Oι άνθρωποι των πλοίων αγαπούν τις γάτες. Πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες ναυτικοί ξεκίνησαν τα ταξίδια με γάτες. Παρά την απαγόρευση που ίσχυε στην Αίγυπτο των φαραώ, οι δαιμόνιοι πρόγονοί μας κατάφεραν να πάρουν μαζί τους, κοινώς να κλέψουν, μερικά ζευγάρια γάτες. Η γάτα έκτοτε εξαπλώθηκε σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.
Οι Ενετοί ναυτικοί αγάπησαν τη γάτα γιατί καθιστούσε επικερδές το εμπόριο σιταριού. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού δεν υπήρχαν απώλειες από τα ποντίκια. Γιατί απλώς τα εξολόθρευε η γάτα του καραβιού. Το άλλο ζώο – σύμβολο της Βενετίας, μετά το λιοντάρι, είναι η γάτα. Πολλά αρχοντόσπιτα των καναλιών στολίζονταν με αγάλματα του οικόσιτου αιλουροειδούς. Ακόμα και σήμερα διακρίνει κανείς τις μορφές τους στις εσοχές των προσόψεων.
Οι Γενουάτες ναυτικοί, κραταιοί στη θάλασσα, πρώτα βεβαιώνονταν ότι η γάτα του καραβιού είναι ασφαλής κι ύστερα σάλπαραν για τις μακρινές θάλασσες.
Με την κρυμμένη και βαθιά γνώση της και το ένστικτο του κυνηγού η γάτα κρατούσε τα καράβια καθαρά από τους αρουραίους, ήταν τρυφερή συντροφιά για τους σκληροτράχηλους ναύτες και αντιλαμβανόταν τις τρικυμίες πριν φτάσουν. Όταν οι ναυτικοί έβλεπαν τη γάτα να οσμίζεται ανήσυχη τον αέρα, άλλαζαν ρότα και γλίτωναν.
Συχνά έβλεπαν στο πρόσωπο της γάτας τη γυναικεία στοργική παρουσία που στα ατελείωτα ταξίδια τους στερούνταν. Αν ναυαγούσαν, πρώτα έσωζαν τη γάτα. Θεωρούσαν δειλία και ιεροσυλία να σπεύσουν οι ίδιοι να σωθούν από τον πνιγμό και να αφήσουν τη γάτα στην τύχη της. Αν η γάτα του καραβιού έπεφτε στη θάλασσα, το θεωρούσαν μεγάλη κακοτυχία και ο υπαίτιος έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά.
Στα φωτογραφικά στιγμιότυπα που φιλοξενεί το cat is art, o Ουίνστον Τσόρτσιλ επισκέπτεται το πολεμικό πλοίο “Prince of Wales” και δεν αντιστέκεται στον πειρασμό να χαϊδέψει τη μασκότ του, τον Blackie. Eπίσης οι ναύτες του πλοίου “Amethyst” ποζάρουν με το γάτο τους, τον Simon.
* Πίνακας: Calico by the Sea, Dan Haraga.
