Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Παρασκευή, 14 Ιουλίου. Παράσταση «Βάκχες». Νεαρός κύριος με εμπριμέ βερμούδα κάθεται στην τρίτη σειρά στο κάτω διάζωμα. Με πρόσκληση; Το πιθανότερο. Καθότι οι συγκεκριμένες θέσεις είναι προσκλήσεων ή ΑΜΕΑ.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, δεν καταδέχεται να ρίξει ματιά στα όσα διαδραματίζονται στην ορχήστρα, η οποία βρίσκεται σε λιγότερο από πέντε μέτρα απόσταση. Να ήταν μόνο αυτό; Κανένα απολύτως πρόβλημα. Ο νεαρός κύριος όμως, δεν παρακολουθεί την παράσταση γιατί δεν έχει μάτια παρά μόνο για το κινητό του, το οποίο φεγγοβολά σε απόσταση μιλίων. Κυριολεκτικά βγάζει μάτι. Ενοχλεί το κοινό. Ενοχλεί τους ηθοποιούς.
Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Παρασκευή, 7 Ιουλίου. Παράσταση «Οιδίπους επί Κολωνώ». Κύριος – μέλος κοσμικής παρέας, προφανώς με πρόσκληση κι αυτός, στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης κοιμάται. Αφού προηγουμένως έχει απλώσει τρία από τα μαξιλάρια του θεάτρου, εν είδει ανάκλιντρου. Κάποια στιγμή μάλιστα προτείνει και στον διπλανό του επιπλέον μαξιλαράκι για να μην κουράζεται κι αυτός. Να ήταν μόνο αυτό; Μικρό το κακό! Στα διαλείμματα του ύπνου του όμως ο εν λόγω κύριος βγάζει με θράσος φωτογραφίες τις οποίες κοινοποιεί αυτοστιγμεί στα social media.
Σε προηγούμενη παράσταση, κύριος καταφθάνει στο αρχαίο θέατρο. Κάθεται αυτάρεσκα στις πρώτες κερκίδες, λίγα μόλις βήματα από τον θώκο. Με πρόσκληση; Το πιθανότερο! Στρέφεται στη νεαρά που τον συνοδεύει και ρωτά με απόλυτη φυσικότητα: «Τι έργο θα δούμε σήμερα;». Ερώτηση που δεν κάνεις ούτε σε θερινό κινηματογράφο. Να ήταν μόνο αυτό; Δεν βαριέσαι, θα αδιαφορούσαμε. Ο κύριος όμως σε όλη τη διάρκεια της παράστασης ασταμάτητα στέλνει και λαμβάνει SMS σαν να μη συμβαίνει τίποτα γύρω του.
Αυτά είναι μερικά μόνον από τα περιστατικά που έχουν συμβεί μόνον κατά τις τελευταίες παραστάσεις στην Επίδαυρο και των οποίων υπήρξα αυτόπτης μάρτυς. Αν αναφερθώ σε όσα περιστατικά έχουν πέσει στην αντίληψή μου όλα αυτά τα 40 συναπτά έτη που παρακολουθώ το Φεστιβάλ, πάντα με εισιτήριο των 45 ή 50 ευρώ, αυτό το κείμενο δεν θα τελειώσει ποτέ.
Εδώ ωστόσο προκύπτει κι ένα πελώριο ζήτημα. Πώς και σε ποιους δίνονται οι προσκλήσεις; Με τι κριτήρια; Συγγένειας, εντοπιότητας, γνωριμιών, μέσων, υποχρεώσεων, ανταλλαγών;
Από την άλλη πλευρά, αναρωτιέμαι γιατί δημοσιογράφοι αντιμετωπίζονται από υπαλλήλους του Φεστιβάλ (ευτυχώς όχι από όλους) στο γκισέ των προσκλήσεων απαξιωτικά και… εξορίζονται στη Ζώνη Β, στα χωρίς αρίθμηση και χωρίς καμία εξήγηση; Ενώ μάλιστα το θέατρο στο κάτω διάζωμα βρίθει κενών θέσεων; Κι ενώ αυτοί ταξιδεύουν στην Επίδαυρο για δουλειά κι όχι για χαριεντισμούς, κοσμικότητες και αναψυχή;
Μήπως γιατί στην Ελλάδα το πάθος για τη δουλειά σου πρέπει να τιμωρείται; Μήπως γιατί στην Ελλάδα είναι να μη δώσεις εξουσία στο δημόσιο υπάλληλο γιατί ουαί κι αλίμονο στους αφελείς και αδαείς (ίσως και παράφρονες) που θα βρεθούν στην ανάγκη του για να διευκολύνει τη δουλειά τους; Και σε ποιον χρωστά ο επαγγελματίας δημοσιογράφος να εισέρχεται στο αρχαίο θέατρο με αρνητική διάθεση -αντί με τη χαρά που ορίζει η τέχνη- εξαιτίας των απαράδεκτων διακρίσεων και της αγενούς συμπεριφοράς κάποιου υπαλλήλου; Κάποιου υπαλλήλου που δεν αντιλαμβάνεται ότι ο δημοσιογράφος δεν είναι εχθρός, δεν είναι αντίπαλος, δεν είναι παρείσακτος, δεν είναι τρακαδόρος, δεν είναι λαθρεπιβάτης, δεν είναι επαίτης.
Ότι ο δημοσιογράφος έχει παλέψει και για τα δικά του αιτήματα και θα το ξανακάνει όταν παραστεί ανάγκη, αγόγγυστα. Με μόχθο, με προσπάθεια, με ξενύχτια.
Ότι ο δημοσιογράφος είναι ένας εργαζόμενος στην ενημέρωση, που κι αυτός -όπως κάθε εργαζόμενος και κάθε πολίτης- έχει δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και στην απρόσκοπτη εργασία.
Δεν είναι πρέπον λοιπόν ούτε ευγενές -τουλάχιστον- να τον στέλνουμε πάνω από την περισχοίνιση για να ασκήσει το λειτούργημά του.
Δεν νοείται ο δημοσιογράφος να μειώνεται και να θυματοποιείται από υπάλληλο του Φεστιβάλ, ενός φεστιβάλ που στηρίζεται από τους θεατρόφιλους και από ένα λαό που δεινοπαθεί.
Μην ξεχνάμε πως όλοι στον δημοσιογράφο προστρέχουμε για να ενημερώσει, για να πληροφορήσει, για να προβάλει το πρόβλημά μας, τα κεκτημένα μας, τη δουλειά μας. Για να συντρέξει, για να στηρίξει, για να επαινέσει, ακόμα και για να κρίνει. Όπως έγινε και με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις για τα δίκαια αιτήματα των υπαλλήλων του Φεστιβάλ.
Αναρωτιέμαι, τι σημαίνει προσκαλώ; Δεν σημαίνει -αν μη τι άλλο- υποδέχομαι, ενθαρρύνω για επίσκεψη και κατ’ επέκταση φιλοξενώ;
Απορώ, λοιπόν: Είναι πολιτισμός αυτόν που προσκαλούμε, να τον απαξιώνουμε ταυτόχρονα;
Ειρήνη Αϊβαλιώτου
