατρικές ομάδες, συγγράφει και προχωρά το μεταπτυχιακό της στο αρχαίο δράμα. Πολύ ευαίσθητη, πολύ τρυφερή, πολύ ευπρεπής, ανεπιτήδευτη, γεμάτη παιδικότητα. Επικοινωνιακή και συμπαθής, συγκεντρώνει πάνω της φώτα και ενδιαφέρον. Μικαέλα, εύχομαι σ’ αυτό το σύμπαν, και ουδόλως στο παράλληλο, όπως διατείνεσαι, να πραγματοποιηθούν όλα αυτά που με τόση θέρμη επιθυμείς. Είσαι τόσο νέα ακόμα κι όλα σου ανήκουν. Δεν υπάρχουν ουτοπίες. ΄Αλλωστε, για σκέψου, στο χέρι σου δεν είναι; 

Διαβάστε τη συνέντευξη.

Το cat is art ευχαριστεί τον Αντώνη Ψαρρά για τη φωτογράφιση. 

Γαλάζιες μνήμες

* Γεννήθηκα στην Αθήνα. Συγκεκριμένα στο Παλαιό Φάληρο. Το σπίτι όπου μεγάλωσα και μένω βλέπει τη θάλασσα. Χαραγμένες μέσα μου εικόνες από καλοκαίρια σε νησιά και συγκεκριμένα στη Σύρο. Εγώ μικρή στους ώμους του μπαμπά μου να μπαίνουμε στα κύματα. Από παιδί η θάλασσα μ’ άρεσε περισσότερο όταν είχε κύμα. Αντιμετώπιζα μαγαλύτερη δυσκολία καθώς έμπαινα και το απολάμβανα. Γαλάζιες εικόνες, αμέριμνες. ΄Επειτα, χριστουγεννιάτικες μυρωδιές. Τα Χριστούγεννα είναι συνυφασμένα με οικογενειακές εικόνες. Με τη μαμά μου να στολίζουμε το δέντρο. Να γκρινιάζω επειδή δεν μ’ άφηνε να το στολίσω ολόκληρο μόνη μου. Και όταν με ρωτούσε γιατί, της απαντούσα ότι ήθελα να πάρω εγώ τα εύσημα της διακόσμησης. Θεωρώ πως ό, τι και αν γίνεται κάποιος στην πορεία της ζωής του έχει άμεση σχέση με τα ερεθίσματα που πήρε όταν ήταν παιδί. Γι’ αυτό και δεν μπορώ παρά να είμαι ευγνώμων και να νιώθω τυχερή για κάποια πράγματα. Όπως την αγάπη και την προσοχή που πήρα (που ήταν αρκετή) αλλά και εκείνη που δεν πήρα και έμαθα να τη διεκδικώ με περισσότερη επιμονή.

“Θέλω σημασία”

* Αυτήν λοιπόν τη διαδικασία της διεκδίκησης της προσοχής την είχα ενστικτωδώς μέσα μου από παιδί και την επιδίωξα και μετέπειτα. Σαν να ήταν μία λειτουργία που δούλευε από μέσα. Θα ήταν αυτή που δούλεψε και τότε που ήμουν πέντε χρονών και οι γονείς μου είχαν καλεσμένους. Είχα χτυπήσει αλλά όχι σοβαρά, το έλεγα μία στη μαμά μου, μία στον μπαμπά μου, αλλά αυτοί ετοιμάζονταν και δεν μου έδιναν σημασία. ΄Ωσπου ανέβηκα στο (στρωμένο!) τραπέζι και ξεφώνισα: Θέλω σημασία!

Καθρέφτης επί σκηνής

* Πρώτο θεατρικό ερέθισμα μια παιδική παράσταση.΄Ημουν κάπου στα 8, όταν είδα έναν αυτοσχεδιασμό με έναν καθρέφτη επί σκηνής και το μόνο που ήθελα ήταν να ανέβω να δω το πρόσωπο του ηθοποιού που απεικονιζόταν λες και θα ήταν άλλο.

Περιέργεια και θάρρος

* Από μικρή ό, τι βλέπω και μου κινεί την περιέργεια θέλω να το γνωρίζω και να το κατακτώ. Τελικά ανέβηκα στη σκηνή μετά το τέλος εκείνης της παράστασης και είδα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη. Μεγαλώνοντας όμως είχα αποβάλει την ιδέα του “να γίνω ηθοποιός” από το μυαλό μου. ΄Ισως επειδή διέκρινα ένα είδος αποδοκιμασίας και προκατάληψης προς το συγκεκριμένο επάγγελμα. ΄Ισως επειδή σαν παιδί και πριν από την εφηβεία ήμουν αρκετά εσωστρεφής. Με διάφορα ερεθίσματα όμως η ιδέα αυτή επανήλθε πιο αποφασιστικά πια κάπου στα 16. Τότε άλλαξα ριζικά. ΄Οσοι με ήξεραν πριν από την εφηβεία και με συναντούσαν μετά έλεγαν πως είχαν να κάνουν με άλλο παιδί. Ακόμα και οι γονείς μου. Δεν ξέρω τι πραγματικά με έκανε να αλλάξω τόσο. Πολλές και ισχυρές επιρροές μαζί, μπορώ να συμπεράνω τώρα. Μία έκφραση αυτού ήταν όταν είχα μόλις τελειώσει το σχολείο και περνούσα τυχαία με μια φίλη μου έξω από ένα θεατρικό εργαστήρι. Τότε είχα περάσει στην Πάτρα σε μια σχολή επιχειρήσεων. Μπήκα μέσα χωρίς δεύτερη σκέψη. Βγήκα έπειτα από πέντε ώρες και πίστευα ότι είχαν περάσει μόλις δέκα λεπτά. Οι γονείς μου είχαν τρελαθεί, ποτέ δεν είχα λείψει τόσες ώρες, με κλειστό το κινητό και χωρίς να ειδοποιήσω. ΄Οταν γύρισα, ύστερα από έναν βαρβάτο τσακωμό τούς ανακοίνωσα τη δεδομένη απόφασή μου να γίνω ηθοποιός. Η αντίδρασή τους ήταν: “Εσύ; Αποκλείεται! Καταρχάς αυτό το επάγγελμα θέλει θάρρος και θράσος!”. Απάντησα: “Θέλω να το κάνω! Κι αν πρέπει να έχω αυτά τα δύο στοιχεία για να το κάνω, θα τα αποκτήσω”. ΄Οπως καταλαβαίνετε, δεν πήγα ποτέ στην Πάτρα.

Προσωπική εξέλιξη

* Δάσκαλό μου ορίζω τον εαυτό μου καλύτερο και αρτιότερο. Αν ποτέ μπορεί να ονομαστεί κάποιος άρτιος. Για να μην παρερμηνευτεί αυτό που λέω, μιλάω για μια προσωπική εξέλιξη που οφείλει να κάνει κάθε ηθοποιός αλλά κι αυτό με ερεθίσματα γίνεται. Γιατί τις περισσότερες φορές κάποιος θέλει αλλά δεν έχει τον τρόπο. Είμαι τυχερή λοιπόν γιατί συνάντησα ανθρώπους -λίγους- που μου έμαθαν τον τρόπο. Που μου έδωσαν αφορμές να πάω παρακάτω. Οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι όμως είναι οι μεγάλοι ποιητές και τα μεγάλα κείμενα. Αυτά είναι που ανοίγουν ορίζοντες, που αφυπνίζουν, που πεισμώνουν, που επανακαθορίζουν στόχους και συντονίζουν βήματα. Υπό αυτήν την έννοια αγαπημένοι μου δάσκαλοι είναι ο Σαίξπηρ, ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής, ο Τσέχοφ, ο Καμί, ο Χειμωνάς, ο Καζαντζάκης, ο Πεσόα, ο Καρυωτάκης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης και άλλοι πολλοί, πάρα πολλοί.

Μαγνήτης οι ανδρικοί ρόλοι

* Αν και θέλω να παίξω πολλούς συγγραφείς και να υποδυθώ πολλές ηρωίδες, θα προσπαθήσω να επιλέξω. ΄Εχω μια μεγάλη πρωταρχική και επιτακτική αδυναμία στην Αντιγόνη. Κάποιες που επίσης με συγκινούν είναι η Οφηλία, η Ηλέκτρα, η Κορδέλια (από τον Βασιλιά Λιρ), η Μπλανς Ντιμπουά, η δεσποινίς Τζούλια, η Νίνα, η Κασσάνδρα, η λαίδη Μάκβεθ και η Μήδεια. Εδώ όμως πρέπει να αναφέρω ότι πολλές φορές διαβάζοντας ένα κείμενο με μαγνητίζουν κυρίως οι ανδρικοί ρόλοι. Τι να πει κανείς για τον Άμλετ, τον Μάκβεθ, τον Ορέστη, τον Καλλιγούλα, τον Ριχάρδο, τον Οιδίποδα και όλους τους τρελούς του Σαίξπηρ! Πόση αλήθεια χωράει σε έναν ήρωα; Σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν ή με έναν πρωτοποριακό σκηνοθέτη θα μπορούσα νομίζω να τα καταφέρω!

Αυτοσαρκασμός

* Δεν μπορώ χωρίς χιούμορ! ΄Εχω περάσει βέβαια και από περιόδους πολύ σκοτεινές και καταθλιπτικές, όπου σχεδόν τίποτα δεν με έκανε να γελάω, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι και μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση κυριαρχούσε με κάποιον τρόπο το χιούμορ και παραδόθηκα σ’  αυτό. ΄Ηταν πιο μαύρο απ’  ό, τι περίμενα, αλλά το “άνοιξα” με τον καιρό. Κάτι άλλο που συνηθίζω και με κάνει να γελάω με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μου είναι η ειρωνεία και ο αυτοσαρκασμός.

Έμπνευση

* Το πάθος είναι ένα πολύ βασικό συστατικό της ύπαρξης, κατά τη γνώμη μου. Σε μένα λειτουργεί εκτός από διεγερτικά και ως έμπνευση για πράγματα. Επειδή ως άτομο είμαι των άκρων, υπερβολική (απ’ ό, τι μου λένε!) και μονίμως βιαστική στη ζωή μου (αν και προσπαθώ να το διορθώσω το τελευταίο, δεν τα καταφέρνω), το πάθος έρχεται σαν φυσική λειτουργία, σαν άλλοθι.

Η διαφορετικότητα

* Το αδιαπραγμάτευτο θεωρώ πως είναι η διαφορετικότητα. Επιμένω να πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, ξεχωριστός και αυτόνομος με ως επί το πλείστον διαφορετικές ανάγκες απ’ τον άλλον. Γι’ αυτό και δεν διαπραγματεύομαι την αγάπη βασισμένη στη μετάλλαξη. Δηλαδή “σε αγαπάω αλλά θέλω να σε αλλάξω για να μου ταιριάζεις περισσότερο” δεν υπάρχει. Ειδικά όταν ο άλλος δεν προτίθεται να αλλάξει. Αν όλοι οι άνθρωποι σέβονταν τον κανόνα της μοναδικότητας, ο κόσμος θα ήταν λιγότερο δυστυχισμένος.

Ταξίδια

* Αγαπημένος προορισμός είναι τα μέρη που δεν έχω πάει ακόμα. Υπάρχουν κάποια μέρη όμως στην Ελλάδα που, ενώ δεν έχω κάνει όσα ταξίδια θα ‘θελα για να έχω ένα ικανό μέτρο σύγκρισης, πιστεύω ότι είναι αναντικατάστατα. Η ενέργεια και τα τοπία κάποιων ελληνικών νησιών δεν νομίζω ότι μπορούν να συγκριθούν με κάτι παρόμοιο αλλού.

Σχέδια

* Αυτό που θεωρώ ιδανικό για τη ζωή μου κατ’ αρχάς είναι να είμαι υγιής για να μπορώ να συνεχίζω ό, τι έχω αρχίσει. Αν και δεν μ’ αρέσει να κάνω σχέδια γιατί γελάω πολύ με ορισμένα πράγματα που μου συμβαίνουν κατά καιρούς και αναγκάζομαι να τα αναθεωρώ. Επίσης είμαι λάτρης του αυθόρμητου και του απρόβλεπτου. Αλλά αν μπορεί να προβλέψει κανείς το ιδανικό, αυτό που θα ζητούσα πρώτα απ’ όλα απ’ τον εαυτό μου, αλλά και από έναν αβέβαιο παράγοντα που είναι η τύχη, είναι  να συναναστρέφομαι όσο γίνεται με μεγάλα έργα και μεγάλους ρόλους για να γίνομαι κι εγώ μ’ αυτόν τον τρόπο… “μεγάλη”…

Τι με εξοργίζει

* Πολλά με κάνουν να αγανακτώ δυστυχώς. Η αδικία, η φτήνια στους ανθρώπους, η μιζέρια, ο φόβος, η αναισθησία, η τεμπελιά, η υποτίμηση του ανθρώπινου μυαλού και της ανθρώπινης ύπαρξης γενικότερα. Η ευκολία, η ψευτοκουλτούρα, η ανοχή, η μετριότητα. Τα λέω και εξοργίζομαι. Γι’ αυτό σταματάω. Σίγουρα είναι κι άλλα πολλά, μικρά και καθημερινά, που δεν μ’  αφήνουν να ησυχάσω. Δυστυχώς, αν δεν λειτουργήσουν οι άμυνες, τα κουβαλάω.

Πολύτιμες στιγμές

* Μικρές ευτυχίες είναι οι στιγμές που αντικρίζω τον εαυτό μου με αλήθεια μέσα απ’ ό, τι κάνω. ΄Οσο πιο καθημερινές τόσο περισσότερη η ευτυχία. Πολύτιμες συζητήσεις με φίλους, μία όμορφη παράσταση, κάποιος “ωραίος” άνθρωπος που θα συναντήσω. Παρέα με τον γάτο μου στον καναπέ και μια ταινία στο DVD. Μια στιγμή που παγώνουν όλα και είσαι μόνο εσύ με τον απέναντί σου.

Πάντα με κατοικίδια

* Λατρεύω τα ζώα. ‘Ολα! Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το σπίτι μας είχε πάντα κατοικίδια. Αν πάθει κάτι ο γάτος μου τρελαίνομαι. Το καταλαβαίνουν όσοι ζουν με ζώο. Δεν το σκέφτομαι ως κάτι άλλο από άνθρωπο. Πολλές φορές έχω μπει στη διαδικασία να μιμηθώ τις εκφράσεις του. Δεν τα καταφέρνω όμως, είναι αξεπέραστες!

                                                                                                                                                             

 * Η φωτογράφιση είναι του Αντώνη Ψαρρά.

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -