The end – του Μαρκ Στραντ
Δεν γνωρίζει ο κάθε άνθρωπος τι θα τραγουδήσει στο τέλος,
Βλέποντας την προβλήτα καθώς το πλοίο σαλπάρει μακριά, ή κάτι όμοιο
Όταν αγκαλιάζεται από το βουητό της θάλασσας, ακίνητος, εκεί στο τέλος,
Ή τι θα ελπίσει για μια φορά, είναι ξεκάθαρο πως ποτέ δεν θα γυρίσει πίσω.
Όταν έχει περάσει ο καιρός για να κλαδέψει την τριανταφυλλιά ή να χαϊδέψει τη γάτα,
Όταν το ηλιοβασίλεμα που πυρπολεί τη χλόη και η πανσέληνος που χαμηλά την παγώνει
Δεν φαίνονται πλέον, δεν γνωρίζει ο κάθε άνθρωπος τι θα ανακαλύψει στη θέση τους.
Όταν το βάρος του παρελθόντος ακουμπά στο τίποτα, και ο ουρανός
Δεν είναι κάτι περισσότερο από ενθύμηση φωτός, και οι ιστορίες των νεφών
Και των πυκνών σύννεφων πλησιάζουν, και όλα τα πουλιά αιωρούνται στην πτήση,
Δεν γνωρίζει ο κάθε άνθρωπος τι τον περιμένει, ή τι θα τραγουδήσει
Όταν το πλοίο, όπου πάνω του βρίσκεται, γλιστρά μες στο σκοτάδι, εκεί στο θάνατο.
(Μετάφραση: Παναγιώτης Ράμμης)
* Ο Mark Strand (Prince Edward Island του Καναδά, 1934 – ΗΠΑ 2014) δαφνοστεφής ποιητής στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, τιμημένος μεταξύ άλλων και με το βραβείο Πούλιτζερ. Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από γλωσσική σαφήνεια, υπερρεαλιστικά στοιχεία και εμμονή στα θέματα της απουσίας, της απόρριψης και του θανάτου.