Ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης μοιάζει σαν ανταποκριτής από την εντατική που κρατάει με το ένα χέρι την πένα και με το άλλο τον σφυγμό της ανθρωπιάς.
Έγραψε ο ίδιος τον Ιούνιο του 2023:
«Σκέφτομαι συνέχεια τα παιδιά και τις μανάδες τους που πνίγονται όταν οι λιμενοφύλακες της πολιτισμένης Ευρώπης αναποδογυρίζουν τις βάρκες τους ή βουλιάζουν τα πλοία τους. Σκέφτομαι τον τρόμο τους, την απελπισία τους, τις κραυγές και τα κλάματά τους, το επιθανάτιο παράπονό τους.
Πιστεύω πως το θέατρο (και η τέχνη) πρέπει να έχει τον χαρακτήρα του επείγοντος: Να μιλάει για τα εγκλήματα την ώρα που γίνονται – να μην περιμένει να περάσουν οι δεκαετίες για να τοποθετηθεί εκ του ασφαλούς.
Θα ήθελα όταν τελειώνει η παράσταση του έργου οι θεατές να μη συζητάνε για το εάν το κείμενο, η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες ήταν καλές μέτριες ή κακές.
Θα ήθελα όταν τελειώνει η παράσταση ο κάθε θεατής να γνωρίζει πως, την ώρα που αυτός καθόταν στη θέση του, δολοφονήθηκαν κι άλλοι άντρες, κι άλλες γυναίκες, κι άλλα παιδιά στη θάλασσα. Και το έγκλημα αυτό γίνεται με τη σιωπή του και τη σιωπή μας, την ανοχή του και την ανοχή μας, τη συναυτουργία του και τη συναυτουργία μας.»
Θανάσης Τριαρίδης
