Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Μια ζεστή φυσιογνωμία, μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, ένας καλλιτέχνης που με το μοναδικό του ταλέντο και το πάθος του για την υποκριτική δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως ένας από τους πιο σημαντικούς ηθοποιούς που διαθέτουμε σήμερα στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Ο Θοδωρής Αντωνιάδης αγαπά τη φύση, τα ζώα και τον άνθρωπο και πάντα δίνει αγώνα για το καλό. Χαρακτήρας σεμνός, σχεδόν αθόρυβος αλλά δραστήριος, γεμάτος ενεργητικότητα και θέληση, καλλιεργημένος και κατασταλαγμένος, πρωταγωνιστεί παντού με την ευγένεια, τη λεπτότητα, την αρχοντιά και τη σοβαρότητά του, χαρίσματα τα οποία εισάγει με δημιουργικό τρόπο στους πάμπολλους ρόλους που έχει υποδυθεί και υποδύεται…
Φέτος τον χαρήκαμε ως Τζεφ / Φύλακα στο εκπληκτικό μιούζικαλ «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» (Dancer in the Dark) του Lars Von Trier σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, μια παράσταση υψηλών απαιτήσεων που παρουσιάζεται στη σκηνή του θεάτρου VAULT.
Επίσης οι τηλεθεατές τον έχουν απολαύσει -μεταξύ άλλων- σε μια σειρά που αγαπήθηκε πολύ, τη «10η Εντολή» του Πάνου Κοκκινόπουλου.
Μια ευχάριστη έκπληξη που μας επιφύλαξε για φέτος είναι ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στο υπέροχο «Η Δεξιά Τσέπη του Ράσου», που βασίζεται στο ομώνυμο και πολυδιαβασμένο βιβλίο του Χιώτη συγγραφέα – φυσικού καλλιεργητή Γιάννη Μακριδάκη κι έγινε κινηματογραφική ταινία σε σκηνοθεσία του Γιάννη Λαπατά.
Μία έντονα σημειολογική ταινία που διαπνέεται από «παπαδιαμαντικό» αναχωρητισμό και ακροβατεί μεταξύ προσωπικού και συλλογικού πένθους, προσωπικής και συλλογικής ελπίδας. Μια δημιουργία που μας φέρνει στο μυαλό ξεχασμένες λέξεις όπως ανιδιοτέλεια, φιλότιμο, νοιάξιμο, αλήθεια και μας θυμίζει κάτι από τη χαμένη “ανθρωπιά” μας.
Ο Θοδωρής ενσαρκώνει τον Βικέντιο, ένα μοναχικό καλόγερο ο οποίος προσπαθεί να διαχειριστεί την αβάσταχτη θλίψη και μοναξιά που ξαφνικά και αναπάντεχα «επιστρέφουν» όταν χάνει τη μοναδική συντροφιά του. Τη σκυλίτσα του. Εντονότατα συναισθήματα θα τον κάνουν να «συνομιλήσει» με το παρελθόν του και με αυτή την «ταπεινή», για πολλούς, αφορμή, θα επανατοποθετήσει την πορεία και τη ζωή του.
Προσπαθώντας να αναστήσει τα κουτάβια της, που πεθαίνουν ένα ένα με τη σειρά τους, ο απομονωμένος μοναχός υποχρεώνεται σε έναν πικρότατο απολογισμό ζωής. Πνιγμένος από την καταπίεση του ηγουμένου και από τις φρικτές κακουχίες του μοναστικού βίου, ο Βικέντιος δεν χαίρεται ποτέ τίποτε. Κι όταν όλοι τριγύρω του οδεύουν στον τάφο, εκείνος μένει πεντάρφανος στο ρημαγμένο μοναστήρι του, να διαφεντεύει την απουσία.
Ο Βικέντιός του δεν είναι μόνον ένας άνθρωπος που, αμετακίνητος από την πίστη του, μπορεί πλέον να αμφιβάλλει και να επαναπροσδιορίζει τις βάσεις της μοναχικότητάς του, αλλά είναι και κάτι από μια μικρή ξεχασμένη γωνιά ελληνικής απλότητας, εκεί στην άκρη του κόσμου, που κρύβει μια ανάσα ζωής, ελπίδας, ομορφιάς, ευαισθησίας, τυλιγμένη σαν τα κουταβάκια της Σίσσυς σε μια κάλτσα στη δεξιά τσέπη του ράσου του.
Η ταινία προβάλλεται από 2 Μαΐου 2019 στους κινηματογράφους, και αξίζει να δείτε τον «ανάγλυφα σμιλεμένο» ήρωα, τον μοναχό Βικέντιο, μια άδολη ψυχή, που εκάρη μοναχός σε πολύ μικρή ηλικία, άντεξε να συνυπάρξει μ’ έναν ματαιόδοξο και αυταρχικό ηγούμενο, κι όταν πέθαναν όλοι οι υπόλοιποι μοναχοί, ήταν ο μοναδικός ρασοφόρος που απέμεινε στο μοναστήρι. Απίστευτα τρυφερή και συγκινητική ερμηνεία. Κάτι αλλιώτικο, αλλά όμορφο, ζεστό, στοργικό και απαλό για την ψυχή… Σαν βάλσαμο. Ο φόβος του Βικέντιου για τη μοναξιά είναι ο φόβος που μας κατέχει όλους γι’ αυτό το συναίσθημα και ίσως όλοι στη δεξιά τσέπη όχι του ράσου αλλά του μυαλού μας, να έχουμε κάτι για να τη διώχνει μακριά…
* Γεννήθηκα στην Αθήνα. Μέχρι τα 10 μου χρόνια ζούσα στην Άνω Γλυφάδα, όπου στο Δημοτικό, θυμάμαι τη μανία μου με τα βιβλία της Μυθολογίας. Μου φάνταζαν παραμύθι, όλοι αυτοί οι «κόσμοι», καθώς περνούσα ώρες στο δωμάτιο μου, με αυτοσχέδιες κατασκευές, μινιατούρες παιχνίδια, γκαζές και μπίλιες. Έκτοτε μετακομίσαμε οικογενειακώς στο Νέο Βουτζά, όπου είναι και το πατρικό μου σπίτι. Μια περιοχή που αγάπησα και αγαπώ ιδιαίτερα. Αυτή η όμορφη πλαγιά της Πεντέλης, που κάηκε ανελέητα το περσινό καλοκαίρι σε αυτή την εθνική τραγωδία και που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Από τα παιδικά – εφηβικά μου χρόνια, θυμάμαι εξορμήσεις στο βουνό με τα ποδήλατα, συναντήσεις στα σπίτια λίγων φίλων με ταινία, πίτσα κ.τλ., θέατρο τα καλοκαίρια με τη σκηνοθέτιδα Νανά Νικολάου, η οποία διέμενε και εκείνη στην ίδια περιοχή, την αλεπού που είχε γεννήσει τα αλεπουδάκια στο μπαλκόνι μου, μιας και το σπίτι βρίσκεται σε ύψωμα και κοντά στο δάσος.
Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή κατά την οποία αποφασίζει κανείς με τι θα ασχοληθεί στη ζωή του. Ποια ήταν αυτή η στιγμή για σένα;
* Πράγματι υπάρχει αυτή η στιγμή. Στη δική μου περίπτωση συνέβη όταν το πρώτο καλοκαίρι στα 10 μου χρόνια που ‘χα μετακομίσει στον Νέο Βουτζά, παρακολούθησα μια ερασιτεχνική παράσταση με τα παιδιά που διέμεναν στην περιοχή, με την επίβλεψη της Νανάς Νικόλαου που προανέφερα. Ένιωσα ένα παράξενο συναίσθημα, έναν παλμό που δεν τον είχα ξανανιώσει. Έκτοτε συμμετείχα και ο ίδιος ενεργά όλα τα υπόλοιπα καλοκαίρια, μέχρι και το τέλος του Λυκείου.
* * *
Πρωταγωνιστείς στην ταινία του Γιάννη Λαπατά με τίτλο «Η δεξιά τσέπη του ράσου», που βασίζεται σε ένα ιδιαιτέρως επιτυχημένο βιβλίο, την ομότιτλη νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη. Είχες διαβάσει το βιβλίο πριν σου προταθεί ο ρόλος;
* Είχα διαβάσει το βιβλίο πριν από 9 χρόνια. Με είχε συγκινήσει ιδιαίτερα. Αγαπώ πολύ τη γραφή του Γιάννη Μακριδάκη όπως και τα άλλα βιβλία του. Φυσικά μετά την πρόσκληση – πρόταση του Γιάννη Λαπατά και της παραγωγής ARTemis Productions, να αναλάβω τον πρωταγωνιστικό ρόλο (κατόπιν δοκιμαστικού) «επέστρεψα» στο βιβλίο ενδελεχώς μελετώντας κάθε έννοια, κάθε λέξη. Γιατί μέσα στην απλότητά του κρύβεται το μεγαλείο.
Τι χαρακτήρας είναι ο «Βικέντιος» που υποδύεσαι;
* Πρόκειται για έναν άνθρωπο απλό, ανθρώπινο μα διόλου απλοϊκό. Η ψυχή του είναι «ακριβή». Άλλοτε γαλήνια, άλλοτε τρικυμιώδης. Η δεξιά τσέπη του ράσου του γίνεται φωλιά για μια «ανάσα», για ένα ταπεινό πλάσμα του Θεού. Κόντρα στο τυπικό κατεστημένο, υπάρχει μια προσωπική του αξιολόγηση για το καλό. Ο σεβασμός στην αξία της ζωής, στις προσωπικές επιλογές, με όχημα την αγάπη είναι αξίες που αποτυπώνονται στο «είναι» του… Δεν διστάζει να δει τα πράγματα κατάματα, να τα αξιολογήσει, να τα διεκδικήσει σεβόμενος επί της ουσίας το φάσμα των επιλογών και της ζωής του. Και μέσα από αυτή την περιπέτεια του συναισθήματος (με τη διεκδίκηση της φροντίδας ενός ταπεινού πλάσματος), να επανατοποθετήσει την ουσία των επιλογών του και το δικό του βηματισμό για το μέλλον.
Έκανες κάποια έρευνα για την προετοιμασία της ταινίας; Επιχείρησες να γνωρίσεις μοναχούς;
* Φυσικά υπήρξε μια προσωπική έρευνα. Είναι ένα πεδίο -οι μοναχοί και ο μοναχισμός- που δεν γνώριζα και που συγκεντρώνει στον πυρήνα του διάφορα χαρακτηριστικά. Διάβασα σχετικά, είδα ειδικά ντοκιμαντέρ και επισκέφτηκα μοναστήρια. Φυσικά είχα την πολύτιμη βοήθεια του σκηνοθέτη Γιάννη Λαπατά σε όλο αυτό το ταξίδι της προετοιμασίας, όπου με τις γνώσεις του, την αισθητική του, την ηρεμία του και το ταλέντο του, με βοήθησε να «βγάλω» υποκριτικά ό,τι καλύτερο μπορούσα. Θα ήθελα να σταθώ σε έναν υπέροχο άνθρωπο που με βοήθησε πολύ στη μελέτη του ρόλου και του χαρακτήρα. Ήταν ο Παπα – Ηλίας Λαουλάκος, πατέρας του συναδέλφου Αναστάση Λαουλάκου, που παίζει στην ταινία. Οι συμβουλές και η φροντίδα του υπήρξαν καταλυτικές και ουσιαστικές για μένα. Τον ευχαριστώ.
Τι πρέπει να γνωρίζουμε πριν παρακολουθήσουμε την ταινία;
* Υπάρχουν πολλοί που έχουν ήδη διαβάσει το βιβλίο του Μακριδάκη και έρχονται με προσμονή. Υπάρχουν άλλοι που δεν ξέρουν αναλυτικά το θέμα και έρχονται πιο «ανυποψίαστοι». Ίσως το πιο σημαντικό που θα μπορούσε να ειπωθεί, είναι πως πρόκειται για μια ταινία, που έγινε με πολλή δουλειά, αγάπη και μεράκι από όλους ανεξαιρέτως τους συντελεστές, οι οποίοι είναι ιδιαιτέρως πετυχημένοι και με σημαντική πορεία στον χώρο του ο καθένας. Όλοι με ευγενείς προθέσεις ως προς το αποτέλεσμα και υψηλές καλλιτεχνικές προσδοκίες. Είναι συγκινητικό το ότι «η δεξιά τσέπη» απέσπασε το «βραβείο νεότητας καλύτερης ταινίας», ένα ιδιαίτερο και σημαντικό βραβείο από τους φοιτητές των πανεπιστημίων της Θεσσαλονίκης, στο 59ο Φεστιβάλ της πόλης. Επίσης έχω να πω ότι ήδη η ανταπόκριση του κόσμου που έχει δει την ταινία είναι συγκινητικά θερμή. Ελπίζουμε να βρει και άλλους «συνεπιβάτες».
Έζησες κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;
* Τα γυρίσματα κύλησαν περίπου όπως «ξετυλίγεται» και η ιστορία του βιβλίου. Άλλοτε ήταν πιο ανάλαφρα και άλλοτε – λόγω δυσκολίας σκηνών – ήταν πιο τρικυμιώδη. Το να κάνεις γυρίσματα με ζωάκια, δεν είναι εύκολο. Πιστέψτε με όμως πρόκειται για μια μαγική εμπειρία που την κρατάω φυλαχτό. Όπως και όλη η φροντίδα των ανθρώπων πίσω από τις κάμερες αρχίζοντας από τον σκηνοθέτη Γιάννη Λαπατά, του οποίου η ηρεμία και ο ευγενής τρόπος του αποτελεί «μάθημα». Επίσης η παραγωγή ARTemis Productions, με τον Πάνο Παπαδημητρίου, τη Μάχη Αρβανίτη, τη Μαρίνα Βασιλείου και όλο το συνεργείο ανεξαιρέτως, που ένιωθες τις φτερούγες της προστασίας και της φροντίδας πάνω από το κεφάλι σου. Υπήρξα ιδιαίτερα τυχερός ως προς αυτό. Τους ευγνωμονώ.
Πιστεύεις στη δύναμη του σινεμά να περνάει κοινωνικές και πολιτικές ανησυχίες;
* Η δύναμη και η ουσία της τέχνης, άρα και του σινεμά, είναι να περνάει – και το οφείλει αυτό πολλές φορές – κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα.
Μια ταινία μπορεί να αποτυπώσει κάτι όμορφο, περιγράφοντας ωστόσο χωρίς συμβιβασμούς κάτι δυσάρεστο;
* Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί ναι. Μπορεί να ‘ναι και ζητούμενο. Άλλωστε η χαρά και η λύπη είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αλληλοσυμπληρώνονται και συνυπάρχουν. Είναι μια αλήθεια ζωής.
Ποια ήταν η σχέση σου με τα σκυλάκια – συμπρωταγωνιστές σου στην ταινία;
* Όπως προανέφερα, η σχέση μου με την Μπαλλού – Σίσσυ στο γύρισμα καθώς και με τα νεογέννητα κουταβάκια ήταν μαγική. Πολύ λιγότερο δύσκολη από ό,τι φανταζόμασταν. Βέβαια υπήρχε τεράστια φροντίδα εκ μέρους μας και του εκπαιδευτή Γιάννη Απόκοτου να μην ταλαιπωρηθούν. Κρατάω μια «στιγμή» από τα γυρίσματα όπου τάιζα με τη σύριγγα το ένα κουταβάκι και από τη γλύκα και τη συγκίνηση με πήραν τα κλάματα όπως και όλο το συνεργείο.
* * *
Πώς θα σχολίαζες τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι Έλληνες στα ζώα;
* Θα τον χαρακτήριζα άνισο. Υπάρχουν άνθρωποι που «λιώνουν» για τα ζώα και υπάρχει και ο αντίποδας της κτηνωδίας από ανθρωπόμορφα τέρατα. Αυτό το φαινόμενο, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να αντιμετωπίζεται με αυστηρές ποινές. Να εκλείψει. Η αγάπη προς τα ζώα είναι ύψιστη μορφή πολιτισμού.
Ποια είναι η δική σου σχέση με τα ζώα;
* Τα λατρεύω. Όλα τα ζώα. Μια από τις μεγάλες μου αγάπες είναι να παρακολουθώ από μικρός ντοκιμαντέρ με ζώα. Μάλιστα ένα από τα πρώτα όνειρά μου ως παιδί ήταν να γίνω ανταποκριτής στο National Geographic…
Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
* Φυσικά και έχω ζώο. Τον γάτο μου τον Κίκο με τον οποίο συγκατοικούμε εδώ και ένα χρόνο, από τότε που τον βρήκα μικρούλη στη γλάστρα μου…
***
Τι άλλο θα ήθελες να μάθουμε για τις τρέχουσες δραστηριότητές σου;
* Αυτή την περίοδο εκτός από την ταινία «Η δεξιά τσέπη του ράσου» που ξεκινάει τις προβολές της για το κοινό από την Πέμπτη 2 Μαΐου 2019 στους κινηματογράφους «Μικρόκοσμος» (Λεωφ. Συγγρού 106, Φιξ,) και «Διάνα» (Περικλέους 14, Μαρούσι), θα συνεχιστεί από τις 11 Μαΐου και για όλο τον μήνα κάθε Σάββατο στις 7 μ.μ. και Κυριακή στις 9 μ.μ. το θεατρικό έργο στο οποίο συμμετέχω: Το μιούζικαλ «Χορεύοντας στο σκοτάδι» του Λαρς Φον Τρίερ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά στο θέατρο Vault. Παράλληλα υπάρχουν και άλλες καλλιτεχνικές προτάσεις αυτό τον καιρό, που όμως βρίσκονται σε επίπεδο κουβέντας.
Τι έχεις να μας πεις για τη φετινή θεατρική σεζόν;
*Η φετινή σεζόν θεατρικά με βρίσκει στο θέατρο VAULT. Έναν πολιτιστικό χώρο που παρακολουθώ χρόνια με έναν ιδιαίτερο καλλιτεχνικό, πολυσυλλεκτικό “παλμό”.
Συμμετέχω στη θεατρική μεταφορά του αριστουργηματικού κινηματογραφικού μιούζικαλ «Χορεύοντας στο σκοτάδι» του Λαρς Φον Τρίερ.
Πώς προέκυψε η συνεργασία αυτή;
* Η συνεργασία πρόεκυψε κατόπιν πρόσκλησης του σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζιά, ενός ανθρώπου που εκτιμώ για το ήθος του, το ταλέντο του, τον ευφάνταστο τρόπο του, την πολύωρη καθημερινή δουλειά του και τις “ριψοκίνδυνες” καλλιτεχνικές του διαθέσεις – «καταθέσεις». Την πρωτότυπη μουσική της παράστασης έχει γράψει ο ιδιαίτερα ταλαντούχος -θα μου επιτρέψετε- σύνθετης Μάνος Αντωνιάδης! Έχω τη χαρά να βρίσκομαι επί σκηνής με οκτώ υπέροχους συναδέλφους που η “συνομιλία” μας εντός σκηνής αλλά και εκτός ευτύχησε απολύτως. Πράγμα διόλου δεδομένο. Όπως και όλων των υπέροχων συντελεστών της παράστασης.
Μίλησέ μας για το ρόλο σου στο «Χορεύοντας στο σκοτάδι»…
* Ο ρόλος που ερμηνεύω είναι του καλοκάγαθου εργάτη Τζεφ, ο οποίος είναι σφοδρά και άδολα ερωτευμένος με τη Σέλμα, την κεντρική ηρωίδα του έργου. Τον εμβληματικό αυτό ρόλο στην παράσταση, ερμηνεύει με καθηλωτικό κατά τη γνώμη μου (αλλά και κατά γενική ομολογία) τρόπο, η Δήμητρα Κολλά! Κρατώ σε κάθε τέλος της παράστασης, τις συγκινητικές “δονήσεις” που δημιουργεί μέσα από την ερμηνεία της σε όλους. Στο κοινό και σε εμάς τους ίδιους. Είμαι ευτυχής γι’ αυτή τη φετινή συνεργασία – συνύπαρξη με όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους!
* * *
Μελλοντικά με ποιους θεατρικούς ήρωες και ηρωίδες θα ήθελες να συναντηθείς στη σκηνή ή στην οθόνη;
* Είχα την τύχη όλα αυτά τα χρόνια, σχεδόν είκοσι, να συμπορευτώ και να συνδιαλλαγώ με σημαίνοντες ρόλους από όλο το φάσμα της δραματουργίας. Αρχαίο δράμα (κωμωδία – τραγωδία), κλασικό θέατρο, σύγχρονο, νεοελληνικό, παραλόγου, μιούζικαλ… Με σημαντικούς σκηνοθέτες και σε σημαντικές θεατρικές στέγες όπως το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, που είμαι και απόφοιτός του, το Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη, στο Ελεύθερο Θέατρο, στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο κ.τλ. Αντίστοιχα είχα την τύχη και τη χαρά να συμμετέχω ενεργά σε μια σειρά που αγάπησα και αγαπήθηκε πολύ τη «10η Εντολή» του Πάνου Κοκκινόπουλου συνεργαζόμενος και εκεί με σπουδαίους σκηνοθέτες – κινηματογραφιστές. Αυτό λοιπόν που τώρα επιδιώκω είναι εμπνευσμένες συναντήσεις σε όλους τους τομείς και όμορφες καλλιτεχνικές διαδρομές και όχι τόσο συγκεκριμένους ρόλους.
Στη ζωή μεγάλη σημασία έχουν οι επιρροές που δεχόμαστε. Εσύ από ποιους κι από τι έχεις δεχτεί επιρροές;
* Νομίζω πως είμαστε οι «αναφορές» μας. Η οικογένειά μας, οι φίλοι μας, οι δάσκαλοί μας, τα βιβλία μας, οι μουσικές μας, οι εικόνες μας, οι βόλτες μας, οι δρόμοι μας, η τέχνη μας. Όλο το έμψυχο και άψυχο υλικό που έχουμε διαλέξει να φυλάμε στη ζωή μας. Όλα αυτά που συνθέτουν το «είναι» μας στο σήμερα και εμπεριέχουν τις επιρροές μας.
Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του κριτήρια για να ορίσει την επιτυχία; Εσύ πώς την ορίζεις;
* Επιτυχημένος κατά τη γνώμη μου είναι αυτός που πραγματικά αισθάνεται πλήρης και με αυτό που είναι. Με το έργο που παράγει ανεξαρτήτως αν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στον τομέα του ή όχι. Είναι ένας προσωπικός δρόμος και η προσωπική μου αντίληψη για την έννοια επιτυχία είναι μία. Να ‘σαι ευτυχισμένος με σένα αρχικά. Τότε μπορεί να νιώθεις ουσιαστικά πετυχημένος και στα επαγγελματικά και στα προσωπικά.
Πιστεύεις ότι η εμπειρία είναι κάτι που διδάσκεται;
* Κατεξοχήν η εμπειρία νομίζω πως είναι κάτι που μαθαίνεται, αποκτιέται. Υπάρχει και ο αντίποδας της «έτοιμης» γνώσης (σε κάποια πράγματα) σε επίπεδο μιας γνώμης ή συμβουλής, αρκεί να είναι από ανθρώπους που εμπιστεύεσαι και εκτιμάς.
Τι πιστεύεις για τη φήμη; Βοηθάει τον καλλιτέχνη;
* Φυσικά και βοηθάει. Δεν πρέπει κατά τη γνώμη μου να γίνεται αυτοσκοπός. Έχει να κάνει με τα όνειρα και τους στόχους που θέτει ο καθένας.
Ποιο επάγγελμα διαφορετικό από το δικό σου θα ήθελες να δοκιμάσεις;
* Όπως προείπα, πιτσιρικάς σκεφτόμουν να γίνω ανταποκριτής στο National Geographic και πιο πιτσιρικάς ακόμη χορευτής στο καλλιτεχνικό πατινάζ…
Ποια ευχή θα ήθελες να κάνεις;
* Να έχουμε όλοι υγεία σωματική και ψυχική και να στοχεύουμε στην αγάπη, την καλοσύνη και την αλληλοσυμπαράσταση. Για όλα τα θέματα. Ας τιμήσουμε το είδος μας όσο καλύτερα μπορούμε. Και αυτό θα γίνει αν πρώτα από όλα, μεριμνήσουμε για τα λάθη μας. Να σεβόμαστε τον δίπλα μας. Και ας σκεφτούμε κάποια στιγμή πως είμαστε συγκάτοικοι σε αυτόν τον πλανήτη και με άλλα πλάσματα μέσα σε αυτή τη φύση που μας έχει απομείνει και χρειάζονται τη φροντίδα μας.
Ποια θεωρείς ότι θα ήταν η ιδανική προσωπική σου εξέλιξη;
* Να συνεχίσω να μελετάω, να μαθαίνω, να έχω τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά, να γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους και συνεργάτες, να ταξιδέψω, να γεμίσουν τα μάτια και η ψυχή μου εικόνες. Να συνεχίσω στη «βαλίτσα» της ζωής να βάζω πράγματα «ακριβά», ώστε όταν την ανοίγω να βρίσκω μια σειρά από «φυλαχτά».
Τα λάθη μπορούν να μας οδηγήσουν στο σωστό;
* Αν έχεις τη συνείδηση και τη συνειδητοποίηση για τα λάθη σου ενεργή, μπορεί τότε να σου δείξουν το δρόμο για μια πιο σωστή κατεύθυνση.
Τι σημαίνει ικανότητα για έναν ηθοποιό;
* Η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως η λέξη – κλειδί σε σχέση με την ικανότητα για έναν ηθοποιό είναι η διαθεσιμότητα. Διαθεσιμότητα στη γνώση, στους υποκριτικούς αυτοματισμούς και στον έλεγχο του εγωισμού.
Όταν λες «η γενιά μου», τι σου έρχεται στο μυαλό;
* Τέλη δεκαετίας ‘80, η δεκαετία του ‘90… Τα παιδικά που βλέπαμε και που ακόμα επιστρέφουμε… Παιχνίδια στους δρόμους, το Θέατρο Τέχνης, η τάξη του 2002…
Η τωρινή κοινωνική συγκυρία έχει ως κύριο γνώρισμα τη σιωπή. Πιστεύεις ότι η περίοδος της διεκδίκησης έχει παρέλθει;
* Σε σχέση με παλιότερα υπάρχει μια «ησυχία». Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται και δρουν. Διαπιστώνω «φωνές» είτε κοινωνικές, είτε καλλιτεχνικές, που στοχεύουν σε διεκδίκηση αξιών. Άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε πετυχημένα, άλλοτε μη. Αλλά ευτυχώς υπάρχουν.
Ποια πιστεύεις ότι είναι η χειρότερη από τις επιδημίες της εποχής μας;
* Η ισοπέδωση αξιών.
Ο Έλληνας σέβεται το δημόσιο χώρο;
* Υπάρχει μια μικρή βελτίωση ως προς αυτό. Θα μπορούσαμε και καλύτερα.
Πώς είναι η καθημερινότητά σου;
* Όταν δεν είμαι στην παράσταση ή στο γύρισμα, προτιμώ να κάθομαι σπίτι. Μου αρέσει να περνάω χρόνο μόνος μου, φροντίζοντας τον προσωπικό μου χώρο, είτε ακούγοντας μουσική, είτε βλέποντας καμιά ταινία, ντοκιμαντέρ, είτε διαβάζοντας. Επίσης βόλτα με φίλους, σινεμά, φαγητό…
Υπάρχει μια εποχή στην οποία θα ήθελες να ζήσεις;
* Επειδή δεν είναι πραγματικά εφικτό, εμείς οι ηθοποιοί έχουμε την τύχη να «ζούμε» διαφορετικές εποχές μέσω της δουλείας μας. Άλλοτε βρισκόμαστε στη Γαλλία του Μολιέρου και του Μαριβώ. Άλλοτε στη Ελισαβετιανή Αγγλία του Σαίξπηρ, στη Ρωσία, του Τσέχωφ, στην Ελλάδα του Καμπανέλλη, στην Αμερική του Τενεσί Ουίλιαμς, στην Αρχαία Ελλάδα του Αριστοφάνη και του Ευριπίδη και ούτω καθεξής. Είμαστε τυχεροί οι ηθοποιοί ως προς αυτό το μαγικό ταξίδι του χρόνου και του τόπου…
Αν μπορούσες, τι θα ήθελες να διαφυλάξεις στον κόσμο;
* Θα ακουστεί «κλισέ» αλλά θα ‘θελα να διαφυλάξω αξίες όπως η αγάπη, ο αλτρουισμός, ο σεβασμός, η φιλοζωία, ο πολιτισμός, η δικαιοσύνη. Έννοιες πολύτιμες. «Εργαλεία» ανεκτίμητα για την ομαλή συμπόρευση, συγκατοίκηση και διαμονή (όσο του μέλλει του καθένα), σε αυτό το μαγικό πλανήτη…
Σε ευχαριστώ πολύ Θοδωρή…
* Κι εγώ σας ευχαριστώ…
* * *
«Η δεξιά τσέπη του ράσου» – Πληροφορίες
Σενάριο: Στέλλα Βασιλαντωνάκη
Σκηνοθεσία: Γιάννης Β. Λαπατάς
Ηθοποιοί στους βασικούς ρόλους
Θοδωρής Αντωνιάδης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Μάνος Βακούσης, Κώστας Λάσκος, Λάμπρος Σταυρινόπουλος, Πέτρος Ξεκούκης, Ερρίκος Μηλιάρης, Αναστάσης Λαουλάκος.
Εμφανίζονται επίσης
Ηρώ Μουκίου, Μαρία Σκουλά, Ντίνα Μιχαηλίδου, Γιάννα Κανελλοπούλου
Βασικοί συντελεστές
Παραγωγή: ARTemis Productions, σε συμπαραγωγή με το ΕΚΚ και την ΕΡΤ.
Φωτογραφία: Γιάννης Δρακουλαράκος.
Ήχος: Πάνος Παπαδημητρίου.
Σκηνικά: Ανδρομάχη Αρβανίτη.
Κοστούμια: Μαρία Μαγγίρα.
Μοντάζ: Στέλλα Φιλιπποπούλου.
Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός.
Β. Σκηνοθέτη – Μαρίνα Βασιλείου
Β.Β Σκηνοθέτη – Κωστής Χαραμουντάνης
Script – Άννα Πετρίδου
Focus puller – Κωνσταντίνος Κιούσης
Β. Οπερατέρ – Μόρις Γκορμεζάνο
DIT – Γιάννης Μπούκρας
Gaffer – Σάκης Κιούσης
Μακινίστας – Λευτέρης Καρποδίνης
Booman – Γιώργος Φαρμάκης
Β.Σκηνογράφου & Β. Ενδυματολόγου – Ανθούλα Μάμαλου
Φροντιστής – Αχιλλέας Ξένος
Ομάδα παραγωγής – Αργύρης Στεργιόπουλος, Στέφανος Δούλος, Δημήτρης Σιμόπουλος
Οδηγός – Νίκος Ντανάς
* * *
Το τρέιλερ της ταινίας – 1
* * *
Το τρέιλερ της ταινίας – 2
«Χορεύοντας στο σκοτάδι»
Διαβάστε ΕΔΩ
Διαβάστε επίσης
Δήμητρα Κολλά: Δεν μετανιώνω για όσους έβαλα στην καρδιά μου ή τοποθέτησα ψηλά στην εκτίμησή μου…
***
Περισσότερες πληροφορίες για την ταινία
“Η Δεξιά Τσέπη του Ράσου”: Ο μοναχικός καλόγερος και τα κουτάβια του
***
Θοδωρής Αντωνιάδης – Βιογραφικό
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979.
Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ (2002).
Απόφοιτος του Εργαστηρίου Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας (1998).
ΘΕΑΤΡΟ
• Χειμώνας 2017-18: «Χορεύοντας στο σκοτάδι», του Λαρς Φον Τρίερ (Τζέφ)
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς, ΘΕΑΤΡΟ VAULT
• Χειμώνας 2017: «Μια στάση πριν…», του Βασίλη Ρίσβα («άντρας»)
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μάριζας, ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΑΘΗΝΑΪΣ – ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ
• Χειμώνας 2016-17: «Η Ωραία Κοιμωμένη και ο Πρίγκιπας Αστέρης στο Νησί της Γνώσης» των Σταύρου Στάγκου, Κώστα Παντελιά (Πρίγκιπας Αστέρης)
Σκηνοθεσία: Σταύρος Στάγκος, ΘΕΑΤΡΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΛΛΑΣ
• Καλοκαίρι 2016: «Του Κουτρούλη ο γάμος» του Αλέξανδρου Ραγκαβή (Φοιβίσκος, Κορυφαίος) Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλατζόπουλος, ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΛΕΜΠΕΣΗ (ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ)
• Χειμώνας 2015-16: «Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού» του Μαρκ Μέντοφ (Όριν)
Σκηνοθεσία: Γιάννης Βούρος, ΘΕΑΤΡΟ ΒΕΑΚΗ
• Χειμώνας 2014-15: «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι (Κρίστοφερ Ρέν)
Σκηνοθεσία: Μανούσος Μανουσάκης, ΘΕΑΤΡΟ ΒΕΑΚΗ (ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ)
(Δεύτερος χρόνος)
• Καλοκαίρι 2014: «California ντρίμιν» του Βασίλη Κατσικονούρη (Ντίνος) Σκηνοθεσία: Στράτος Λύκος, ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑ
• Χειμώνας 2013-14: «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι (Κρίστοφερ Ρέν)
Σκηνοθεσία: Μανούσος Μανουσάκης, ΘΕΑΤΡΟ ΒΕΑΚΗ
• Χειμώνας 2013-14: «California ντρίμιν» του Βασίλη Κατσικονούρη (Ντίνος) Σκηνοθεσία: Στράτος Λύκος, ΘΕΑΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ
• Καλοκαίρι 2013: «Ο Ορέστης και ο Σκύλος» της Νανάς Νικολάου (Μάριος).
Σκηνοθεσία: Πελαγία Αγγελίδου, ΘΙΑΣΟΣ ‘81 (ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ)
• Χειμώνας 2012-13: «Κοπεγχάγη» του Μάικλ Φρέιν (Χαϊζενμπεργκ)
Σκηνοθεσία: Γιάννης Μαργαρίτης, ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ. (Δεύτερος χρόνος)
• Καλοκαίρι 2012: «Η Ελλάδα Ποτέ Δεν Πεθαίνει» του Πέτρου Ζούλια
Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας, (ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ)
• 2011-2012: «Κοπεγχάγη» του Μάικλ Φρέιν (Χαϊζενμπεργκ)
Σκηνοθεσία: Γιάννης Μαργαρίτης, ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΦΑ
• Καλοκαίρι 2010: «Πλούτος (Πενίας Θρίαμβος)» του Αριστοφάνη (Ερμής – Βοηθός Σκηνοθέτη), ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ (ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ)
Σκηνοθεσία: Διαγόρας Χρονόπουλος, ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ
• 2009 – 2010: «Ο Βασιλιάς Πεθαίνει» του Ευγ. Ιονέσκο (Φρουρός)
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου, ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ
• Καλοκαίρι 2009: «Βάκχες», του Ευριπίδη (Αγγελιοφόρος Α’)
Σκηνοθεσία: Νίκος Χαραλάμπους, ΘΙΑΣΟΣ «ORFEUS» (ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ)
• 2008 – 2009: «Το παιχνίδι του έρωτα και της τύχης» του Μαριβώ (Μάριος)
Σκηνοθεσία: Εύης Γαβριηλίδης, ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ
• ¬2008-2009: «Αθήνα – Μήλος π.χ.» του Αυγ. Φραγκούλη (Αναξίλας – Πηνελόπη / Πόρνη)
Σκηνοθεσία: Κωστής Καπελώνης, ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ
• 2008-2009: «Ο Μολυβένιος Στρατιώτης» του Χ. Κ. Άντερσεν (Μολυβένιος Στρατιώτης)
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δεγαΐτης, ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ
• 2007 – 2008: «Nuts» του Tom Topor (Α. Λεβίνσκι – συνήγορος υπεράσπισης)
Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας, ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΡΜΕΝΗ
• 2007: «Δε… barιέσαι», σύνθεση θεατρικών κειμένων και comics
Σκηνοθεσία: Νανά Νικολάου, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΚΟΖΑΝΗΣ
• 2006-2007: «Οδυσσεβάχ» της Ξένιας Καλογεροπούλου (Μαρούφ)
Σκηνοθεσία Κώστας Φιλίππογλου, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΚΟΖΑΝΗΣ
• 2006: «Η Σαμάνθα και ο Μαξ στο βυθό της ασφάλτου» του Άκη Δήμου (Μαξ)
Σκηνοθεσία: Θόδωρος Γράμψας, ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ
• 2005-06: «Φιλάργυρος» του Μολιέρου (Κλεάνθης)
Σκηνοθεσία: Εύης Γαβριηλίδης, ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ
• 2005: «Η ζωή είναι ωραία» του Άντον Τσέχωφ
«Πρόταση Γάμου» του Άντον Τσέχωφ (Λομώφ)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαηλίδης, ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
• 2004-05: «Ο Τζακ και η φασολιά», παραδοσιακό παραμύθι, διασκευή της Δόνης Μιχαηλίδου (Τζακ)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαηλίδης, ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
• 2003-04: «Πήτερ Παν» του Τζέιμς Μπάρρυ, διασκευή Νανάς Νικολάου (Σλάιτλυ, Στάρκυ)
Σκηνοθεσία: Πελαγία Αγγελίδου ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΚΟΖΑΝΗΣ
• 2003: «Έργα Μίκη Θεοδωράκη – Αφιέρωμα στο Γιάννη Ρίτσο» (Απαγγελία ποιημάτων – Τραγούδι)
Σκηνοθεσία: Γιάννης Λαπατάς, ΗΡΩΔΕΙΟ (ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ)
• 2002-03: «Όπως στον Πινόκιο» των Μίκη Θεοδωράκη – Κάκιας Ιγερινού. (Πινόκιο)
Σκηνοθεσία: Γιάννης Λαπατάς Θέατρο ΧΩΡΑ.
• 2001: «Πλούτος» του Αριστοφάνη. (Χορός) ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ (ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ)
Σκηνοθεσία: Μίμης Κουγιουμτζής, ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
• «Η Δεξιά Τσέπη του Ράσου», ταινία μεγάλου μήκους, βασισμένη στην ομότιτλη νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη, σκηνοθεσία Γιάννης Λαπατάς (Βικέντιος – κεντρικός πρωταγωνιστικός ρόλος), παραγωγή ARTemis PRODUCTIONS, Ε.Κ.Κ, ΕΡΤ Α.Ε. (Βραβείο Νεότητας Καλύτερης Ταινίας στο 59ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2018)
• «Ουζερί Τσιτσάνης», ταινία μεγάλου μήκους, βασισμένη στο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, σκηνοθεσία Μανούσος Μανουσάκης (Αλμπέρτο), παραγωγή ΤΗΛΕΚΙΝΗΣΗ
• «Ορφέας στον Άδη», ταινία μικρού μήκους, σενάριο – σκηνοθεσία Αντώνης Βουτσίνος (Αρισταίος)
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
• Τηλεοπτική σειρά «Ένα μήλο την ημέρα», Παραγωγή ΜΙΤΟΣ για τη ΝΕΡΙΤ (21 επεισόδια), 2014 (Θοδωρής – πρωταγωνιστικός ρόλος)
Σκην. Νίκος Κρητικός
• Τηλεοπτική σειρά «Η γενιά των 592 ευρώ», Παραγωγή ON – NOIR για το MEGA (18 επεισόδια), 2010-2011 (Σταύρος – πρωταγωνιστικός ρόλος)
Σκην. Γιάννης Λαπατάς – Αντώνης Αγγελόπουλος
• Τηλεοπτική σειρά «10η Εντολή» του Πάνου Κοκκινόπουλου. Παραγωγή FRENZY FILMS για τον ALPHA, 2004-2007
Επεισόδια:
«Παιχνίδια πολέμου», σκην. Παναγιώτης Κράββας (Μιχάλης)
«Ας όψεται η Βούλα», σκην. Πάνος Κοκκινόπουλος (Θανάσης)
«Ψίθυροι», σκην. Κατερίνα Φιλιώτου (Μαικ)
«Παγωμένο βλέμμα», σκην. Κατερίνα Φιλιώτου (Σπύρος)
«Τεχνική ποινή», σκην. Χρήστος Δήμας (Δούκας)
«Οικογενειακή γιορτή», σκην. Γιάννης Λαπατάς (Παύλος)
«Σκοτεινή θάλασσα», σκην. Πάνος Κοκκινόπουλος (Χάρης)
«Σε στενό οικογενειακό κύκλο», σκην. Άρης Μπαφαλούκας (Θάνος)
«Απλή οικογενειακή ιστορία», σκην. Γιάννης Λαπατάς (Μάρκος)
• Τηλεοπτική σειρά «Οι ιστορίες του Αστυνόμου Μπέκα». Παραγωγή PLD για τον ALPHA, 2007 – 8
Επεισόδια:
«Περιπέτεια στο μοναστήρι», σκην. Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος
(Λάζαρος Ρόκος)
«Το καλοκαίρι του φόβου», σκην. Μπάμπης Σπανός
(Αλέξης Κωνσταντινίδης)
• Τηλεοπτική σειρά «Το κόκκινο δωμάτιο», Παραγωγή ΕΨΙΛΟΝ για το MEGA, 2008-2009
Επεισόδιο:
«Emo Αγάπη μου», σκην. Αλέξανδρος Ρήγας
• Τηλεοπτική σειρά «Λούφα και Παραλλαγή», σκην. Παν. Πορτοκαλάκης, παραγωγή Κ. Λαμπρόπουλος για τη ΝΕΤ, 2008 (Αλέξανδρος Β)
Άλλες δραστηριότητες
2011 -12: Βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση «Αθώος ή Ένοχος» του Τζέφρευ Άρτσερ. Σκηνοθεσία: Κώστας Σπυρόπουλος, ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΠΠΑ
2010: Βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση: «Πλούτος (Πενίας Θρίαμβος)» του Αριστοφάνη
Σκηνοθεσία: Διαγόρας Χρονόπουλος, ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ
2002: Βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση «Sleuth» του Anthony Shaffer
Σκηνοθεσία: Γιάννης Λαπατάς, ΘΕΑΤΡΟ ΑΜΙΡΑΛ
*
Αυτήν την περίοδο βρίσκεται στο studio για την εγγραφή του πρώτου του προσωπικού δίσκου σε μουσική Φίλιππου Περιστέρη σε στίχους των Μάνου Ελευθερίου, Φίλιππου Περιστέρη κ.α.
Συμμετοχή στο μουσικό άλμπουμ «3 Εποχές» μαζί με τις ηθοποιούς Νένα Μεντή και Μαρίνα Καλογήρου σε στίχους των Μάνου Ελευθερίου, Νίκου Μωραΐτη, Λίνας Δημοπούλου και μουσική του Γιώργου Κυριάκου, ερμηνεύοντας τρία ανέκδοτα τραγούδια του Μάνου Ελευθερίου με γενικό τίτλο «Χειμώνας». Επίσημη κυκλοφορία: Panik Oxygen, Φθινόπωρο 2017.
Δάνεισε τη φωνή του για τις ανάγκες της μεταγλώττισης του ηλεκτρονικού παιχνιδιού για παιδιά με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, «Ο Άρης και η Αράχνη» (University of Zurich), σε επιμέλεια της ψυχολόγου Γκόλφως Λιαμάκη.
Συνεργάστηκε με τη Λαϊκή Ορχήστρα «ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ», στο πλαίσιο της παρουσίασης του βιβλίου «Όπως στον Πινόκιο» των Μίκη Θεοδωράκη – Κάκιας Ιγερινού, ως βασικός Αφηγητής – Τραγουδιστής.
2004: Συμμετέσχε ως ηθοποιός στην Τελετή Λήξης των ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ – Σκηνοθετική Επιμέλεια: Θωμάς Μοσχόπουλος.
Συμμετοχή στις «Τέσσερις καθημερινές ιστορίες για την ασφαλή οδήγηση». Παραγωγή ΚΙΝΕΤΟΝ για DVD στο περιοδικό «ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΡΟΧΟΙ». Σενάριο – σκηνοθεσία: Άρης Μπαφαλούκας.
- Αρχική φωτογραφία: «Η Δεξιά Τσέπη του Ράσου». Ο Θοδωρής Αντωνιάδης με τη συμπρωταγωνίστριά του στην ταινία, Μπαλλού – Σίσσυ
