Εκεί λοιπόν στη μέση του πουθενά, στο μέρος που δεν έχει αυτοκίνητα, παρά μόνο τρία δωμάτια και μια ταβέρνα, αλλά μια θάλασσα γαλαζοπράσινη κι έναν ουρανό μ’ αστέρια όλο δικό σου, συντελείται απλά ένα ακόμα θαύμα.
Έρχεται χθες (δια θαλάσσης ασφαλώς) μια παρέα, απόλυτα ταιριαστή με τα παραπάνω. Γιατί ξέρει τι αξία έχει να ζει κανείς με τα απλά.
Κι έτσι πολύ… απλά, μοιραζόμαστε τις διακοπές μας για λίγο με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, τον Θανάση, τον Κώστα, τον Αλέξη και τους φίλους τους απ’ τον “Φιλαθλητικό”, την ομάδα στου Ζωγράφου που ήταν ο Γιάννης (αλλά και τ αδέρφια του) πριν πάει στον NBA.
Ποτέ δεν ξέχασε από πού ξεκίνησε..!
Και τότε γύρισε και το δικό μου μυαλό πίσω.
Στου Ζωγράφου κι εγώ. Εκεί όπου μεγάλωσα.
Στην εφηβεία. Στην αφίσα του Άρη Θεσσαλονίκης με Γκάλη, Γιαννάκη και τους υπόλοιπους που είχα στο δωμάτιό μου…!
Τότε που όλοι εμείς οι πιτσιρικάδες, θαυμάζαμε φυσικά εκτός απ’ τον Γκάλη και τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Τζαμπάρ, τον Λάρι Μπερντ κι όλα τα μεγάλα αστέρια του NBA.
Και το χθες με το τώρα να μπερδεύονται. Και να βλέπω το δεύτερο μεγαλύτερο αστέρι του NBA να είναι δίπλα μου.
Και ο γιος μου να πηγαίνει και να του λέει: “Εμένα με λένε Θανάση και είμαι πολύ καλός στο μπάσκετ. Βάζω πολλά γκολ και θα τους τσακίσω όλους” .
Κι ο Γιάννης να βάζει τα γέλια και μου λέει πόσο χρονών είναι. Κοντεύει 4, να του λέω.
Μετά να πηγαίνει στον Θανάση που είχε ακούσει από μένα τ’ όνομά του και να του λέει χτυπώντας τον φιλικά στον ώμο:
“Ξέρεις; Να σου πω κάτι. Εμείς οι δυο έχουμε το ίδιο όνομα, γιατί και μένα με λένε Θανάση, χα χα χα!”.
Και η αμοιβαία χαρά να αποτυπώνεται στη φωτογραφία.
Και γω, εκτός από μπαμπάς και φωτογράφος, να γίνομαι παιδί ξανά.
Το κείμενο και η αρχική φωτογραφία είναι του Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου -ηθοποιού, σκηνοθέτη και ευτυχή μπαμπά του Θανάση Γιαννακόπουλου.
- Το περιστατικό συνέβη σε παραλία των Σφακίων.
