Πάνω: Βίκτωρ Ντομπρονράβοφ (Οιδίποδας)
Ένα «Θέατρο χωρίς Σύνορα» παρουσίασε, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Στάθης Λιβαθινός, με τις τρεις παραγωγές /συμπαραγωγές του φετινού καλοκαιριού. Ο ίδιος, άλλωστε, επιστρέφει στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, μετά το 2003 («Μήδεια»), συνδυάζοντας τρεις γενιές ηθοποιών και τρία θέατρα.
Στις αρχές Αυγούστου, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός θα παρουσιάσει την αριστοφανική «Λυσιστράτη» την οποία και αφιερώνει στον Μηνά Χατζησάββα και τον Γιώργο Λούκο.
Μία εβδομάδα νωρίτερα, ο Λιθουανός Ρίμας Τούμινας (γεννήθηκε το 1952 στο Κελμέ της Λιθουανίας) θα σκηνοθετήσει με μικτό θίασο (Ελλήνων και Ρώσων) τον «Οιδίποδα Τύραννο».
Οι τρεις παραστάσεις έχουν ως εξής:
* «ΑΝΤΙΓΟΝΗ» του Σοφοκλή
Πρεμιέρα 15 και 16 Ιουλίου 2016 στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
Είναι η πρώτη συνεργασία του Εθνικού Θεάτρου
με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας και το Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού και νέα μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη. Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου, φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου, μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής.
Παίζουν: Μπέτυ Αρβανίτη, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Δημήτρης Λιγνάδης, Κώστας Καστανάς, Αντώνης Κατσαρής (από Θ.Ο.Κ.), Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη, Μαρία Κωνσταντά, Βασίλης Μαγουλιώτης, Περικλής Μουστάκης, Νίκος Μπουσδούκος, Αστέρης Πελτέκης (από ΚΘΒΕ), Μαρία Σκούντζου, Ευτυχία Σπυριδάκη, Λυδία Τζανουδάκη, Στέλα Φυρογένη (από Θ.Ο.Κ.), Αντωνία Χαραλάμπους (από Θ.Ο.Κ.), Γιάννης Χαρίσης (από ΚΘΒΕ).
Η «Αντιγόνη» παρουσιάστηκε, πιθανότατα, στα Μεγάλα Διονύσια του 441 π.Χ. και γράφτηκε από τον Σοφοκλή σαν αντίδραση για την εξορία του Θεμιστοκλή, του νικητή της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Στο έργο αυτό, ένα από τα αρτιότερα της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας, η θεματική τής σύγκρουσης μεταξύ των νόμων της ηθικής και των νόμων της πολιτείας φτάνει στην κορύφωσή της, με τους δύο ήρωες να επαληθεύουν την τραγική τους υπόσταση, κρατώντας, μέχρι τέλους, τη θέση στην οποία τους έφερε η μοίρα.
Το έργο
Η σύγκρουση μεταξύ των δύο γιων του Οιδίποδα, Πολυνείκη και Ετεοκλή, για τον θρόνο της Θήβας, έχει τελειώσει. Τα δύο αδέλφια βρίσκονται νεκρά στο πεδίο της μάχης. Ο Κρέων, ο νέος βασιλιάς της Θήβας, έχει δώσει διαταγή να παραμείνει άταφος ο Πολυνείκης, που πολέμησε ενάντια στην πατρίδα του. Όμως η αδελφή του νεκρού, Αντιγόνη, αποφασίζει να τον τιμήσει με την πρέπουσα ταφή. Συλλαμβάνεται και οδηγείται στον Κρέοντα, που, τηρώντας τους νόμους της πολιτείας, την καταδικάζει σε θάνατο. Ο βασιλιάς παραμένει αμετάπειστος ακόμη και μετά την παρέμβαση του γιου του, Αίμονα, και διατάζει να θαφτεί η Αντιγόνη ζωντανή σε μια σπηλιά. Ωστόσο, τα δεινά που έχει προβλέψει ο μάντης Τειρεσίας δεν θα αργήσουν να γίνουν πραγματικότητα. Η καθυστερημένη υπαναχώρηση του βασιλιά δεν θα προλάβει την καταστροφή. Η Αντιγόνη έχει απαγχονιστεί μέσα στη φυλακή της, ο Αίμονας έχει αυτοκτονήσει και η Ευρυδίκη, γυναίκα του Κρέοντα, ακολουθεί τον γιο της στο θάνατο.
* «ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ» του Σοφοκλή
Πρεμιέρα 29 και 30 Ιουλίου 2016 στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου -με τη χορηγία της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος. Μια συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με το Θέατρο Βαχτάνγκοφ (ΒΑΧΤΑΗΓΟΒ) της Μόσχας σε σκηνοθεσία του Ρίμας Τούμινας.
Παίζουν Ρώσοι και Έλληνες ηθοποιοί.
Στον επώνυμο ρόλο ο Βίκτωρ Ντομπρονράβοφ.
Η παράσταση θα κάνει μικρή περιοδεία σε περιφερειακά αρχαία θέατρα, ενώ θα παρουσιαστεί στη Μόσχα τον προσεχή Σεπτέμβριο.
Το θέατρο Βαχτάνγκοφ μετράει 95 χρόνια συνεχούς λειτουργίας και είναι ταυτισμένο με τον ιδρυτή του και πρωτοπόρο σκηνοθέτη Ευγένιο Βαχτάνγκοφ.
Η ιστορία του θεάτρου ξεκινάει όταν μια ομάδα φοιτητών δημιουργεί μια θεατρική λέσχη στη Μόσχα, έχοντας συνοδοιπόρο τους τον τριαντάχρονο τότε σκηνοθέτη του Θεάτρου Τέχνης, Ευγένιο Βαχτάνγκοφ, έναν από τους καλύτερους δασκάλους της σχολής Στανισλάφσκι. Η επίσημη πρώτη δίνεται στις 13η Σεπτεμβρίου 1920 με το «Θαύμα του Αγίου Αντωνίου» του Μωρίς Μαίτερλινγκ. Το 1922 ο θίασος ανεβάζει τη θρυλική παράσταση «Πριγκίπισσα Τουραντό» του Κάρλο Γκότζι, σε σκηνοθεσία του ίδιου του Βαχτάνγκοφ. Η παράσταση αυτή, που ανανεώνει τη διδασκαλία του Στανισλάφσκι, είναι σταθμός για την ιστορία του ρωσικού θεάτρου, καθώς δημιουργεί μια μοναδική υποκριτική παρακαταθήκη.
Ο «Οιδίποδας Τύραννος» του Σοφοκλή, το εμβληματικότερο, ίσως, δράμα της αρχαίας γραμματείας, ανήκει στο Θηβαϊκό κύκλο. Σύμφωνα με τις πηγές διδάχθηκε για πρώτη φορά το 428 π.Χ., εν μέσω του Πελοποννησιακού Πολέμου και του λοιμού που είχε αποδεκατίσει τον λαό της Αθήνας. Στο επίκεντρο της προβληματικής του έργου τίθεται το άτομο σε σχέση με την προσωπική του ελευθερία, την εξουσία, την κοινωνία και τη θεϊκή βούληση.
Το έργο
Τα ανάκτορα της Θήβας έχουν γεμίσει από ικέτες που ζητούν από τον βασιλιά Οιδίποδα να βοηθήσει το λαό. Ο λοιμός, που αποδεκατίζει την πόλη, έχει ανησυχήσει και τον ίδιο τον βασιλιά, που έχει ζητήσει χρησμό από το μαντείο των Δελφών. Ο χρησμός του Απόλλωνα προβλέπει πως η πόλη θα σωθεί μόλις βρεθεί ο υπαίτιος για τον θάνατο του βασιλιά Λάιου και αποβληθεί από την πόλη. Ο Οιδίποδας ξεκινά την έρευνα, που όσο πιο βαθιά πηγαίνει τόσο πιο κοντά τον φέρνει στην αλήθεια. Ο ίδιος που έσωσε τη Θήβα από τη μάστιγα της Σφίγγας, ο ίδιος τώρα τη μολύνει με τις πράξεις του. Ένας παλιός χρησμός επαληθεύτηκε. Όσο κι αν προσπάθησε να αποφύγει το πεπρωμένο του, κάθε πράξη του τον οδήγησε προς αυτό. Τώρα, ο μόνος δρόμος που μένει είναι αυτός της εξορίας.
* «ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ» του Αριστοφάνη
Πρεμιέρα 5 και 6 Αυγούστου 2016 στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου σε σκηνοθεσία του Μιχαήλ Μαρμαρινού και καινούρια μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη. Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός, σκηνικά: Γιώργος Σαπουντζής, κοστούμια: Μαγιού Τρικεριώτη, φωτισμοί: Thomas Walgrave, κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος, καλλιτεχνική συνεργάτις: Έφη Θεοδώρου, βοηθός σκηνοθέτη: Θεοδώρα Καπράλου.
Παίζουν: Γιάννης Βογιατζής, Αθηνά Δημητρακοπούλου Λένα Δροσάκη, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Άννα Κλάδη, Λένα Κιτσοπούλου, Σοφία Κόκκαλη, Ειρήνη Μαρκή, Αθηνά Μαξίμου, Γιώργος Μπινιάρης, Ελένη Μπούκλη, Ηλέκτρα Νικολούζου, Θέμης Πάνου, Αγλαΐα Παππά, Λένα Παπαληγούρα, Μαρίνα Σάττι, Μαρία Σκουλά, Έλενα Τοπαλίδου, Χάρης Τσιτσάκης, Αιμίλιος Χειλάκης.
Στο πιάνο η Λενιώ Λιάτσου.
Η «Λυσιστράτη» διδάχθηκε το 411 π.Χ., ενάμιση περίπου χρόνο μετά την καταστροφική ήττα που υπέστη η Αθήνα και η σύμμαχοί της κατά την εκστρατεία της Σικελίας. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, ο Αριστοφάνης απευθύνει μια ύστατη – εν μέρει φαρσική, εν μέρει τραγική – έκκληση για ειρήνη, γράφοντας το πιο αντιπολεμικό του έργο και ταυτόχρονα παραδίδει στην παγκόσμια λογοτεχνία ένα από τα ισχυρότερα σύμβολα γυναικείας επαναστατικότητας.
Το έργο
Ενώ ο Πελοποννησιακός Πόλεμος μαίνεται κρατώντας τους άντρες μακριά από τα σπίτια τους, η Λυσιστράτη πείθει τις γυναίκες της Αθήνας και της Σπάρτης να κάνουν αποχή από τα «συζυγικά τους καθήκοντα», με στόχο την κατάπαυση των εχθροπραξιών μεταξύ των δύο πόλεων. Ταυτόχρονα, οι γυναίκες προχωρούν σε κατάληψη του ταμείου δημοσίων πόρων, από τους οποίους χρηματοδοτούνται οι πολεμικές επιχειρήσεις. Η δράση των γυναικών έχει άμεσα αποτελέσματα και το στρατόπεδο των αντρών αντιδρά με όλους τους δυνατούς τρόπους. Ύστερα από υπαναχωρήσεις, διαπληκτισμούς και διαπραγματεύσεις, η ειρήνη επιτυγχάνεται και το γεγονός γιορτάζεται με ένα βακχικό γλέντι.
