Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Στα “Αξύριστα πηγούνια”, την παράσταση που θα δούμε κι εφέτος (Μικρό Χορν) σκηνοθετημένη από τον Γιώργο Παλούμπη, τα μυστικά τριών ανδρών σχετικά με τη μοιραία για τις ζωές τους Ιρίνα αποκαλύπτονται σταδιακά και μαζί τους ξετυλίγεται κομμάτι κομμάτι, μέχρι το καθηλωτικό φινάλε, το κουβάρι μιας ντροπιαστικής και ένοχης για ολόκληρη την κοινωνία μας ιστορίας. Μιας απελπισμένης, τραγικής ιστορίας τοξικής αρρενωπότητας. Έργο απολύτως μοντέρνο, που έχει πολλά να πει στην #metoo εποχή μας και αποτελεί μια σφοδρή επίθεση στη φαλλοκρατική νοοτροπία. Η εμπλοκή σ’ ένα θάνατο, η καίρια ευθύνη, η συνενοχή, η έμμεση συμβολή και η ανοχή σ’ ένα φανερό ή και συχνά αφανές έγκλημα αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά αυτού του θεατρικού έργου.
Ο συγγραφέας Γιάννης Τσίρος ασκεί κριτική στην ερωτική διαγωγή του ανδρικού φύλου και διατηρεί την ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει κάποτε και θα βρεθεί μια γέφυρα ανάμεσα στα δύο φύλα, αφού προηγουμένως μιλήσουμε σοβαρά για ευθύνες. Αλλά για ποιες ευθύνες; Και τι είναι κατακριτέο; Η γύμνια του σώματος ή η γύμνια του βλέμματος; Το σώμα που χορεύει ή τα μάτια που το κοιτάζουν;
Ο νεαρότερος από τους τρεις άνδρες είναι ο Μαρινάκης, που ερμηνεύεται από τον Στέλιο Δημόπουλο, ο οποίος σε μια εξαιρετική υποκριτική κατάθεση πλάθει ένα χαρακτήρα αληθινό και οικείο, με τις αδυναμίες, τις ενοχές, τη γοητεία, την κυνικότητα, την τρυφερότητα καθώς και τη σκληρότητά του. Αυτός ο τρίτος και μικρότερος άνδρας έχει απλώς φιλική σχέση με την ηρωίδα. Γνωρίζει ό,τι έχει συμβεί και προσπαθεί να της συμπαρασταθεί χωρίς να απαιτεί ανταλλάγματα. Παραμερίζοντας την οποιαδήποτε ερωτική του διάθεση για αυτήν, την αντιμετωπίζει μόνο σαν άνθρωπο. Σε μια εκπληκτικής αμεσότητας και φυσικότητας ερμηνεία, ο ηθοποιός συλλαμβάνει στιγμές που αρκούν για να σημαδεύουν ανεξίτηλα τις ανθρώπινες ζωές.
Ο γοητευτικός ηθοποιός με το μελαγχολικό πρόσωπο, νέος, ωραίος, ταλαντούχος, με μποέμ απόψεις, ο οποίος δεν ήταν άναρχος αλλά έχει σίγουρα αναρχική ψυχή, είναι ένας καλλιτέχνης με όνειρα και επαναστατικό πνεύμα. Σε μια αυθεντική έκρηξη ταλέντου και δημιουργικότητας σαρώνει τα τελευταία χρόνια στη θεατρική σκηνή. Εκτός από τα “Αξύριστα πηγούνια”, τη σεζόν που μας πέρασε τον είδαμε στο δικαστικό θρίλερ “Terror” και το 2018 στο καταλυτικό “Εθνικός Ελληνορώσων” του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου, σε σκηνοθεσία και πάλι του Γιώργου Παλούμπη.
“Ο Μαρινάκης είναι ένας χαρακτήρας που ακροβατεί ανάμεσα σε απόλυτο υπολογισμό και άκρατο συναίσθημα. Απαιτείται ένα εσωτερικό κοντρόλ στο χαρακτήρα διότι σε περίπτωση που η ζυγαριά γείρει προς τη μια ή την άλλη μεριά ενέχει ο κίνδυνος να εκπέμψει λάθος χρώματα”, λέει για το ρόλο ο ίδιος ο Στέλιος Δημόπουλος στο catisart.gr.
“Το ζήτημα της γυναικείας κακοποίησης και του σεξισμού είναι πιο επίκαιρο και ακανθώδες από ποτέ”, υπογραμμίζει. “Διότι κυκλοφορούν κτήνη που βιάζουν και σκοτώνουν με την ευλογία της ελληνικής θρησκόληπτης κοινωνίας ένα κορίτσι επειδή ένα Σάββατο βράδυ φόρεσε μια μίνι φούστα. Διότι ο Έλλην καθυστερημένος παιδοβούβαλος που επωάζεται υπό τον ήχο σεξιστικών βιντεοκλίπ με πιστόλια και ναρκωτικά θεωρεί δεδομένο ότι όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες και επειδή έχουμε νομιμοποιήσει το νόμο του ισχυρού σε μια σύγχρονη νεοελληνική ζούγκλα που η ευγένεια και η καλοσύνη αντιμετωπίζονται ως αμαρτήματα”, προσθέτει.
Τι ονειρεύεται; “Να συνεχίσω να κάνω θέατρο που μιλάει στην ψυχούλα του κοινού, που προβληματίζει, ξεβολεύει και δεν υπόκειται σε πελατειακές σχέσεις, αυλές και σφουγκοκωλάριους. Θέατρο που θεραπεύει”.
“Το θέατρο είναι πράξη πολιτικού ακτιβισμού. Θέατρο που δεν είναι πολιτικό στον πυρήνα του, είναι νεκρό θέατρο. Και εννοώ πολιτικό και όχι κομματικό”, τονίζει.
Όχι, δεν πιστεύει ότι το κοινό θα φοβηθεί τόσο εύκολα και δεν θα δει θέατρο το χειμώνα. “Ζούμε σε τερατώδεις καιρούς. Ή θα ενδώσουμε στο φόβο, ή άφοβα θα συνεχίσουμε να προχωράμε προσαρμοζόμενοι με υπευθυνότητα, ασφάλεια και νοιάξιμο ο ένας για τον άλλο”.
Όσο για τις πολλές παραστάσεις και τα πολλά θέατρο στην Αθήνα, δηλώνει: “Σε μια πόλη γεμάτη ομοφοβία, ρατσισμό, βλαχιά και νεοπλουτισμό νομίζω ότι η απόπειρα να δημιουργήσεις κάτι καθαγιασμένο όπως η τέχνη μόνο καλό κάνει”.
Είναι ένας άνθρωπος ορμητικός, καταιγιστικός, θαρραλέος, ευθύς, άμεσος, γεμάτος σχέδια, αλλά κι ένας άνθρωπος με γνώση και γνώμη, κυρίως δε με ευγένεια και ξεχωριστή ευαισθησία.
Συζητάμε για θέατρο, για τον Γιώργο Παλούμπη, για τους αγαπημένους του συγγραφείς, για τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του αλλά και για φαινόμενα της εποχής μας, όπως ο ρατσισμός και η ξενοφοβία. “Έχουμε την τάση αυτό που δε γνωρίζουμε να θέλουμε να το σκοτώσουμε”, υποστηρίζει.
Τέλος, μας μιλά για τις τετράποδες αδυναμίες του, δύο μίνι-πίντσερ, την Κάσκα και τη Fuzz, που έχουν υιοθετήσει αυτός και η Νεφέλη του. “Δύο κανελί ψωμάκια με πόδια”, όπως τα περιγράφει.
Στέλιο, σπούδασες στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά. Για ποια καριέρα προοριζόσουν;
*Σύμφωνα με τους γονείς μου για καριέρα πρέσβη. Σύμφωνα με μένα για καριέρα ενός τύπου που ένα Σάββατο πρωί βουτάει από τον έβδομο όροφο της πολυκατοικίας του. Δόξα τω Θεώ βρήκα το θέατρο.
Ποιος είναι ο ρόλος του στα «Αξύριστα πηγούνια»; Τι θα ήθελες να μας πεις γι’ αυτόν;
*Στα “Αξύριστα Πηγούνια” υποδύομαι τον Μαρινάκη, ένα ρόλο διαμάντι που δυστυχώς μπορώ να πω ελάχιστα γι’ αυτόν. Είναι ένας χαρακτήρας που αγαπώ πολύ και με τιμά πολύ η ανάθεσή του τόσο από τον Γιώργο Παλούμπη όσο και από τον Γιάννη Τσίρο.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχεις να αντιμετωπίσεις με το ρόλο αυτό;
*Ο Μαρινάκης είναι ένας χαρακτήρας που ακροβατεί ανάμεσα σε απόλυτο υπολογισμό και άκρατο συναίσθημα. Απαιτείται ένα εσωτερικό κοντρόλ στο χαρακτήρα διότι σε περίπτωση που η ζυγαριά γείρει προς τη μια ή την άλλη μεριά ενέχει ο κίνδυνος να εκπέμψει λάθος χρώματα.
Γιατί, κατά τη γνώμη σου, 13 χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα και πάνω από 20 μετά την πρώτη του γραφή, το θεατρικό έργο «Αξύριστα πηγούνια» είναι πιο σύγχρονο και πιο επίκαιρο από ποτέ;
*Γιατί το ζήτημα της γυναικείας κακοποίησης και του σεξισμού είναι πιο επίκαιρο και ακανθώδες από ποτέ. Διότι κυκλοφορούν κτήνη που βιάζουν και σκοτώνουν με την ευλογία της ελληνικής θρησκόληπτης κοινωνίας ένα κορίτσι επειδή ένα Σάββατο βράδυ φόρεσε μια μίνι φούστα. Διότι ο Έλλην καθυστερημένος παιδοβούβαλος που επωάζεται υπό τον ήχο σεξιστικών βιντεοκλίπ με πιστόλια και ναρκωτικά θεωρεί δεδομένο ότι όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες και επειδή έχουμε νομιμοποιήσει το νόμο του ισχυρού σε μια σύγχρονη νεοελληνική ζούγκλα που η ευγένεια και η καλοσύνη αντιμετωπίζονται ως αμαρτήματα. Γι’ αυτό.
Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον Γιώργο Παλούμπη, τον σκηνοθέτη της παράστασης;
*Για πολλά χρόνια όταν με ρωτούσαν κάτι για το σκηνοθέτη της παράστασης που δουλεύω πάντα αισθανόμουν έναν εσωτερικό λογοκριτικό διάολο να μου λέει ότι ακούγομαι σαν εκείνα τα γλειφτάκια που πολεμούσα όλη μου τη ζωή. Πώς ήταν εκείνα τα γλειφτρόνια στο πανεπιστήμιο που γελούσαν με τα αστειάκια του καθηγητή για να πάρουν μεγαλύτερο βαθμούλη και να γίνουν αρεστά; Κάτι τέτοιο. Το καλό με το Γιώργο είναι όμως ότι ο ίδιος έχει πολύ μεγαλύτερο μέγεθος από όλα αυτά οπότε με βοηθάει να μιλήσω ελεύθερα. Ο Γιώργος με έσωσε. Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά. Ήμουν στο νοσοκομείο με κίνδυνο να χάσω το αριστερό μου πόδι και μου ζήτησε να παίξω μπάσκετ για τον Εθνικό Ελληνορώσων. Αν δεν είχα τότε το Γιώργο μπορεί να μην περπατούσα καν. Μετά μου ζήτησε να κάνω τον Μαρινάκη. Περάσαμε προ πολλού τη σχέση σκηνοθέτη ηθοποιού με τον Γιώργο. Ο Γιώργος είναι ένας άνθρωπος υγιής. Κάνει πλάκα, δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά (όπως και όλοι οι άνθρωποι που θαυμάζω, βλέπε Ελληνορώσων) αλλά παίρνει ΠΟΛΥ ΜΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ την τέχνη του. Και αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό κάνει τις πρόβες να είναι ευχάριστες. Δεν έχει ανάγκη να κουνήσει το χέρι ο Γιώργος για να σε κάνει ντα και να σε μαλώσει, δεν κομπλεξάρεται ότι πατάς τα σκηνοθετικά του χωράφια αν πετάξεις μια ιδέα. Ο Γιώργος έχει ένα τεράστιο ατού που για μένα ξεχωρίζει έναν καλό σκηνοθέτη από ένα κορυφαίο σκηνοθέτη. Ακούει. Τα πάντα. Μυθικές μαλακίες. Ιδέες που δε βγάζουν καν νόημα. Και φυσικά φιλτράρει. Αλλά ακούει. Γι’ αυτό ο Παλούμπης παραμένει τόσο νέος. Πρώτον διότι μάλλον πριν κοιμηθεί βάζει μάσκες προσώπου και κάνει χαλάουα αλλά κυρίως διότι αντιμετωπίζει τους ηθοποιούς του σα βέλη στη φαρέτρα του που έχουν κάτι να δώσουν και να πουν. Και έτσι οι ηθοποιοί του ανθίζουν και έτσι δεν ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο και έτσι καταλήγουν να δημιουργούνται καλλιτεχνικές οικογένειες.
Τι ελπίζεις και τι ονειρεύεσαι για την πορεία σου;
*Να συνεχίσω να κάνω θέατρο που μιλάει στην ψυχούλα του κοινού, που προβληματίζει, ξεβολεύει και δεν υπόκειται σε πελατειακές σχέσεις, αυλές και σφουγκοκωλάριους. Θέατρο που θεραπεύει. Κανονικό θέατρο.
Όταν παρακολουθείς μια παράσταση συναδέλφων σου, νιώθεις θεατής ή ηθοποιός;
*Και τα δύο. Είναι σαν ξαφνικά να εξελίσσεται το φίλτρο σου. Πριν γίνω ηθοποιός αντιλαμβανόμουν τα πράγματα δυσδιάστατα, τώρα πλέον τρισδιάστατα.
Θέατρο χωρίς πολιτική γίνεται;
*Δε γίνεται. Το θέατρο είναι πράξη πολιτικού ακτιβισμού. Θέατρο που δεν είναι πολιτικό στον πυρήνα του, είναι νεκρό θέατρο. Και εννοώ πολιτικό και όχι κομματικό.
Το κοινό είναι παρτενέρ ή αντίπαλος;
*Το κοινό είναι πάντα παρτενέρ. Παράγεις σκηνική ενέργεια και το κοινό τη μετασχηματίζει και τη στέλνει πίσω. Όσο πιο άμεση και ειλικρινής είναι αυτή η σχέση τόσο πιο έντονη η θεατρική εμπειρία. Ο ηθοποιός χρειάζεται τον θεατή και ο θεατής χρειάζεται τον ηθοποιό. Είναι μια σχέση δούναι και λαβείν. Υπάρχει βέβαια και το κοινό που έρχεται στο θέατρο για να παίξει με το κινητό του φιδάκι, να τραγανίσει πατάτες και να φάει φιστίκι αράπικο με τσόφλι διαμετρήματος κάλυκα πυραυλικού συστήματος από το Β’ Παγκόσμιο αλλά με ένα μαγικό τρόπο το πραγματικά εμπλεκόμενο κοινό βρίσκει πάντα τον τρόπο να τους αφομοιώσει και να τους ενσωματώσει οπότε ναι το κοινό είναι παρτενέρ.
Αν μπορούσες να ξεχωρίσεις κάποιους ήρωες που θα ήθελες να ερμηνεύσεις, ποιοι θα ήταν και γιατί;
*Σίγουρα ο Μάκμπεθ. Υπάρχει κάτι το μεταφυσικό σε αυτό το χαρακτήρα. Δεν το διάλεξα. Με διάλεξε. Νιώθω από όταν τον διάβασα το κάλεσμά του. Υπάρχει σίγουρα μια περίπτωση εμμονής εδώ.
Με ποιους χαρακτήρες ανθρώπων δυσκολεύεσαι να συνεργαστείς;
*Με τους νάρκισσους, τους τεμπέληδες, τους γλείφτες, και τους ψευδοεπαγγελματίες που προτάσσουν ένα βιογραφικό παλαιότερων ετών που δεν επαληθεύεται από σκηνικό μόχθο ή αποτέλεσμα στη σκηνή. Γενικά τους μη εργάτες.
Ποια είναι η συνήθης προετοιμασία σου πριν από την παράσταση, πώς ξεπερνάς το άγχος και το τρακ;
*Στο παρελθόν είχα φοβερό τρακ. Πήγαινα 4 ώρες στο θέατρο νωρίτερα, δε μπορούσα να ακούω θόρυβο, ταραζόμουν εύκολα γενικά μέχρι να ανέβω στη σκηνή και ήταν πολύ επώδυνα. Αυτό άλλαξε στον Εθνικό Ελληνορώσων γιατί τα καμαρίνια ήταν αρένα. Δεν υπήρχε καθόλου χρόνος για συγκέντρωση και για περισυλλογή. Εκεί λοιπόν εκ των συνθηκών έμαθα την τεχνική «διακόπτης». Κάνεις το διαλογισμό σου στο σπίτι και ένα δευτερόλεπτο πριν πατήσεις σκηνή, διακόπτης. ΚΛΑΚ. Είσαι ο ρόλος.
Κατά τη διάρκεια της καραντίνας τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα υπέστησαν ένα ισχυρό πλήγμα, λόγω των ειδικών συνθηκών που επιβλήθηκαν με την καραντίνα. Η σημερινή κατάσταση με τον Covid-19 θα επηρεάσει, κατά τη γνώμη σου, τη θεατρική και κινηματογραφική μας παραγωγή;
*Δεν το πιστεύω αυτό. Θεωρώ ότι όλοι μας θα πρέπει να συνεχίσουμε τη ζωή μας και να μην παραμείνουμε αγκυλωμένοι από το φόβο. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό. Το θέατρο, ο κινηματογράφος και ο κλάδος των τεχνών έχει στον πυρήνα του το νοιάξιμο για τον άνθρωπο. Αυτή είναι η κεντρομόλος της ίδιας μας της τέχνης. Αφιερώνουμε τη ζωή μας γι’ αυτό. Πεθαίνουμε γι’ αυτό. Δεν είναι λοιπόν πρόβλημα να τηρηθούν όλοι οι κανόνες προστασίας για να προστατέψουμε το κοινό μας. Ζούμε σε τερατώδεις καιρούς. ‘Η θα ενδώσουμε στο φόβο, ή άφοβα θα συνεχίσουμε να προχωράμε προσαρμοζόμενοι με υπευθυνότητα, ασφάλεια και νοιάξιμο ο ένας για τον άλλο. Οπότε όχι δεν πιστεύω ότι το κοινό θα φοβηθεί τόσο εύκολα.
Έχεις διατηρήσει φιλίες από τη Δραματική Σχολή ή το Πανεπιστήμιο;
*Από τη δραματική σχολή δυστυχώς όχι. Από το πανεπιστήμιο έχω τον αδελφικό μου φίλο, τον Έκτορα.
Τι σημασία έχει για τον καλλιτέχνη η συνέπεια και η πειθαρχία;
*Τεράστια. Ο ηθοποιός κάνει πρωταθλητισμό. Πρέπει κάθε βράδυ στο θεατρικό στίβο να αποδίδει και να επαναλαμβάνει το ίδιο επίπεδο ερμηνείας ξανά και ξανά. Όπως ένας παίχτης μπάσκετ έχει τη ρουτίνα του, την προπόνησή του και το αυστηρό προπονητικό του και διατροφικό του πρωτόκολλο, το ίδιο ισχύει και με τον ηθοποιό.
Το νεανικό κοινό τι ερεθίσματα έχει; Το απασχολεί η ποιότητα;
*Το νεανικό κοινό κινδυνεύει. Αντί να είμαστε σε πόλεμο με τη νεολαία πρέπει να πάρουμε χαμπάρι ότι τα νέα παιδιά συνθλίβονται από το μπούλινγκ, το σόσιαλ μίντια, τις νευρώσεις και τα επιβεβλημένα ψευδοπρότυπα. Πώς να μεγαλώσει ένα κορίτσι που μαθαίνει ότι όντας όμορφη αυτό είναι το άλφα και το ωμέγα της ζωής της; Ή ένα παιδάκι που κάποιος του λέει ότι αν έχεις λεφτά, μπράτσα και πιστόλι αυτό είναι αρκετό για να σε προσκυνάνε; Τα παιδιά κάνουν ό,τι μπορούν αλλά έχουν να αντιμετωπίσουν ανώτερες δυνάμεις. Τα παιδιά δεν μπορούν στην ηλικία τους να διακρίνουν τι έχει ποιότητα. Τα παιδιά είναι θύματα του μάρκετινγκ. Τα παιδιά έχουν εξαπατηθεί στα πάντα. Γενικώς τα παιδιά την έχουν άσχημα.
H δημοσιότητα βοηθά τον καλλιτέχνη;
*Δεν έχω ιδέα.
Στην Αθήνα κάθε χρόνο ανέβαιναν πολλές παραστάσεις. Κάποιοι λένε δε πως τα θέατρα στην πόλη μας ξεπερνούν κι αυτά μεγαλουπόλεων της Ευρώπης. Θεωρείς ότι αυτό προάγει πολιτισμό ή μήπως είναι υπερβολικό;
*Σε μια πόλη γεμάτη ομοφοβία, ρατσισμό, βλαχιά και νεοπλουτισμό νομίζω ότι η απόπειρα να δημιουργήσεις κάτι καθαγιασμένο όπως η τέχνη μόνο καλό κάνει. Δεν μπορώ λοιπόν να χαλαστώ για το ότι οι ομάδες μας ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ να παράξουν τέχνη. Υπερβολικό βρίσκω τα σκουπίδια που προβάλλονται στην τηλεόραση, το προφίλ του Έλληνα ματσομπουρτζόμαγκα, την ημιμάθεια, την έλλειψη κριτικής σκέψης, τα εκατομμύρια πετάμενα σε πολεμικούς εξοπλισμούς, κοκτέιλ και ποτάκια, τον ωχαδελφισμό, το νταξ μωρέ, το τάβλι, τα μπουζούκια τη Μύκονο και το υπαρξιακό κενό.
Ποια είναι η άποψή σου για τους μικρούς εμφυλίους των social media;
*Προσπαθώ να απέχω όσο περισσότερο μπορώ. Τους θεωρώ ύψιστο ξόδεμα χρόνου.
Παρακολουθείς την επικαιρότητα και τι σε κάνει να ανησυχείς;
*Αν στα πω θα ξεκινήσω τώρα και θα τελειώσω τα Χριστούγεννα.
Γιατί υπάρχει, κατά τη γνώμη σου, τόσος ρατσισμός, ξενοφοβία και στοχοποίηση στις μέρες μας;
*Γιατί είμαστε αμόρφωτοι και απαίδευτοι. Γιατί έχουμε γαλουχηθεί με τη νοοτροπία εγώ να φτιαχτώ και όλοι οι άλλοι να πά’ να γαμηθούν. Γιατί έχουμε την τάση αυτό που δε γνωρίζουμε να θέλουμε να το σκοτώσουμε.
Υπάρχουν γεγονότα που σφράγισαν τη ζωή σου;
*Το ατύχημα που είχα με τη μηχανή που παραλίγο να μου στοιχίσει το αριστερό μου πόδι και ο θάνατος του κολλητού μου, του Μπάμπη.
Ποια ήταν η τελευταία φορά που έκλαψες;
*Έχασα πριν από 3 μήνες, όπως έλεγα, ό,τι κοντινότερο είχα σε αδελφό και ‘χω μια τρύπα στην καρδιά. Οπότε αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά τον τελευταίο καιρό.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
*Σαίξπηρ, Πίντερ, Μίλερ, Μακ Ντόνα, Κινγκ, Ευριπίδης, Τσιοτσιόπουλος, Τσίρος, Μπουκόφσκι, Κάρβερ, Μακόρμακ, Όργουελ, Μπουλγάκοφ και φυσικά Μπόρχες.
Τι σε πληγώνει στην Ελλάδα, γενικά;
*Τίποτα. Εξοργίζομαι πλέον. Πληγώνομαι ελάχιστα διότι δε με εκπλήσσει πλέον τίποτα. Έχουμε πιάσει πάτο.
Τέλος, ποια είναι η δική σου σχέση με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
*Έχουμε με τη Νεφέλη μου, τη σύντροφό μου, δύο μίνι-πίντσερ, την Κάσκα και τη Fuzz. Δύο κανελί ψωμάκια με πόδια που μόλις τελειώσω τη συνέντευξη θα πάω να καταβροχθίσω.
*Ο Στέλιος Δημόπουλος έχει παίξει στις παραστάσεις “Εθνικός Ελληνορώσων” (2018), “Αξύριστα πηγούνια” (2019), “TERROR” (2019), “Νεφέλες” (2016), “Οδύσσεια”, “Ραψωδία έψιλον” (2015), “Η εξομολόγηση ενός βαμπίρ – Η φθορά” (2016).
Επιπλέον είναι ο τραγουδιστής της electro noise μπάντας Granny Goes Mad.
Παίζει στη νέα ταινία μικρού μήκους “Πάρε το Πράγμα και Σφάξ’ το” – Take it and End it – σε σενάριο και σκηνοθεσία Κυρηναίου Παπαδημάτου
- Διαβάστε επίσης:
«Αξύριστα Πηγούνια»: Η καθηλωτική παράσταση παρουσιάζεται από τον Οκτώβριο στο “Μικρό Χορν”
***
Δείτε τον Στέλιο Δημόπουλο στο μουσικό βίντεο:
Γιώτα Νέγκα – Σε Λάθος Μάτια
Μουσική: Νίκος Μερτζάνος
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Σενάριο – Σκηνοθεσία: Νίκος Σούλης
Παίζουν:
Αννίτα Καπουσίζη
Στέλιος Δημόπουλος
Διεύθυνση Παραγωγής: Κυρηναίος Παπαδημάτος
Διεύθυνση Φωτογραφιας: Θάνος Μπακόπουλος
Styling: Νικόλ Παναγιώτου
Mακιγιάζ:
Αγγελική Ράπτη
Χάιντι Αδαμοπούλου
Διεύθυνση Παραγωγής: Δημήτρης Χωριανόπουλος (Digi)
Εκτέλεση Παραγωγής: Αντώνης Θυσιάδης
Επιμέλεια Παραγωγής: Νίκος Μωραΐτης
Master At Dng Mastering
Τύμπανα: Δημήτρης Χωριανόπουλος
Μπουζούκι – Τζουράς: Νικός Κατσίκης
Πιάνο / Backing Vocals: Νικός Μερτζάνος
Μπάσο: Αλέξανδρος Τράμπας
Μίξη – Ηχογράφηση: Δημήτρης Χωριανόπουλος Minus2 Studio
Ενορχήστρωση: Νικός Μερτζάνος
#SpaseTiSiopi
Τηλεφώνησε στη γραμμή SOS 15900
Λειτουργεί 24 ώρες την ημέρα
7 ημέρες την εβδομάδα
*
Δεν μπορείς να μιλήσεις;
Στείλε mail στο: [email protected]
*
Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης μπορείς να τηλεφωνήσεις στο 100
ή να πας στο πλησιέστερο Αστυνομικό Τμήμα
*
Βρες όλες τις πληροφορίες
www.isotita.gr & www.womensos.gr
Στίχοι
Αυτό που θέλεις στη ζωή το καταφέρνεις
αρκεί να επιθυμείς βαθιά και παραπάνω…
Πόσο γελάω μ’ όλα αυτά τώρα που φεύγεις
εγώ που σ’ ήθελα πολύ, πολύ σε χάνω
Γιατί είναι άνθρωποι
που έπρεπε να βρίσκονται μαζί
όμως πλαγιάζουν το κορμί
σ’ άλλα κρεβάτια
Γιατί είναι άνθρωποι
που έπρεπε να ζούνε το φιλί
όμως φωνάζουν σ’ αγαπώ
σε λάθος μάτια
Έτσι είναι μάτια μου ο ουρανός και το γραφτό του
εμείς οι δυο σ’ άλλη ζωή θα ‘μασταν ένας
τώρα αντίο και στην πλάτη το βουνό του
θα κουβαλάει χωριστά πάντα ο καθένας
ENTER THE PANIK WORLD
Γιώτα Νέγκα – Σε Λάθος Μάτια | Giota Negka – Se Lathos Matia – Official Lyric Video #GiotaNegka #SeLathosMatia #PanikOxygen
